Réttur - 01.10.1979, Side 6

stjórn d fjárfestingu og framleiðslu
landsmanna með pjóðarhag (en ekki
hreppapólitík) fyrir augum — í samráði
við ríkisstjórn og Alþingi — verður að
taka við og koma viti í f járfestingu á ís-
landi, svo við séum ekki með hæsta fjár-
festingarhlutfall í Evrópu, en oft minnst-
an raunverulegan liagvöxt vegna þess hve
skipulagningin er vitlaus. Og bankapóli-
tíkin verður að vera í samræmi við jnessar
þarfir þjóðarheildarinnar, þannig að t.d.
Seðlabankastjórnin geti ekki eins og 1967
glapið ríkisstjómir til að kasta auðlind-
um þjóðarinnar í erlenda auðhringa, svo
sem gert var er álhringnum var selt raf-
magn undir kostnaðarverði um áratugi í
krafti þeirrar blekkingar að kjarnorkan
væri að útrýma vatnsaflinu sem aflgjafa,
— Þannig mætti lengi tíunda afglöp
þeirra valdhafa, er nú vilja láta alþýðu
borga fyrir mistök og misgerðir sínar.
Slík stjórn, sem hér er hugsuð, yrði um
leið að leggja höfuðáherslu á stóreflingu
íslensks iðnaðar - og Jrað með slíku skipu-
lagi á honum og forsjálni um úrvinnslu
hráefna og útvegun markaða, að hann
yrði Jrjóðinni lyftistöng en ekki byrði —
eins og innflutningsverslunin og hluti
landbúnaðarins nú er vegna óforsjálni og
skipulagsleysis.
En hvaða möguleiki væri á að koma
slíkri stjóm á, — ríkisstjórn, sem í senn
yrði umsköpunar- og „nýsköpunar-
stjórn"? Og það þótt verkalýðssamtök og
— starfsfólks þrýsti á af öllum krafti?
Það myndi kosta uppreisn allra heil-
brigðra afla, sem til eru í gömlu ,,þjóð-
stjórnarflokkunum“ þreinur.
Til eru þau öfl í Framsóknarflokknum,
fyrst og fremst utan þings, en líklega líka
innan, sem gætu hugsað sér gerbreytingu
á stefnu flokksins í átt til endurvakningar
gamalla hugsjóna, svo sem samvinnu-
stefnunnar, — og viljað gera SÍS að bar-
áttuvopni aljrýðu gegu dýrtíð og verð-
bólgu, en láta Jrað hætta að sökkva æ
dýpra í fen hernámsgróða, olíubrasks
o. s. frv. (Vert er að muna það að tæpur
helmingur Júngflokks Eramsóknar undir
forustu Hermanns Jónassonar, mun hafa
verið með því að taka þátt í nýsköpunar-
stjórninni 1944, en lotið í lægra haldi
fyrir því „Sambandsliði", sem krafðist
kauplækkunar og treysti á loforð Stefáns
Jóhanns að hindra myndun stjómarinn-
ar, ef Framsókn skærist úr leik.)
Til raunu vera þau öfl innan Sjálf-
stæðisflokksins, — þó liann njóti nú ekki
lengur forustuhæfileika Ólafs Tliors, —
sem myndu gráta þurrum tárum, þótt
braskaraveldið í Reykjavík yrði látið
borga og eitthvað verulega skorið niður
af bákninu líka.
En reynast slík öfl innan þessara
tveggja flokka nógu sterk til Jiess, — hvort
sem þau væru þar í meiri- eða minnihluta
— að mynda slíka stórhuga stjórn með
Alþýðubandalaginu? Ef Jrau yrðu Jrað
myndi Aljrýðuflokkurinn dragnast með
að lokum, — þótt ekki muni vanta of-
stækið í að berjast á móti (— Jiað vantaði
heldur ekki lijá ritstjóra Alj:>ýðublaðsins
1944) og flokkurinn eigi lieldur ekki
slíkum þingmönnum á að skipa sem jjá.
En það fylgi, sem flokkurinn á enn með-
al launafólks, mun reka hann inn í slíka
stjórn, er ljóst væri að hægt væri að skapa
liana. Annað væri sjálfsmorð flokksins.
En ef þetta ekki tekst, ef vonir um
stórhuga, róttæka umbótastjórn reynist
aðeins tálvonin og „skýjaborgir" eins og
206