Morgunblaðið - 30.05.2006, Blaðsíða 31

dögum, þegar hann hélt sinn síð-
asta aðalfund, áttum við ekki von á
að svona stutt væri eftir. Hann var
búinn að vera formaður í félagi
okkar yfir 30 ár og á þeim langa
tíma gerðist margt. Við sem nut-
um þess að fara með honum á
Landssambandsþing fatlaðra vítt
og breitt um landið vissum að
hann var vel þekktur í öðrum
Sjálfsbjargarfélögum. Hann var
hrókur alls fagnaðar og tillögugóð-
ur hvort sem var á slíkum þingum
hérlendis eða á Norðurlandaþing-
um. Þá kynntist maður því hvað
þau lönd voru miklu framar en við
á ýmsan hátt gagnvart fötluðum.
Friðrik sat lengi í stjórn Land-
sambands fatlaðra hér á landi og
var vel metinn, þó hann segði oft
sína meiningu. Hann barðist fram
á síðasta dag fyrir réttindum fatl-
aðra og var vakinn og sofinn yfir
velferð og hagsmunum þeirra.
Hann og gjaldkerinn okkar, Jón
Stígsson, unnu sem einn maður að
því að kaupa húsið að Fitjabraut 6
og standsetja það. Þeir unnu
meira en þrek þeirra leyfði oft á
tíðum, enda alltaf að hugsa um hag
félagsins. Með elju, dugnaði og
þrautseigju þeirra komst á starf-
semi í húsinu. Þeir þekktu svo
marga sem unnu að þessu með
þeim, bæði sjálfboðaliða og iðn-
aðarmenn. Það var kraftaverk að
þetta blessaðist allt svona vel. Það
var ótrúlegt hverju Friðrik áork-
aði með sinni miklu fötlun. Um
hann má segja að ,,Hugurinn bar
hann hálfa leið“ og hann var sí-
starfandi.
Við viljum votta eiginkonu, son-
um og allri fjölskyldunni innileg-
ustu samúð okkar. Við vitum að
hann mun vaka yfir þeim á öðru
tilverustigi.
Góðir menn eiga góða heim-
komu. Guð blessi minningu hans.
Sjálfsbjörg Suðurnesjum.
Vinur minn og ferðafélagi til
margra ára Friðrik Ársæll Magn-
ússon er látinn. Kynni okkar hafa
staðið í yfir 40 ár, misjafnlega náin
þó eftir aðstæðum beggja. Nánust
urðu þau sennilega í gegnum
björgunarsveitina Stakk þar sem
við báðir sátum í stjórn. Sæli eins
og hann var nefndur, var kosinn
gjaldkeri sveitarinnar snemma á
starfsárum hennar og sat í því
embætti um langan tíma, því var
það að einn af okkar góðu og
skemmtilegu félögum, Björn Stef-
ánsson, nefndi hann í annál sveit-
arinnar „atvinnugjaldkera“ úr
Njarðvíkunum. Sæli var traustur
og góður samstarfsmaður og
gjaldkeri, mátulega íhaldssamur
og hélt fast um peningamál sveit-
arinnar enda vænkaðist hagur
hennar mjög á tíma hans. Sam-
starf okkar var gott og svo sann-
arlega reyndist hann traustur er
kom að erfiðum ákvörðunum við
leit og björgun. En hann var ekki
bara góður við fjárvörsluna heldur
einnig ötull og traustur ferðafélagi
í þeim mörgu ferðum er við fórum
saman um fjöll og öræfi. Fötlun
hans hamlaði honum ekki í því sem
hann ætlaði sér að gera og fara.
