Morgunblaðið - 13.05.2007, Qupperneq 38

ævintýri
38 SUNNUDAGUR 13. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
krafta við að kasta, draga inn og
síðan landa þessum fiskum.“ Það
voru mikil þyngsli á taumnum en
skyndilega létti þeim og með
skvampi hentist haus upp úr sjáv-
arborðinu – fiskhaus með rauðleit-
um tægjum á. „Það þýðir ekkert að
dóla – þá ertu bara étinn,“ sagði
John hlæjandi. Hákarl hafði auðsjá-
anlega gleypt allt hitt í einum bita!
Dreymir um brynstirtlur
Mildi morgnanna þarna í Ind-
landshafinu er ólýsanleg. Haf og
himinn renna í eitt, allur blátóna-
skalinn til staðar og í fjarska létt og
loftkennd púffuský. Eyjarnar græn-
ir blettir hér og þar og hvítar rákir
þar sem brim brýtur á kóralrifum.
„Ég hef aldrei séð neitt þessu líkt.
Hvílík fegurð; undursamleg feg-
urð,“ sagði Maitland þar sem við
sátum saman frammi á bátnum einn
morguninn og horfðum á umhverfið.
Af og til spruttu flugfiskar upp úr
yfirborðinu og svifu langar leiðir.
Siglt var á miðin í bítið. Ef langt
var að fara frá móðurskipinu var
snarað upp trollstöngum sem sátu í
festingum sínum aftur á skut og
lengst fyrir aftan skautaði litfagurt
agnið og kallaði á seglfiska og aðrar
stórfiska djúpanna. Stundum létu
menn flugur líka dragast á eftir
bátnum og það skilaði af og til ár-
angri; þannig náði veiðifærasalinn
Maitland glæsilegum Rainbow Run-
ner einn daginn á flugu sem dróst á
eftir bátnum á enda langs sökk-
taums.
Suma dagana veiddist vel af
veiðibátnum, aðra síður, en þá vor-
um við líka undir fullu tungli sem
reynist aldrei vel þarna suður frá.
Félagarnir reyndu öll afbrigði
fluguveiðanna, og stundum settu
þeir í öfluga fiska. Sumir komu um
borð, aðrir syntu burtu með flug-
urnar.
Carl Heinz lenti ítrekað í því síð-
arnefnda. Loks náði hann að inn-
byrða lítinn barracuda-ránfisk. „Það
eru þessar helv... tennur sem klippa
alla tauma sundur,“ sagði hann og
horfði á hvassar tannraðirnar. Lét
fiskinn svo aftur fyrir borð. Og við
tóku nýjar pælingar um styrkta
tauma og sterkari hnúta.
Í síðdeginu var gjarnan siglt inn
fyrir rif við eyjar og nýjar veiðilend-
ur kannaðar á flötunum. Það er
gríðarskemmtileg veiði, öslandi í
þessum hlýja sjó, eða af smábát-
unum þegar slökkt hefur verið á
mótornum. Í fyrstu ferðinni náði ég
fjölda smárra fiska – minnti mig á
Stakkavíkina í Hlíðarvatni þar sem
smábleikjur halda sig gjarnan – og
einnig nokkrum nálarfiskum;
löngum slöngulegum kvikindum.
Fylgdarmaðurinn Mohammed
hryllti sig þegar hann sá þann
fyrsta. „Vondur fiskur,“ sagði hann
og vildi að ég sæi sjálfur um að losa
fluguna úr hvasstenntum skoltinum.
Það var svo sannarlega æsilegt að
ná síðan sambandi við fyrstu vænu
brynstirtlurnar á flötunum og finna
aflið og snerpuna í þessum fiskum.
Stundum fundum við þá nærri
grjóti í botni, eða þar sem botninn
varð dekkri; það þurfti að lesa í að-
stæðurnar rétt eins og í Þingvalla-
vatni eða Brunná.
Öðru hverju sáum við sæskjald-
bökur svamla hjá í sjónum, sums
staðar kraumaði yfirborðið af torf-
um af beitufiski; þar mátti oft ná
ránfiski í grennd, sem var að éta úr
torfunum. Nærri beitufiskinum var
gjarnan fjöldi höfrunga. Stundum
syntu þeir með bátum okkar,
stukku og léku listir sínar. Af og til
rákust við á heimamenn sem veiddu
af hefðbundnum „dhoni“. Netaveið-
ar eru alfarið bannaðar við Maldív-
eyjar en þeir veiða á beitu og veiða
oft vel. Einu sinni tóku menn segl-
fisk nærri okkur; sá stökk og þandi
stóran bakuggann og beindi trjón-
unni til himins meðan hann barðist
um og reyndi að losna. Annars stað-
Morgunblaðið/Einar Falur
Ótal margar Maldívereyjar eru um 1200 talsins, í fimmtán eyjaklösum, og að auki eru um 2000 rif á svæðinu. Það
er tilkomumikið að fljúga yfir þennan heim.
Túnfiskur John Costello hampar stoltur vænum „yellowfin“ túnfiski sem
hann barðist drjúga stund við.
Sundfimleikar Höfrungur stekkur í vöðu af beitufiski sem kraumar í yfirborðinu. Í baksýn
einn af ótal grænum kollum Maldíveyja.
Á flötinni Við margar eyjanna eru afskaplega veiðilegar sandflatir innan við rifin. Veiðimenn
vaða í grunnum sjónum eða dóla sér um þær á smábátum.
» Í mollunni drekka
veiðimenn þarna
ógrynni af vökva –
hann flæðir gegnum
líkamann og sífellt er
hætta á að ofþorna.