Morgunblaðið - 13.05.2007, Síða 63

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13. MAÍ 2007 63
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför
JÓHANNU AÐALSTEINSDÓTTUR
frá Vaðbrekku.
Sérstkar þakkir sendum við starfsfólki FSA og
Kristnesspítala fyrir einstaka aðhlynningu í veikind-
um Jóhönnu.
Einnig þökkum við öllu því góða fólki sem gerði
útför hennar einstaklega fallega með tónlistar-
flutningi, blómum og hlýjum kveðjum.
Guð blessi ykkur öll.
Aðalsteinn Helgason, Ágústa Þorsteinsdóttir,
Kristjana Helgadóttir, Arnar Björnsson,
Bjarni Hafþór Helgason, Margrét Þóroddsdóttir,
Helgi Helgason, Anna Guðrún Garðarsdóttir,
Ingibjörg Helgadóttir, Halldór Benediktsson.
✝
Elsku maðurinn minn,
STEINGRÍMUR JÓNSSON
Prestastíg 8,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu föstudaginn 11. maí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Auður Harpa Gissurardóttir.
✝ Jón Ólafssonfæddist í
Reykjavík 30. jan-
úar 1929. Hann lést
á sumardaginn
fyrsta, 19. apríl, síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Jó-
hanna Jónsdóttir
kennari, frá Eyri
við Seyðisfjörð
vestri f. 8. júlí 1900,
d. 2. júlí 1931, og
Ólafur Pálsson mæl-
ingafulltrúi, frá
Litlu-Heiði í Mýr-
dal, f. 3. júlí 1899, d. 3. janúar
1996. Þegar móðir hans dó fór
Jón til móðurfólks síns fyrir vest-
an, en aðstæður, svo sem dauðs-
fall móðursystur, Kristínar Jóns-
dóttur, urðu til þess að Jón fór
aftur til Reykjavíkur, sex ára
gamall. Þar ólst hann upp hjá föð-
ur sínum og stjúpmóður, Stein-
unni Ögmundsdóttur, f. 24. ágúst
1901, d. 2. október 1989, og bjó
eftir það í Reykjavík. Systur hans
samfeðra eru Jóhanna, f. 28. októ-
ber 1934, og Helga,
f. 4. júní 1937.
Jón stundaði
verkamannavinnu
framan af ævi, var
til sjós og í bygging-
arvinnu, en 1976
réðst hann sem
vaktmaður í Lands-
banka Íslands og
starfaði þar í 20 ár.
Hann lét af störfum
í bankanum 1997.
Jón lagði stund á
listmálun og hljóm-
list alla ævi, ekki
síst eftir að starfsdegi lauk. Hann
lætur eftir sig lög við ljóð Stein-
unnar Þ. Guðmundsdóttur, f.
1900, d. 1985. Hún var vinkona
hans og félagi í listinni. Jón hélt
fjórar myndlistarsýningar, tvær í
Ásmundarsal, 1973 og 2003, og
tvær í Gerðubergi, 1994 og 2006.
Útför Jóns var gerð 27. apríl í
kyrrþey að hans ósk. Hann var
jarðsettur í Gufuneskirkjugarði
við hlið Steinunnar vinkonu sinn-
ar.
Jón bróðir minn var listamaður.
Hann lagði stund á myndlist og
hljómlist. Síðari árin helgaði hann
sig mest myndlist og voru fjórar sýn-
ingar stærstu viðburðir í lífi hans.
Hann hafði til að bera dugnað og
reisn til þess að þróa sig stöðugt og
leita inn á ný svið í list sinni. Hann
var lífsglaður og hafði sterka sjálfs-
mynd þegar listin var annars vegar.
Jón tileinkaði sér nýjustu tölvutækni
fyrir listsköpun sína í tónum og
myndum, sem varð til þess að hann
fór að taka ljósmyndir og bætti því
listformi við sig. Jón hafði ekki mikla
skólagöngu að baki í listinni, en hann
bætti sér það upp með því að sökkva
sér niður í listaverkabækur og með
því að vera sífellt að leita fyrir sér.
