Morgunblaðið - 21.04.2006, Side 30

✝ Þorsteinn JónÞorsteinsson
fæddist í Reykjavík
20. apríl 1931. Hann
lést á heimili sínu
hinn 13. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Þor-
steinn Árnason, vél-
stjóri, f. 9. desem-
ber 1895, d. 25.
mars 1970, Gísla-
sonar yfirfiskmats-
manns á Ísafirði, og
konu hans Kristínar
Sigurðardóttur frá
Hörgshlíð í Reykjarfjarðarhreppi,
og Ásta Jónsdóttir, f. 11. sept-
ember 1895, d. 27. ágúst 1983,
Guðmundssonar sjómanns frá
Ánanaustum í Reykjavík, og konu
hans Þórunnar Einarsdóttur, frá
Skólabænum í Reykjavík. Systkini
Þorsteins Jóns eru: Ingigerður
Nanna, f. 23. maí 1920, d. 5. júní
1982, Árni Kristinn, f. 5. mars
1922, Þórunn Solveig, f. 24. des-
ember 1927, d. 12. febrúar 1985,
Kristín, f. 12. nóvember 1932, d.
22. mars 1933, Gyða, f. 26. janúar
1935, Garðar, f. 26. janúar 1935,
d. 20. febrúar 2002.
Þorsteinn Jón kvæntist 30. júní
1956 Ingibjörgu Magnúsdóttur
25. mars 1998, og b) Magnús Ósk-
ar, f. 18. júní 2002.
Þorsteinn Jón lauk skyldunámi
frá Miðbæjarskólanum í Reykja-
vík. Hann stundaði nám í renni-
smíði hjá Vélsmiðjunni Héðni hf.
frá 1947 til 1951 og tók próf frá
Iðnskólanum í Reykjavík sömu ár.
Þorsteinn Jón stundaði síðan nám
í Vélskóla Íslands frá 1951, sem
lauk með prófi frá rafmagnsdeild
skólans árið 1954. Hann starfaði
sem vélstjóri á ýmsum skipum Hf.
Eimskipafélags Íslands frá 1952
til 1961 að undanskildum árunum
frá 1957 til 1960, er hann starfaði
hjá Véladeild SÍS. Hann var kenn-
ari við Vélskólann í aukastarfi frá
1961 til 1963 og frá 1967 til 1968.
Einnig starfaði hann sem próf-
dómari við skólann. Þorsteinn Jón
hóf störf hjá Olíufélaginu hf. árið
1961, sem sölumaður og síðar
sölustjóri. Hann lét af störfum í
apríl 2001 vegna aldurs.
Þorsteinn Jón var alltaf áhuga-
maður um skip og útgerð og þótti
gott að vera í nálægð við sjóinn.
Hann hafði yndi af því að vera í
sumarbústaðnum sínum á Lyng-
hóli í Landsveit, og eyddi þar
ófáum stundum. Hann hafði mik-
inn áhuga á öllum gróðri og allri
trjárækt og ber Lynghóll þess
glöggt merki. Hann hafði gaman
af ferðalögum, og ferðaðist mikið
hérlendis og erlendis.
Útför Þorsteins Jóns verður
gerð frá Seltjarnarneskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
frá Hellum í Land-
sveit, f. 29. apríl
1931, d. 23. nóvem-
ber 2002. Foreldrar
hennar voru Magnús
Jónsson, bóndi, frá
Björgum í Köldukinn
í S-Þing., og Vil-
hjálmía Ingibjörg
Filippusdóttir, ljós-
móðir á Hellum. Þau
bjuggu á Hellum í
Landsveit. Börn Þor-
steins Jóns og Ingi-
bjargar eru: 1) Hlöð-
ver, skrifstofustjóri,
f. 2. október 1956, kvæntur
Hönnu Fríðu Jóhannsdóttur, börn
þeirra eru: a) Hlöðver Steini, f.
30. júní 1988, og b) Helga Rún, f.
27. nóvember 1992. Hanna Fríða
á af fyrra hjónabandi Katrínu
Ósk, f. 29. september 1979. 2)
Anna María, f. 28. júlí 1963,
hjúkrunarfræðingur, gift Herði
Valdimarssyni, tæknifræðingi,
börn þeirra eru: a) Anna Margrét,
f. 28. mars 1992, b) Arnar Þórður,
f. 8. september 1993, og c) Kristín
Björk, f. 20. janúar 2006. 3) Helga
Kristín, hjúkrunarfræðingur, f.
