Morgunblaðið - 06.11.2006, Side 32

32 MÁNUDAGUR 6. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Brynhildur Sig-urjónsdóttir
fæddist á Borg-
arfirði eystra 21.
maí 1928. Hún lést
14. október 2006 á
Landakotsspítala í
Reykjavík. For-
eldrar hennar eru
Sigurjón Bjarnason,
f. á Sperðli í Vest-
ur-Landeyjum 14.
október 1883, d. 24.
janúar 1968, og
Guðfinna Kristín
Þórðardóttir, f. á
Kolsstöðum á Völlum í Suður-
Múlasýslu 14. janúar 1889, d. á
Landspítalanum í Reykjavík 11.
desember 1963.
Sigurjón og Guðfinna giftu sig
22. desember 1911 og hófu bú-
Hinn 1. maí 1955 giftist Bryn-
hildur Jens Þórðarsyni vélstjóra
sem var frá Ísafirði. Þau höfðu
þá nýverið eignast dótturina
Eddu Margréti. Þau skildu ellefu
árum síðar og Jens lést 18. mars
2001.
Edda Margrét er fædd 30. jan-
úar 1955 og er leikskólastjóri í
Njálsborg. Hún giftist Baldri
Hrafnkeli Jónssyni kvikmynda-
tökumanni, f. 26. mars 1945, hinn
26. júlí 1976. Foreldrar hans voru
Jón Oddgeir Jónsson, fram-
kvæmdastjóri Krabbameinsfélags
Reykjavíkur, og kona hans Fann-
ey Jónsdóttir. Baldur og Edda
eiga börnin Jón Ægi, deild-
arstjóra hjá Bykó, f. 30 nóvember
1975, unnusta hans er Natasha
Jónsson; Jens Fannar, starfsmann
Íslandspósts, f. 9. janúar 1978 og
Brynhildi, nema í fornleifafræði,
f. 9. nóvember 1981. Baldur átti
soninn Brján, f. 4. ágúst 1964,
unnusta hans er Sigurveig Ragn-
arsdóttir.
Útför Brynhildar var gerð í
kyrrþey að hennar ósk.
skap á leigujörðinni
Hólalandi þar sem
þau bjuggu í 18 ár.
Árið 1930 kaupa þau
Hvolsland sem verð-
ur framtíðarheimili
þeirra. Sigurjón átti
eina dóttur fyrir áð-
ur en hann flutti
austur, en hann og
Guðfinna eignuðust
tíu börn saman. Eitt
þeirra, drengur, lést
á fyrsta ári en níu
náðu fullorðinsaldri
og þau eru: Geir, f.
1912, Óskar 1914, Guðbjörg 1915,
Sólveig 1917, og Brynhildur 1928,
en þau eru nú öll látin. Eftir lifa
Herdís, f. 1922, Margrét, f. 1926,
Stella Guðrún, f. 1929, og Lára, f.
1934.
Nú kveðjum við bestu vinkonu
okkar, móður og ömmu. Hún bjó
með okkur síðustu æviárin okkur öll-
um til gleði og ánægju. Alla tíð höf-
um við fjölskyldan verið mjög náin
hvert öðru og er því erfitt að sjá á
bak bestu vinkonu, móður og ömmu
sem hefur alltaf verið til taks fyrir
okkur öll. Brynhildur var afskaplega
glaðlynd og bjartsýn að eðlisfari og
mikill dugnaðarforkur. Hún þurfti
að sjá sér farborða frá 14. ára aldri
og flutti þá frá bernskustöðvunum á
Borgarfirði eystra til Reykjavíkur
þar sem hún bjó síðan alla tíð. Hún
starfaði við hin ýmsu störf en lengst
af var hún matráðskona á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund og síðan
matráðskona og leiðbeinandi í leik-
skólanum Sólbrekku á Seltjarnar-
nesi.
Það eru góðar minningar sem við
fjölskyldan eigum frá ótal ferðum
innan lands og utan. Sérstaklega
minnumst við ferðar til Ítalíu sem
farin var fyrir tuttugu árum og ferð-
ar sem við mæðgurnar þrjár fórum
til Borgarfjarðar eystra fyrir nokkr-
um árum, þar fengum við þá leiðsögn
um sveitina sem við búum að í dag.
Síðustu fimm árin bjuggum við öll
saman í Suðurmýrinni á Seltjarnar-
nesinu og þykir okkur mjög vænt um
þann tíma sem við fengum saman
þar. Það var notalegt að koma niður
á sunnudagsmorgnum og fá kaffi og
eitthvað nýbakað með. Brynhildi
þótti mjög gaman að elda mat og var
alltaf tilbúin að búa til eitthvað gott
handa okkur, en nú er það okkar að
elda hamborgarhrygginn og laga
karamellurjómaröndina á jóladag.
Vonandi erum við vandanum vaxin
eftir áralangar leiðbeiningar Bryn-
hildar í matargerð.
Elsku mamma, tengdamamma og
amma við kveðjum þig að sinni og
látum fljóta með lítið ljóð sem ónefnd
kona orti um æskustöðvarnar á
Borgarfirði eystra en þær voru
Brynhildi mjög hugleiknar.
Inn á Hvolnum er draumfagurt vor
lóan syngur og lækurinn hlær
og þar á ég svo ótal mörg spor
er um vanga lék svalandi blær.
Þar er ilmur úr gróandi jörð
geislar leika um lautir og börð
lóan syngur og lækurinn hlær
þar við hólinn stóð hjartahlýr bær
langt er nú síðan ég hoppaði og hló
og hentist um lautir og mó.
Enn syngur lóan og lækurinn hlær
en horfinn er hjartahlýr bær.
Já svo líða árin fjær og fjær
hvar eru sporin mín frá því gær.
Hvíl þú í friði
Edda Margrét, Baldur Hrafn-
kell, Jón Ægir, Jens Fannar,
Brynhildur og Brjánn.
Stundum þarf ekki að segja neitt.
Eitt augnatillit, fallegt bros og við
skynjuðum strax hversu stór hluti
Brynhildur yrði af fjölskyldunni.
Traust, hlý og látlaus í allri fram-
göngu. Tifandi og fallegt göngulagið;
fyrst fylgdi hún Herdísi heim úr
skólanum, seinna kom hún ein, alltaf
eins og klukka, gangandi inn götuna.
Það er svo margs að minnast.
Brynhildur var ein af fjölskyldunni í
mörg ár og umvafði börnin hlýju og
elsku. Það var ekki fyrr en við flutt-
um austur á land að hún hætti að
vera hluti af daglegu lífi okkar. Nú er
okkur sérlega kær minningin um
heimsókn hennar hingað austur fyrir
rúmu ári þegar Dóra varð eins árs
gömul. Brynhildi þótti ekki tiltöku-
mál að leggja land undir fót til að
heimsækja krakkana sína fyrir aust-
an. Það var raunar fátt sem henni
þótti tiltökumál. Hún gekk til verka
eins og hún hafði gert frá því hún var
ung stúlka, allt þar til hún veiktist
fyrr á þessu ári. Hún var sístarfandi,
iðin og samviskusöm eins og svo
margir af hennar kynslóð.
Brynhildur talaði ekki mikið um
sjálfa sig, hún hafði miklu meiri
áhuga að heyra af því hvernig öðrum
liði. Stundum sagði hún okkur þó
sögur úr Borgarfirðinum þar sem
Dyrfjöllin rísa há og fögur. Þar var
hennar æskuheimili í stórum systk-
inahópi. Engan skyldi undra þótt
slík sveit hafi alið af sér konu eins og
Brynhildur var.
Brynhildur var umvafin ástríkri
fjölskyldu, Eddu dóttur sinni, Baldri
og börnunum. Síðustu árin bjuggu
þau saman í húsi og nutu samvist-
anna hvert við annað. Þegar við kom-
um í kaffi til hennar var þess ekki
langt að bíða að Edda birtist í dyra-
gættinni til að athuga hvað væri á
seyði á neðri hæðinni. Þær fylgdust
hvor með annarri. Hún Edda mín,
sagði Brynhildur iðulega. Þær höfðu
ýmislegt á prjónunum, stundum
voru það ráðagerðir um ferðalög,
búðarferðir, hvað sem var, en það
var alltaf hún Edda mín. Oftar en
ekki var matargerð á dagskrá í Suð-
urmýri og meiri listamann í eldhús-
inu en Brynhildi hef ég ekki hitt.
Síðustu sporin voru Brynhildi erf-
ið en sýndu um leið lífsgleði hennar
og æðruleysi. Hún vissi ekki hvað
það var að gefast upp. Við Tómas og
börnin okkar fjögur, þau Sigurður,
Jóhannes, Herdís og Dóra, kveðjum
Brynhildi vinkonu okkar með virð-
ingu og þökkum henni allt sem hún
var okkur.
Hugur okkar er hjá Eddu og fjöl-
skyldu hennar; þeirra er missirinn
mestur.
Ólöf Nordal.
Brynhildur
Sigurjónsdóttir
Góður vinur er fall-
inn frá á besta aldri,
varð hann að lúta í
lægra haldi fyrir krabbameini sem
hann barðist við í nokkur ár. Það er
sárt að sjá á eftir góðum vini sem háði
hetjulega baráttu við sjúkdóm sinn.
Fyrir 27 árum kynntist ég Hjör-
leifi, ég var þá að stíga mín fyrstu
skref sem sjúkraflutningamaður.
Hafa leiðir okkar oft legið saman síð-
an bæði í gegnum sjúkraflutninga-
starfið og í starfi Rauða kross Íslands
en í þeim störfum var Hjörleifur góð-
ur og ötull liðsmaður. Á þessum árum
hefur samband okkar aukist eftir því
sem árin liðu, ekki síst eftir að eig-
inkonur okkar kynntust og með þeim
tókst góð vinátta.
Elsku Sigrún og fjölskylda, við Ás-
laug sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Hjálmarsson.
Kæri vinur, mig setti hljóðan þegar
þú sagðir mér um veikindi þín fyrir
um tveimur árum. Þrátt fyrir létt-
leika þinn og viljakraft vissum við
Hjörleifur Ingólfsson
✝ Hjörleifur Ing-ólfsson fæddist
á Vöglum í Vatnsdal
í A-Húnavatnssýslu
4. september 1940.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 28. október
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 2.
nóvember.
báðir að þessi orrusta
yrði erfið. Æðri mátt-
arvöld hafa endað þá
orrustu og gefið þér
frið og vellíðan að
nýju; nú ert þú kom-
inn á leiðarenda. Við í
slökkviliðinu eigum
svo margar skemmti-
legar og góðar minn-
ingar um þig sem
starfsfélaga og traust-
an vin, þú sem reynd-
ist okkur svo traustur
í lífi og starfi.
Þegar ég hóf störf
hjá Brunavörnum Suðurnesja fyrir
rúmum áratug lærði ég fljótt að þú
varst einn af þessum ómetanlegu
starfskröftum slökkviliðsins, hafsjór
af reynslu og fróðleik um starfið og
búnað liðins. Reynsla þín til margra
áratuga náði til innstu rótar sam-
félagsins á erfiðum stundum þegar
slys, veikindi eða önnur vá gerist.
Oft leitaði ég til þín um sértækan
búnað liðsins, þar hafðir þú lausnir
sem reyndust okkur vel. Í samskipt-
um okkar kynntist ég léttleika þín-
um og húmor sem endurspeglaðist í
„glotti“ og eftirminnilegum orðatil-
tækjum sem lengi verða í minnum
höfð.
Kæri vinur, við kveðjum þig með
söknuði, minningin um þig er okkur
svo dýrmæt. Eiginkonu þinni, börn-
um og öðrum nánum aðstandendum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur á erfiðum tímum.
Sigmundur Eyþórsson,
slökkviliðsstjóri Brunavarna
Suðurnesja.
Elsku afi. Minning-
arnar um þig fara algjörlega á
sveim og hafa verið á sveimi síð-
ustu daga. Góðar minningar með
meiru.
Nú þegar ég fer að hugsa um
minningarnar man ég rosavel eftir
fuglinum ykkar ömmu. Hann var
gulgrænn að mig minnir. Ég var
eitthvað að dunda mér við teikn-
ingar þegar við sjáum að fuglinn
hefur sloppið úr búrinu sínu. Við
Halldór Þorvaldur
Ólafsson
✝ Halldór Þor-valdur Ólafsson,
sjómaður og mat-
sveinn, fæddist á
Ísafirði 17. maí
1923. Hann andaðist
á Landspítala
Landakoti 12. októ-
ber síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 23. októ-
ber.
amma förum fram
því ég varð hrædd.
Við amma sátum í
stiganum og vorum
að tala saman þegar
þú kemur fram ekki
svo löngu síðar og
segir okkur að fugl-
inn sé kominn í búrið
sitt aftur.
Skipin þín voru í
miklu uppáhaldi hjá
þér. Teikningarnar
sem þú gerðir voru í
meira lagi með mis-
munandi skipum. Núna í seinni tíð
lít ég oft út á sjó og gái hvort ein-
hver framandi skip séu nokkuð að
fara að sigla í höfn.
Eldhúsið áttir þú algjörlega um
kvöldmatarleytið. Kjötbollur, fisk-
ur, bjúgu og kjötsúpa, nammi
namm. Mikið góðgæti. Veislurnar
á Hverfisgötunni voru alltaf jafn
skemmtilegar. Við krakkarnir sát-
um oft inni í herbergi að dunda
okkur. Oft fórum við í feluleiki og
þú gast alltaf reddað okkur vasa-
ljósum. Inni í þessu herbergi var
fullt af skemmtilegu dóti, Línu
langsokks-platan þín sló þó öll
met. Ég sat þar lengi vel og hlust-
aði á sama lagið aftur og aftur, þú
komst oft inn og hlustaðir með
mér.
Ég man eftir matarboði hjá
Siggu og ég hafði fengið munn-
hörpu í skóinn. Þú varst nú ekki
lengi að kenna mér og fleiri krökk-
um sem voru í sjónvarpsstofunni
að spila gamla Nóa þótt þú hefðir
ekki gott af því. Ég æfði mig og
einn daginn tók ég munnhörpuna í
skólann og spilaði að gamni. Nú
kann ég bara byrjunina á laginu.
Það var líka mjög mikill sögu-
maður í afa. Þegar hann sagði mér
söguna um eina sveitaferðina sína
hélt hann mér spenntri allan tím-
ann.
Afi, ég sakna þín allsvakalega en
ég veit að ég á eftir að hitta þig
aftur og þú fylgist með okkur öll-
um í fjarlægð. Afi, takk fyrir allar
góðu stundirnar með þér. Og vil ég
senda samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar minnar.
Þitt barnabarn,
Auður Ösp Magnúsdóttir.
Það sigldi skip inn
fjörðinn. Strákurinn
vissi að skipstjórinn
væri frændi hans. Lítill strákur beið á
bryggjunni og gekk um borð, þegar
Þyrill var lagstur að Öldubrjótnum.
Hann bað um að fá að hitta skipstjór-
ann. Þar kynnti hann sig. Það varð
þögn. Skipstjórinn horfði lengi á strák-
inn. Tók svo í hönd hans og bauð hann
velkominn um borð.
Stráknum var vísað í káetu skip-
stjóra og fékk appelsín, sem ekki var
vanalegt hjá honum á þeim tíma. Síðan
ræddu þeir svolítið saman.
Skipstjórinn hafði mörgu að sinna
og stráknum var sagt að vera kyrr-
látur. Strákurinn var lengi um borð og
fékk að vera með á ferðum skipstjóra
Tryggvi Gunnar
Blöndal
✝ Tryggvi GunnarBlöndal fæddist
í Stykkishólmi 3.
júlí 1914. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi föstudag-
inn 13. október síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 20.
október.
um skipið, vera með á
fundum með bátverjum
og öðrum sem um borð
komu.
Það sigldi skip inn
fjörðinn. Alltaf var
strákurinn á Öldu-
brjótnum á Siglufirði,
tók á móti Þyrli og gekk
um borð. Honum var
aldrei vísað burt.
Þannig liðu árin án
þess að mikið væri sagt,
en strákurinn og skip-
stjórinn skildu hvor
annan og vinátta skap-
aðist.
Leiðir skilur oft hér í lífinu og eins
gerðist það með strákinn og skipstjór-
ann. Strákurinn varð fullorðinn og
fluttist til Noregs.
En á undarlegan hátt lágu lífsleiðir
okkar aftur saman eftir mörg ár. Í
fyrsta skipti í Kristiansand, þar sem þú
áttir erindi. Þá þótti mér vænt um að
þú vildir dvelja hjá okkur þessa daga.
Þú varst góður og velkominn gestur.
Þar kynntumst við að nýju og þar
voru rifjuð upp gömul kynni, gamlar
minningar um menn og málefni.
Ég minnist þinna hnitmiðuðu setn-
inga. Eins og þegar tveggja ára dreng-
urinn á heimilinu vildi láta taka eftir
sér og hafði sig eitthvað mikið í
frammi. Þá leist þú á mig og sagðir:
„Hefur enginn kennt þér að halda
kjafti, vinur?“
Síðar heimsóttir þú okkur í Skien,
þar sem þú varst að líta á skip, sem
voru til sölu. Þar endurnýjuðum við
enn kynni okkar.
Tryggvi frændi. Ég þakka samveru-
stundirnar, sem voru of fáar, en góðar.
Ég þakka þér fyrir heimsóknirnar hér
í Noregi og að ég gat á svolítinn hátt
endurgoldið þá vináttu og virðingu,
sem þú sýndir mér sem litlum strák í
skipi, bundnu við Öldubrjótinn á Siglu-
firði.
Það eru kærar minningar frá barn-
æsku minni. Og kært er mér málverk-
ið, sem ég á eftir þig og prýðir stofu
okkar.
Það minnir mig á heiðursmann.
Það siglir skip út fjörðinn …
Arnþór Blöndal.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upp-
lýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar