Morgunblaðið - 21.01.2006, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JANÚAR 2006 55
MINNINGAR
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Með þökk fyrir allt og allt.
Þinn sonur,
Tryggvi.
HINSTA KVEÐJAlykta af jörðinni af villtu blómunum
sem uxu fyrir ofan bæinn.
Ég fylgdist mjög mikið með lífs-
baráttu þeirra hjóna með stóra
barnahópinn sinn og gaf mér alltaf
tíma til að létta undir ef hægt var því
Geir var mér mikill bróðir og vinur.
Þóranna var fædd í Presthúsum í
Mýrdal og þótti mikið vænt um Mýr-
dalinn. Við vorum oft að kýta um
hvort rigndi meira í Mýrdalnum eða
undir Eyjafjöllum og sýndist sitt
hvoru. Ég kynntist ættingjum Þór-
önnu ekki mikið nema móður hennar,
Krístínu Einarsdóttur, sem var í
skjóli hennar í Hvoltungu síðustu ár-
in sem hún lifði. Hún hafði sérher-
bergi uppi og fór afskaplega vel um
hana þar sem hún sat, prjónaði eða
heklaði og sönglaði sálma fyrir munni
sér. Ég sótti mikið í að sitja hjá henni
Kristínu, hún hafði mikla útgeislun af
góðvilja, var umtalsfróm og vildi öll-
um gott. Höndin á henni var svo
mjúk og heit og brosið svo undurfal-
legt. Það minnti mig mikið á fóstru
mína, Torfhildi, sem var ekki ólík
henni. Þessar stundir hjá Kristínu
voru eins og bænastundir, eða eins og
skáldið frá Holti sagði í ljóði sínu,
Kveðju frá Holti:
að héðan er ei hærra í himininn
en hönd má seilast þess, er auðmjúk biður.
Þessar fallegu stundir með Krist-
ínu minntu mig á Maríukvæði HKL:
Hjálpa þú mér helg og væn,
himnamóðirin bjarta!
Legðu mína bljúgu bæn
barninu þínú að hjarta!
Þá munu alltaf grösin græn
í garðinum skarta
í garðinum mínum skarta.
Þessar stundir gleymast aldrei,
þannig er bænheitt fólk.
Ég kom með marga vini mína að
Hvoltungu og allir vegsömuðu þær
móttökur sem þeir fengu á mörgum
árum. Þeir sem enn lifa af þessum
vinum mínum gleyma aldrei þeirri
vináttu sem þeir mættu þarna. Þrátt
fyrir þá gæfu að eiga mörg og efnileg
börn, sótti sorgin þau heim eins og
margt lífið býður upp á.
Geir og Þóranna hættu búskap í
júní 1994 og fluttu þá að Hellu í ná-
býli við Kristínu dóttur þeirra og fjöl-
skyldu hennar. Heilsu Geirs fór nú
smám saman að hraka, reyndar var
hann tíu árum eldri en Þóranna, og
andaðist hann árið 2001. Þóranna
flutti til Reykjavíkur og fékk sér íbúð
að Kristnibraut 77, aftur í nágrenni
við Kristínu dóttur sína. En það
reyndist ekki eiga fyrir henni að
liggja að hvílast og njóta ellinnar því
að hún reyndist með banvænan sjúk-
dóm sem hún barðist við til hinstu
stundar.
Ég vil kveðja þessa góðu vinkonu
mína og Geir bróður minn þó farinn
sé á undan með sálmi sem Kristín,
móðir Þórönnu, sönglaði við vinnu
sína á rúmstokknum. Betri kveðju
kann ég ekki. Því man ég þetta svo
glöggt að þennan sálm lærði ég í
fermingarundirbúningi hjá séra Jóni
M. Guðjónssyni í Holti. Þessi sálmur
hefur verið minn uppáhaldssálmur
síðan og mjög kær:
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(M. Joch.)
Ég bið þann alvald sem öllu lífi
stjórnar að blessa minningu minnar
kæru vinkonu og Geirs bróður míns
og blessa alla þeirra afkomendur.
Blessun fylgi einnig sveitinni minni
kæru, Eyjafjöllunum.
Friðrik Jörgensen.
