Morgunblaðið - 16.09.2006, Qupperneq 56

56 LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
menning
Mynd Helgu Linnet sem fangar stökk yfirlækjarsprænu var nú í vikunni valinbesta myndin í Ljósmyndakeppnimbl.is og Hans Petersen sem staðið
hefur yfir í allt sumar. Myndin var valin úr á sjötta
þúsund innsendum myndum. Spurð hvort hún hafi
átt von á því að vinna keppnina svarar Helga því
neitandi. Segist hún hafa sent inn tvær myndir um
mitt sumar og síðan hafi hún nánast „gleymt þessu
aftur“ eins og hún orðar það, þar til henni var til-
kynnt um úrslitin.
Að sögn Helgu er myndin tekin í Eldgjá við Land-
mannalaugar þar sem hún var á ferð ásamt fjöl-
skyldunni í lok júlímánaðar. Á myndinni má sjá
elstu dóttur Helgu, Viktotíu Rós, stökkva yfir læk-
inn, á meðan litlibróðir Helgu, Logi Þröstur, gerir
sig líklegan til að vaða. „Krakkarnir voru búin að
koma sér í eitthvert klandur þar sem þau höfðu lent
hinum megin við lækinn. Við höfðum orð á því við
þau að þeim myndi aldrei takast að komast aftur yf-
ir þurrfætt. Viktoría Rós var hins vegar ekkert á því
og þar sem hún er mikil keppnismanneskja þá ein-
setti hún sér að komast yfir þurrfætt. Ég hóf þá
myndavélina á loft og ætlaði að taka mynd af því
þegar hún dytti í vatnið,“ segir Helga og bætir
við að dóttur sinni hafi hins vegar eftir allnokkur
tilhlaup tekist að stökkva þessa tvo til þrjá metra
með glans án þess að blotna í fæturna.
Aðspurð segist Helga taka mikið af myndum,
bæði fjölskyldumyndum og náttúrumyndum.
„Hins vegar finnst mér skemmtilegast að taka
skrýtnar og öðruvísi myndir og hef tekið mikið af
myndum í þessum dúr áður,“ segir Helga og tek-
ur fram að hún veigri sér ekkert við að liggja á
fjórum fótum eða á hvolfi til þess að ná skemmti-
legri mynd.
Að sögn koma verðlaunin sér að góðum notum.
Segist Helga eiga ágætis stafræna myndavél sem
sé komin til ára sinna, þó hún virki enn vel. „Sein-
ast í ágúst þegar ég átti leið um fríhöfnina á leið
til útlanda hafði ég orð á því að mig langaði til
þess að fjárfesta í betri myndavél, en sú hug-
mynd var strax slegin út af borðinu sökum þess
hversu dýrar þær eru,“ segir Helga og hlakkar
auðheyrilega til þess að fara að mynda með nýju
vélinni.
Finnst skemmti-
legast að taka
skrýtnar myndir
Stokkið yfir lækjarsprænu Helga Linnet hlaut fyrstu verðlaun í ljósmyndasamkeppninni fyrir mynd sem fangar einstakt augnablik.
Þreytt Fanney G. Magnúsdóttir fékk önnur verðlaun fyrir mynd
sína af tveimur ungum svefnpurkum í aftursæti bifreiðar.
Leitað skjóls Stefán Árnason hreppti þriðju verðlaun fyrir þessa skemmti-
legu rigningamynd þar sem flugvélavængur fékk óvænt nýtt hlutverk.
Í HNOTSKURN
»Alls bárust 5.458 myndir frá904 ljósmyndurum í Ljós-
myndakeppni mbl.is og Hans Pet-
ersen sem stóð yfir frá 1. júní til 31.
ágúst.
»Sigurvegarar í ljósmynda-samkeppninni fengu afhent
verðlaun fyrir myndir sínar sl. mið-
vikudag.
»Fyrstu verðlaun hlaut HelgaLinnet fyrir mynd sína „Stokk-
ið yfir lækjarsprænu“. Önnur verð-
laun hlaut Fanney G. Magnúsdóttir
fyrir myndina „Þreytt“. Þriðju
verðlaun hlaut Stefán Árnason fyr-
ir myndina „Leitað skjóls“.
»Sigurvegarinn fékk að launumKodak EasyShare P850 staf-
ræna myndavél. Fyrir annað sætið
fékk sá heppni Kodak EasyShare
V570 stafræna myndavél. Sá sem
lenti í þriðja sæti hreppti Samsung
Digimax i6 PMP stafræna mynda-
vél.
»Dómnefnd samkeppninnar varskipuð ljósmyndurum Morgu-
blaðsins. Þeir völdu úr innsendum
myndum myndir dagsins og úr
þeim myndir hverrar viku. Í enda
sumars settist dómnefnd síðan yfir
safn mynda dagsins og valdi úr
þeim þrjár vinningsmyndir.
Ljósmyndir | Úrslit kynnt í Ljósmyndakeppni mbl.is og Hans Petersen
ÍSLANDSFRUMFLUTNINGAR klass-
ískra megintónverka voru að vonum ef ekki
daglegt þá hálfsmánaðarlegt brauð fyrstu
starfsár Sinfóníuhljómsveitarinnar þegar
hafizt var handa úr engu, ólíkt nágranna-
löndunum í suðri er höfðu 100–150 ára for-
skot í sinfónískum hljómsveitarrekstri. Hin
seinni ár hefur að sömu vonum liðið æ
lengra á milli slíkra viðburða, og mun núorð-
ið oftar en ekki um smærri meistara að
ræða þegar erlend sinfónía er flutt hér í
fyrsta sinn.
Engu að síður voru heil tvö slík verk
frumflutt á Íslandi í fyrradag. Og þó að enn
megi deila um heimsstöðu brezka tónskálds-
ins Malcolms Arnold (f. 1921), véfengir eng-
inn lengur sess Dmitrís Sjostakovitsj (1906–
75) meðal öndvegistónskálda samtímans,
enda af mörgum talinn fremsti sinfónisti 20.
aldar. Raunar jafnaðist innbyrðis hlutur
þeirra Arnolds í þessu vali nokkuð af því að
5. sinfónían er talin meðal hans fremstu af
níu, meðan sú 12., „Árið 1917“, er sú minnst
flutta af 15 eftir Sjostakovitsj og ku þykja
með veigaminnstu hljómkviðum sovézka
meistarans. Hún var frá upphafi (nema í
Sovét) afskrifuð sem óinnblásin flokks-
skylduvinna til heiðurs Lenín og í þokkabót
kynnt vestan tjalds á versta mögulega tíma
kalda stríðsins eða á Kúbudeiluárinu 1962.
Ýmsum þætti eflaust undarlegt að veðja
þannig á enn frekar ókunnan nútímahöfund
og klénasta verk rakins stórmeistara á einni
og sömu dagskrá, enda skilaði það engum
húsfylli. Á hinn bóginn vita reyndustu hlust-
endur að höfuðskáld hálistanna njóta sín
ekki til fulls nema í samanburði við smærri
spámenn, enda yrði arnarskógurinn fljótt
þögull án smáfuglanna. Auk þess réttlættist
Tólfa Sjostakovitsjar fyrir fram af yfirstand-
andi heildaryfirferð SÍ á sinfóníum hans
fimmtán sem lýkur á þessum komandi vetri,
en Fimma Arnolds væntanlega af áðurget-
inni minnispámannaástæðu – ef þá ekki líka
af því að hinn drifmikli brezki aðalstjórnandi
hljómsveitarinnar hefur skv. tónleikaskrá
þegar stjórnað öllum níu hljómkviðum landa
síns erlendis og því ugglaust hæg heimatök-
in.
Hvað sem annars má segja um verðleika
beggja verka, þá varð hvorki á stjórnanda
né hljómsveit klínt að smíðarnar þyrftu að
sæta slælegri túlkun. Þvert á móti var helj-
arlangt síðan maður hafði heyrt jafninnlif-
aðan lífróðursflutning utan lárviðarkrýnd-
ustu máttarstólpa sígildra tónbókmennta.
Það fór varla fram hjá neinum, allra sízt
þeim er upplifað hafa jafnt beztu sem verstu
augnablik íslenzka tónlistarflaggskipsins, að
hér skilaði hver einasti maður sínu ýtrasta
án þess að hirða um hvort tilefnið væri
hugsanlega nægt eða ekki. Spilamennskan
var glæsileg eftir því, og undirtektirnar
sömuleiðis.
Hins vegar lenti ég aldrei þessu vant í
hrópandi skoðunarandstöðu við höfund tón-
leikaskrár. Sinfónían eftir Arnold, að sögn
e.t.v. vanmetnasta tónskáld 20. aldar, kom
fyrir sem vissulega bráðvel orkestruð smíð,
full skemmtilegra eyrnaglenna og snarpra
andstæðna. Á hinn bóginn saknaði maður
þeirrar markvissu úrvinnsluframvindu sem
jafnvel „slappasta“ verk Sjostakovitsjar gat
státað af – auk þess sem tónamál Rússans
var sýnu ósligaðra af lag- og hljómrænum
klisjum Bretans er á köflum hljómuðu líkt
og skopstælingar á slitnustu kraunarabal-
löðum gamla Broadways.
Meðan Arnold stóð í mesta basli við að
halda uppi efnistengdri framvindu, án þess
oftast að verka meira en sem epísódísk kvik-
myndatónlist við slitróttan söguþráð, þá
þótti mér öllu meiri og frumlegri heild-
arbragur á Rússanum, jafnvel þótt hann
stæði stöku sinni í stað með óhóflegu hjakki
á sama stefi og kódi lokaþáttar væri í teygð-
ara lagi. Hér skipti greinilega mestu að
gleyma öllu um Lenín – og leyfa í staðinn
tónlistinni að njóta sín eins og hún kom af
skepnunni.
Tvær sjald-
heyrðar
sinfóníur
TÓNLIST
Háskólabíó
Arnold: Sinfónía nr. 5. Sjostakovitsj: Sinfónía nr. 12.
Sinfóníuhljómsveit Íslands. Stjórnandi: Rumon
Gamba. Fimmtudaginn 14. september kl. 19:30.
Sinfóníutónleikar
Ríkarður Ö. Pálsson