Morgunblaðið - 10.04.2007, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurNikulásson
fæddist í Reykjavík
9. september 1930.
Hann lést á Landa-
koti föstudaginn 30.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigríður Magn-
úsdóttir frá Sauð-
árkróki, f. 6. júní
1899, d. 6. júlí 1983
og Nikulás Stein-
grímsson frá Garð-
húsi í Garðahreppi,
f. 30. júní 1890, d.
13. ágúst 1965. Systkini Guð-
mundar eru: Steingrímur, f. 30.
maí 1921, d. 10. ágúst 1997,
Guðný, f. 12. júlí 1922, d. 14. nóv.
1998, Magnús, f. 20. júlí 1923, d.
25. maí 2005, Margrét, f. 11. jan.
1925, Sigurður S., f. 30. mars 1926,
d. 30. sept. 1973, Þorvaldur, f. 26.
5. mars 1972 maki Elvar M. Birg-
isson, f. 10. mars 1972, börn María
Dögg, f. 30. júni 1994, Friðrik Már,
f. 23. ágúst 2004 og Elín Gróa, f. 1.
apríl 2006. c) Katrín Dröfn, f. 14.
apríl 1981, sambýlismaður Krist-
ján Sívarsson, f. 23. október 1980,
börn Gabríel Friðrik, f. 24. sept.
2002 og Rakel Margrét, f. 6. maí
2006. 2) Markús Smári, f. 23. apríl
1958, d. 14. nóvember 1964.
Guðmundur stundaði sjó-
mennsku um árabil en er í land var
komið tóku við störf við akstur
stórra bíla og vinnu tækja. Lengst
af starfaði Guðmundur hjá Loft-
orku. Hann vann hjá S. V. R við
akstur og hjá Hreyfli. Guðmundur
starfaði hjá Esso og hjá Véladeild
SÍS við verslunarstörf svo fátt eitt
sé upp talið á langri starfsævi.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
mars 1927, d. 7. ágúst
2004, drengur, f.
1928, d. 1928, Snorri,
f. 1. ágúst 1929, d. 19.
jan. 1998, Ásgeir, f.
18. júlí 1933, og
Smári, f. 9. ágúst
1938, d. apríl 1941.
Samfeðra er Sveinn
Kristinn, f. 5. sept.
1912, d. 25. apríl
1988.
Eiginkona Guð-
mundar er Katrín
Ragnarsdóttir, f. 26.
desember 1932. Börn
þeirra eru: 1) Svava, f. 8. júní 1950,
maki Friðrik Bridde, f. 31. ágúst
1951. Börn þeirra eru: a) Guð-
mundur Smári, f. 28. ágúst 1968, d.
1. mars 1996, fv. maki Bryndís, f.
21. mars 1972, börn Brynjar
Smári, f. 18. ágúst 1992 og Svava,
f. 4. júni 1994. b) Anna Margrét, f.
Elsku pabbi, það er erfitt að
sætta sig við að fá ekki að hafa þig
hjá okkur lengur. Það var alltaf
hægt að treysta á þig, að þú værir
til staðar fyrir okkur öll. Þú varst
besti pabbi, afi og langafi. Börnin
dýrkuðu þig eins og allir reyndar
gerðu.
Ég og börnin eigum svo góðar
minningar um þig. Þú varst svo
hjartahlýr og góður og tilbúinn að
hjálpa öllum. Mikið varstu stoltur
þegar þitt fyrsta barnabarn kom í
heiminn og drengnum var gefið
nafnið þitt. Síðar komu tvær stúlkur
og ekki varstu minna hrifinn af
þeim.
Svo stækkaði fjölskyldan og þú
áttir orðið sjö langafabörn. Þú varst
afar stoltur af þessum börnum öll-
um. Og ég veit og finn að þú vakir
nú yfir okkur í dag. Við eigum góðar
minningar um þig og þær góðu
minningar munum við varðveita í
hjörtum okkar. Takk fyrir allt,
elsku pabbi. Blessuð sé minning þín.
Hvíl þú í friði .
Þín dóttir
Svava.
Gummi eins svo allir kölluðu hann
var hispurslaus, kjarnyrtur og
frjálslegur maður og afar skemmti-
leg og falleg persóna. Guðmundur
er fæddur í Reykjavík og foreldrar
hans Sigríður og Nikulás eignuðust
tólf börn. Guðmundur var sendur í
sveit að Svartagili í Þingvallasveit.
Gekk þar í skóla og fermdist í Þing-
vallakirkju. Þarna á Þingvöllum átti
Guðmundur góð ár en réð sig svo í
kaupavinnu að Svarfhóli í Dölum.
Guðmundur var góður reiðmaður
og hafði yndi af því að umgangast
dýr. Ég eignaðist hest sem reyndist
mér illa, því hann var afar tauga-
veiklaður og þá er vægt til orða tek-
ið. Guðmundur bað um að fá að
prufa klárinn og voru þá margir
búnir að reyna. Það var sem hest-
urinn hefði losnað úr álögum. Það er
ekkert að þessum hesti, sagði Guð-
mundur hlæjandi og sté af baki.
Þegar ég fór út í haga flúði stóðið,
en ef Guðmundur fór kom hjörðin.
Mönnum og málleysingjum leið vel í
návist Guðmundar. Hann var jafn-
vel sóttur til að bjarga lélegum sam-
kvæmum. Af honum geislaði þessi
mikla lífsgleði sem fáum er gefin en
allir þrá.
Guðmundur fór á togara fimmtán
ára. Það var togarinn Þórólfur RE
Fyrstu árin þurftu menn að draga
netin inn með handafli. Í einni
ágjöfinni tók Guðmund út. En það
varð honum til happs að bróðir hans
Snorri sem var með þennan túr sá
Gumma á sundi við skipshlið og dró
bróður sinn inn. Hvert ert þú að
fara, bróðir? sagði Snorri. Guð-
mundur hefur marga hildina háð til
sjós og oft hefur það staðið tæpt í
brjáluðum veðrum. Eftir langa veru
á sjó fór hann að starfa hjá Loft-
orku og starfaði þar í mörg ár við
akstur.
Guðmundur bar alltaf mikla um-
hyggju fyrir konu sinni. Þegar veik-
indi fóru að gera vart við sig hjá
þeim báðum var Guðmundur afar
natinn að hjálpa konu sinni í veik-
indum hennar og hvatti hana óspart
áfram af mikilli ást og hlýju. Það
var fallegt að sjá hvað hann var allt-
af jafn barnslega glaður þegar hún
heimsótti hann á spítalann. Guð-
mundur fann og vissi að hverju
stefndi dag frá degi og beið rólegur
og æðrulaus. Í huga mér koma
sögubrot Guðmundar þar sem öll
áhöfnin stóð í brúnni þögul, skipið
laskað og brjálað veður. Nú lá hann
í rúmi sínu laskaður og beið af
stakri ró og æðruleysi.
Það get ég fullyrt að seint munu
mér líða úr minni þau augnablik
þegar þeir bræður hittust og fóru að
segja sögur í kappi hver við annan,
mikið hlegið og söngur ómaði langt
fram á morgun. Hvílíkir gleðimenn,
hvílíkir bræður, hvílíkir vinir! Nú
veit ég að Guðmundur er hjá bræðr-
um sínum og þar hristist allt af
hlátri. Ég minnist þess ekki að Guð-
mundur hafi nokkurn tímann notað
orðið nei í mín eyru. Og er lýsandi
fyrir þann persónuleika sem hann
hafði. Það var sama hver bað, hann
fór. Nú var óskað eftir nærveru
hans og hann fór.
Að leiðarlokum vil ég þakka Guð-
mundi einstaka vináttu og gleði inn í
mitt líf. Hafðu þökk fyrir allt, kæri
vinur. Þinn tengdasonur,
Friðrik Bridde.
Með fáum orðum vil ég kveðja
Guðmund Nikulásson tengdaföður
Friðriks sonar míns sem lést að
kveldi 30. mars sl., í Landakotsspít-
ala eftir langvarandi veikindi.
Það eru liðin 40 ár er ég innti
Friðrik son minn eftir því hver þessi
líflegi og glaðværi maður væri sem
hann hefði verið á tali við? Þetta er
verðandi tengdafaðir minn, svaraði
Friðrik.
Á þessum árum sem að baki eru
höfum við hjónin mín átt margar
samverustundir með þeim hjónum
Katrínu Ragnarsdóttur og Guð-
mundi. Ófáar eru samverustundirn-
ar á heimili Friðriks og Svövu með
börnum og barnabörnum þeirra.
Guðmundur var mjög hjálplegur
við alla sem leituðu til hans, alltaf
glaðlyndur og léttur í lund svo af
bar. Ég dáðist oft að því hvað Guð-
mundur hafði mikinn starfsvilja og
fölskvalaus vinátta hans barst í
gegnum traust handtak.
Guðmundur vandist því frá unga
aldri að taka til hendi við margskon-
ar störf.
Fyrst við sveitastörf í Þingvalla-
sveit, úr sveitastörfum var haldið að
sjávarsíðunni og seinna til fiskveiða
á bátum og togurum.
Guðmundur sagði margar sögur
af sjómannalífinu og þeim miklu
breytingum sem hafa orðið til batn-
aðar fyrir fiskimenn. En að hefja
svo störf í landi hjá stórfyrirtæki í
verktakaiðnaði hefur verið mikil
breyting og tengt hann betur fjöl-
skyldunni.
Menn eins og Guðmundur Niku-
lásson, sem gengið hafa í gegnum
þennan vinnuferil sveitastarfa og
fiskveiða, eru fólk sem þjóðinni ber
að þakka þess framlag.
Í dag kveðjum við einn af þessum
dugandi Íslendingum.
Hjónin Guðmundur og Katrín
ferðuðust mikið um landið, á síðustu
árum aðallega með eigin húsvagn.
Fyrir nokkrum árum festu þau sér
land á fallegum stað í Þjórsárdal
þar sem þau nutu sumardvalar með
börnum sínum og barnabörnum.
Guðmundur er nú lagður í ferð
sem allir eiga fyrir höndum, ég óska
honum velfarnaðar og megi hið lýs-
andi ljós vísa Guðmundi Nikulássyni
veginn.
Megi Guð styrkja og vera Katr-
ínu, Svövu, Önnu Margrétu, Katrínu
Dröfn og fjölskyldum huggun við
fráfall Guðmundar Nikulássonar.
Blessuð sé minning hans um
ókomin ár.
Anna og Hermann Bridde.
Mig langar að skrifa nokkrar lín-
ur um föðurbróður minn Guðmund
sem oftast var kallaður Gummi.
Hann var búin að berjast hetjulega
á spítala í tæpa 15 mánuði. Hann
var einn af mörgum systkinum
ömmu minnar og afa. Uppáhalds
frændi minn og margra annarra,
veit ég. Alltaf þegar ég heimsótti
hann á spítalann tók hann fagnandi
á móti mér og sagði alltaf, komdu
nú sæl frænkan mín. Hann var bæði
lífsglaður, skemmtilegur og góður
maður. Tók veikindum sínum með
æðruleysi og aldrei heyrði ég hann
kvarta hvernig sem honum leið.
Svava frænka mín og Friðrik mað-
urinn hennar reyndust honum frá-
bærlega vel allan þann tíma sem
hann var á lífi. Nú er farinn góður
maður sem reyndist öllu sínu fólki
vel, það verður mikill missir fyrir
Stellu konuna hans og alla hans fjöl-
skyldu sem honum þótti afar vænt
um, það sagði hann mér alltaf þegar
ég heimsótti hann. Ég bið Guð að
styrkja þau á þessum erfiðu tímum.
Þögn sló á salinn, sem þorra-stund þjóðin
hún missti mann á grund. Geymist í huga,
hans létta lund látlaus og prúður á ögur-
stund. (G.Ó.J.)
Annie Kjærnested
Steingrímsdóttir.
Gummi Nikk eins og hann var
alltaf kallaður á okkar heimili verð-
ur borinn til grafar í dag eftir erfið
veikindi og langa sjúkrahúslegu. Við
kynntumst honum þegar við fluttum
í blokkina okkar og hefur aldrei
borið skugga á samband okkar. Við
fundum strax að þarna fór maður
sem hægt var að treysta fyrir utan
hvað hann var skemmtilegur. Upp í
hugann koma minningar um mann
sem var alltaf glaður og sífellt á
ferðinni. Hann var mikill vinur fjöl-
skyldunnar allrar og alltaf reiðubúin
að hjálpa ef eitthvað bjátaði á og er
okkur minnisstætt þegar hann
keyrði ásamt Óla vestur á firði til að
hjálpa Elfu að pakka og flytja suður
til Reykjavíkur. Ekkert var sjálf-
sagðara í hans huga. Hann var líka
sá sem var kallaður til þegar verkin
kröfðust handlagins manns eða auk-
inna krafta. Öll hittum við einhvern
tíma á ævinni fólk, sem á einhvern
hátt sker sig úr og Gummi Nikk
skar sig svo sannarlega úr, alltaf
brosandi og jákvæður, barngóður
með afbrigðum og sérlega huggu-
legur til fara enda glæsilegur maður
þar á ferð. Hann var góður í gegn
eins og maður segir gjarnan um
menn eins og hann, algjör perla og
ekki gefinn fyrir að hreykja sér.
Hann var líka maður sem lagði mik-
ið upp úr því að umhverfið í kring-
um hann væri snyrtilegt enda garð-
urinn hans og Stellu alltaf sá
fallegasti í blokkinni. Hann var
óþrjótandi að taka til hendinni til að
fegra umhverfið í kringum blokkina
og átti þar mörg handtök.
Við fjölskyldan öll eigum yndis-
legar minningar um ferðirnar sem
við fórum með Gumma og Stellu
sem voru mjög samrýnd hjón enda
bæði tvö einstakar manneskjur og
skemmtilegir ferðafélagar. Strák-
arnir okkar (barnabörnin) sem oft
voru með í för í þessum ferðum
sögðu einhvern tíma þegar við vor-
um ein á ferð og höfðum fundið okk-
ur tjaldstæði, hvar eru Gummi og
Stella því þeim þótti svo sjálfsagt og
ómissandi að þau væru með okkur. Í
ferðum okkar saman sagði hann
okkur líka gjarnan eitthvað úr lífs-
bók þeirra hjóna og þá vissum við
að lífið hafði ekki alltaf verið dans á
rósum. En það erfiðasta hjá þeim
var sjálfsagt þegar þau misstu
augasteininn sinn hann Smára
barnabarnið sem þau höfðu alið upp
að mestu leyti.
Það var alls ekki í anda Gumma
að þurfa að vera rúmliggjandi um
langt skeið vegna veikinda en án efa
hefur hann aldrei kvartað, hann var
bara einfaldlega ekki þannig mann-
gerð. Við eigum eftir að sakna hans
sárt en getum þó ekki annað en ver-
ið sátt við það að hann fékk að fara
á æðra tilverustig þar sem hann á
án efa eftir að blómstra og gera lífið
hinumegin miklu betra og skemmti-
legra fyrir þá sem þar eru, því
þannig maður var Guðmundur
Nikulásson. Elsku Stella, við vitum
að missir þinn er mikill en þú ert
líka sterk kona sem tekur því sem
að höndum ber með æðruleysi. Við
vottum þér og fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð. Við geymum
öll minninguna um mætan mann.
Blessi þig blómjörð, blessi þig útsær,
blessi þig heiður himinn! Elski þig al-
heimur, eilífð þig geymi, signi þig sjálfur
Guð! (Jóhannes úr Kötlum.)
Helga, Ólafur og fjölskylda.
Guðmundur Nikulásson
✝ Gréta Árnadótt-ir fæddist í
Reykjavík 19. júlí
1939. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Fossvogi
31. mars síðastlið-
inn. Faðir Grétu var
Árni Kristinn Ei-
ríksson, f. 20. októ-
ber 1908, d. 15. júlí
1982 og móðir henn-
ar var Gústa Wiium
Vilhjálmsdóttir, f. í
Reykjavík 27. ágúst
1914, d. 18. nóv-
ember 2006. Alsystkini Grétu eru
Sigurður Wiium, f. 1935, Stella, f.
1938, d. 2002, Eiríkur, f. 1940 og
Jón, f. 1941, d. 1998. Systur sam-
feðra eru Guðrún Árnadóttir, f.
b) Bjarni Sigmar og c) Ágústa Ósk.
2) Kristín Ólafsdóttir, f. 8. mars
1959, d. 9. janúar 2004, maki Stef-
án Jóhannes Sigurðsson, f. 12.
febrúar 1953, d. 23. janúar 1999.
Börn þeirra eru a) Ólafur Sveinn,
sambýliskona Anna Þóra Gylfa-
dóttir, b) Árni Grétar, unnusta El-
ísabet Eyþórsdóttir, c) Eydís
Hulda og d) Gunnar Smári. 3)
María Ólafsdóttir bóndi og vita-
vörður, f. 5. desember 1960, maki
Guðjón Bjarnason bóndi, f. 2. des-
ember 1947. Dætur þeirra eru
Guðný Ólafía og Bjarnveig Ásta.
4) Sveinn Ólafsson fjarskiptavirki,
f. 5. apríl 1971, maki Steinunn Rán
Helgadóttir hársnyrtir, f. 6. ágúst
1971. Dætur þeirra eru Sædís Rán
og Vigdís Una.
Minningarathöfn um Grétu var
haldin í Fossvogskirkju 4. apríl.
Gréta verður jarðsungin frá
Tálknafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1932 og Sigríður, f.
1933.
Gréta giftist Ólafi
Kristni Sveinssyni
frá Sellátranesi, f. 8.
mars 1928, d. 14.
ágúst 2003. Þau slitu
samvistum. Sam-
býlismaður Grétu til
margra ára er Bjarni
Helgason, f. 12. júní
1938. Þau slitu sam-
vistum. Börn Grétu
eru: 1) Guðni Jóhann
Ólafsson húsasmíða-
meistari, f. 14. októ-
ber 1957, sambýliskona Inga Jór-
unn Jóhannesdóttir, f. 30. mars
1961. Börn þeirra eru a) Jóhanna
Eyrún, maki Ásgeir Jónsson, synir
þeirra Jón Ólafur og Guðni Freyr,
Í dag verður móðursystir okkar,
Gréta Árnadóttir, borin til grafar.
Hún var einstök kona, gædd ríkum
hæfileikum og ljúfu skaplyndi. Hún
var vinsæl, trygglynd ástvinum sín-
um, umhyggjusöm svo að af bar. Fá-
ir voru skemmtilegri áheyrnar en
Gréta, þegar hún sagði sögur af
mönnum og málefnum. Minni henn-
ar var viðbrugðið, og nóg var að fara
og spyrja hana um liðin atvik eða
fólk, þegar minnið brást okkur hin-
um.
Gréta þurfti á síðustu árum að
þola miklar sorgir þegar tengdason-
ur hennar og dóttir létust sviplega.
Einnig missti hún mikið þegar fyrr-
verandi eiginmaður hennar og góður
vinur féll frá.
Þá varð það henni þungbært að
missa systur sína, móður okkar, eftir
erfiða sjúkdómsbaráttu. Hún náði
sér ekki að fullu eftir þessi áföll,
enda urðu þau með tiltölulega stuttu
millibili.
Lífsþrótturinn var minni en ella,
og átti kannski sinn þátt í því að
Gréta veiktist af krabbameini síð-
asta sumar.
Mikið var sárt að ganga með henni
sömu leið og við höfðum gengið allar
áður með móður okkar, og undarleg
tilviljun var það, að þegar Gréta var
flutt á líknardeildina í Kópavogi var
hún lögð í sama rúm og á sömu stofu
og móðir okkar hafði legið sínar síð-
ustu stundir.
Mikið eigum við öll, aðstandendur
systranna Stellu og Grétu, að þakka
hinu frábæra starfsfólki á líknar-
deild LSH í Kópavogi. Allt var gert
til að auðvelda okkur þá daga sem
við dvöldum þar.
Við systur erum þakklátar fyrir að
hafa átt Grétu að og kveðjum hana
nú með söknuði og virðingu. Hún
leggst til hvíldar þar sem hugur
hennar ætíð var, og hún átti allt sitt
fólk, þar sem fjöllin, sandurinn og
hafið eru jafn einstök og Gréta Árna-
dóttir er í minningu okkar.
Sigríður og Ragnheiður.
Nú er hún Gréta farin til guðs og
þjáningar hennar að baki. Þegar
minnst var á Grétu var ávallt við-
kvæðið „Gréta hans Bjarna“. Þau
tuttugu ár sem Bjarni og Gréta áttu
saman voru góður tími í lífi Bjarna.
Fljótlega eftir komu Grétu fréttist af
göngutúrum og útilegum, spila-
kvöldum og öðrum gleðistundum
þeirra saman.
Við sem þekkjum Bjarna sam-
glöddumst þeim innilega.
Við kveðjum Grétu með söknuði
og virðingu í hjarta og þökkum fyrir
að fá að hafa kynnst þessari greindu
og glaðlegu konu sem hreif þá sem
henni kynntust.
Við vottum Bjarna, börnum Grétu,
barnabörnum og tengdafólki okkar
dýpstu samúð og biðjum algóðan guð
að styrkja þau og vernda í sorg sinni.
Guðlaug Helgadóttir, Helga
Helgadóttir, Inga Ívarsdóttir,
Lilja Ívarsdóttir, Helgi Freyr
Kristinsson, Kristinn Freyr
Kristinsson og fjölskyldur.
Gréta Árnadóttir