Morgunblaðið - 22.05.2006, Blaðsíða 32

✝ Ólína SigríðurJúlíusdóttir
fæddist á Þingeyri
við Dýrafjörð 13.
júlí 1924. Hún lést
á heimili sínu Sól-
vangsvegi 1 í Hafn-
arfirði 15. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Júlíus
Guðmundsson, f.
23. júlí 1894, d. 11.
júlí 1972, og Sigríð-
ur Jónsdóttir, f. 18.
nóvember 1901, d.
19. maí 1988.
Systkini Ólínu voru: Bára Jacob-
sen, f. 1922, Jón Hólmsteinn, f.
1926, Guðmundur, f. 1927, d.
2004, Jónína, f. 1928, og Guðrún
Ragnheiður, f. 1931.
Árið 1945 giftist Ólína Einari
Karli Magnússyni skipstjóra, f.
7. nóvember 1921, d. 25. desem-
ber 1972. Foreldrar hans voru
Magnús Einarsson og Guðbjörg
Guðmundsdóttir. Börn þeirra
eru: 1) Sigríður Karlsdóttir fjár-
málastjóri, f. 24. ágúst 1945,
maki Jóhann Ólafur Ársælsson
vélfræðingur, f. 12. september
1942. 2) Þorvaldur Karlsson, f.
22. desember 1947, innkaupa-
stjóri, maki Rakel Ingvarsdóttir,
f. 20. júlí 1948, dætur þeirra eru
Ólína Sigríður, sambýlismaður
Jón Örn Þorsteinsson, Guðbjörg
Alda, sambýlismaður Birgir Örn
Einarsson, og Tinna Ósk. 3) Kar-
itas Rósa Karlsdóttir, f. 19. júlí
1951, maki Pétur L. Mogensen,
f. 12. desember 1949 (skildu),
dætur þeirra eru Marsibil Magn-
ea, sambýlismaður Andrew
Cane, synir Alexander og Mich-
ael, Arndís, maki Páll Sveinsson,
synir Matthías Hlífar og Pétur
Sigurdór, og Sigríður. 4) Júlíus
Karlsson rafmagns-
verkfræðingur, f.
11. desember 1954,
maki Þóra Vil-
bergsdóttir skóla-
ritari, f. 15. apríl
1954, börn þeirra
eru Ásgerður, sam-
býlismaður Hrólfur
Sæmundsson,
Signý og Einar
Karl. 5) Guðmund-
ur Karlsson
íþróttafræðingur, f.
5. janúar 1964,
maki Björg Gils-
dóttir þjálfari, f. 29. júní 1963,
börn þeirra eru Ragnhildur
Rósa, Einar Karl, d. 18.8. 1988,
Arnheiður, Heiðdís Rún og
Nanna Björg. Fyrir átti Einar
Karl soninn Magnús Einarsson,
f. 27. janúar 1941, d. 7. desem-
ber 1998.
Ólína ólst upp á Þingeyri við
Dýrafjörð til 13 ára aldurs og
gekk í barnaskólann á Núpi. Ár-
ið 1937 flutti fjölskyldan á Ei-
ríksgötuna í Reykjavík en þar
átti Ólína heima til 1945 er hún
flutti ásamt eiginmanni til Hafn-
arfjarðar en þar hefur hún búið
síðan utan tveggja ára á Drangs-
nesi og rúmlega eins árs í Stykk-
ishólmi. Ólína gekk í Iðnskólann
í Reykjavík og lærði þar hár-
greiðslu og vann hún við starfs-
grein sína í mörg ár. Hún starf-
aði ásamt eiginmanni sínum við
Búrfellsvirkjun þegar hún var í
uppbyggingu og síðar hjá ÍSAL í
Straumsvík. Árið 1972 hóf hún
störf í mötuneyti á Bæjarskrif-
stofum Hafnarfjarðar og starf-
aði þar til starfsloka.
Ólína verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku mamma.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín
yfir öll höf.
Hún ferjar sig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt
liljan mín hvíta
sem opnast á ný í nótt.
Þín dóttir
Karitas (Kaja).
Með nokkrum orðum vil ég
kveðja móður mína Ólínu Sigríði
Júlíusdóttur. Það er margs að
minnast og er bjart yfir þeim
minningum sem á hugann leita.
Upp í hugann kemur skemmtileg
saga sem hún sagði okkur sl. haust
og Signý dóttir mín skráði í skóla-
ritgerð.
Með hennar eigin orðum:
„Guðmundur bróðir hennar
mömmu var stýrimaður á flutn-
ingaskipinu Eddunni sem sigldi til
Bandaríkjanna og einn af eigend-
um skipsins. Í lok júní 1941 kom
hann heim á Eiríksgötuna og sagð-
ist vera að fara sem skipstjóri á
Eddunni til Bandaríkjanna daginn
eftir. Án þess að hugsa mig um
spurði ég hvort ég mætti ekki
koma með. Guðmundur tók vel í
þessa hugmynd en pabbi og
mamma voru ekki beint ánægð.
Þetta var daginn áður en leggja
átti af stað til Bandaríkjanna. Guð-
mundur ræddi strax við félaga
sína, Gunnar skipamiðlara og Þórð
Hjartar frænda minn, sem voru
meðeigendur hans að Eddunni.
Þeir sáu engin vandamál þessu
samfara og þá var afráðið að ég
færi. Siglingin tók rúman mánuð
og var auðvitað mikið ævintýri fyr-
ir stelpu sem var að verða sautján
ára. Við vorum að fara með lýsi til
Bandaríkjanna, fórum svo til Nova
Scotia að taka timbur, segir hún
og hlær. Það var að sjálfsögðu svo-
lítið sérstök lífsreynsla að fara
svona til Ameríku á þessum tíma.
Maður getur bara rétt ímyndað
sér það, kolbrjáluð manneskja,
segir hún og brosir. Ég var
munstruð á skipið og sett sem að-
stoðarkokkur. Ég var ein um borð
með tuttugu og sjö körlum. Í
áhöfninni var ungur herramaður
sem ég kynntist þarna í fyrsta
skipti, það var hann Kalli afi þinn,
hann var þá rúmlega tvítugur.
Hann var að fara í stýrimannaskól-
ann og þurfti að taka siglingatíma.
Nú eitthvað urðum við skotin
þarna strax í Ameríkuferðinni, ein-
hver neisti, segir hún með glampa
í augum. Ég fór í Iðnskólann og
hann fór í Stýrimannaskólann og
við hittumst svona öðru hverju,
svona eins og gengur og gerist.
Kannski var það engin tilviljun að
ég fór í þessa ferð, maður veit það
ekki.“
Maður heyrði hana oft tala um
þessa ferð enda eðlilegt í ljósi þess
að stríðið stóð sem hæst og að hún
hitti ástina í lífi sínu þarna.
Mamma var ótrúlega sterk þeg-
ar á reyndi. Í veikindum föður
okkar sýndi hún fádæma æðruleysi
og dugnað. Þá sagði hún einfald-
lega, það er einhver sterkur sem
stendur með mér. Það styrkti alla í
kringum hana á erfiðum tímum.
Hún naut þess að spila og gátum
við spilað rommý kvöld eftir kvöld
án afláts. Ferðalög voru hennar líf
og yndi á með heilsan leyfði.
Heimsókn mömmu, systur minnar
og mágs til okkar Þóru í Ameríku
1981 er okkur í fersku minni og
höfðum við öll mikla ánægju af
þeirri heimsókn.
Takk fyrir allt og allt.
Góður guð geymi þig og minn-
ingu þína, elsku mamma.
Þinn sonur
Júlíus.
„Mummi, þetta er Valdi. Það er
engin auðveld leið til að segja
þetta en hún mamma er dáin, hún
dó í nótt.“ Ég var staddur erlendis
og var að leggja af stað í langan
akstur þegar mér barst þessi frétt
og eftir að hafa setið langa stund í
bílnum keyrði ég af stað og grét
meira og minna á meðan á akstr-
inum stóð Mér skildist að hún
hefði farið í friði og það létti á mér
en auðvitað grét ég vegna þess
sem áður var gleði mín í sam-
skiptum mínum við mömmu. Það
eru ansi margar minningar sem
renna í gegnum hugann á svona
stundum en fyrst og fremst er
minningin um frábæra mömmu
efst í huga mér, minningar um
mömmu sem sá mér fyrir góðum
uppvaxtarárum og stóð eins og
klettur upp úr þegar pabbi dó
1972. Aldrei skorti mig neitt og öll
umhyggjan í kringum allt sem ég
gerði og ekki síst mína skólagöngu
var ótrúleg, alltaf með besta nestið
og alltaf vel til fara. Mamma vann
alltaf hörðum höndum, var með
heitan mat á kvöldin, súkku-
laðikakan fræga var í ísskápnum
og maður bjó á fimm stjörnu hóteli
og þó eflaust hafi verið þröngt um
fjárhaginn þá fann ég ekki fyrir
því. Í raun var ótrúlegt hvernig
hún fór að þessu öllu og kvartaði
aldrei. Þetta var bara allt gert og
ekkert meira um það að segja.
Hún stóð bara í eldhúsinu með
rúllur í hárinu og slæðu, eldaði
alltaf fyrir jafnmarga, þó að það
fækkaði jafnt og þétt á heimilinu.
Maður hefur eflaust verið dýr í
rekstri en aðeins einu sinni sagði
hún upp úr þurru hljóði: „Mummi,
þú drekkur 1000 lítra af mjólk á
ári, það er ansi mikið að bera.“ Að
vísu fussaði mamma líka stundum
yfir þessum eilífu æfingum og þá
sérstaklega þegar þær rákust á
matartíma en hún var samt ótrú-
lega stolt af þeim árangri sem ég
náði í íþróttum og átti ófáar úr-
klippur sem hún hafði safnað sam-
an. Hún sagði alltaf við mig að ég
væri helst til líkur pabba með
marga hluti og bað mig að reyna
nú að vera aðeins eigingjarnari á
peningana mína en hann hafði ver-
ið og forðast slæman félagsskap og
slagsmál. Ég er örverpið í systk-
inahópnum og eftir á að hyggja þá
voru þetta þarfar leiðbeiningar og
eðlileg umhyggja. Mamma var
gríðarlega stolt kona og bar höf-
uðið hátt og lagði mikið upp úr
trausti, dugnaði og heiðarleika.
Hún sagði alltaf við mig að ef fólk
gæti ekki horft í augun á manni þá
væri ekki hægt að treysta því. Mér
fannst mamma alltaf vera eins og
drottning, hún bar af á sínum
yngri árum og hafði ávallt mikla
útgeislun enda féll pabbi kylliflat-
ur fyrir henni í skipsferð til Am-
eríku. Það samband hefur skilað
miklu af góðu fólki sem mamma
var mjög stolt af. Dætur okkar
Bjargar hafa ávallt vera mikið með
ömmu Lólý og þær stundir lifa í
minningunni en hún hefur ávallt
verið dáð og elskuð á okkar heim-
ili. Ragnhildur Rósa hefur reynst
ömmu sinni sérstaklega vel og not-
ið leiðsagnar og hvatningar frá
henni á móti. Við grínuðumst oft
með það að mamma væri elsti ung-
lingur á Íslandi en hún naut þess
að fara með okkur á McDonalds
eða koma heim til okkar á föstu-
dögum og borða pizzu. Auðvitað
var hún að leita að félagsskap og
þessar minningar eru dýrmætar
fyrir Björgu, mig og stelpurnar
okkar Við áttum óteljandi frábær-
ar stundir saman og það var sárt
að sjá henni hraka líkamlega á síð-
ustu árum því kollurinn var skýr.
Við reyndum öll okkar besta til að
gera henni lífið bærilegt og mér
fannst hún vera að komast á skrið
eftir erfitt tímabil þegar kallið
kom en svona er víst lífið. Enginn
veit sína ævi fyrr en öll er og það
var greinilega komið að leiðarlok-
um hjá henni mömmu á þessu stigi
lífsins.
Það sem eftir stendur eru minn-
ingarnar um góða mömmu sem
stóð 100% með mér í einu og öllu
sem ég tók mér fyrir hendur og
við áttum einstakt samband,
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Þinn sonur
Guðmundur.
Elsku Lólý, kallið kom snöggt
og aldrei er maður tilbúinn til að
fá andlátsfrétt, og allra síst þegar
góður og tryggur vinur á í hlut.
Við sem næst þér stóðum vorum
ÓLÍNA SIGRÍÐUR
JÚLÍUSDÓTTIR
svo bjartsýn á að enn og aftur
myndir þú hrista af þér lasleikann
sem þessi seinni ár hafði verið að
gera þér lífið leitt.
Vorið var komið og okkur fannst
þú vera að styrkjast með hverjum
deginum, kannski varstu líka að
undirbúa þig undir ferðina til að
hitta Kalla, manninn þinn sem þú
misstir alltof fljótt og elskaðir svo
heitt. Hver veit?
En ég veit að hann tekur á móti
þér með útbreiddan faðminn sinn
sterka, tilbúinn að vefja þig örm-
um.
Með þessum fátæklegu orðum
mínum vil ég þakka þér þau rúmu
43 ár sem ég hef fengið að njóta
návistar þinnar. Ég var bara rétt
skriðinn yfir tvítugt þegar ég
ruddist inn í líf þitt og fór að trufla
elsta barnið þitt, hana Sirrý, kon-
una mína. Ég er ekkert hissa á því
þó að þú gæfir þér aðeins tíma til
að samþykkja þessa röskun. Þú
vandaðir uppeldið á þínum börnum
og það var eins gott að fylgjast
með þegar ungur maður á misgóð-
um bílum eða mótorhjólum var
farinn að trufla heimakæra dótt-
urina, sem til þessa hafði verið í
rólegri kantinum að dunda í sínum
íþróttum.
En á skömmum tíma unnum við
traust hvort annars og aldrei hefur
fallið styggðaryrði á milli okkar öll
þau ár sem við höfum átt samleið.
Ég var mjög upp með mér að eiga
jafn unga og fallega tengda-
mömmu og þig, enda varstu rétt
um fertugt þegar ég kem inn í fjöl-
skylduna. Eitt sinn komuð þið
Sirrý í heimsókn í vinnuna til mín
og þegar þið voruð farnar, spurðu
strákarnir hvort þið væruð systur.
Ég sveif af grobbi það sem eftir
var dagsins. Hið ljósa og mikla lið-
aða hár gerði fas þitt tígulegt og
eftirtektarvert.
Mér verður hugsað til hinna
ýmsu ferða sem við fórum saman
bæði innan lands og utan. Þú varst
alltaf með allt þitt á hreinu, vand-
aðir allan undirbúning, varst alltaf
vel til höfð og glæsileg.
Þú gast verið svo ótrúlega róleg
yfir öllum hlutum, en varst samt
alltaf tilbúin og á réttum tíma.
Eitt sinn fórstu með okkur Sirrý
til Ameríku til að ferðast með Júlla
og Þóru, þegar Júlli var þar við
nám. Þó svo við værum stundum í
tjaldi, settir þú í þig þínar rúllur,
til að geta verið flott og fín næsta
dag, enda alltaf eins og drottning
og þurftir ekkert að hafa fyrir
þessu, þetta lék í höndunum á þér,
enda lærð hárgreiðslukona. Þú
varst mikill vinur okkar allra og ég
veit að þínar bestu stundir voru
með fjölskyldunni. Þegar við vor-
um að skemmta okkur var gaman
að fylgjast með þér og þegar Louis
Armstrong var kominn á fóninn,
þá varstu virkilega í essinu þínu,
áttir varla orð, enda hafa þá rifjast
upp gamlar minningar sem þið
Kalli áttuð saman, þegar þið voruð
ung og ástfangin.
Elsku Lólý tengdamamma, um
leið og ég þakka þér vinsemd þína
og tryggð, bið ég góðan guð að
vernda þig og þína fjölskyldu,
minning um góða og glæsilega
konu mun fylgja mér alla tíð.
Þinn tengdasonur
Jóhann Ólafur Ársælsson.
Elsku Lólý. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Ég kynntist þér fyrir 39 árum,
þegar ég fór að venja komur mínar
á heimili ykkar Kalla, en það var
sonur ykkar hann Valdi sem ég
hafði áhuga á og það endaði með
því að ég varð tengdadóttir ykkar.
Þú varst ekki allra, en við urðum
fljótt góðar vinkonur.
Við Valdi eignuðumst okkar
fyrsta barn 1972, þá var Kalli enn
á lífi, en á jólunum það ár var hann
tekinn frá fjölskyldunni.
Þú stóðst eftir með tvo drengi
en hin þrjú börnin voru farin að
heiman.
En með dugnaði tókst þér að ala
þá upp og mennta.
Síðan stækkaði hópurinn, barna-
börnin komu eitt af öðru og eru 13
í dag og barnabarnabörnin eru
fjögur og varst þú mjög stolt af
föngulegum hópnum þínum.
Toppurinn hjá börnunum var að
hittast hjá ömmu Lólý á Sléttó á
sunnudögum, og var það siður
meðan þú gast tekið á móti okkur.
Allt eru þetta ógleymanlegar
minningar hjá öllum, og alltaf
fannst mér þú laga besta kaffið og
eru ófáir bollarnir sem við drukk-
um við eldhúsborðið á Sléttó.
Elsku Lólý mín hafðu þökk fyrir
allt. Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Rakel Ingvarsdóttir.
Hún Lólý systir er dáin. Ég
vissi að hún var búin að vera veik,
en þegar ég talaði við hana rétt
fyrir síðustu helgi var hún hress
og sagði að þetta væri allt að
lagast hægt og rólega.
Það fer margt í gegnum hugann
á stundu sem þessari, en hér verð-
ur stiklað á stóru. Við vorum sam-
rýmdar systur, fæddar og aldar
upp á Þingeyri við Dýrafjörð með
mömmu, pabba og systkinum, þar
slitum við barnskónum við þær að-
stæður sem þá tíðkuðust.
Flutt var til Reykjavíkur 1937.
Hún fór í Iðnskólann í Reykjavík
og útskrifaðist sem hárgreiðslu-
dama og vann við hárgreiðslustörf
í nokkur ár. Hún fór til Ameríku
með móðurbróður okkar, hann var
stýrimaður á flutningaskipinu
Eddunni. Þetta var á stríðsárunum
svo ekki voru allir hrifnir, en heim
kom hún með nylonsokka og fínerí.
Þá var nú heldur betur litið upp til
hennar, enda stórglæsileg ung
stúlka. Árin liðu og hún giftist
glæsilegum manni, Einari Karli
Magnússyni. Það var ýmislegt
brallað á þessum árum, eins og að
skemmta sér við spil og söng o.fl.
Þegar mér var boðið í mína
fyrstu utanlandsferð passaði hún
ársgamla dóttur mína, sjálf með
tvö ung börn, og heppnaðist það
ekki verr en svo að þegar ég kom
heim aftur var dóttir mín feimin
við mig, fór að gráta og kallaði á
Lólý. Seinna gat ég svo endurgold-
ið greiðann og passað fyrir hana
þegar henni var boðið til Eng-
lands, þar sem maður hennar var
við störf.
Lólý missti svo sinn mann 25.12.
1972 frá fimm ungum börnum,
langt um aldur fram. Hún var
hörkudugleg kona. Börnin komust
á legg og allt bjargaðist þetta með
eljusemi og góðum vilja. Í dag er
þetta stór og glæsilegur hópur. Ég
missti svo minn mann 1988. Þá fór-
um við systurnar að ferðast saman
og skoða heiminn. Við fórum í svo
kallaðar rútuferðir til margra
landa, Suður-Þýskalands, Sviss,
Englands, Frakklands, dvöldum
við Gardavatnið, Comovatnið, fór-
um frá Mílanó til Rómar og alla
leið til Capri. Þetta voru ógleym-
anlegar ferðir, sem lifa í minning-
unni. Við fórum líka í stuttar ferðir
innanlands á eigin vegum. En síð-
an eru liðin mörg ár, heilsan bilaði
hjá systur minni en svona er lífið,
skin og skúrir.
Lólý mín, ég kveð þig að sinni
með þökk fyrir allt.
Þín systir
Bára.
Nú ertu búin að kveðja okkur í
bili, elsku amma Lólý. Við frænk-
urnar erum nú ekki alls kostar
sáttar við að þú hafir farið frá okk-
ur svona skyndilega, en okkur
grunar þó að hann afi Kalli sé
ánægður að fá þig til sín á ný eftir
langa bið. Minningarnar um hana
ömmu og stundirnar sem við átt-
um með henni eru óteljandi, en eitt
er víst að við gleymum aldrei
súkkulaðikökunni og köldustu
mjólk í heimi sem við fengum allt-
af nýja á sunnudögum og klár-
uðum svo ávallt í miðri viku. Hún
amma kenndi okkur öllum að spila
rommí sem hún tók oft ansi alvar-
lega því það mátti alls ekki
svindla! Það eru til margar myndir
af okkur frænkunum klæddum í
grænu og hvítu lökin hennar
ömmu, hún leyfði okkur ótrúleg-
ustu hluti og við fengum alltaf að
fara í fataskápinn hennar sem var
fullur af fjársjóðum.
32 MÁNUDAGUR 22. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR