Réttur - 01.01.1973, Side 55

BANDARÍKJAMENN TÚLKA STEFNU
STJÓRNAR SINNAR
A fundi fjárveitinganefndar fulltrúadeild-
ar Bandaríkjaþings, 26. janúar 1954, lagði
Frederic R. Coudert þingmaður eftirfarandi
spurningar fyrir Walter S. Robertson, þáv.
varautanríkisráðherra:
Spyrjandi: „Er það rétt skilið að þér sögð-
uð að stefna okkar gagnvart Kína og For-
mósu byggðist á stöðugri hótun um hernað-
araðgerðir gagnvart Rauða-Kína, í þeirri von
að einhverjir af innviðum þess hrynji?"
Robertson: „Já, ég er þeirrar skoðunar."
Spyrjandi: „Þýðir það ekki í meginatriðum
að Bandaríkin hyggist viðhalda um óákveð-
inn tíma yfirdrottnun sinni í Austurlöndum
fjær?"
Robertson: „Jú, einmitt".
☆ ★ ☆
Á fundi með fjárveitinganefnd, 10. febrúar
1955, lýsti Robertson ennfremur yfir: „Von
okkar um lausn Kínamálsins er ... bundin
við aðgerðir sem munu stuðla að upplausn
(ríkisins) innan frá".
☆ ★ ☆
IJm viðbrögð kínverskra forustumanna við
ögrunar- og innilokunarstefnu Bandaríkjanna
hefur bandaríski blaðamaðurinn Edgar Snow
skrifað eftirfarandi:
„Eg hef það eftir „áreiðanlegum heimild-
um" í Peking að Mao hafi látið eftirfarandi
orð falla, árið 1957, við júgóslavneskan
embættismann sem þar var í heimsókn: Við
óttumst ekki kjarnorkusprengjuna. Við ráðum
yfir mjög víðlendu landsvæði og miklum
mannfjölda. Hvað gerðist ef þær eyddu allt
að 300 000 000 manns? Margir okkar myndu
samt lifa þær af. Kína yrði síðasta landið
sem eyðilegðist.
Setjum svo að Mao hafi aldrei sagt þetta,
einhver hefði samt orðið að leggja þessi orð
í belg. Slík hugmynd hlýtur að sækja að öllum
sem leita skýringar á því að í kínverskum
dagblöðum finnast engin viðvörunarorð um
ægimátt vetnisvopna og hjálparleysi Kínverja
andspænis þeim ...
Setjum svo að Mao standi stuggur af kjarn-
orkustríði. Setjum svo að hann sé vantrúaður
á friðsamlegan ásetning bandarískra hersveita
í Suðaustur-Asíu og Kóreu, á sjáifri Taiwan,
og ímyndi sér að þær séu að búa sig undir að
greiða „skyndihögg" með vetnisvopnum.
Hvað mundi hann taka til bragðs? Setjum
okkur fyrir sjónir hvernig horfði ef aðstæð-
ur snerust við: Ef Kína veitti kommúnískum,
bandarískum hershöfðingja á Hawaieyjum
hernaðarstuðning, ef Kína hefði flugbæki-
stöðvar í Kanada og Mexíkó, ef kínverskar
njósnaflugvélar væru daglega á sveinmi yfir
bandarísku landsvæði og Kína hefði yfir
kjarnorkuvopnum að ráða, en Bandaríkin
ekki, hvað mundi forseti vor þá taka til
bragðs? Mundi hann draga kjark úr banda-
rísku þjóðinni með því að útmála fyrir henni
ógnir vetnisstríðs og máttleysi hennar gagn-
vart því? Mundi hann snúast til kommún-
isma? Eða mundi hann segja þjóð sinni að
æðrast hvergi, herða upp hugann, sækja á
brattann, bera traust til framtíðar, og leggja
á meðan allt kapp á að fullgera sprengj-
una?"
Edgar Snow: China, Rnssia, U.S.A.,
New York, 1962, bls. 631—32.
55