Jón fæddist fatlaður á fótum og
hann bjó frá unga aldri við skerta
heyrn. Kornungur varð hann móð-
urlaus. Þessar erfiðu aðstæður
mörkuðu hann alla tíð.
Hans stóra vöggugjöf voru
óvenjulegir hæfileikar sem hann
lagði mikla rækt við. Jón hafði gott
skopskyn og skemmti viðmælendum
sínum með sögum, hann ræddi mikið
þjóðmál og hafði sterkar skoðanir,
en hann tjáði sig ekki mikið um per-
sónuleg mál sín eða líðan. Lífshlaup
hans verður þó lesið úr tæplega 60
ára listamannsferli.
Málverkið af litla drengnum í
matrósafötum, sem horfir tómlátur
út úr myndinni með mynd af konu
(móður) á hnjánum.
Legsteinninn yfir leiði Jóhönnu
móður hans, sem hann hjó úr steini
af mikilli natni þegar hann vann í
steinsmiðju.
Röð mynda af andlitum samferða-
mannanna, lúnir verkamenn í bland
við virðulegar dömur og þá er stutt í
skopskynið.
Um miðjan aldur eignaðist Jón bíl,
og mikil ferðalög um landið hófust,
aðallega vestur á slóðir móðurfólks-
ins. Hann málaði lítil þorp, stórbrot-
in fjöll, lygnan sjó og úfinn með
skoppandi fiskibátum. Á síðustu ár-
um hneigðist hann að mjúkum lita-
stemningum. Þá var líkamlegri
heilsu farið að hraka, en lífslöngunin
var óbilandi. Honum fannst hann
eiga svo mikið ógert í sköpun sinni
og þráði áframhaldandi líf í þægilegu
íbúðinni við Frostafold. En eftir
miklar þjáningar varð ljóst að það
skyldi ekki verða. Fyrir þeirri stað-
reynd beygði bróðir minn sig og
mætti örlögum sínum.
Ég var sporið sem þurrkaðist út,
lagstúfurinn sem þú gleymdir,
kuskið sem þú dustaðir af yfirhöfn þinni.
Ég er orð sem þú gleymdir að segja,
augnablik sem átti ekki heima í lífi þínu.
Ég er liturinn sem átti ekkert nafn
– en varð þó til.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir)
Helga Ólafsdóttir.
Ég var átta ára gömul þegar ég
kynntist Nonna frænda mínum. Mér
hafði verið komið fyrir á heimili
Ólafs Pálssonar móðurbróður míns
og konu hans Steinunnar Ögmunds-
dóttur. Var Nonni sonur Ólafs frá
fyrra hjónabandi. Hafði hann misst
móður sína ungur og sömu sögu
hafði ég að segja. Svo við áttum það
sameiginlegt að vera bæði óttalega
mömmulaus. Hann var þó nokkuð
eldri en ég, orðinn táningur, og ég
bar svo takmarkalausa virðingu fyrir
þessum frænda mínum að ég ætlaði
mér ekki þá dul að sækjast eftir vin-
áttu hans. Aðdáun mín á Nonna var
ekki síst fyrir það að hann spilaði svo
undur vel á harmonikku. Hann sat
niðri í kjallara með hljóðfærið sitt,
svo ekki hlytist ónæði af spila-
mennskunni, en við bjuggum í fjöl-
býlishúsi, svo taka þurfti tillit til ná-
grannanna.
Við yngri krakkarnir hreiðruðum
um okkur innan um potta og kirnur í
þvottahúsinu og hlustuðum á hann
spila. Honum virtist standa ná-
kvæmlega á sama um það hvort hann
hefði áheyrendur eða ekki, hann yrti
aldrei á okkur, en tónarnir í nikkunni
hans Nonna vöktu hjá okkur rolling-
unum einhvern trega í brjóstið, til-
finningu sem við sóttumst eftir.
Það var ekki fyrr en við urðum
bæði fullorðin sem vinátta okkar
hófst. Ég gæti trúað að virðing okk-
ar og aðdáun hvors okkar fyrir list
annars hafi gefið okkur dýrmæta
gjöf vináttunnar. Þá sjaldan sem
Nonni hélt myndlistarsýningar, var
ég þar mætt. Og hann átti einlæga
aðdáun mína fyrir þá fegurð sem
hann gaf í list sinni. Þegar ég hafði
mig í að kaupa fyrstu myndina eftir
hann, kom hann heim til mín, til að
sjá hvernig „konan með hattinn“ (En
það heitir myndin) tæki sig út á
stofuveggnum hjá mér. „Hún á
heima hér hjá þér,“ sagði Nonni
ánægður. Ég reyndi að fá hann til að
segja mér hver þessi dularfulla kona
væri. En hann brosti bara og ég
hætti að spyrja. En þessi mynd er
mér afskaplega kær og svo gaf hann
frændi minn mér vatnslitamynd af
Heiðardalnum. Dalnum hennar
mömmu minnar, sem hann vissi að
var mér dýrmætasti staður á jörð.
Og myndin af dalnum hefur þá dulúð
sem aðeins Nonni skynjaði af þess-
um fagra stað.
Og hann sagði mér frá móður
sinni, Jóhönnu Jónsdóttur, hún var
frá Seyðisfirði vestra. Þess vegna
var Ísafjarðardjúpið í hans augum
enn fegurra en Heiðardalurinn. Við
vorum satt að segja búin að ákveða
að ferðast saman og keyra eftir
ströndinni við Ísafjarðardjúp. Hann
ætlaði að sýna mér alla þá staði sem
hann elskaði þar vestra. Í fjögur ár
áttum við þann sameiginlega draum
að ferðast þar um. En aldrei var tími
til að fara þá ferð. Hvað það eykur
söknuðinn eftir góðan vin og frænda
að hugsa um þær stundir sem við
hefðum getað átt, og með því safnað
okkur dýrmætum perlum minning-
anna. Ferðirnar sem við fórum aldr-
ei. En eitt er víst ef ég á það eftir að
ferðast um Vestfirði, þá verður hann
Nonni með mér, í huga mínum mun
ég keyra með hann hjá mér í fram-
sætinu og hlusta á hann segja mér
frá mömmu sinni, sem spilaði svo
undur vel á píanó, og hefði verið hon-
um svo góð ef hún hefði fengið að
lifa.
Guðrún Ásmundsdóttir.
Það var svo sorglegt að heyra að
þú værir fallinn frá. Við vissum að þú
þráðir að lifa, amma hafði oft talað
um það. En svona er lífið, þetta er
það eina sem við vitum með vissu og
við vitum að núna líður þér vel.
Þú varst ömmu okkar hlýr og góð-
ur vinur, vinur sem við vitum að er
sárt saknað. Við eigum varla orð til
yfir þakklæti fyrir það. Þú varst
sannarlega örlátur á þinn tíma í
hennar garð, enda heyrðust þið oft á
tíðum daglega til að ræða daginn og
veginn. Að ekki sé minnst á allar
sendiferðirnar sem þú fórst fyrir
hana þegar þess var þörf, við komum
stundum með og höfðum mikið gam-
an af. Við fengum reglulega fréttir af
þér í gegnum ömmu og fundum hve
þakklát hún var að eiga þig að.
Listamaður af lífi og sál má nærri
segja í einu orði. Harpa man þegar
hún kom heim til þín að aðstoða þig á
tímabili hversu gaman þú hafðir af
listinni, hún átti greinilega allan hug
þinn og hjarta. Falleg málverk,
málning og penslar reglulega upp
raðað, munnhörpur, píanóið greini-
lega mikið notað og míkrófónar til að
taka upp.