Nú er komið að kveðjustund, elsku
amma. Þó svo að við höfum lengi vit-
að að hverju stefndi þá er alltaf jafn
sárt og erfitt að kveðja. Huggunin er
þó fólgin í mörgum og góðum minn-
ingum um þig. Ég hef alltaf verið svo
stolt af þér, amma, þú varst dugleg-
asta kona sem ég hef þekkt og aldrei
kvartaðir þú, þó lífsbaráttan hafi
örugglega oft verið erfið. Ég á ótal
minningar úr sveitinni sem barn þar
sem ég var þar meira og minna fyrstu
æviárin. Minningarnar renna saman í
góða og notalega tilfinningu fyrir því
hversu gott var að dveljast þar hjá
ykkur afa. Skemmtilegast var að fá
að fylgjast með þér og hjálpa til í eld-
húsinu og sérstaklega við baksturinn.
Þótt mikið hafi verið að gera hjá þér
gafstu þér þó alltaf tíma fyrir mig og
fyrir það vil ég þakka. Þú kenndir
mér m.a. að lesa snemma. Með mín-
um fyrstu minningum er að hafa setið
með þér í eldhúsinu, þú með prjónana
og ég að lesa upphátt fyrir þig. Þegar
þið afi fluttuð svo á Hellu voru allir
svo ánægðir með það, þar sem styttra
var að heimsækja ykkur og þið voruð
svo nálægt mömmu og pabba. Þú
slakaðir nú lítið á, þrátt fyrir að vera
flutt úr sveitinni. Þú hafðir nóg að
gera í garðinum á sumrin, prjónaðir
ótal lopapeysur sem voru listavel
gerðar og seldust vel, fyrir utan öll
verk innandyra. Og alltaf var jafn
gott að koma til ykkar.
Ég man hvað þú varst ánægð að fá
barnabarnabarn, þegar Kristín Eva
fæddist og síðar Jón Fannar, en þér
líkaði nú ekki langömmunafnið, svo
þú varst kölluð Þóranna amma frá
byrjun og hefur það nafn verið notað
á heimilinu síðan. Þau sakna þín nú,
en ég ætla að halda minningu þinni
og afa á lofti svo að þau muni eftir
ykkur.
Mikið urðum við svo glöð þegar þú
fluttir svo til Reykjavíkur eftir að
hafa búið ein á Hellu í dálítinn tíma
eftir að afi lést. Við vorum farin að
hlakka til ótal samverustunda, en því
miður varð sá tími styttri en við ætl-
uðum. Nú er erfiðri baráttu lokið, það
er huggun að þú varst umkringd fjöl-
skyldunni fram á síðustu stund og vel
var hugsað um þig á líknardeildinni
síðustu mánuði. Ég kveð þig nú, elsku
amma, með þökk fyrir allt. Afi hefur
örugglega tekið vel á móti þér með
útbreiddan faðminn.
Þóranna.
Nú er veikindum þínum loksins
lokið og þú komin á betri stað. Mér
finnst samt sem þú sért ekki farin og
bíðir mín heima með góða matinn
sem þú bjóst ávallt til. Ég gleymi því
aldrei þegar þið afi bjugguð í sveit-
inni fyrir austan. Mér fannst spenn-
andi að heimsækja ykkur enda margt
fróðlegt að sjá í sveitinni. Það fyrsta
sem ég man eftir þér var þegar ég
ætlaði niður í kjallara í sveitinni. Ætli
ég hafi ekki verið tveggja eða þriggja
ára. Leiðin niður í kjallarann var eigi
greiðfær, þurfti að fara niður brattan
og drungalegan stiga. Að sjálfsögðu
bannaðir þú mér að koma nálægt
stiganum og man ég ekki betur en ég
hafi hlýtt því í hvívetna. Eitt sinn sak-
aðir þú mig um að hafa farið niður í
kjallara og þótti mér það mjög sárt á
þeim tíma því ég hafði ekki gert það.
Ég er fyrir löngu búinn að fyrirgefa
þér það enda engin ástæða til annars.
Lengi vel þekkti ég þig ekki, þú varst
alltaf til staðar og fannst mér ekkert
sjálfsagðara. Auk þess fannst mér
góðu kökurnar, sem þú varst alltaf
með á boðstólum, vaxa á trjánum. Ég
gerði mér enga grein fyrir vinnunni
sem þú lagðir á þig. Ég geri mér hins
vegar grein fyrir því núna og er
þakklátur fyrir það sem þú gafst.
Stuttu eftir að ég frétti að þú værir
með krabbamein, árið 2004, var mér
bent á að heimsækja þig oftar og það
gerði ég. Smátt og smátt kynntist ég
þér og komst að því að þú varst ekki
ósvipuð mér að eðlisfari, feimin og
svolítið hlédræg. Ég vildi að ég gæti
sagt þér hversu ánægður og sáttur ég
er með hinar ótal heimsóknir á spít-
alann til þín. Ég veit að fráfall þitt var
ekki tilgangslaust og mun það veita
okkur hinum sem eftir standa aukinn
styrk til að takast á við lífið.
