Réttur - 01.07.1977, Blaðsíða 52

I
Við Þorsteinn hittumst allt of sjaldan.
En í vor hitti ég hann í hinum fagra
garði frænda hans við Nýbýlaveginn. Eft-
ir þann fund vissi ég að hann átti ekki
langt eftir. 8. þ. m. hafði ég ákveðið að
heimsækja liann daginn eftir og vissi vel,
að það gat orðið síðasta kveðjustundin.
En næsta morgun sá ég fréttina um lát
lians í Þjóðviljanum.
Þessi kveðja er því lieldur síðbúin. En
mér finnst ég þurfa að koma henni til
skila, þótt ég viti þess engan kost.
Mér finnst eins og ég hafi misst náinn
ástvin. Og þó er sá missir af öðrum toga.
Það er ástvinarmissir, sem ég á sameigin-
legan með fjölmörgum íslendingum ó-
skyldum bæði mér og honum, sem hafa
kynnst honum af kvæðum hans og sumir
persónulega. Heimurinn er orðinn annar
við fráfall hans, kaldari, grárri og dapur-
legri. Við söknum hans eins og fíflanna
og séileyjanna í túninu á síðsumrum, eins
og vetrarblénnsins og blágresisins, eins og
ilms mjaðarjurtarinnar og siings lóunnar,
sem hausthretin svi])ta okkur. Eftir er þó
bragðið af holtasægjunum, sætukoppun-
um og moldarberjunum, sem „aldrei
hverfur úr munni mér“, þar sem „bland-
ast allavega smalaunaður, smalaþrár,
smaladraumar, smalabeiskja og smalatár"
„allslausa drengsins, sem á ekkert minna
en allan heim“.
í ljóðum Þorsteins Valdimarssonar
fékk landið mál. Enginn hefur talað
tungu þess jafnhreina og af jafnmikilli
alúð, ástúð og íþrótt síðan Jónas Hall-
grímsson leið. Það var eins og landið
sjálft talaði til okkar með tungu ljéiflings
síns, eins og vættir þess í björgum, hólum
og blómum ræddu við okkur. Sú björk,
Þorsteinn Valdimarsson
sem hann skar úr fiðlu sína, „hafði
tvenna rót, og stendur önnur með áll-
um“, eins og hann segir um Ingimund
vin sinn í ágætu kvæði. Þegar Þorsteinn
mótmælti erlendu hernámi, þá hafði jrað
annan og dýpri hljóm en rödd einstak-
lings eða félagssamtaka. Það var rödd ís-
lands.
Minningarnar um samfylgd Þorsteins
um óbyggðir Islands getur enginn tekið
frá mér. I tveimur þessara ferða bar það
fyrir augu okkar, er varð tilelni 1 jóða,
sem ég tel að ekki megi glatast í íslensk-
um bókmenntum. Bæði eru þau skrifuð
á titilblað ljóðabóka hans, sem hann
færði mér að gjöf. Önnur þessara ferða
196