Morgunblaðið - 21.04.2006, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. APRÍL 2006 35
MINNINGAR
nýr skipstjóri og skipshöfn yrðu
ánægð. Hann var Vestfirðingur í
húð og hár og var stoltur af. Hann
var sennilega alltaf skipstjóri, án
þess að við samferðamenn hans í
sjóðnum tækjum sérstaklega eftir
því, þannig skipstjórar eru bestu
stjórarnir. Valdi sinnti starfi sínu af
kostgæfni allt til þess tíma að hann
lét af störfum fyrir aldurssakir í árs-
lok 1993.
Valdi hafði til umráða landspildu
austur í Fljótshverfi, nánar tiltekið á
Maríubakka, þar var hann búinn að
gróðursetja heilan skóg af margs-
konar trjám og var snyrtimennskan
alltaf í fyrirrúmi og öllu vel við hald-
ið. Gegnum landið rennur lækur,
sem ekki væri í frásögur færandi
nema þar var griðland fyrir smá-
bleikju, sem leitaði í lækinn á haust-
in og var oft gaman að ganga með-
fram árbakkanum og sjá
bleikjutorfurnar lóna um hylina,
sem sumir voru tilkomnir vegna fyr-
irstöðu, sem Valdi hafði eytt mörg-
um stundum við að koma upp. Upp-
haflega var sumarbústaðurinn hans
stýrishús af gömlum bát. Þar leið
honum örugglega eins og hann væri
til sjós, þó á harðalandi væri. Nokkr-
ar ferðir fórum við vinnufélagar
hans með honum til gróðursetning-
ar. Að launum bauð Valdi okkur ár
eftir ár í veiði í Brúará, Laxá og
Djúpá og var oft glatt á hjalla í þeim
veiðiferðum, stundum veiddist lítið,
stundum mikið, en alltaf var jafn-
gaman í ferðunum.
Valdi reisti sér síðar fallegan sum-
arbústað sem hann nefndi Bakkasel
í gróðurvininni. Þar var ljúft að gista
og oftar en ekki sagðar sögur frá
liðnum árum. Valdi var skipstjórinn
í ferðunum og ekkert fengum við
„hásetarnir“ að taka með okkur í
veiðiferðirnar annað en veiðidótið,
Valdi sá um allt annað.
Valdi á Blakknum var ekki allra,
en hann var mikill vinur vina sinna,
því fengum við Raggi, Smári og ég
að kynnast í gróðursetningar- og
veiðiferðunum. Nú þegar komið er
að leiðarlokum langar okkur fé-
lagana að þakka samfylgdina og all-
ar góðu stundirnar í vinnunni og í
veiðiferðunum. Elsku Halla, Guðjón,
María Svava og fjölskyldur, um leið
og við sendum ykkur öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur, er það
huggun harmi gegn að minningin
um góðan dreng mun lifa með okkur
öllum um ókomin ár.
Hinrik Greipsson.
Minn góði vinur Validmar hefur
kvatt þennan heim. Okkar kynni
hófust, þegar ég leigði hjá honum á
Kleppsveginum. Það tók mig smá
tíma að ná til Valda en það fór svo að
ég tók að mér þrif hjá honum. Eftir
þetta urðum við miklir félagar.
Svava heitin var mikið veik á þess-
um tíma en hann annaðist hana af
miklum kærleik þar til hún lést.
Við Valdi áttum okkar góðu
stundir saman og hlógum mikið að
okkar aulahúmor. Það voru ýmis
skot sem gengu á milli en alltaf á
léttu nótunum. Hann var stríðinn,
virkilega skemmtilegur maður með
gott hjarta.
Valdi hafði mikið dálæti á sum-
arhúsinu sínu Maríubakka og vann
þar mikið stórverk við að rækta þar
skóg, einnig þótti honum gaman á
gæsaveiðum.
Hann kynntist góðri konu, henni
Höllu sinni. Honum leið vel með
henni og talaði um það. Hann dýrk-
aði Maríu Svövu, afabarnið sitt, og
börnin hennar. Honum þótti mikið
vænt um son sinn Guðjón.
Það var mér mikill heiður að
kynnast þeim heiðursmanni sem
Valdi var.
Ég þakka fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman, mér
þótti óskaplega vænt um þig. Minn-
ing þín lifir ávallt í hjarta mínu.
Elsku Halla, Guðjón og María
Svava, megi okkar himneski faðir og
móðir gefa ykkur styrk og ró í
hjarta ykkar.
Leitaðu þér athvarfs í innri kyrrð,
losaðu huga þinn úr viðjum hins ytra
og þú munt finna hvernig guð hellir geislum
ástar sinnar og gæsku yfir þig og alheiminn.
(Iránscháehr.)
Heiðrún Bára Þorbjörnsdóttir.
✝ Magnúsína Guð-rún Sveinsdóttir
fæddist í Fagradal í
Mýrdal 9. ágúst
1921. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 7. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sveinn Jónsson skó-
smiður frá Reynis-
hólum í Mýrdal, f.
4.3. 1892, d. 6.3.
1941, og Sólveig
Magnúsdóttir frá
Fagradal, f. 4.3. 1900, d. 12.3.
1992. Systkini hennar eru: Sigríð-
ur Jóna, f. 1926, gift Páli Jónssyni,
f. 1922, d. 2000; Hrefna, f. 1929,
gift Hrólfi Ingólfssyni, f. 1917, d.
1984; Þórður Jón, f. 1931, kvænt-
ur Áslaugu Vilhjálmsdóttur, f.
1940.
Árið 1945 gekk Magnúsína að
eiga Tómas Ólaf Ingimundarson,
f. 22.7. 1919, frá Yzta-Bæli undir
Eyjafjöllum. Þau hjón eignuðust
fimm börn. Þau eru: 1) Sólveig
Svana, f. 1945, maki Ragnar Jón
Pétursson. Synir þeirra: a) Ólafur
Pétur, f. 1979, b) Ragnar Magnús,
f. 1981. 2) Inga, f. 1946, d. 2001. 3)
Ingimundur, f. 1949, maki Elín
Hansen. Börn þeirra: a) Ingi
Freyr, f. 1975, faðir Ágúst Sig-
urðsson, b) Ólafur Þór, f. 1983, c)
Katrín Sif, f. 1991. 4) Guðrún
Björk, f. 1953, maki Hjalti Þóris-
son. Börn þeirra: a) Jóhannes, f.
1972, d. 1991, móðir Sólveig Jó-
hannesdóttir, b) Margrét Einars-
dótttir, f. 1977, faðir Einar Stef-
ánsson, sambýlismaður hennar
Páll R. Jóhannesson, f. 1980, barn
þeirra Pálína Björk,
f. 2004, c) Teitur, f.
1980. d) Guðný, f.
1986. 5) Sveinn, f.
19.8. 1958. Dætur
hans: a) Arna Rut, f.
1994. b) Eva Lind, f.
1996, móðir Huld
Ringsted.
Magnúsína ólst
upp í Fögrubrekku í
Vík í Mýrdal og átti
góða æsku. Hún
dvaldi heima fram
yfir fermingu og
gekk í barnaskóla í
Vík. Hún var eftir það átta sumur
í vist í Suður-Vík, sem var mikið
menningarheimili. Hún sótti ýmis
sauma- og matargerðarnámskeið
sem boðið var upp á í Víkinni.
Magnúsína var tvo vetur í vist í
Reykjavík. Eftir sviplegt fráfall
föður síns 1941 tók hún þá vinnu
sem bauðst, var m.a. ráðskona á
sandinum, í slögtun og við þvotta
hjá Bretunum í Hveragerði. Eftir
giftingu flutti hún ásamt manni
sínum og nýfæddu barni til
Reykjavíkur og voru þau í leigu-
húsnæði næstu árin, en festu svo
kaup á íbúð í Gnoðarvogi 20, þar
sem þau hafa búið síðustu 47 árin.
Mikill gestagangur var á heimili
þeirra hjóna. Magnúsína helgaði
sig uppeldi barna sinna, en vann í
áratugi við ræstingar í Voga-
skóla. Eftir að börnin komust á
legg sótti hún ýmis hannyrðanám-
skeið. Þá dvöldu þau hjón lang-
dvölum í sumarbústað sínum und-
ir Eyjafjöllum.
Útför Magnúsínu verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elskuleg amma mín hefur nú
sagt skilið við þennan heim. Við
ástvinir hennar sitjum eftir með
sorg og söknuð í hjarta en um leið
þakklæti fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum með henni.
Það hvarflaði ekki að mér þegar
ég kvaddi Möggu ömmu um jólin að
þetta yrði í síðasta skipti sem ég
sæi hana heima í Gnoðarvogi þar
sem amma og afi hafið búið síðan
ég man eftir mér og miklu lengur
en það. Það er tómlegt til þess að
hugsa að ég eigi aldrei aftur eftir að
sitja með ömmu við eldhúsglugg-
ann og spjalla og hún reyni í leið-
inni að sannfæra mig um að borða
bara eins og eina kökusneið í við-
bót. Eða að ég eigi aldrei aftur eftir
að heimsækja ömmu og afa í sum-
arbústaðinn þeirra undir Eyjafjöll-
um en þangað tóku þau afi okkur
barnabörnin oft með þegar við vor-
um krakkar. En minningarnar um
þessa tíma hjálpa þó til við að fylla
upp í það tómarúm sem myndast
við fráfall Möggu ömmu minnar.
Ég var svo lánsöm að ná að fljúga
heim til Íslands til að kveðja ömmu
daginn áður en hún kvaddi þennan
heim. Hún var nývöknuð þegar ég
og mamma komum í heimsókn á
gjörgæsludeild Landspítalans og
þrátt fyrir að vera orðin alvarlega
veik var hún ákaflega glöð að sjá
okkur eins og alltaf þegar hún fékk
fólkið sitt í heimsókn. Við rifjuðum
upp að brátt myndi enn eitt barna-
barnið verða stúdent og einnig
sýndum við ömmu myndir af litla
langömmubarninu hennar. Stolt
ömmu minnar leyndi sér ekki enda
voru gleði og sigrar ástvina hennar
eigin sigrar og hún fylgdist ávallt
vel með því sem var að gerast í lífi
fólksins síns.
Þegar ég stóð við dánarbeð
ömmu minnar daginn eftir og
horfði yfir þann stóra hóp afkom-
enda og tengdabarna sem var þar
samankominn til að kveðja var svo
augljóst hversu mikið hún skilur
eftir sig. Það er eins og afi sagði
svo fallega rétt eftir að hún kvaddi,
henni verður aldrei þakkað nóg-
samlega.
Hvíl í friði, elsku amma
Margrét Einarsdóttir.
Nú er hún elsku amma farin og
kemur aldrei aftur. Hún var alltaf
svo blíð og góð og við munum alltaf
muna skemmtilegu stundirnar með
henni. Hún gaf sér alltaf tíma til að
spjalla og föndra eða spila þegar
svo bar undir. Við komum til með
að sakna hennar mjög mikið og það
verður tómlegt að koma í Gnoðar-
voginn eftir að hún er farin.
Nú er sál þín rós
í rósagarði guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna af hausti.
(Ragnhildur P. Ófeigsdóttir.)
Hvíl þú í friði, elsku amma.
Arna Rut og Eva Lind.
Elsku systir, takk fyrir allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þökkum allar góðar stundir, við-
urgjörning og símtöl sem aldrei
verður fullþakkað.
Elsku Óli og þín góða fjölskylda,
við sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur. Guð veri alltaf með
ykkur og gefi ykkur ljós.
Þín systir
Sigríður.
Magga frænka er látin. Alltaf var
hún sama góða frænkan og hitt-
umst við oft, ef eitthvað var um að
vera í fjölskyldum okkar, svo sem
afmæli eða ættarmót. Enn fremur
var hún boðin og búin að hjálpa
mér í veikindum mínum en ég
greindist með krabbamein. Dóttir
þeirra hjóna, Inga, lést úr þessum
sjúkdómi fyrir nokkrum árum og
varð þeim mikill harmdauði. Marg-
ar ánægjustundir áttum við þó
saman. Þórunn Jónsdóttir frænka
tengdi okkur saman enda hittum
við hana oft síðustu árin sem hún
lifði. En lífið heldur áfram. Við
hjónin ræktuðum kartöflur og
færðum Möggu frænku og Óla
manninum hennar og nú síðast í
haust vorum við þá með þeim hjón-
um í góðu yfirlæti og nutum gest-
risni þeirra í hvívetna, en þau voru
einstaklega góð heim að sækja.
Börn þeirra komu oft og var þá
glatt á hjalla og ánægjulegt að fá
barnabörnin í heimsókn, þau voru
svo dugleg að hjálpa til ef með
þurfti.
Mjög gott samband var og milli
Guðrúnar dóttur þeirra hjóna og
Kristbjargar dóttur okkar en þær
dvöldu lengi í Svíþjóð og áttu
margt sameiginlegt.
Nú er Magga frænka öll. Ég vil
þakka þér alla hugulsemina og
tryggð í minn garð og votta eig-
inmanni þínum og ættingjum öllum
mína dýpstu samúð. Guð blessi
ykkur öll.
Guðmunda K. Jónsdóttir.
Magga var kona Óla bróður hans
pabba, svo elskuleg og kærleiksrík.
Við leiðarlok hverfur hugurinn
austur í sveitir, til bernskunnar og
upp koma kærar minningar um
þessa glæsilegu konu sem kvaddi
okkur rétt fyrir páska. En páskarn-
ir eru einmitt hátíð okkar kristinna
manna þar sem við fögnum uppris-
unni og fyrirheiti Guðs um eilíft líf.
Mildur og kitlandi hlátur báru
því vitni að Magga og Óli voru kom-
in í sveitina, það var alltaf tilhlökk-
unarefni, því þeim fylgdu líka leik-
félagar. Frænkur sem voru mér
eins og eldri systur, líka Svenni og
Bói sem voru eins og hinir strák-
arnir.
Það var líka voða spennandi að
kíkja við í Gnoðarvoginum og ærsl-
ast í leikjum með borgarbörnunum
og njóta góðra veitinga og elsku-
legs viðmóts í alla staði.
Mig langar að þakka samfylgdina
sem var mér mikils virði og veit að
góðar minningar um góða konu
munu ylja og hugga í sorginni.
Í hugum okkar er vaxandi vor,
þó vetri og blási kalt.
Við sáðum fræjum í íslenska auðn
og uppskárum hundraðfalt.
Við erum þjóð, sem er vöknuð til starfa
og veit, að hún sigarar allt.
(Davíð Stef.)
Minningin lifi.
Ester Sveinbjarnardóttir.
MAGNÚSÍNA
GUÐRÚN
SVEINSDÓTTIR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ELÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
áður til heimilis
í Mávahlíð 1,
lést á dvalarheimilinu Grund miðvikudaginn
19. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Erlingur Kristjánsson, Anna Sigurðardóttir,
Sigrún Kristjánsdóttir,
Kristján G. Kristjánsson, Guðrún Kristinsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Móðir okkar, amma, langamma og langalang-
amma,
SIGURBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Sóltúni 2,
áður Hörðalandi 14,
er látin.
Kristín Guðmundsdóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir,
Ragnar Þ. Guðmundsson
og fjölskyldur.