Ein sögulegasta ferðin var er
við fórum um Arnarfellsmúla
sunnan Hofsjökuls árið 1969 og
lentum þar í mestu ógöngum. Sæli
lét ekki á sig fá þó bílarnir sætu á
kafi í jökulleðju, heldur hlammaði
hann sér út úr bílnum með skóflu
og mokaði á við hina. Margar fleiri
ferðir fórum við, ýmist saman í bíl
eða í samfloti á bílum okkar. Eitt
sinn festum við ásamt nokkrum fé-
lögum okkar kaup á tveim snjóbíl-
um og tókum að stunda jöklaferð-
ir. Sökum fötlunar sinnar notaði
Sæli hækjur til að komast ferða
sinna og lét hann því útbúa snjó-
þrúgur neðan á þær til að fara
sinna ferða á jökli. Við þessar að-
stæður fór hann á Grímsfjall og
Bárðarbungu í Vatnajökli eins og
ekkert væri. Eftir að starfi okkar í
björgunarsveitinni var lokið og
hægjast tók um fjallaferðir, héld-
um við nokkrir félagar áfram að
hittast reglulega og mynduðum
með okkur ferðahóp er við nefnd-
um 1313 vegna fjölda félaga og
maka í hópnum.
Sæli og Lella hafa frá upphafi
verið bakbeinið í þessum hópi og
mætt í flestar ef ekki allar okkar
árlegu ferðir. Við fráfall Sæla höf-
um við orðið að horfa á eftir fimm
félögum úr þessum góða hópi og
söknum við þeirra allra sárlega.
Við sjáum mikið eftir Sæla og
enn einu sinni sér maður of seint
hve sambandið við vini sína er
mikilsvert. Það er alltaf erfitt að
horfa á eftir vinum og félögum eft-
ir góða og áralanga vináttu.
Samúð okkar er öll hjá Lellu og
fjölskyldu.
Við kveðjum Sæla með góðar
minningar í huga.
Fyrir hönd ferðahópsins,
Garðar Sigurðsson.
Sólin stráði sumargeislum úr
heiðum himni yfir Þingvelli, vatn-
ið, hvítt tjaldið og bílinn, rykugan
eftir malarvegina. Hlýtt loftið and-
aði svo varlega að hvorki birki-
laufið né hárið á föðurnum, tveim-
ur sonum hans eða frænda þeirra
bærðist.
Hvernig það kom til að Bóbó
frændi fór með okkur í tveggja
daga tjaldferð man ég ekki lengur
en minningin um þessa ferð er
ógleymanleg. Við strákarnir vor-
um líklega sex til átta ára og
þarna fór hann með okkur í hreina
paradís, í kjarrlendið við Þing-
vallavatn. Dagurinn fór í veiði,
Tarsanleiki og „veislumáltíðir“
sem samanstóðu af pylsum, Frón-
kexi og öðru góðgæti. Með kvik-
myndatökuvél voru þrír Tarsanar
festir á filmu og er hún enn vinsæl
á Grundavegi 2 áratugum eftir að
Tarsan apabróðir hvarf úr Nýja-
bíói.
Hjá Bóbó og Lellu má segja að
hafi verið mitt annað æskuheimili,
við Benni og Baldur nánir sem
bræður. Það er því margs að
minnast af samskiptum við Bóbó
frænda frá þeim tíma. Umhyggju-
samar og kátlegar umræður og at-
vik, lán á hinu og þessu og ekki má
gleyma skrautlegum viðbrögðum
þegar morgunhaninn bankaði
uppá. Við pjakkarnir unnum okkur
stundum inn reiðihvinu frá kalli en
það fór aldrei lengra en í skamm-
tímaminnið. Eftir situr vinalegt og
hressandi viðmótið sem ég naut
óspart frá mínum ágæta föður-
bróður.
Nú þegar Bóbó er farinn á fund
áa okkar verður mér hugsað til
þess hvað hann áorkaði mörgu á
ævinni þrátt fyrir fótahöft sín.
Minna en full þátttaka í lífinu var
aldrei til umræðu, gömlu tréhækj-
urnar voru jafneðlilegar og skór
fyrir annað fólk. Erill kringum
fyrirtækjarekstur og félagsstarf
var hans líf og yndi. Eðlilega varð
Bóbó stundum að fá aðstoð til að
halda öllum járnum glóandi og var
það lán hans, í viðbót við óbilandi
viljaþrek, að eiga hjálpsöm systkin
og síðar Lellu og strákana sem
voru honum stoð og stytta þegar á
þurfti að halda.
