Réttur - 01.10.1979, Qupperneq 15

INGI R. HELGASON HRL.:
HITLER
SÝKNAÐUR
ÞÓRBERGUR
SAKFELLDUR
I’að er ekki að ófyrirsynju þessa dagana,
að menn ræði um hvernig breyta rnegi
úreltri meiðyrðalöggjöf, svo að hún sam-
svari ríkjandi réttarmeðvitund almenn-
higs. Flestir viðurkenna, að mjög ríkir
þjóðfélagshagsmunir séu að baki kröf-
unnar um opna þjóðmálaumræðu og um
nauðsyn þess að mega gagnrýna opinber-
lega stjómvöld. Einnig eru uppi háværar
kröfur um upplýsingaskyldu stjórnvalda
og upplýsingaþjónustu fjölmiðla. Þessir
réttarhagsmunir eiga sér stoð og skjól í
tjáningarfrelsisákvæðum stjórnarskrár-
mnar. Með einfaldri lagasetningu, eins
°g hegningarlögum, má ekki skerða þessa
hagsmuni.
Að sjálfsögðu á æra manns og sjálfs-
virðing einnig að njóta verndar laganna
gegn yfirtroðslum. En þegar þessir réttar-
hagsmunir, æran og tjáningarfrelsið, rek-
ast á og eru metnir af dómendum, sem
gera verður í hverju meiðyrðamáli, má
ekki rugla persónulegri æru manns sam-
an við athafnir hans í opinberu lífi og
teygja klær meiðyrðalöggjafarinnar svo
langt, að kæfa í tugthúsi nauðsynlega
þjóðfélagsumræðu og opinber skoðana-
skipti og gagnrýni.
Ekki hef ég séð neinar fastmótaðar til-
lögur um breytingar á meiðyrðalöggjöf-
inni, en einkum er það tvennt, sem menn
ræða um að þurfi að breyta. Annað er að
liætta þeim tilgangslausa leik að dæma
orð dauð með dómsorði. Hitt er að hætta
að dæma menn fyrir að segja sannleik-
ann, þótt þeir geri það á óvæginn hátt.
Um hið fyrra vil ég segja, að ákvæði
241. gr. hegningarlaganna um að dæma
215