Morgunblaðið - 13.05.2007, Síða 29

Morgunblaðið - 13.05.2007, Síða 29
hugsað upphátt MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. MAÍ 2007 29 Þetta er nú meira baslið hjáokkur með Evróvisjónkeppn- ina ár eftir ár. Við sendum hið prýðilegasta fólk á vettvang með góð lög og fagmannlegan flutning, leður- eða fjaðurklætt fólk – en allt kemur fyrir ekki. Við erum ekki í náðinni hjá mafíunni, hvers eðlis sem hún er nú á þessum vettvangi. Það eru hins vegar austantjaldslöndin geinilega, þau rúlla þessu upp. Þegar ég stóð upp úr sófanum eftir yfirhalninguna á fimmtu- dagskvöld var mér efst í huga hvað hægt væri að gera til þess að slík niðurlæging endurtæki sig ekki. Mér datt í hug hinn gamli frasi: If you can’t beat them, join them. (Ef þú getur ekki barist við þá gakktu þá í lið með þeim.) En hvernig ætti nú að fara að því kynni einhver að spyrja. Það er ljóst að við getum það ekki með því að láta Íslendinga semja lögin og flytja þau á sama hátt og verið hefur undanfarið, það virðist ekki nást nægilega sannfærandi hljómur með þeirri leið. Þess vegna datt mér eitt ráð í hug: Við gætum kannski haft samband við einhvern af rúmensku sígauna- harmonikkuleikurunum og leyft þeim að spila hér fyrir utan versl- anir ef þeir vildu í staðinn semja fyrir okkur og flytja nægilega tryllingslegt og harmrænt lag sem myndi slá í gegn í Evróvisjón. Það sýnist svo sem okkur vanti þann dramatíska undirtón sem nú er í tísku á þessum vettvangi, við eig- um hann kannski ekki til í þjóð- arsálinni, – okkar dramatík er lík- lega allt öðruvísi. Kaldari, yfirvegaðri – grárri? Okkur skort- ir ef til vill hina titrandi dökku þunglyndiskviku sem í bland við erótík og showbissness kemur við sálarkaunin í fólki sunnar í Evr- ópu. Annars skil ég ekki alveg af hverju var yfirleitt verið að vísa hinum dökkbrýndu harmonikku- leikurum úr landi. Mér fannst talsverð tilbreyting í því fólgin að heyra þessa hjartaskerandi harm- onikkutónlist áður en farið var í helgarinnkaupin, ég sá ekki eftir þeim smápeningum sem ég lét í skál tónlistarmannsins, mér fannst hann hafa unnið fyrir þeim og vel það með því að gefa mér stundlega gleði með leik sínum. Er ekki líka einhver undarleg þversögn í því fólgin að útlendum tónlistarmönnum sem koma hing- að, leigja sér hús og selja inn sé tekið með kostum og kynjum, fjöl- miðlaviðtölum og fleiru, meðan öðrum er vísað úr landi fyrir að selja list sína undir berum himni þeim sem vilja borga? Þarf ekki að skoða þessar reglur um tónlist- arflutning eitthvað betur, – listin hefur mörg andlit. Lífið virðist fullt af hinum und- arlegustu þversögnum, að ekki sé meira sagt. Kannski er ófara Ís- lendinga í Evróvisjón að leita í því að vera ekki nógu músíkalskir eða víðfeðmir til sálarinnar. Kannski segir það til sín að vera alltaf samanherptur af kulda meiri part ársins – slíkt líkamsástand kann að leita inn á við með þessum al- varlegu afleiðingum. Ef ekki er áhugi fyrir uppástungunni um rú- mönsku harmonikkuleikarana þá er kannski hægt að leita á „næsta bæ“, láta hina íslensku flytjendur klæða sig vel og æfa sig á að ná hinum rétta tóni með því að syngja nokkrar helgar fyrir utan hinar ýmsu verslanir og segja þeim jafnframt að það sem kæmi af peningum í hattinn væri það sem þeir hefðu til undirbúnings á keppninni – þá næðist kannski þessi hjartaskerandi tónn sem okkur vantar greinilega. Mér finnst hins vegar að við gætum greitt flugferðirnar af almannafé – hitt væri einum of mikil pressa á tónlistarfólkið okkar. Hvað er það sem vantar? Hinn eini sanni tónn! Eftir Guðrúnu Guðlaugsdóttur þjóðlífsþankar H V ÍT A H Ú S IÐ / S ÍA 8 1 3 1 BREYTTU GLITNIS PUNKTUM Í PENINGA að henda reiður á þeim. arnir eru athyglisverðir –“ nánast eins og eitthvað ryðgað, gamalt það. Síðan eru til dæmis skýjatónarnir. um því ein mínúta af „óáhugaverðri ru ekki að koma neinu á framfæri, eru ala – en svo er hins vegar lokamínútan í efnist Tónatónar. Þar er greinilegt hvar dsins liggur, þetta er mjög yndisleg : „Hann hefði annars rétt eins getað fla í sónötunni sínu nafni.“ á, við bjuggum til okkar prívat gælu- þegar við vorum að æfa verkið.“ er það fyrir tónlistarfólk eins og ykkur að eiga sprelllifandi tónskáld í næsta ur svona ríkulega tónlist? anlegt. Þetta er bara rússíbanareið,“ . „Maður nefnilega gleymir því stundum mis nú þegar þú nefnir það þá áttar mað- þessu og getur bara sagt „Vá, hvað ég úlegt, það streymir bara fram mjög tónlist. Hann veit líka svo vel hvað ra núna, hann er svo öruggur, þess hann þessa tónlist sem maður heyrir ki eftir neinn annan. Hann leyfir sér r gera ekki. Og hann er enn á fullri ka svo mikið kameljón,“ bætir Anna ann semur allar tegundir af tónlist, líka ólakrakkar eru að syngja. Það er enginn honum varðandi það.“ istahátíðar í Þjóðleikhúsinu verða flutt ein- Heimis Sveinssonar fyrir fiðlu og píanó frá mabili; Xanties (1975) fyrir flautu og píanó, fyrir einleiksaltflautu, 21 tónamínúta (1981) autu og Sónata fyrir flautu og píanó (2005). efjast klukkan 15. Ídag er 13. maí og allt sem er þess virði aðskrifa um er afstaðið. Kosningarnar erubúnar og hafa sjálfsagt farið fyrirsjáanlega.Samræmdu prófin eru framliðin tíð. Enski boltinn hættur að rúlla. Evróvisjón-milljónatug- irnir hafa skilað sér í formi tveggja kvöldskemmt- ana þar sem fluttur hefur verið mýgrútur laga sem við þurfum sem betur fer aldrei að heyra aft- ur. Eins og hún Halla blessunin í Króktúni hefði sagt: „Allt er það eins, liðið hans Sveins“. En sem hluti af íslenskum fjölmiðlaheimi, læt ég smábakslag eins og tíðindaleysi auðvitað ekki aftra mér og skrifa áfram ótrauður enda þótt dag- urinn í dag sé eiginlega bara dagurinn eftir kvöld- ið áður. Því eins og hún Halla hefði sagt: „Það er betra illt að gera en ekkert“. Víkur nú sögu til þeirra tíma þegar næstum ekkert var afstaðið. Ég var svo lánsamur að ná að vera þátttakandi í sunnlensku sveitalífi í nokkur sumur á tánings- árunum. Þetta var rétt upp úr sjötíu. Hekla nýbú- in að efna til Skjólkvíagoss, sem til allrar ham- ingju gerði ekki mikinn usla en var töluvert atvinnuskapandi á sviði ferðaþjónustu. Bítlarnir ekki löngu hættir, Stones á fullu með Brown Sug- ar og Joplin með Bobby McGee. Ég átti rúskinns- stígvél með kögri. En í rauninni var ég þó staddur í enn öðrum tíma, því hjá þeim sæmdarhjónum Magnúsi og Hafliðínu í Króktúni var ekki mikið lagt upp úr því að elta nýjustu tísku, hvorki í tækni né háttum. Og það táknaði síður en svo að nokkuð vantaði. Í Króktúni voru allir mánuðir ársins sjónvarps- lausir og lítið gert með útvarpið annað en að hafa það með sér í fjósið á kvöldin. Þar hlustuðum við og kýrnar á veðurfréttir og dánartilkynningar og fengum Matthildi í eftirrétt. Að því er mig minnir var aldrei neitt annað í útvarpinu og ekki minnist ég þess að hafa þótt þörf á frekari ljósvakamiðlun. Hið fornfræga dagblað, Tíminn, var eina dag- blaðið sem Magnúsi þótti taka því að glugga í, og kom auðvitað ekki á óvart, en einhvern veginn minnir mig að Lögbirtingablaðið hafi einnig verið fastagestur á bænum. Bæði ritin voru þaulnýtt sem lesefni og kam- arpappír. Ég minnist notalegra lestrarstunda á heppilega gisnu náðhúsinu bak við bæinn, þar sem spennandi gat verið að reyna að giska á framhald frétta og greina sem þar lágu í rifrildum. Einkabílisminn var fjarlægt hugtak í Króktúni. Ef þurfti að bregða sér bæjarleið þurrkaði Magn- ús vandlega af vélarhlíf og brettum á Deutz- traktornum og Halla settist svo í brettissöðulinn í gráu kápunni með skýluklútinn hnýttan undir kverk. Þá var hægurinn hjá fyrir vinnumanninn að taka sér stöðu á dráttarbeislinu. Dugandi bændur á stórbýlunum í kring voru sem óðast að vélvæðast með mjaltavélum, bindi- vélum og fleira fíneríi. En Magnús sló enn með greiðuvél á gamla Deutzinum og kaupamaðurinn rakaði með rakstrarvél sem var nákvæmlega eitt hestafl. Hún var sem sagt dregin af hinu krafta- lega hrossi, Nasa. Auk þess að vera öndvegis dráttarklár fyrir heyskap og lífrænan áburð hafði Nasi unnið það sér til frægðar að hafa verið fótómódel hjá frönsk- um ljósmyndurum sem fengu hann með sér lang- leiðina upp á Heklu og smelltu af honum einhverri albestu ljósmynd sem ég hef aldrei séð. Af dögum mínum í Landsveitinni hef ég dregið margháttaðan lærdóm. Einn er sá að stuttir textar eru gott lesefni við ýmsar aðstæður. Sér- deilis ef þeir rúmast á einu passlega stóru rifrildi. Vonandi gerir þessi pistill það. Eins og hún Halla hefði orðað það: „Lítið var en lokið er.“ Dagurinn eftir kvöldið áður Sveinbjörn I. Baldvinsson Morgunblaðið/Árni Sæberg
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.