Það hefur verið svo gaman að
koma á sýningarnar þínar, málverk
máluð í þínum eigin stíl. Við eigum
allar falleg málverk eftir þig sem
prýða heimili okkar. Ása minnist
þess sérstaklega hve gaman var að
geta haft uppi málverk eftir íslensk-
an listamann hjá sér í Frakklandi til
að stæra sig af. Einnig gladdi það
Lindu mikið þegar þú færðir henni
málverkið af Jóni Sigurðssyni í inn-
flutningsgjöf sem henni þykir mjög
vænt um.
Minningin um góðan og örlátan
dreng lifir í hjörtum okkar. Við vott-
um fjölskyldu og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð.
Harpa Rut, Ása Sigurlaug og
Linda Wiium.
Jón Ólafsson
✝ Hjalti SigurðurÖrnólfsson
fæddist á Neskaup-
stað 26. ágúst 1922.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Víf-
ilstöðum 26. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Örnólfur Sveinsson
bátasmiður, f. í Við-
firði 27. maí 1895, d.
1978 og Guðrún
Anna Björnsdóttir
húsmóðir, f. á Vaði í
Skriðdal 6. ágúst
1896, d. 1962. Systkini Hjalta eru
Ingibjörg f. 1918, d. 2005, Ólöf
Sveinbjörg f. 1919, Snorri f. 1924,
d. 1925, Gyða Björg f. 1926, Björg
f. 1928, d. 1980, og Sigrún f. 1930.
Hjalti kvæntist 11. nóvember
1952 Guðrúnu Valgarðsdóttur f.
14. júlí 1931. Þau eiga fimm dæt-
ur: 1) Helga f. 22. október 1953,
maki Karsten Jacobsen, synir
þeirra eru Davíð og
Tómas Þór. 2) Guð-
björg Þóra f. 8.
október 1957, maki
Óskar Bjarnason,
börn þeirra eru
Sævar Þór, Ásta
Mjöll og Óskar Örn.
3) Svanhildur f. 10.
júní 1960, d. 1994,
var gift Tryggva
Guðmundssyni,
börn þeirra eru
Thelma Lind og
Ómar. 4) Anna
María f. 10. maí
1966, maki Svavar Páll Sig-
urjónsson, börn þeirra eru Hjalti
Már, Birna Ósk, Hulda Sunna og
Hekla Rún. 5) Valgerður Ósk f.
12. júní 1970, maki Ingólfur Gísla-
son, börn þeirra eru Gísli og Guð-
rún Birta. Barnabörnin eru 13 og
langafabörnin 5.
Hjalta var jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju 9. maí.
Elsku pabbi. Margar góðar og
eftirminnilegar stundir áttum við
saman. Mér eru sérstaklega minn-
isstæð sumrin sem við ferðuðumst
saman ég, þú, mamma og börnin
mín.
Mikið varstu þolinmóður við hann
nafna þinn. Þú varst sá eini sem
hafðir þrek til að hlaupa á eftir hon-
um upp um fjöll og firnindi.
Veiðiferðunum hafðir þú mikið
gaman af og eru ýmsar góðar sögur
frá þeim ferðum. Mest af öllu, þú
varst góður og hlýr pabbi sem ég
mun aldrei gleyma.
Þín dóttir
Anna María.
Elsku afi minn. Þú varst góður
afi með stórt hjarta.
Ég mun aldrei gleyma þér. Þú
munt alltaf vera í hjarta mínu.
Ég elska þig mjög mikið. Ég verð
alltaf afadóttir þín.
Hekla Rún Svavarsdóttir.
Hjalti Sigurður
Örnólfsson
Drottinn er minn hirðir,
mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Hjálmtýr Jónsson
✝ Hjálmtýr Jóns-son fæddist á
Fossi í Arnarfirði
18. janúar 1923.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 24. mars
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 3.
apríl.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur
hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum
mínum,
þú smyr höfuð mitt með
olíu,
bikar minn er barma-
fullur.
Já, gæfa og náð fylgja
mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hafðu þökk fyrir allt.
Eygló og Guðmundur.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar