Morgunblaðið - 30.05.2006, Blaðsíða 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Friðrik ÁrsællMagnússon
fæddist í Höskuld-
arkoti í Ytri-Njarð-
vík 23. ágúst 1929.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 21. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Magnús
Ólafsson skipstjóri
og útgerðarmaður
í Höskuldarkoti í
Ytri-Njarðvík, f. 6.
mars 1886, d. 12.
ágúst 1964, og Þór-
laug Magnúsdóttir, f. 18. október
1901, d. 8. desember 1963.
Systkini Friðriks Ársæls eru:
Friðrik Jón, f. 28. september
1925, d. 27. ágúst 1929; Anna
Fríða, f. 20. maí 1928; Garðar, f.
5. október 1930; Ólafur, f. 5.
október 1930; Baldur, f. 5. jan-
úar 1935, d. 26. september 1938;
og Magnús, f. 7. apríl 1941.
Friðrik Ársæll kvæntist 22.
september 1955 Ödu Elísabetu
Benjamínsdóttur frá Neskaup-
stað, f. 4. apríl 1936. Þau bjuggu
frá árinu 1961 á Grundarvegi 2 í
Ytri-Njarðvík í Reykjanesbæ.
Þrátt fyrir fötlunina tók hann á
uppvaxtarárum sínum þátt í öll-
um þeim störfum sem tilheyrðu
stóru útvegsbýli. Síðar starfaði
hann sem gjaldkeri og skrif-
stofustjóri hjá bandaríska varn-
arliðinu á Keflavíkurflugvelli.
Árið 1959 stofnaði hann sölu-
turninn Biðskýlið í Njarðvík sem
nú er í rekstri sona hans, stofn-
aði með bræðrum sínum Steypu-
stöð Suðurnesja árið 1963 og var
forstjóri frá upphafi þar til
rekstri var hætt árið 2002. Um-
boðsmaður Tryggingafélagsins
Sjóvá, síðasti hreppstjórinn í
Njarðvíkurhreppi, sýslunefndar-
maður Gullbringu- og Kjósar-
sýslu og formaður félags land-
eigenda í Ytri-Njarðvíkurhreppi
með Vatnsnesi í 30 ár, stjórn-
armaður í Hafskipum, Saltverk-
smiðjunni á Reykjanesi og
ábyrgðarmaður í Sparisjóði
Keflavíkur. Hann sat í stjórn
Björgunarsveitarinnar Stakks,
Sjálfsbjargar LSF og var for-
maður Sjálfsbjargar á Suður-
nesjum frá 1969 til dauðadags.
Hann var félagi í Junior Chamb-
er á Suðurnesjum og fleiri fé-
lagasamtökum og gegndi auk
þess fjölmörgum nefndar- og
trúnaðarstörfum.
Útför Friðriks Ársæls verður
gerð frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Börn þeirra eru: 1)
Benjamín, f. 8. mars
1956, maki Birna
Magnúsdóttir, f. 4.
ágúst 1957. Börn
þeirra eru: a) Ada
Elísabet, f. 19. októ-
ber 1981; b) Bjarki
Steinn, f. 2. mars
1992. 2) Baldur, f.
11. september 1958,
maki Lilja Björns-
dóttir, f. 12. ágúst
1959. Börn þeirra
eru: a) Björn Frið-
rik, f. 20. janúar
1977, maki Ágústa Kolbrún
Kristjánsdóttir, f. 24. september
1976; börn þeirra eru: Sindri
Snær, f. 22. maí 1996, Lilja Sól-
björg, f. 13. júní 2001, Aron Elv-
ar, f. 5. júní 2004; b) Baldur, f. 4.
júní 1989. 3) Magnús, f. 3. janúar
1965, maki María Sigurðardótt-
ir, f. 19. nóvember 1977; þeirra
barn er Sigurður, f. 18. janúar
2004; barn Magnúsar með Hörpu
Magnúsdóttur, f. 26. maí 1972:
Friðrik Ársæll, f. 18. febrúar
1997.
Friðrik Ársæll lamaðist á fót-
um þegar hann var á fjórða ári.
Leiðir skilja en ljós okkar skín,
er liðinna daga við minnumst.
Ég þakka af hjarta og hugsa til þín
uns heima hjá Drottni við finnumst.