Daði Freyr Ólafsson.
Elsku amma mín, ég trúi því ekki
enn að þú sért farin. Það er svo stutt
síðan þið afi bjugguð í sveitinni og
sjaldan hefur maður séð eins duglega
manneskju. Því þar vannstu nær all-
an sólarhringinn í öllu mögulegu
ásamt því að eiga öll þessi börn. Ég
nýtti öll tækifæri til að fara til ykkar
afa því þar var alltaf mikið um að
vera. Ég hélt að það yrði erfitt þegar
þið fluttuð úr sveitinni en enn betra
var að fá ykkur í næstu götu á Hellu
þar sem ég gat farið til ykkar á hverj-
um degi. Þar var alltaf hlaðborð af
kökum og sælgæti sem þú tróðst í
mig og ég gat ég ekki hugsað mér að
fara að sofa án þess að fara til ykkar
og bjóða góða nótt.
Erfitt fannst mér að flytja til
Reykjavíkur og geta ekki séð ykkur
nema um helgar en fannst gott að þú
fluttir til Reykjavíkur eftir að afi dó.
Ég fór til þín nær daglega þetta ár
sem þú varst á Landakoti og það
breytti alltaf deginum að fara til þín.
Því sama hvað kom upp á þá stóðstu
alltaf með mér og gerðir mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag. Því aldrei
hef ég kynnst eins sterkri manneskju
og þér og þegar ég hugsa til baka þá
sé ég hvað ég er orðin lík þér eftir öll
þessi ár. Við amma viljum koma
þakklæti til hjúkrunarkvennanna á
líknardeildinni fyrir allan þann stuðn-
ing sem þær hafa veitt okkur á þessu
erfiða ári, því hún talaði oft um hvað
hún væri heppin að hafa svona góðar
konur til að hugsa um sig, þó að hún
hafi sjaldan viljað tala um tilfinningar
sínar.
Ég kveð þig, elsku amma mín, með
söknuð í hjarta og þakka fyrir að hafa
fengið að alast upp með indælustu og
bestu ömmu í heimi.
Þitt barnabarn
Hjördís Björk.
Amma greindist með lungna-
krabbamein fyrir rúmu ári. Það var
langt gengið og von um lækningu lítil.
Þá tók við lyfjameðferð sem tíma-
bundið hægði á vexti æxlisins en á
endanum byrjaði það að vaxa aftur.
Amma tók þessu af æðruleysi. „Mað-
ur þarf að fara úr einhverju,“ sagði
hún. Hún átti góða ævi, bjó með afa í
sveitinni lengst af og stundaði búskap
með kýr, kindur og líka hænur sem
hún sagði reyndar að hún hefði ímu-
gust á, einhver fælni varðandi fugla
sem maður getur reyndar vel skilið.
Það var mikið að gera á stóru
heimili, níu börn sem hún kom á legg
sem þurftu sína athygli ásamt
vinnunni við búskapinn en aldrei
kvartaði hún enda ekki stíll hennar
kynslóðar. Amma var líka snilldar-
kokkur. Eitt sinn tók ég einn af mín-
um matvandari vinum með í sveitina.
Það varð ekki matararða eftir á disk-
inum hans alla helgina.
Það eiga margir eftir að sakna
skonsanna hennar ömmu, þá sérstak-
lega pabbi, en að sögn hans kemst
enginn með tærnar þar sem amma
hafði hælana í þeim efnum og reynd-
ar í matargerð yfirhöfuð.
Við systkinin eigum eftir að sakna
ömmu en nú er hún búin að fá sinn
frið og komin í faðm afa og barnanna
sinna þriggja.
Geir Tryggvason, Inga
Huld Tryggvadóttir,
Davíð Þór Tryggvason.
Með nokkrum orðum langar okkur
að minnast elskulegrar ömmu okkar
sem lést hinn 14. janúar síðastliðinn
eftir langvarandi veikindi.
Hugurinn leitar ósjálfrátt að Stein-
um undir Eyjafjöllum, þar sem amma
og afi bjuggu lengst af ævi sinni. Það
var ávallt margmennt á heimilinu á
Steinum enda fjölskyldan stór og vel
var tekið á móti gestum sem þangað
lögðu leið sína. Inni á heimilinu var
það amma sem réð ríkjum, enda eng-
in venjuleg kona þar á ferð. Hún var
ákveðin, áræðin og kraftmikil, enda
dugði ekki annað við þær aðstæður
sem búið var við áður fyrr sem og á
þann stóra krakkaskara sem óx úr
grasi í sveitinni. Að sama skapi var
hún vörn manns og það bjarg, sem
alltaf var hægt að treysta þegar eitt-
hvað bjátaði á.
