Réttur - 01.10.1979, Qupperneq 43

það kostaði ægilegar fórnir, lietjuskap og
liugvit að sigrast á yfirstéttinni kínversku,
þjónum hins erlenda auðvalds og síðan
á því auðvaldi, er ætlaði að gleypa Kína:
japanska herveldinu. En þegar liið heims-
sögulega afrek var uimið: sigur kínversku
byltingarinnar, undir forustu þessara
manna og fyrstu sporin stigin til að af-
nema landlægt, aldafornt hungur fjöl-
mennustu alþýðu heims, — þá byrja ný
vandamál — sum þannig, að engin reynsla
annarra er þá væri þekkt, gat leiðbeint.
Sá Mao, er á hugmyndafræðilega svið-
inu vann eitt af stórvirkjum sósíalismans,
virðist, er aldur færist yfir, verða gagn-
tekinn af tvenns konar tilhneigingum:
annars vegar að vilja flýta of mikið þeirri
þróun, sem átti eðlilega að ganga hægar,
— og jiar tókst raunsæis-félögum að leið-
rétta, — en svo hins vegar að álíta óhjá-
kvæmilegt að brjóta niður embættisstétt
ríkisvaldsins, helst einu sinni á hverri
kynslóð, svo fólkið fengi að stjórna sjálft.
Hér er um eitt erfiðasta vandamál sós-
íalismans að ræða: ríkisvaldið — og skal
ég síst verða til þess að draga úr spilling-
arhættu jiess, embættismannastéttarinnar
o. s, frv.4 En það, sem Mao gerir eða
hinir nýju fylgismenn hans í blóra við
hann, er að ráðast gegn mörgum af ágæt-
ustu forustumönnum sósíalismans og
gera ]oá á einn eða annan hátt óvirka eða
jafnvel láta drepa þá (eins og Stalín gerir
193(i—38). Hin sorglegu mistök þarna
eru að jrað eru venjulega ekki gömlu bylt-
ingarmennirnir, jafnvel þótt þeir skipi
æðstu valdastöður, sem verða hinir hættu-
legu (— þó það sé til að völdin stigi mönn-
um til höfuðs og spilli þeim —), heldur
sá stóri hópur, sem eftir byltinguna flykk-
ist til flokksins, oft hæfileikamiklir menn
en litlir hugsjónamenn að sama skapi.
Stalín beitti leynilögreglunni til jiess að
útrýma miklu af hinum gamla byltingar-
kjarna. Ofstækisfullir áhangendur Maos,
fullir rétttrúnaðar á hann sem hinn
óskeikula — og fullir valdagirni sjálfir? —
etja með hans vilja eða í blóra við hann
„rauðagardistum" og öðrum á hinar
gömlu byltingarhetjur og aðra er með
þeim standa með þeim hræðilegu afleið-
ingu, sem í upphafi var lýst.
Hin sósíalistiska heimshreyfing verður
að gera sér ljóst að hinn ofstækisfulli,
hatursþrungni rétttrúnaður er marxist-
iskum, og það þýðir eftir reynslunni hing-
að til: kommúnistiskum flokkum næstum
eins Iiættnlegur og undanslátturinn frá
hugsjón sósíalismans og undirgefnin
undir auðmannastéttina á úrslitastundu
(sbr. 1914) hefur verið sósíaldemokrata-
flokkunum.
Blóðferillinn sem ofstækismenn rétt-
trúnaðarins — í skjóli ríkisvalds sósíal-
ismans — skilja eftir sig allt frá aftöku
Bucharins til dauða Liús og Ho Lungs, er
eitraðasta vopnið, sem hægt er að fá
auðvaldinu, blóðidrifnu upp yfir axlir, í
hendur til baráttu gegn sósíalismanum,
til að brjóta niður trúna á hann hjá al-
þýðu.
Það þýðir ekki að breiða yfir né draga
úr þessari hættu. Það verður að þvo blóð
hinna saklausu af þeim rauða fána sós-
íalismans, sem miljónir um allan heim
hafa fórnað sér fyrir, svo hann megi aftur
hreinn verða sem sú hugsjón, er hann
táknar. Þess vegna verðnr að tryggja þeim
félögum, sem saklausir hafa verið drepnir
eða til dauða reknir, þau eftirmæli, er
hreinsa nöfn þeirra, veita ])eim aftur
heiður þann, er þeim ber.
243