(Höf. ók.)
Elsku Bóbó, nú er komið að
kveðjustund. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa kynnst þér og verið
hluti af fjölskyldu þinni.
Drottinn blessi þig.
Kveðja.
Þín tengdadóttir,
Birna.
Elsku bróðir minn. Þá er lífs-
hlaupi þínu lokið og samfylgd okk-
ar á enda í þessu lífi.
Ég var fimmtán mánaða þegar
þú fæddist og elsti bróðir okkar
Friðrik Jón drukknaði aðeins sex
dögum síðar, þá tæpra fjögurra
ára. Mamma lá á sæng og allir
voru að leita að Venna. Hann
fannst ekki fyrr en þremur dögum
síðar og voru það Kristján á Sól-
bakka og Georg á Brekku, mágar
mömmu, sem fundu hann inni á
Granda. Mér var sagt að ég hefði
einnig týnst, en í barnaskap mín-
um hélt ég að Venni væri í feluleik
og því faldi ég mig einnig. Sökn-
uður minn hefur eflaust ekki verið
eins sár við að missa stóra bróður
þar sem ég fékk þig í staðinn.
Nú þegar ég kveð þig í hinsta
sinn vil ég þakka þér fyrir, þó það
sem þú hefir gert fyrir mig verð-
skuldi annað og meira en þrjú slit-
in og þreytt orð, en vita máttu að
hjálp þín og hamingjan sem þú
hefur fært mér hefur rennt styrk-
um stoðum undir líf mitt og minna.
Því segi ég þökk á ný og aftur
þökk. Far þú í Guðs friði.
Anna systir.
Fermingarárið mitt 1955 austur
á Norðfirði líður mér seint úr
minni. Vorið var frekar kaldrana-
legt en sumarið með því albesta.
Meðal margra góðra fermingar-
gjafa fékk ég forláta Kodak
myndavél er fylgdi mér í mörg ár.
Hún var frá Lellu systur minni og
tilvonandi mági á Suðurnesjum.
Með myndavélinni fylgdu nokkrir
kassar af niðursoðnum ávöxtum til
nota í veislunni, munaðarvara sem
var ekki algeng á þeim árum.
Margar fleiri gjafir áttu eftir að
berast frá þeim, sumar fágætar og
enn við lýði. Þau komu svo austur
um sumarið á splunkunýjum
Chevrolet Bel Air, sjálfskiptum og
tvílitum bíl sem vakti mikla athygli
og aðdáun. Mágur minn bar með
sér ferskan andblæ sem hreyfði
svolítið við hversdagsleikanum.
Þetta var heitt sumar og unaðs-
legt, ég kynntist Sinalco og Pepsi
Cola og bruddi amerískan brjóst-
sykur með. Farið var inn í Stekk-
vallarárgil, yfir á Eskifjörð, upp í
Hallormsstað, þotið á milli í
„fjaðrasófa grænum“ með niður-
skrúfaðar rúður undir dúndrandi
tónlist og hlýtt loftið leikandi um
bera handleggina, ævintýri sem
maður hélt að væri bara til í bíó-
myndum. Við veiddum niðri á
bryggju, úti á firði, í ám og vötn-
um, lífið var sem ljúfur draumur
og í lok ársins fékk ég að fara á
áramótaball fullorðinna, enda
fermdur. Systir mín og mágur
giftu sig um haustið og í byrjun
mars árið eftir fæddist þeim sonur
á heimili foreldra minna. Um
páskana kom mágur minn austur
að líta á frumburðinn, flaug til Eg-
ilsstaða og með rútu og snjóbíl
niður á Seyðisfjörð og þaðan með
skipi til Norðfjarðar. Í dag þætti
þetta allmikið ferðalag, hvað þá
fyrir fatlaðan mann.
Hann hét Friðrik Ársæll Magn-
ússon, kallaður Bóbó af sínum
nánustu en gjarnan Sæli af öðrum
sem hann þekktu. Á fjórða ári
lamaðist hann í fótum og var háð-
ur hækjum mestan hluta ævi sinn-
ar. Hann lét það samt ekki aftra
sér frá að taka þátt í daglegu
amstri á uppvaxtarárunum og
reyndi eftir megni að leggja sitt af
mörkum til framfærslu og viður-
væris. Bóbó stundaði nám í Flens-
borgarskóla og dvaldi þar hjá
hjónunum Ólafi Björnssyni og Pál-
ínu Ólafsdóttur og var jafnframt í
sjúkrameðferð hjá Sigríði Sæland.