Alltaf sá amma til þess, að maður
færi aldrei með tóman maga í rúmið
enda búrið innan við eldhúsið, gróðr-
arstía sætinda. Rétt fyrir svefninn
voru svo kræsingarnar úr búrinu
bornar á borð með kaldri mjólk og
var þá um að gera að njóta augna-
bliksins, enda ekkert slíkt sem beið
manns þegar heim var komið.
Þá var amma dugleg að taka mál-
stað okkar krakkanna þegar við vor-
um ávítuð fyrir einhver prakkara-
strik. „Hvað er verið að skamma
greyin, ég held að þau megi þetta …“
voru ekki óalgeng varnarorð frá
ömmu.
Þegar mikið var að gera í sveitinni
unnu allir hörðum höndum og oft á
tíðum langt fram á nótt. Segja má að
amma hafi þá stundum verið í hlut-
verki verkalýðsforingjans, þar sem
hún gætti þess að við krakkarnir
fengjum nægilega hvíld og næringu í
öllu amstrinu. Oft kvörtuðu föður-
bræðurnir yfir skorti á vinnuafli en
það þýddi lítið að deila við hana
ömmu, sem stóð vörð um hagsmuni
okkar krakkanna.
Elsku amma. Þín er sárt saknað og
við biðjum Guð að geyma þig. Það er
huggun harmi gegn að vita af þér í
faðmi afa og drengjanna þinna á góð-
um stað.
Anna, Einar og Magnús.
Nú er hún amma og alnafna dáin
og komin til hans afa. Þegar við fór-
um austur að Fornusöndum var alltaf
komið við hjá ömmu þegar hún bjó á
Hellu. Amma átti alltaf kökur og eitt-
hvert gotterí. Svo þegar amma flutti
til Reykjavíkur var stutt að fara í
heimsókn til hennar og heimsækja
Óla og Kristínu í leiðinni þar sem þau
áttu heima í sama stigagangi og
amma og hugsuðu svo vel um hana.
Hún amma var alltaf svo góð við
okkur þegar hún var að passa okkur.
Nú er amma hjá afa og strákunum
sínum sem hafa tekið vel á móti henni
þegar hún kom.
Elsku amma, við systkinin þökkum
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir okk-
ur.
Þorgeir og Þóranna
Finnbogabörn.
Elsku amma. Okkur þykir mjög
vænt um þig og við munum alltaf
muna eftir því sem við gerðum sam-
an, öllum sumrunum á Hellu og öllum
stundunum sem við áttum saman. En
allt tekur enda einhvern tímann og
það gerðu stundirnar okkar líka, en
við munum alltaf eiga minninguna
um þig og hvað þú varst alltaf góð við
okkur.
Ef á mínum ævivegi
ástvinum ég sviptur er,
Guðs son mælir: „Grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér.
Aftur gefa þér skal þá,
þar sem hel ei granda má.
(Þýð. H. Hálfd.)
Við eigum alltaf minninguna um
þig, elsku amma.
Þínar ömmustelpur,
Þórunn Sif, Sunna Líf
og Arna Rán.
Elsku amma, það var gott að vera
hjá þér. Þú varst góð kona. Þegar við
fórum austur í sveitina komum við við
hjá þér á Hellu. Þú varst alltaf tilbúin
með kræsingar handa okkur.
Þegar þú fluttir til Reykjavíkur gat
ég hjólað eða hlaupið til þín og fengið
mjólk og kökur. Þú varst alltaf búin
að baka eitthvað gott þegar maður
kom í heimsókn. Grjónagrauturinn
var alltaf bestur hjá þér. Þú hafðir
alltaf tíma til að spjalla við mig.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta,
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Takk fyrir allt.
Vilborg Inga
Magnúsdóttir.
Núna ertu farin því þinn tími var
kominn, ástkæra amma mín. Þú lifðir
góðu lífi. Þú varst mjög viljasterk og
ástrík. Nú ertu farin og getur loksins
hitt afa og aðra ástvini þína sem þú
hefur svo lengi þráð. Bið að heilsa öll-
um í himnaríki.
Bless, amma mín.
Bjarki Hrafn Axelsson.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Bless, elsku amma.
Tinna Ósk, Margeir,
Kolbrún Sóley og Þorgeir.
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta