Morgunblaðið - 24.11.2006, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2006 41
✝ Málfríður Þor-valdsdóttir
(Fríða Þorvalds)
fæddist á Akranesi
15. sept. 1914. Hún
lést á heimili sínu
Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
hinn 19. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þorvaldur Ólafsson,
f. 14. sept. 1872, d.
16. maí 1944, og Sig-
ríður Eiríksdóttir, f.
26. júní 1875, d. 9.
júní 1902. Systkini Fríðu eru: Val-
dís, Ólafía, Tómas Jóhannes, Sig-
urður Kristinn, Margrét Sigríður,
Eiríkur, Teitur, Ólafur og Þor-
steinn. Þau eru öll látin nema Þor-
steinn sem býr á Akranesi.
Eiginmaður Fríðu var Runólfur
Ólafsson, f. á Vopnafirði 24. okt.
1904, d. á Akranesi 14. febr. 1991.
Foreldrar hans voru Ólafur Odds-
son og Oddný Runólfsdóttir. Synir
Fríðu og Runólfs eru: 1) Tómas Jó-
hannes, f. á Akranesi 6. apríl 1941,
kvæntur Kristrúnu Guðmunds-
dóttur, dóttir þeirra er Fríða
Björk Tómasdóttir,
maki Bjarni Sölva-
son, börn þeirra
Kristrún Sara, Heið-
rún Ýr og Tómas. 2)
Jón Rafns Runólfs-
son, f. á Akranesi
19. sept 1945.
kvæntur Ingu Harð-
ardóttur, börn Þór-
hallur Rafns, maki
Arndís Inga Magn-
úsdóttir, börn
þeirra Inga og Daði;
og Bergþóra, maki
Ragnar Ingi Jóns-
son, dóttir þeirra Álfhildur Anna;
og Þórhildur Rafns, maki Stefán
Þór Steindórsson, sonur þeirra
Logi Snær.
Fríða bjó á Akranesi allan sinn
aldur, vann við fiskverkun og síð-
ar við Íþróttahúsin á Akranesi um
árabil. Hún starfaði mikið að fé-
lagsstörfum skáta, slysavarna-
félagsins og íþróttahreyfing-
arinnar og var heiðursfélagi
Skátafélags Akraness og ÍA.
Útför Fríðu verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku amma mín. Þá er komið að
kveðjustund þinni. Þó að þú værir
orðin 92 ára gömul varstu svo ótrú-
lega ung í anda. Þú varst alltaf til í að
taka þátt í lífinu af fullum krafti. Þó að
líkaminn hafi verið farinn að segja
stopp, þá varstu drifin áfram í krafti
lífsgleðinnar sem einkenndi þig alltaf.
Við barnabörnin vorum bara fjögur
en samt hafði maður það oft á tilfinn-
ingunni að þú værir amma flestra
barna á Skaganum, því þú þekktir
alla og varst alltaf að gefa hinum og
þessum börnum gjafir.
Ekki fóru langömmubörnin var-
hluta af ástríki þínu og sóttu eftir
samveru þinni. Já, elsku amma mín,
þú varst ekki bara einstök amma
heldur einstök persóna sem deildi
lífsgleði sinni með hverjum þeim sem
varð á vegi þínum. Ég mun sakna þín.
Þín
Fríða Björk.
Tólf-nítján, nú er enginn sem svar-
ar því númeri lengur. Hún Fríða föð-
ursystir mín er dáin. Fríða var
Skagamaður í húð og hár og ein af
þeim sem hefur alltaf verið til staðar,
stór hluti af tilverunni og fastur
punktur í mínu lífi.
Fríða frænka mín var engin venju-
lega kona, af henni lærði ég ýmislegt
og í gegnum hana komst ég í kynni
við margt sem krakka dreymdi um.
Fyrstu minningar mínar tengjast
Fríðu og Runka og húsinu sem við
bjuggum í, Akurgerði 4 á Akranesi.
Fríða var einhvern veginn alltaf
heima en samt vann hún baki brotnu í
íþróttahúsinu, við að salta síld eða að
sinna félagsmálum. Margir krakkar
héldu að hún væri amma mín og ég
var stolt af því. Fríða sat ekki heima
og eyddi „frítímanum“ í eitthvað fá-
nýtt, a.m.k. man ég ekkert eftir því.
„Hún var greind kona en gekk þó
aldrei í kvenfélagið,“ þetta var ekki
hægt að segja um Fríðu frænku,
þvert á móti. Hún var bæði greind og
gekk í kvenfélagið, slysavarnafélagið,
íþróttafélagið og tók ríkan þátt í
skátastarfinu. Í gegnum félagsstörf
Fríðu kynntist ég merkjasölu, tom-
bólum og skátaútilegum og því mun
ég aldrei gleyma. Kannski er rétt að
upplýsa það að í gegnum Fríðu varð
ég skáti, líklega hefur öllum þótt það
eðlilegur hluti að ég gengi sama veg
og Fríða og ynni skátaheitið. Ég náði
aldrei svo langt, en skátanafnbótina
fékk ég, þökk sé Fríðu!
Þrátt fyrir flutninga á Hjarðarholt-
ið minnkaði ekki samneyti mitt við
Fríðu frænku. Það var siður hjá mér í
mörg ár að gista hjá Fríðu frænku
eina helgi á aðventunni. Einn þáttur í
þeim sið var að fara með Fríðu að
skoða skreytingar í búðargluggum.
Undirbúningur jólanna gat hafist
þegar jólasveinninn var kominn í
gluggann á bókabúðinni. Við þrædd-
um allar búðir og enduðum í Arnórs-
búð en þar var venjan að ég fengi að
kaupa mér eitthvað smálegt, Fríða
vissi hvernig átti draga úr spennunni
fyrir jólin. Fram yfir nírætt hélt
Fríða uppteknum hætti að vísu vor-
um við hættar að skoða skreytingar í
gluggum en staðinn kom ég og fleiri
eftir hádegið á aðfangadag í hangi-
kjöt og hveitikökur til Fríðu, ómiss-
andi hluti jólanna.
Fríða fylgdist alla tíð vel með frétt-
um og öllum þeim sem í kringum
hana voru. Hún hvatti alla til dáða
bæði þegar vatnshræðslan var að ná
yfirhöndinni á sundnámskeiðinu og
þegar peningaáhyggjur vegna hús-
næðiskaupa létu á sér kræla. Þá var
viðkvæðið: „Þú getur þetta. Flott hjá
þér.“ Fríða frænka sá alltaf jákvæðar
hliðar á málunum, hún var ekki að
velta sér upp úr óþarfa áhyggjum.
Hún var ákaflega félagslynd og hafði
gaman af öllum mannfagnaði hvort
sem það var fótboltaleikur eða skáta-
fundur enda laðaði hún að sér bæði
börn og gamalmenni.
Fríða frænka var mikil flökkukind,
hún fór bæði um eigið kjördæmi og
önnur. Hún hafði einnig ánægju af því
að fara „einn rúnt“ um bæinn til að
fylgjast með mannlífinu, núna hefur
hún farið sinn síðasta „rúnt“ og er
komin á áfangastað. Ég sendi mínar
innilegustu samúðarkveðjur til
Tomma, Nonna og fjölskyldna þeirra.
Megi minningin um Fríðu frænku lifa
sem lengst.
Lilja Sesselja Ólafsdóttir (Lella).
Fríða frænka er dáin. Þó hún hafi
verið komin á tíræðisaldurinn þá kom
andlátsfréttin flestum að óvörum.
Hún sem var svo lífsglöð og lét engan
bilbug á sér finna og virtist ekkert
ama að henni. Hugurinn kristalstær
og minnugur en líkaminn aðeins far-
inn að verða lúinn, sem hún gerði allt-
af lítið úr þegar hún var spurð þess
hvernig hún væri til heilsunnar. En
þótt Fríðu sé sárt saknað má segja að
skaparinn hafi farið um hana mjúkum
höndum, er hún lést snögglega á 93.
aldursári. Hún hefði ekki viljað hafa
það öðruvísi þegar að þeirri stundu
kom.
Í stórfjölskyldunni var Fríða ætíð
sú sem hélt utan um alla hluti. Hún
var með flesta afmælisdaga þeirra
sem næst henni stóðu á hreinu. Á
þeim dögum var hún ætíð fyrst til
þess að hringja og óska viðkomandi til
hamingju með daginn. Hún fylgdist
með framgangi allra sinna ættmenna
og var ótrúlega minnug á hvað hvert
og eitt okkar var að sýsla hverju sinni
þótt hópurinn væri orðinn stór.
Hún ól allan sinn aldur á Akranesi
og þeir voru ekki margir á Skaga-
mennirnir sem ekki vissu hver Fríða
á Bragagötunni, Fríða í íþróttahúsinu
eða Fríða í skátahúsinu var. Hún
vann stóran hluta starfsferils síns
ásamt eiginmanni sínum, Runólfi
Ólafssyni, við Íþróttahúsið á Laugar-
brautinni. Fyrir störf sín þar öfluðu
þau sér vinsælda og virðingar íþrótta-
hreyfingarinnar á Akranesi, sem
heiðraði þau fyrir störf sín síðar á lífs-
leiðinni. Hún var einlægur stuðnings-
maður síns heimaliðs ÍA í fótboltanum
og mætti á flesta leiki liðsins á meðan
hún treysti sér til.
Hún var mikill skáti og var einn af
máttarstólpum Skátafélags Akraness
í áratugi. Áhugi hennar og kraftur
smitaðist til fjölskyldu og ættingja og
flestir gengu í skátafélagið og er stór
hluti þar starfandi enn. Nú síðast
stjúpsonur minn Kolbeinn Helgi, sem
hreifst af eldmóði og frásögnum Fríðu
um starf skátanna á Akranesi.
Það var okkur ættmennum Fríðu
ómetanlegt og ógleymanlegt að vera
með henni á ættarmóti Valdastaða-
ættarinnar í skátaskálanum í Skorra-
dal í ágúst sl., þar sem hún naut sín vel
meðal frændfólks og fjölskyldna
þeirra.
Að leiðarlokum þökkum við Fríðu
samfylgdina og varðveitum minn-
inguna um yndislega frænku og vin.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
til sona hennar Tómasar og Jóns
Rafns og fjölskyldna þeirra, barna og
barnabarna.
Sigþór Eiríksson og fjölskylda.
Fríða frænka dáin, getur ekki verið,
hún var ekki tilbúin en hún hefði aldr-
ei orðið það.
Þó árin hafi verið orðin 92 þá var
hún í huganum ekki eldri en 30 ára.
Alltaf á fullu í félagsstarfi, fylgdist
með öllu og fór allt sem hún komst og
fannst oft erfitt að geta ekki verið á
tveimur stöðum í einu. Lifði lífinu til
fulls til síðasta dags og dó glöð og
ánægð, búin að ákveða að fara til Dan-
merkur um jólin og vera með allri fjöl-
skyldunni. Skaparinn var henni góður
að taka hana til sín svona mildum
höndum, fá bara að leggjast til hvílu
og vakna ekki meir.
Fríða var mikill skáti og búin að
vera það í 80 ár, starfað þar meira en
flestir. Í tugi ára var ekki hellt upp á
kaffi í skátahúsinu nema hún gerði
það, var þar öll kvöld að fylgjast með
að vel væri gengið um. Á skátamótum
var hún í eldhústjaldinu, eldaði handa
öllum Akranesskátum og alltaf heitt
kakó að loknum varðeldi. Ég held að
margir minnist þess og það miklu
fleiri en Akranesskátar, allir fengu
kakó.
Vil ég þakka henni alla skemmt-
unina í skátunum síðan ég gekk í fé-
lagið níu ára gömul og fékk ég þá
fyrsta skátabúninginn hennar til af-
nota.
Hún var eindreginn stuðningsmað-
ur ÍA í fótboltanum og sótti alla leiki
sem hún mögulega komst á, ég smit-
aðist af þessum áhuga hennar enda
var hún uppáhaldsfrænka mín og ekki
fyrir svo löngu sagði hún mér að ég
væri uppáhaldsfrænka hennar og
gladdi það mig mikið. Nú er hún farin
heim eins og við skátarnir segjum og
vil ég þakka henni fyrir samfylgdina.
Kveð hana með söknuði en á svo
margar góðar minningar. Hvíl í friði,
Fríða frænka mín.
Sigríður Eiríksdóttir.
Kær vinkona mín, Málfríður Þor-
valdsdóttir hefur kvatt þessa jarðvist
eftir langt og gjöfult ævistarf. Að leið-
arlokum er mér bæði ljúft og skylt að
kveðja Fríðu eins og hún var ætíð köll-
uð og þakka henni fyrir ómælda vin-
áttu og góða samfylgd með nokkrum
orðum þó ég þykist vita að það hefði
henni fundist algjör óþarfi.
Það er af mörgu að taka þegar ég
rifja upp samskipti okkar Fríðu sem
ég hef þekkt frá barnsaldri. Í minning-
unni var alltaf eitthvað sérstakt við
hana. Hún var áberandi dugnaðar-
forkur, sérlega félagslynd og átti auð-
velt með að umgangast samborgara
sína. Þessum eiginleikum hennar átti
ég eftir að kynnast betur síðar á lífs-
leiðinni.
Fríða umgekkst unglinga á Akra-
nesi um áratugaskeið, bæði í skáta- og
íþróttastarfi og margir þeirra áttu at-
hvarf í skjóli hennar. Hún var mjög
virkur félagi í skátahreyfingunni og
húsvörður í Skátahúsinu um árabil.
Jafnframt þessu starfi sinnti hún einn-
ig húsvörslu í gamla íþróttahúsinu við
Laugarbraut með Runólfi eiginmanni
sínum. Hún kom sér einkar vel við
börn og unglinga og eignaðist marga
vini fyrir lífstíð í þessum störfum sín-
um. Oft var vinnudagurinn langur en
það kom ekki í veg fyrir að hún sinnti
ýmsum hugðarefnum sínum í fjöl-
breyttu félagsstarfi. Öll þessi störf
vann hún með bros á vör. Síðar á lífs-
leiðinni fékk hún að launum heiðurs-
viðurkenningar og það sýndi vel hver
hugur samferðafólks var í þakklæti til
hennar fyrir sín óeigingjörnu störf.
Þó samskipti okkar Fríðu hafi
snemma legið saman, einkum í gegn-
um skátahreyfinguna, átti ég eftir að
eiga enn meira samstarf við hana
þegar við hófum störf í nýja íþrótta-
húsinu við Vesturgötu. Þegar húsið
var tekið í notkun 1976 færðist Fríða
úr gamla íþróttahúsinu í það nýja og
var fyrsti starfsmaðurinn sem ég réði
í fast starf eftir að ég tók við forstöðu
hússins. Þarna fór Fríða fremst í
flokki frábærra starfsmanna enda
hafði hún góða reynslu úr gamla
íþróttahúsinu. Hún þekkti flest börn-
in með nafni og átti einkar auðvelt
með að setja sig inn í þankagang
þeirra. Þetta var ómetanlegur kostur,
því það var ekki alltaf auðvelt að eiga
við óstýriláta unglinga. Hún gerði yf-
irleitt gott úr öllu og uppskar oft virð-
ingu þeirra og vináttu. Helst vildi hún
alltaf vera í vinnunni og oft fannst
mér hún áorka ótrúlegu dagsverki.
Hún hvatti mig líka áfram í starfi
mínu og hafði mikinn metnað fyrir
mína hönd. Fyrir það vil ég nú að leið-
arlokum þakka af heilum hug.
Í skátastarfinu áttum við félagarn-
ir í skátaflokknum Útlögum Fríðu
mikið að þakka. Við vorum nær dag-
legir gestir í skátahúsinu um árabil
við leik og störf. Hún var okkur mikil
hjálparhella og studdi okkur að heil-
um hug. Við vorum oft fyrirferðar-
miklir og ekki allir sáttir við það en
Fríða tók okkur alltaf af sömu ljúf-
mennskunni og vildi ekkert misjafnt
um okkur vita.Við eigum allir
skemmtilegar minningar um þennan
tíma og þar kemur Fríða vinkona
okkar oftast við sögu.
Nú þegar Fríða hefur lokið sinni
jarðvist og er kvödd hinstu kveðju er
mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast góðri og heil-
steyptri konu og ég er þess fullviss að
bjartar minningar um hana verða
sonum hennar Tómasi og Jóni og fjöl-
skyldum þeirra huggun í sorginni.
Blessuð sé minnig Málfríðar Þor-
valdsdóttur.
Jón Gunnlaugsson.
Látin er Málfríður Þorvaldsdóttir
eða Fríða eins og hún var alltaf köll-
uð. Fyrir mörgum árum skapaðist
hefð fyrir því að við fimm sem köllum
okkur vallarvini hennar sátum alltaf á
sama stað og helst í sömu röð á knatt-
spyrnuleikjum hér á Akranesi og var
hún sjötti félaginn í þessum hópi.
Fyrstu árin var setið í grasbrekkunni,
alltaf fyrir miðju vallar, en síðan þeg-
ar stúkan var byggð fengum við
merkt sæti og þá auðvitað fyrir miðju
vallar.
Fríða var mikill áhugamaður um
knattspyrnu, hún fylgdist vel með
gengi liðsins, leikmannamálum, þjálf-
aramálum og öllu sem máli skipti í
tengslum við boltann. Hún var oft
betur inni í þessum hlutum en við sem
erum þó nokkru yngri en hún, en fyr-
ir Fríðu virtist aldur vera afstæður,
maður hafði það ekki á tilfinningunni í
nærveru hennar að aldursmunurinn
væri hjá sumum okkar rúmlega þrír
áratugir.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Fríðu af alhug margar ánægjulegar
stundir á vellinum og annars staðar
þar sem leiðir okkar lágu saman. Víst
er að hennar verður sárt saknað með
sína léttu lund og jákvæða viðhorf en
við hlýjum okkur við minningarnar
um skemmtilega og góða konu. Að-
standendum sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Vallarvinirnir
Jóhannes Karl, Friðrikka,
Eiríkur, Sylvía og Sigurbjörg.
Málfríður
Þorvaldsdóttir
garpur. Pétur þekkti landið sitt vel og
hafði unun af að segja frá. Sem vinnu-
félagi var hann einstakur, hann var fé-
lagslyndur og skemmtilegur, sagði
fyndnar sögur af sjálfum sér og sam-
ferðamönnum sínum og sá gjarnan
broslegu hliðarnar á hverju máli. Hann
kom sér einstaklega vel við alla sam-
starfsmenn og kom á sáttum á milli
manna ef því var að skipta, enda fann
hann yfirleitt fleiri fleti á málum en
blöstu beint við. Farþegum sínum var
hann góður uppfræðari, enda fékk
hann hrós fyrir vinnu sína í meira mæli
en nokkur annar leiðsögumaður hefur
fengið. Á samkomum starfsmanna var
hann hrókur alls fagnaðar, en hann var
líka sá sem samstarfsmenn gátu treyst
fyrir leyndarmálum og persónulegum
vandkvæðum.
Péturs hefur verið sárt saknað frá
því að hann þurfti að hætta að vinna
vegna veikinda árið 2004. Fregnir af
honum voru samt alltaf í hans anda; allt
var á besta veg og hann væri vænt-
anlegur aftur til vinnu fljótlega. Svo leið
tíminn og nú er hann allur og kemur
víst ekki aftur til vinnu. Við huggum
okkur við þá vissu að minning góðs
drengs lifir og að veraldlegum þjáning-
um hans er lokið.
Við sendum samúðarkveðjur til
Sveins og fjölskyldu Péturs.
Samstarfsmenn hjá
Kynnisferðum
Hjartkær vinur er látinn. Veröldin
veltur áfram og engin leið að stöðva öll
úrverkin, hvað þá slökkva á stjörnun-
um. Hann var öllum góður og þess
vegna var öllum hlýtt til hans. Hann
var afburðagreindur án þess að gera
lítið úr öðrum. Vináttan hófst með
Pétri, Heide og Baby og vináttan hélt
áfram með Sveini. Ég var sú sem naut
og græddi á hverri samverustund. Það
var hann sem hvatti og studdi, rök-
ræddi og skildi. Hann var alltaf svo
fyndinn og sniðugur og klár.
Hann elskaði að ferðast og það var
lán mitt að fara með honum í tvær
ógleymanlegar ferðir, en án hvatningar
hans hefði ég sennilega ekki farið. Allt
var svo átakalaust og auðvelt þegar
hann var nálægur. Í Dublin; hestvagn
seint um kvöld, ótal barir og mikill bjór,
kastalinn í kulda og trekki með örflösku
af brennivíni sem eina nestið, bið eftir
tveggja hæða strætó, Book of Kells í
Trinity College, sundurskotið pósthús-
ið við aðalgötuna og allt hjalið og malið.
Það eru forréttindi að vera á ferðalagi
og fórna ekki tíma til að sofa – hlakk-
andi til næsta dags og samverustund-
anna góðu. Við fórum til Arizona 1997
að heimsækja Heide. Við byrjuðum í
New York, bjuggum á skuggalegu hót-
eli í Tribeca, heimsóttum Stonewall-
barinn og rifjuðum upp hvað gekk þar á
í byrjun sjöunda áratugarins. Í Tucson
fengum við hús út af fyrir okkur, en
flökkuðum um nágrennið á lánsbíl,
suma dagana mörg hundruð mílur. Allt
vakti athygli, sagóaróar og organ pipe
kaktusar og annar villtur eyðimerkur-
gróður, kólibríar og kardinálar og einu
sinni sáum við tarantúlu hlaupa rétt hjá
bílnum. Landslagið ólíkt öllu sem við
eigum að venjast. Við létum eins og
börn og þóttust vera frá Fargo í Norð-
ur-Dakóta þegar við vorum spurð hvað-
an við værum. Við fórum líka á vernd-
arsvæði indíána og fengum okkur
frybread; trúboðsstöð sem Jesúítar
settu á stofn á átjándu öld og einn dag-
inn skruppum við til Mexikó. Allur
þessi tími leið eins og í fallegum og góð-
um draumi. Förunauturinn ljúfur, fróð-
ur og skemmtilegur, hann hermdi eftir
Marilyn og við sungum lögin úr Galdra-
karlinum í Oz eins hátt og raddirnar
leyfðu.
Síðustu 2 ár voru Pétri erfið, þó hélt
hann alltaf í vonina um bata. Sveinn
stóð við hlið hans eins og klettur allan
tímann og gerði honum lífið bærilegt og
sá til þess að Pétur héldi virðingu sinni
og reisn. Þeir ferðuðust eins mikið og
þeir gátu og nutu þess að vera saman
heima og að heiman. Ég sendi Sveini og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur –
minningin um Pétur lifir áfram, björt
og falleg. „We’re off to see the Wiz-
ard...“.
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Pét-
ur Magnús Guðmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Bergljót
Arnalds.
 Fleiri minningargreinar um Mál-
fríði Þorvaldsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Elín og Bragi,
og Guðbjartur Hannesson.