Í Hafnarfirði eignaðist hann
marga vini og átti góðar minn-
ingar þaðan. Aldrei var með fullri
vissu staðfest hvað olli fötluninni.
Lömunarveikin var að ganga á
sama tíma og hann missti mátt í
fótunum og var henni í fyrstu
kennt um. Um tvítugt leitaði hann
sér lækninga til Englands og þar
var lömunin talin stafa af mænu-
skaða vegna slæmrar byltu og
fékk hann meðferð samkvæmt því.
Hver sem hin raunverulega sjúk-
dómsgreining kann að hafa verið
hlaut hann nokkurn bata í Eng-
landi. Fljótlega eftir heimkomuna
hóf hann skrifstofustörf hjá banda-
ríska varnarliðinu á Keflavíkur-
flugvelli en hætti þar eftir nokkur
ár og byrjaði eigin atvinnurekstur
með stofnun Biðskýlisins í Njarð-
vík og síðar með öðrum Steypu-
stöð Suðurnesja.
Þó merkilegt sé virtist fötlunin
ekki aftra honum frá að ráðast í
ýmis verk og athafnir sem heil-
brigðum meðalmanni var jafnvel
ofviða, „ef aðrir geta, þá get ég“
voru kjörorðin. Hann hófst handa
við að byggja íbúðarhúsið á
Grundarvegi 2 í Ytri-Njarðvík árið
1956 og sló að mestu upp sökkl-
inum sjálfur. Mikið af púkki og
fyllingarefni í grunninn sótti hann
sjálfur, kom því á kerru og síðan í
grunninn, einn og á hækjum. Upp-
sláttur, hreinsun mótatimburs,
einangrun o.fl. – allt mikið til unn-
ið af honum sjálfum. Þau fluttu svo
inn í húsið árið 1961 með synina
Benjamín og Baldur, Magnús
bættist við nokkrum árum síðar.
Bóbó hafði mikinn áhuga á ýmiss
konar verk- og véltækni og fylgd-
ist með framförum á því sviði og
aflaði sér þekkingar. Hann bjó auk
þess að reynslu frá þeim tímum
þegar menn þurftu að bjarga sér
sjálfir í þessum málum og var
ótrúlega laginn og útsjónarsamur í
margs háttar viðgerðum og að
gera mikið úr litlum efnivið. Hann
naut þess að taka þátt í fjalla- og
jöklaferðum með félögum sínum af
Suðurnesjum, svaðilfarir, bras og
meira bras var til að sigrast á.
Bóbó var nákvæmur og heill í
öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur og þoldi engum undirferli
og óheiðarleika. Sjálfur kom hann
til dyranna eins og hann var
klæddur og sagði sína meiningu á
málefnum líðandi stundar. Á sumu
hafði hann ákveðnar skoðanir sem
á stundum virtust lítt sveigjanleg-
ar, enda maðurinn skapfastur, en í
annan stað var hann eftirgefanleg-
ur og reiðubúinn til viðræðna um
hlutina. Hann gat verið nokkuð
stjórnsamur og vildi að hlutirnir
gengju hratt fyrir sig. Eins og títt
er um athafnamenn hafði hann
ekki alltof mikla trú á langskóla-
gengnum mönnum, fannst þá
vanta almenna verkkunnáttu og
reynslu. Þó hugsa ég mér hann
einna helst sem verkfræðing eða
arkitekt ef hann hefði gengið
menntaveginn, eða í öðru því fagi
sem sköpunargáfan og athafna-
þráin hefðu fengið að njóta sín.
Hann starfaði um árabil innan
vébanda Sjálfsbjargar og vann þar
óeigingjarnt starf, ekki síst við
uppbyggingu Sjálfsbjargarhússins
á Suðurnesjum en þau mál voru
honum hugleikin. Hann fylgdist
grannt með lítilmagnanum og fann
til með honum, var með eindæm-
um hjálpsamur og gjafmildur í
meira lagi, kurteis í viðmóti og
höfðingi heim að sækja. Tengda-
foreldrum sínum og fatlaðri mág-
konu sýndi hann mikla nærgætni
og artarsemi og fyrir mér var
hann sá bakhjarl sem ég vissi að
aldrei brygðist.
Bóbó varð fyrir hjartaáfalli fyrir
nokkrum árum og náði sér aldrei
að fullu. Þó að hann kæmist til
starfa á ný var ljóst að mátturinn
var ekki sá sami og áður og að lok-
um varð hann háður hjólastól. Get-
unni til sjálfsbjargar hafði hrakað
undanfarið þannig að brottfallið
hafði sinn aðdraganda þótt það
bæri að með öðrum hætti en við
var búist. Góður maður er genginn
en minningin lifir.
Jón Benjamínsson,
Guðný Kjartansdóttir.
Við þessa kveðjustund, pabbi
minn, rifjast upp margar minn-
ingar frá æskuárunum. En þær
ljúfustu eru örugglega þær sem
við áttum sem fjölskylda á sunnu-
dagsmorgnum. Þá var svo notalegt
að koma upp í rúm til ykkar
mömmu, tuskast, kitla og fá svo
skeggburst í lokin. Við þessar að-
stæður varstu svo afslappaður fað-
ir og eiginmaður en ekki sá ein-
beitti og stefnufasti maður sem þú
varst dagsdaglega. Þú gerðir kröf-
ur til allra, en mestar til sjálfs þín
og hefðir aldrei getað brugðist
neinum.
Snemma byrjaðir þú að láta mig
axla ábyrgð með því að aðstoða
þig. Sá lærdómur og traust sem
því fylgdi hefur reynst mér ómet-
anlegt á lífsleiðinni.
En ef það er eitthvað mikilvæg-
ara en annað sem þú kenndir mér
er það heiðarleiki.
Í mínum uppvexti fylgdist þú af
áhuga með mér, hvort sem var í
námi, starfi eða íþróttum og það
var notalegt að vita að þú fylgdist
með.
Eftir því sem árin liðu og okkar
samskipti færðust á nýtt stig,
breyttust þau í gagnkvæma virð-
ingu og traust. Við gátum alltaf
leitað hvor til annars og skipst á
skoðunum, það var mikils virði.
Pabbi fæddist í Höskuldarkoti
23. ágúst 1929. Þegar hann er að-
eins fjögurra daga gamall hjá
móður sinni á sæng er komið með
sjórekið lík bróður hans Friðriks
Jóns heim. Friðrik Jón var þá
tæpra fjögurra ára, hans hafði ver-
ið saknað og leitað í þrjá daga.
Síðan líða fjögur ár. Þá verður
pabbi fyrir slysi er hann féll úr
rúmi sem leiddi til veikinda og
lömunar á fótum. Þrátt fyrir
margar og ítrekaðar tilraunir til
lækninga, báru þær takmarkaðan
árangur.
En lífið hélt áfram og það varð
bara skemmtilegra eftir því sem
það ögraði meira og þeirri áskorun
sleppti hann ekki. Heldur tókst á
við hana og ruddi braut fyrir aðra,
studdur af fjölskyldu, ættingjum
og vinum.
Í huga okkar allra varst þú sá
klettur sem allt braut á.
Eitt af því skemmtilegasta sem
pabbi gerði var að ferðast um há-
lendi Íslands og fara í fjallaferðir
með góðum vinum og eða fjöl-
skyldu.
Einhverju sinni var félagi hans
spurður eftir heimkomu úr einni
fjallaferð: „Hvernig var ferðin?“
Og sá svaraði: „Alveg frábær! Ein-
tómt basl!“
Þessi orð gætu hafa verið lífs-
speki pabba, þrátt fyrir þær hindr-
anir sem honum voru búnar í líf-
inu.
Kveðja,
Benjamín.
Nú er formaðurinn okkar fallinn
frá. Við sitjum hér eftir hnípin og
minnumst alls sem hann gerði fyr-
ir félagið okkar. Fyrir nokkrum
FRIÐRIK ÁRSÆLL
MAGNÚSSON
Elsku amma.
Þegar ég frétti
hvað gerst hafði greip
ég ósjálfrátt fyrir
hjartað og áttaði mig ekki á því fyrr
en klukkutíma síðar að ég hélt enn
um sama stað.
Ég trúði ekki hvað gerst hafði.
Kaldar staðreyndir lífsins síuðust
smám saman inn og ég gerði mér
grein fyrir því að ég færi sennilega
ekki oftar í kaffi til ömmu og afa.
Ég er þó ekki alveg búin að ná því
að ég muni ekki sjá þig aftur, er
GUÐNÝ
FRIÐRIKSDÓTTIR
✝ Guðný Friðriks-dóttir fæddist á
Sunnuhvoli í
Blönduhlíð 15. júní
1934. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 7. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Sauðárkróks-
kirkju 13. maí.
alltaf að bíða eftir því
að vakna upp af vond-
um draumi.
Lífið er skrítið,
endalaust af ófyrirsjá-
anlegum uppákomum.
Ég veit samt að með
þessu er einhver til-
gangur jafnvel þótt
okkur finnist erfitt að
koma auga á hann
núna. Þú átt eftir að
hjálpa okkur áfram
eins og þú hefur alltaf
gert, styðja okkur og
styrkja þrátt fyrir að
það sé kannski ekki eins áþreifan-
legt og áður. En hvernig, verður
hver og einn að finna út hjá sér, ég
hef þegar fundið nokkra ljósa
punkta í myrkrinu og ég vona að
fleiri geri það.
Ég hafði unun af því að heim-
sækja þig og afa. Þið eruð svo ynd-
isleg, eins og ástfangið par á sokka-
bandsárunum, en þó alltaf að kýta
öðru hverju af gömlum vana. Ég
vona að ég verði þeirrar gæfu að-
njótandi að eiga yfir 50 ára ham-
ingjuríkt hjónaband, ganga í gegn-
um súrt og sætt með þeim sem ég
elska.
Þið byggðuð allt upp frá grunni,
hús og híbýli, eignuðust 7 heilbrigð
börn og kunnuð svo að njóta lífsins
er komið var fram á efri ár, það eru
ekki allir sem kunna það. Ég dáist
að því hvað þú varst dugleg er þið
hættuð með búskap, að hella þér út
í þín áhugamál; hannyrðir, garð-
rækt og ferðalög. Þú dreifst afa
með þér í utanlandsferðir jafnt sem
innanlandsferðir og þið höfðuð svo
gaman af því, nutuð hverrar mín-
útu.
Þú hafðir svo afskaplega gaman
af fallegum hlutum og glingri eins
og ég, þótt smekkur okkar hafi
kannski ekki alltaf verið sá sami. Þú
lagðir mikið upp úr því að eiga fal-
legt heimili enda er heimilið sá stað-
ur sem maður á að njóta sín. Alltaf
er ég kom í heimsókn fékk ég eitt-
hvað gott, oft bláber og rjóma sem
þú lumaðir á, ekki var að spyrja að
bakkelsinu. Ef ég ætti að finna eitt
orð til að lýsa þér, elsku amma mín,
mundi ég segja stolt. Þú varst stolt
kona og lést hvergi bilbug á þér
finna, jafnvel þótt þú værir þreytt
eða liði illa. Kjörkuð varstu með ein-
dæmum og réðst í hvert verkefnið á
fætur öðru, sama hvort það var að
mála stofuna, skella þér í utanlands-
ferð eða skipuleggja skemmtun fyr-
ir eldri borgara. Þú varst alltaf svo
fín til fara, með lakkaðar neglur og
varalit, ég held að ég erfi allan minn
skvísuskap ef einhver er, frá þér,
elsku amma. Já, það var margt sem
þú gerðir um dagana en þó mun ég
ætíð minnast þín sem elsku ömmu á
Hjallalandi.
Skemmtilegast var þegar fleiri
barnabörn voru í heimsókn, þá var
ýmislegt brallað. Samt minnist ég
þess ekki að þú hafir nokkurn tíma
orðið mjög reið við okkur, ekki einu
sinni þegar við fórum í leikinn bann-
að að snerta gólf inni í stofu. Ég
þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir er við áttum saman og ég
veit að þú tekur vel á móti okkur
hinum þegar að því kemur. Ég bið
góðan Guða að gefa afa styrk í þess-
um erfiðleikum og hjálpa honum að
feta slóðina áfram.
Hvíl þú í Guðs friði.
Þín
Heiðrún Ósk.