14. september 1968, gift Guðna
Diðriki Óskarssyni flugmanni,
börn þeirra eru: a) Íris Björg, f.
Það er söknuður í huga mínum
þegar ég kveð þann trausta og góða
vin sem Þorsteinn bróðir minn var
mér. Hann fékk hægt andlát á heim-
ili sínu á skírdag, umvafinn ástúð og
umhyggju barna sinna og geislum
sólarinnar. Þar ríkti friðsæld og feg-
urð á sorgarstund og Þorsteinn
kvaddi sáttur eftir langa og stranga
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Nú er sú árstíð að ganga í garð
þegar sólin skín sem skærast. Sum-
arið var Steina bróður mjög kært, þá
naut hann náttúrunnar til hins ýtr-
asta. Hann hafði sérstakt yndi af því
að fylgjast með gróðrinum vakna af
vetrardvala og fuglunum syngja á
vordögum. Megi þeir ljúfu vorboðar
fylgja honum alla tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Megi góður Guð styrkja börn hans
og afkomendur og látum allar þær
góðu minningar sem við eigum um
hann ylja okkur um hjartarætur.
Blessuð sé minning hans.
Kveðja.
Gyða Þorsteinsdóttir.
Fallinn er frá mikill öðlingur, Þor-
steinn Jón Þorsteinsson.
Að starfa vel að sínum verkum; af
natni og með elju er dyggð. Að reyna
stöðugt að bæta sig, ekki á kostnað
annarra heldur í samfélagi með öðr-
um. Að tileinka sér það nýjasta til að
auðvelda hin daglegu störf. Þor-
steinn átti þessa hæfileika og þrosk-
aði þá með sér til hinstu stundar.
Þorsteini kynntist ég þegar ég hóf
störf hjá Olíufélaginu hf. fyrir tæp-
um þrettán árum síðan. Hann hafði
þá fyrr á því ári greinst með krabba-
mein, sem nú hefur dregið hann til
dauða. Það fyrsta sem ég sá í fari
Þorsteins var hógværð og ögun. Þar
fór maður sem hafði tileinkað sér
mikla nákvæmni og reglusemi en átti
jafnframt vilja til að bæta sig stöðugt
og gera betur. Skemmtilegur var
hann, sem kom best í ljós í ferðum
okkar um landið, þar sem hann var
ÞORSTEINN JÓN
ÞORSTEINSSON
hafsjór fróðleiks um menn og mál-
efni. Og hann var ekki fastur í göml-
um tíma þegar taka þurfti á í breyttu
umhverfi. Að eignast Þorstein að vini
var mikilsvert þegar ég kom nýr til
starfa í rótgróið fyrirtæki með 50 ára
sögu í gömlu viðskiptaumhverfi.
Þorsteinn tókst á við veikindi sín af
mikilli reisn. Hann þakkaði líka fyrir
þann tíma sem hann þó fékk, en
þungt varð honum að sjá á eftir Ingi-
björgu eiginkonu sinni eftir stutt
veikindi haustið 2002, en þau höfðu
einmitt hlakkað til að eiga meiri tíma
saman eftir starfslok Þorsteins.
Eftir að við Þorsteinn hættum að
starfa saman fyrir átta árum hitt-
umst við stundum. Síðast á dögunum
þegar hann var að ganga í að láta
endurnýja hurð á bílskúrnum við
heimili sitt. Ekki átti að slá af kröfum
um vandvirkni og besta frágang þar
frekar en í öðru sem hann kom ná-
lægt.
Það fylgir því góð tilfinning að eiga
minningu um jafn góðan mann og
Þorstein Jón Þorsteinsson. Nú hittir
hann Ingibjörgu sína aftur á björtum
stað og þau geta gengið saman um ei-
lífar lendur, í Guðs friði.
Þórólfur Árnason.
Í dag er kvaddur Þorsteinn Jón
Þorsteinsson vélstjóri. Þótt mér sé
ekki tamt að hafa orð um fólk, skal
þess þó freistað hér, enda skyldan
rík. Ég kynntist Þorsteini fyrir rúm-
um aldarfjórðungi þegar ég var ráð-
inn til söludeildar Olíufélagsins hf.,
en þeirri deild stjórnaði Þorsteinn á
þeim tíma. Samskipti okkar urðu
strax mjög góð og náin, og aldrei bar
nokkurn skugga á. Þótt Þorsteinn
væri nokkru eldri en ég, þá áttum við
að mörgu leyti svipaðan bakgrunn.
