Morgunblaðið - 10.04.2007, Side 25

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 2007 25
   


 
   
 

 
  !!"! #$%&' ()  (
*+,&'
-.' /0 1((  222"34,33"'
5
5
6
en aldrei kom það. Í
lokin sagði Kristján
raunar tvær eða þrjár
setningar um málið
og Jón Ársæll fyr-
irgaf honum í fram-
haldinu og gleypti
hann eins og hvalur.
Maður vissi ekki
hvaðan á sig stóð
veðrið.
x x x
En er íslenskaþjóðin í raun og
veru í krónískri fýlu
út í Kristján Jóhanns-
son? Ekki hefur Vík-
verji orðið var við
það. Vissulega hefði hann mátt
koma betur út úr þessu styrkt-
artónleikamáli en hver er að velta
sér upp úr því í dag. Eflaust hafa
einhverjir móðgast út í kappann á
þeim tíma en er þjóðin virkilega
svo langrækin að hún erfi þetta
ennþá við hann? Varla.
Kristján Jóhannsson er með
skemmtilegri Íslendingum – ef
ekki hreinlega sá skemmtilegasti
– lífsgleðin skín af honum enda
þótt hann virki á köflum svolítið
hrjúfur. Er því ekki tími til kom-
inn að klára þetta leiðinlega mál í
eitt skipti fyrir öll? Víkverji legg-
ur til að það verði gert á stórum
tónleikum hér heima sem allra
fyrst. Og síðan ekki minnst á
þetta meira.
Víkverji er mikillaðdáandi sjón-
varpsmannsins ein-
læga, Jóns Ársæls
Þórðarsonar, og enn
meiri aðdáandi Krist-
jáns Jóhannssonar
óperusöngvara. Hann
beið því spenntur eft-
ir viðtalsþætti þeirra
félaga á Stöð 2 að
kvöldi páskadags,
ekki síst þar sem
boðað hafði verið
uppgjör söngvarans
við íslensku þjóðina
sem Jón Ársæll full-
yrti að hefði móðgast
heiftarlega við hann
út af einhverjum styrktartón-
leikum um árið.
Þátturinn var skrýtinn. Krist-
ján söng í fortíð og nútíð, sem
raunar er alltaf gaman að heyra,
braut brauð og eldaði. Svo söng
hann meira og eldaði meira. Þá
var rætt við nemendur hans,
móður, eiginkonu, dóttur og fleira
fólk en aldrei þessu vant sagði
tenórinn lítið sem ekkert.
Í þættinum voru rifjuð upp við-
töl við Kristján úr Kastljósinu og
Íslandi í bítið í tengslum við
þessa styrktartónleika, ummælin
um rauða brjóstið og það allt
saman, og honum lítill greiði
gerður með því.
Maður beið með öndina í háls-
inum eftir hinu auglýsta uppgjöri
 
 
 
víkverji skrifar | vikverji@mbl.isEftir Kristínu Heiðu Kristinsdótturkhk@mbl.is
„Það var enginn vafi í mínum huga
þegar ég fékk að velja hvort ég
vildi matarstellið hennar ömmu
eða hlutina í bláa horninu hennar,“
segir Helga Þórsdóttir sem fékk
eftir föðurömmu sína og nöfnu,
Helgu Egilson, forláta diska, glös
og karöflu sem ævinlega stóðu hjá
henni í svokölluðu bláa horni.
„Þegar afi minn dó fyrir tveimur
árum var ákveðið að við barna-
börnin fengjum öll eitthvað úr
dánarbúinu, málverk eða einhvern
hlut, og mér þykir vænt um að
hafa fengið það sem var í bláa
horninu. Auk diskanna og glasanna
tilheyra því líka ýmsir munir sem
hún hafði fengið gefins, eins og
fuglar skornir út í fiskbein, skeið
og blómavasi.“
Helga segir að á glösunum og
karöflunni séu dönsk póstmerki,
konungshöfuð.
„Ég veit að þetta var gefið út í
tilefni af einhverju afmæli og er
mjög sjaldgæft. Mig dauðlangar að
vita nánar um söguna á bak við
þessi merki og ef einhver þekkir
hana þá má viðkomandi gjarnan
hafa samband við mig.“
Einn frá Rússlandi,
annar frá Frakklandi
Helga segir að glösin og karafl-
an eigi að standa á borði fyrir
framan diskana sem eru uppi á
vegg, það séu nánast fyrirmæli,
því þetta eigi að vera uppraðað
sem líkast því sem var í bláa horn-
inu hjá Helgu Egilson.
„Andinn hennar fylgir á ein-
hvern hátt þessu bláa horni hér
hjá mér og ég á margar minningar
tengdar því. Hún amma mín var
víðförul kona af því afi minn var
píanóleikari og þurfti að ferðast til
annarra landa. Á þessum ferðalög-
um þeirra um heiminn leitaði hún
uppi diska með einhverju bláu í, til
að bæta í safnið sitt. Diskarnir
koma því frá ólíkum löndum og
misjöfnum tíma og engir tveir eru
eins. Einn er til dæmis frá Rúss-
landi, annar frá Ungverjalandi og
enn annar frá Frakklandi.“
Mjög sérstakt tækifæri þarf
til að drekka úr glösunum
Helga segir ömmu sína ekki
hafa verið að spara bláa stellið
enda var hún ekki þannig kona.
„Ég drakk oft úr þessum glösum
hjá henni sem voru ómetanlegir
safngripir að mér skilst vegna
póstmerkisins. Þetta er miklu heil-
agra fyrir mér en það var fyrir
henni og ég hef hvorki drukkið úr
glösunum né borðað af diskunum
síðan þeir komust í mínar hendur.
Ef eitthvað kæmi fyrir þessa hluti
yrði ég alveg eyðilögð, því þessu
horni fylgja minningar mínar um
hana. En ef alveg sérstakt tæki-
færi gæfist og engin börn væru
nálægt myndi ég kannski setja vín
í karöfluna og drekka úr glös-
unum. En ég held ég láti diskana
ónotaða, tek ekki þá áhættu að
missa þá í gólfið.“
Muggur samdi söguna
um Dimmalimm til hennar
Helga segir að hún og amma
hennar hafi verið miklar og góðar
vinkonur.
„Hún var fyrirmyndin mín. Hún
var alltaf svo glöð og alla tíð ung.
Það var til dæmis aldrei gam-
almennalykt af henni. Hún var
alltaf tilbúin að takast á við ný
verkefni, allt til dauðadags, en hún
dó fyrir fimm árum. Hún var líka
svo félagslynd, flink að elda mat
og henni var margt til lista lagt.
Hún skrifaði barnaævintýi og líka
leikrit um Dimmalimm, en sjálf
var hún Dimmalimm vegna þess að
Muggur frændi hennar skrifaði
söguna af Dimmalimm til hennar
þegar hún var lítil stúlka. Amma
var alla tíð mikil Dimmalimm í sér.
Mér fannst hún öðruvísu en aðrar
ömmur og ég var óskaplega stolt
af henni. Hún var sérstök og flott
kona sem var aldrei með lagningu
heldur með knallstutt hár sem hún
litaði ekki. Hún átti ævintýralegt
líf, fæddist erlendis og var mikið á
ferðinni um víða veröld.“
Amma var Dimmalimm
Morgunblaðið/Ómar
Sjaldgjæf glös Helga hampar einu af bláu glösunum sem hún drakk úr hjá ömmu sinni.
Morgunblaðið/Ómar
Gjafir Hvíta blómavasann fékk amman í sextugsafmælisgjöf frá Auði Lax-
ness og bláu blómin voru sett á hann svo hann passaði inn í blá hornið.
Morgunblaðið/Ómar
Konungshöfuð Helgu langar að
vita meira um sögu þessa merkis.