Við þau leiðarskil sem nú hafa
orðið vil ég heiðra minningu Bóbós
frænda með þessum fáu orðum og
þakka fyrir samverustundirnar.
Lellu, Benna, Baldri, Magga og
ástvinum vottum við Olla okkar
innilegustu samúð.
Gylfi frændi.
Komið er að kveðjustund, vinur
og félagi okkar Friðrik Ársæll,
formaður Sjálfsbjargar á Suður-
nesjum, eða Sæli eins og við köll-
uðum hann í daglegu tali, er búinn
að kveðja þennan heim. Það er erf-
itt að hugsa til þess að eiga ekki
eftir að heyra hljóðið í hjólastóln-
um þegar hann var að koma til
okkar í föndrið. Við kynntumst
Sæla fyrir allmörgum árum þegar
við fórum að starfa í stjórn Sjálfs-
bjargar. Sæli var dugnaðarforkur
og var oft aðdáunarvert að fylgjast
með honum og Jóni vini hans. Þeir
unnu vel saman og með dugnaði og
krafti komu þeir í stand Sjálfs-
bjargarhúsinu. Nýverið fylgdumst
við með þegar þeir félagarnir
smíðuðu skáp sem félagið hugðist
gefa til líknarmála, allt átti að vera
nákvæmt og vandað til verks. Sæli
var mikill Sjálfsbjargarmaður og
hlúði vel að sínu fólki. Hann var
tilbúinn að rétta okkur hjálpar-
hönd eins og t.d. að ljósrita eða
annað sem þurfti að gera. Sæli
hafði ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og minnumst við stjórnar-
funda sem við héldum þar sem
honum líkaði ekkert slór og vildi
drífa hlutina áfram. Hann sagði
gjarnan: ,,Við skulum ljúka því
sem liggur fyrir á fundinum, svo
getum við spjallað á eftir.“
Eftirsjá er að eldra fólkinu úr
starfinu því það hefur þekkinguna
og reynsluna.
Við Villa vottum Lellu, börn-
unum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Við treystum
því að drottins eilífa ljós lýsi nú
Sæla vini okkar hinum megin
landamæranna. Takk fyrir allt,
kæri vinur.
Kveðja.
Hafdís.
„Bognaði aldrei, en brotnaði í
stóra bylnum seinast“. Þessi vísu-
hending er það sem kom fyrst upp
í huga minn þegar ég frétti andlát
Friðriks Ársæls Magnússonar frá
Höskuldarkoti í Njarðvík. Þessi
hending á svo sannarlega við hann
Sæla í Koti eins og við eldri Njarð-
víkingar kölluðum hann oftast.
Sæli átti við mikla líkamlega fötlun
að ræða alla ævi, en lét slíkt aldrei
aftra sér frá að gera sömu hluti og
fullfrískir menn enda var maður-
inn með slíkan óbilandi vilja að
vopni, að ég kann engin fleiri
dæmi um slíkt. Hann var svo lengi
sem ég man alltaf með eigin at-
vinnurekstur, átti og rak fyrstu og
einu sjoppuna í Njarðvík um árabil
og eftirlét sonum sínum hana síð-
ar, en lengst af æviferlinum stýrði
hann Steypustöð Suðurnesja sem
hann átti í félagi með systkinum
sínum sem öllsömul eru hörkudug-
legt fólk. Ekki dugði honum bara
þetta, hann var einnig í forsvari
fyrir Félag landeigenda í Njarðvík
og sá um öll fjármál þeirra um
áratugi, þá er ógetið allra þeirra
starfa er hann innti af hendi fyrir
fatlað fólk á Íslandi, sem aðrir mér
fróðari vita betur um. Ég var aldr-
ei náinn vinur eða félagi Sæla, en
átti samt viðskipti við fyrirtæki
hans í áratugi svo ég kynntist hon-
um nokkuð vel. Ég hef alltaf í
hjarta mínu dáðst að þessum ein-
stæða viljastyrk, atorku og hug-
rekki sem hann hafði til að bera.
Mér er í fersku minni þegar ég
sem stráklingur vann með skól-
anum í steypuvinnu hjá þeim
bræðrum. Sæli var þá sjálfur á
krananum sem hífði steypuna í
mótin. Að afloknu verki varð hann
að vega sig niður úr krananum og
eitthvað fannst mér að hann þyrfti
aðstoðar við, en með eldsnöggu
viðbragði gaf hann mér til kynna
með staf sínum að hann væri full-
fær um sín mál. Margir eldri
Njarðvíkingar minnast þess, þegar
hann var að byggja hús sitt klifr-
andi á þakviðum hússins, aðeins
með hendurnar og viljann að
vopni, hvernig sem viðraði.
Víst var hann oft hvassyrtur,
hrjúfur og stundum allt að því
ósanngjarn, að sumum fannst, en
undir hinni hörðu skel leyndist
reyndar glettni og gáski, sem hann
hleypti ekki öllum að.
Þegar ég minnist Sæla og lífs-
hlaups hans, þessarar gríðarlegu
hörku, lífsvilja og vinnusemi verð-
ur mér stundum hugsað til margra
af yngri kynslóðum allsnægtaþjóð-
félagsins okkar, þeirra sem stöð-
ugt sækja á opinber yfirvöld og
krefjast allskonar bóta og styrkja,
jafnvel þó um sé að ræða fullfrískt
fólk sem virðist ekki eiga sér heit-
ari ósk en aðverða fullgildir ör-
yrkjar. Við fráfall Sæla er í mínum
huga genginn einn af merkari son-
um Njarðvíkur, maður sem aldrei
krafðist neins af öðrum, sem hann
var ekki tilbúinn að takast á við
sjálfur, stóð keikur til hinstu
stundar þó oft væri vindurinn í
fangið. Ég votta eftirlifandi eig-
inkonu, sonum hans og fjölskyld-
um þeirra mína dýpstu samúð á
þessari sorgarstund.
Hilmar Hafsteinsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 2006 31
MINNINGAR
Elsku pabbi, þegar
ég sest hér niður og
skrifa til þín nokkur kveðjuorð þá hell-
ast yfir mig allar þær yndislegu minn-
ingar sem ég á um þig. Það væri efni í
margar bækur.
Minnisstæðastar eru mér allar úti-
legurnar, veiðiferðirnar, sumarbú-
staðaferðirnar þegar ég var barn og
síðar sólarlandaferðirnar á mínum
unglingsárum og hvað ég var alltaf
stolt af ykkur mömmu þegar ég fylgd-
ist með ykkur í laumi leiðast hönd í
hönd þegar þið voruð að fara saman út
á kvöldin. Þið voruð svo glæsilegt par
alla tíð. Að horfa á ykkur dansa saman,
því gleymi ég aldrei, enda stórkostlegt
danspar.
Allar ferðirnar sem voru farnar í
Sandgerði til ömmu og afa og svo til
ömmu eftir að afi lést.
Ómetanlegar eru mér líka minning-
arnar um það þegar þú fórst á hverju
ári með okkur í kríueggjaleit til Sand-
gerðis og verð ég samt að viðurkenna
að ég var alltaf drulluhrædd við kríuna
en eggin voru alltaf borðuð með bestu
lyst þótt þú vildir alltaf hafa þau pínu
stropuð því þá brögðuðust þau best.
Ef eitthvað stóð til, árshátíðir eða
annað í þeim dúr þá var farið með
mömmu í kjólabúðirnar því þú vildir
alltaf vera með henni að velja kjólana
og hafa þína konu glæsilega enda
varstu smekkmaður mikill. Ekki
varstu síður til aðstoðar við klæðnað-
inn á okkur systkinin og síðar tengda-
börn og barnabörn, enda skipti þig svo
miklu máli að þín fjölskylda væri sem
huggulegust.
Minn fyrsti atvinnuferill byrjaði með
þér og þar lærði ég mikið. Alltaf var
kúnninn númer eitt, enda fylgdu þeir
þér áfram er þú skiptir um starf.
Sögurnar allar sem þú sagðir mér
þegar ég var barn og unglingur um þín
uppvaxtarár eru mér ómetanlegar og
síðar fengu barnabörnin að heyra þær
og alltaf nutu þau þess að hlusta og
RÚNAR JÓN
ÓLAFSSON
✝ Rúnar JónÓlafsson fæddist
í Smiðshúsum í
Hvalsneshreppi 26.
janúar 1937. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi fimmtu-
daginn 27. apríl síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Kópavogskirkju 6.
maí.
vildu alltaf meira og
meira Það var líka gam-
an þegar þú varst með
prakkarastrikin því
stríðinn varstu líka og
brandararnir gátu líka
runnið frá þér.
Þegar ég eignaðist
mitt fyrsta barn varstu
svo stoltur afi, aðeins 42
ára, og ekki síður þegar
barnabörnunum fjölg-
aði. Umhyggja þín fyrir
mér og minni fjölskyldu
er mér ómetanleg og
alltaf varstu tilbúinn að
rétta hjálparhönd þegar þú varst beð-
inn enda hefur hjálpsemi, hlýja og
greiðasemi fylgt þér alla tíð og ekki síð-
ur þeim sem áttu erfitt utan fjölskyld-
unnar. Þetta sýnir líka hversu mikill
persónuleiki þú varst.
Barnabörnin sóttu líka svo mikið til
þín og mömmu alla tíð, sama á hvaða
aldri þau voru, því hjá ykkur leið þeim
alltaf vel.
Eftir að ég flutti til Danmerkur fyrir
fimm árum var yndislegt að fá ykkur í
heimsókn og ekki síður yndislegt að
koma til ykkar og gista í pabba og
mömmu koti.
Þegar þú veiktist af krabbameini
fyrir tæpum tveimur árum og fórst í
þína fyrstu lyfjameðferð þá sagðir þú
alltaf „Það er ekkert að mér“.
Svo átti að fara í smá hvíldarferð til
Spánar eftir meðferðina en sú ferð
varð öðruvísi þegar þú fékkst heila-
blæðingarnar þar.
Þegar við Helena sátum hjá þér á
spítalanum á Spáni og vorum að spjalla
þá var aðalmálið hjá þér hvort við vær-
um ekki með nógu stórar töskur svo
við gætum verslað eitthvað. Já, þú
varst alltaf að hugsa um aðra þótt þú
væri orðinn fárveikur.
Þú varst mjög trúaður og það
kenndi mér mikið. Þú ræddir líka mik-
ið um trúna og ég veit að það hefur ver-
ið vel tekið á móti þér í fyrirheitna
landinu þar sem þér er örugglega ætl-
að stórt hlutverk.
Elsku pabbi, ég kveð þig með mikl-
um söknuði og ég veit að þú vakir yfir
okkur þar til við hittumst aftur.
Elsku mamma, við Róbert viljum
þakka þér fyrir hve vel þú hugsaðir um
pabba í veikindum hans, með ástúð,
umhyggju og þrautseigju. Þér verður
seint fullþakkað. Guð veri með þér og
hjálpi þér að komast í gegnum erfiðar
stundir.
Þuríður.
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
JÓNÍNA MAGNEA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Álfaskeiði 96,
Hafnarfirði,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi laugar-
daginn 27. maí verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði miðvikudaginn 31. maí kl. 11.00.
Guðmundur Guðmundsson, Þórunn Stefánsdóttir,
Bjarki Ágúst Guðmundsson, Hlynur Óskar Guðmundsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN JÓHANNSSON
frá Valhöll á Bíldudal,
til heimilis á Kleppsvegi 62,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju í Garðabæ
fimmtudaginn 1. júní kl. 13:00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hins látna er
bent á endurbyggingarsjóð Bíldudalskirkju.
Arndís Ágústsdóttir,
Gústaf Jónsson, Erla Árnadóttir,
Jakobína Jónsdóttir, Sigurþór L. Sigurðsson,
Kolbrún Dröfn Jónsdóttir, Kristófer Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.