Fæddir og uppaldir á sömu slóðum,
báðir smiðjustrákar úr Héðni, út-
skrifaðir úr Vélskóla Íslands og síðan
vélstjórar á íslenska kaupskipaflot-
anum. Þorsteinn var heiðursmaður
og einstakt prúðmenni til orðs og æð-
is. Aldrei minnist ég þess að hann
hafi lagt styggaryrði til nokkurs
manns, hvorki á brjóst né bak. Öll
mál fyrirtækisins lagði hann sig fram
um að leysa á farsælan hátt sem hann
gerði af bestu þekkingu, innsæi og
einstöku lítillæti. Aldrei lét hann sér
finnast til falls né flótta erfiða skap-
höfn húsbónda okkar, en hélt sig
ótruflaður að verkefnum fyrirtækis-
ins. Öll hans vinnubrögð voru yfir-
veguð og verkefnin til fullnustu rædd
með samstarfsfólki. Bókhaldið hjá
Þorsteini var ávallt í lagi og hægt að
ganga að öllum hlutum fullskráðum á
hverjum tíma með nauðsynlegum
fylgiskjölum. Á seinni árum þegar
nýir stjórnendur höfðu tekið við
rekstri fyrirtækisins hef ég meira en
grun um að þeim hafi þótt gott að
geta flett upp í Þorsteini og hans bók-
haldi og jafnvel láta hann taka að sér
mál sem þykja óárennileg í nútíma
fyrirtækjum sem eru rekin gegnum
tölvuskjái og raunverulegur óánægð-
ur viðskiptavinur af holdi og blóði
þykir veruleg ógnun. Eftir að ég hóf
störf hjá fyrirtækinu, fólst starf Þor-
steins öðru frekar í samskiptum við
stóra viðskiptaaðila og umboðsmenn
um land allt. Þetta starf krafðist mik-
ilar viðveru og mjög oft úti á lands-
byggðinni. Ég geri ráð fyrir að fjöl-
skylda Þorsteins hafi fundið fyrir því.
Svona var þó forgangsraðað, starfið
gekk fyrir hvar og hvenær sem var
og voru yfirmenn síst undanþegnir í
þeim efnum. Ég vil einungis segja að
lokum, þótt minn eini ávinningur af
aldarfjórðungsstarfi fyrir Olíufélagið
hf., hefði einungis verið sá að kynnast
Þorsteini og reyna að tileinka mér
vandvirkni hans, alúð og lítillæti
gagnvart öðru fólki, þá væri sá ávinn-
ingur meiri en flestir geta vænst á
langri ævi. Hafðu þökk fyrir sam-
fylgdina, gamli félagi, og gangi þér
allt í haginn hvar sem leið þín liggur
nú.
Herbert Herbertsson.
30 FÖSTUDAGUR 21. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Kallið kom síðla dags á degi
heilagrar kvöldmáltíðar; lausn-
ardagurinn langi og sigur uppris-
unnar var í nánd. Hann sjálfur og
við öll, sem stóðum honum næst,
skynjuðum hvað stundaglasinu
leið.
Þú varst okkur systkinum þín-
um og öllum ættingjum þínum
kær bróðir og sannur vinur og þín
er sárt saknað. Heiðarleiki þinn,
góðvild, ráðvendni og sam-
viskusemi gleymist ei. Hlöðveri,
Önnu Maríu, Helgu Kristínu og
afabörnunum vottum við innilega
samúð. Öll stunduðu þau hann af
alúð og ástúð í veikindum hans.
Drottinn blessi minningu kærs
bróður, sem vinir og vandamenn
kveðja í dag, með þökk fyrir allt
og allt.
Árni Kr. Þorsteinsson.
HINSTA KVEÐJA
✝ Björg Ó.J. Egg-ertsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26.
júní 1931. Hún lést á
endurhæfingardeild
Landakotsspítala
14. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Eggert
Bjarni Kristjánsson
frá Krossadal í
Tálknafjarðar-
hreppi í Barða-
strandarsýslu, f. 26.
maí 1892, d. 29.
sept. 1962, og Ísfold
Helgadóttir, f. á Ánastöðum í Lýt-
ingsstaðahreppi 30. júní 1898, d. 6.
ágúst 1971. Systkini Bjargar eru:
Margrét Eggertsdóttir, f. 1924, d.
1997; Jón Kristján Eggertsson, f.
1926, d. 1926; Kristján Gunnar
Eggertsson, f. 1928; Marta María
björnsson, f. 14. desember 1889, d.
25. júní 1954. Börn Bjargar og
Arnórs eru: 1) Óskar Arnórsson, f.
1952, maki Ketsuma Thiang-in,
dætur hans eru Halldóra Helga,
Tinna, Birgitta Ósk, Lísa og fóst-
urdætur Guðrún og Sóley. 2) Egg-
ert Bjarni Arnórsson, f. 13. sept.
1954, d. 29 . júlí 2004, dætur hans
eru Margrét Eir og Melkorka. 3)
Elsa Ísfold Arnórsdóttir, f. 1956,
maki Þorsteinn Finnbogason,
hennar börn eru Arnór, Sara, Ari,
Elsa og Björg. 4) Guðrún Jóhanna
Arnórsdóttir, f. 1957, maki Sævar
Pálsson, hennar börn; Loftur og
Særún Heiða. 5) Steinunn Arnórs-
dóttir, f. 12. okt. 1958, d. 30. nóv.
2002, maki Tómas Ríkarðsson,
hennar börn Laufey Lind, Oddur
og Ríkarður Tómas. 6) Arnór Vik-
ar Arnórsson, f. 1961, maki Bylgja
Sjöfn Ríkarðsdóttir, dætur hans
eru Bjarný Björg og Alma Ösp.
Barnabarnabörnin voru sjö en eitt
er látið.
Útför Bjargar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Eggertsdóttir, f.
1930, d. 1930; Helgi
Eggertsson, f. 1932,
d. 1985; Marta Krist-
ín Eggertsdóttir, f.
1934, d. 1991; Har-
aldur Eggertsson, f.
1936; Ásta María
Eggertsdóttir, f.
1939, og Íris Egg-
ertsdóttir, f. 1941.
Björg bjó alla tíð í
Reykjavík og hóf
sambúð með Arnóri
Óskarssyni 1952.
Arnór Óskarsson,
kallaður Addi frá Eyri (Sveinungs-
eyri), fæddist á Hyrningsstöðum í
Reykhólasveit 27. júlí 1914. Hann
lést 10. ágúst 1995. Foreldrar hans
voru Guðrún Jóhanna Guðmunds-
dóttir, f. 1. apríl 1888, d. 16. janúar
1981, og Sumarliði Óskar Arin-
Mig langar að kveðja þig,
mamma, með nokkrum orðum, ekki
fyrir þig, þú ert farin í annan stað,
betri, búin að hitta fjölskyldu þína
þar, gleðifundir væntanlega, heldur
fyrir mig sjálfa. Þú hefur verið stór
hluti af lífi mínu, lengi, og haft áhrif
á það bæði góð og miður góð. Mín
fyrsta og síðasta minning um þig
eru veikindi, lungnabólga var það
þegar ég var fimm ára og þú baðst
mig að sækja pott og setja upp
súpukjöt áður en pabbi kæmi heim.
Ég var elsta stelpan og þú kallaðir
mig barnapíuna þína, ég fór margar
ferðir á milli svefnherbergis og eld-
húss, með mismunandi stóra potta,
kjötið, súpujurtirnar og fleira þar
til mér hafði tekist að gera þetta
rétt. Þú varst eins og prinsessan á
bauninni að mér fannst, bara með
margar sængur ofan á þér og hríð-
skalfst og vildir fá fleiri. Þú náðir
þér upp úr þessari lungnabólgu og
nokkrum öðrum en áttir síðar eftir
að stríða við alvarlegan og lang-
vinnan sjúkdóm allt fram að and-
láti. Veikindi þín trufluðu tilveru
mína lítið þegar ég var barn, en
þegar ég var orðin fullorðin þurfti
ég oft að annast þig, var mér það
ljúft og skylt. Þú varst sívinnandi,
söngst mikið við þvotta og sauma.
Húsið var fullt af fólki, barnapíur,
stundum allt að þrjár í einu, enda
við systkinin mörg og á sama aldr-
inum og fyrirferðin talsverð. Við
krakkarnir vorum mikið úti að leika
og komum inn til að borða og sofa.
Þú söngst okkur oft í svefn og spil-
aðir á gítarinn eða píanóið, einnig
spilaðir þú á gítarinn og sagðir sög-
ur. Eitthvað samdirðu sjálf og ég
kann enn fjölda laga og texta sem
ég lærði af þér.
Þú rakst fyrirtæki, fyrst utan
heimilis, síðan innan þess, saumaðir
og hannaðir tísku- og vinnufatnað,
kjólar, kápur, dragtir, jakkaföt,
frakka, úlpur, snjó- og sjóstakka,
svefnpoka, dýnur og fleira var þinn
aðall. Mér skilst að þú hafir notað
fermingarpeningana þína til þess
að fara og læra að teikna og sauma
föt. Þú átt ekki langt að sækja
þessa sköpunar-, hönnunar- og
saumagáfu því margar frænkur
þínar og frændur fyrir norðan eru
orðlögð sem handverksfólk. Þú
lagðir metnað þinn í að hafa fólkið
þitt vel til haft, það voru sunnu-
dagsföt, skólaföt, ný föt um jólin, á
sumardaginn fyrsta, fyrir 17. júní,
afmælin okkar og fermingar og
önnur tækifæri. Sjálf varstu lengst
af glæsilega klædd, öðruvísi en
margar aðrar konur, saumaðir
flotta hatta og kápur í stíl, vaktir
athygli hvar sem þú komst. Alltaf
varstu í fatnaði sem þú hafðir
saumað sjálf.
Þú varst prinsippmanneskja,
reyndir að gera það sem hugur
þinn stóð til og vildir að við gerðum
það líka. Stolt, vildir ekki aðstoð en
þurftir svo sannarlega oft á henni
að halda, vildir aldrei þiggja af öðr-
um en ætlaðist til aðrir þæðu af
þér. Ekki sanngirni í því eða hvað?
Við máttum ekki hjálpa þér og urð-
um að sæta lagi við það, stundum
var það eins og léleg bíómynd, við
gátum þó oft hlegið að því og lékum
okkar hlutverk eftir þínu höfði. Ég
nefndi það oft við þig að mér fynd-
ist það ósanngjarnt hvernig þú vild-
ir hafa samskiptin við okkur systk-
inin, sum máttu hjálpa þér önnur
voru gestir, við vissum ekki alltaf í
hvaða hlutverki við vorum. Sjálf
varstu boðin og búin að aðstoða
aðra. Þú komst t.d. hvern einasta
virkan dag í tvö ár til þess passa
mín börn til þess að ég gæti stund-
að nám, ekki mátti borga þér fyrir
eða minnast á greiðann. Fyrir þetta
er ég ævinlega þakklát. Ekki voru
allir sáttir við þig og forgangsröð-
unina hjá þér, t.d. þótti ótækt þegar
þú fórst frá sex börnum á kvöld-
námskeið til að læra að teikna og
mála. Eftir þig liggja mörg falleg
málverk sem þú gafst öll með tölu
frá þér.
Ég var á fjórtánda ári þegar ég
áttaði mig á því að þú værir veik, en
ekki skrítin mamma. Ég man að
mér létti við það. Þú áttir til alls
konar skringilegheit, t.d. á þínum
þvottadögum í blokkinni, að í stað
þess að nota þvottahúsið til að þvo,
steyptir þú og mótaðir alls konar
skúlptúra og gerðir tilraunir, ná-
grannarnir kvörtuðu en þú hélst
bara áfram. Heima mátti tala um
fólk, en ekki illa, ef einhverjum datt
í hug í þín eyru að baknaga annan
sagðir þú: „Viltu ekki bara koma
aftur þegar betur stendur á hjá
þér.“ Þegar þú varst sem veikust
móðgaðir þú fólk, vísaðir því jafnvel
á dyr eða opnaðir ekki fyrir því,
sast í eldhúsinu og talaðir við sjálfa
þig, nærðist lítið, það voru erfiðir
dagar. Á hinn bóginn varstu höfð-
ingi heim að sækja, gafst allt sem
þú áttir, ef einhver sýndi áhuga á
því sem þú hafðir í fórum þínum,
léstu það frá þér. Söngst og dans-
aðir, þú kunnir alla dansa, og að
jóðla og steppa, þá var gaman. Mér
fannst það alltaf sérstakt við þig
hvað þú ágirntist lítið, hvorki pen-
inga né aðra efnislega hluti, vildir
aðeins fá að dútla við hitt og þetta.
Gerðir upp borð og stóla, bólstraðir
sófasettið, saumaðir utanum pullur
og pinkla. Ef þú varst ekki að vinna
eitthvað eða fara út í göngur höfð-
um við áhyggjur, þá varstu orðin
BJÖRG Ó.J.
EGGERTSDÓTTIR