Morgunblaðið - 19.05.2007, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Margrét JónaKristófersdóttir
fæddist að Þverá í
Hörgslandshreppi
28. apríl 1915. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Klaustur-
hólum aðfaranótt 6.
maí. Foreldrar Mar-
grétar voru Krist-
ófer Kristófersson,
f. 1888, d. 1970,
bóndi að Þverá, og
Guðlaug Þórarins-
dóttir, f. 1877, d.
1967, húsfreyja.
Margrét Jóna ólst upp hjá for-
eldrum sínum að Þverá og Keld-
unúpi. Systkini Margrétar voru
Guðbjörg, Matthildur, Bergur og
Sigurveig. Margrét giftist Sigurði
Sigurðssyni, f. 1895, d. 1983. For-
eldrar Sigurðar voru Sigurður
Hannesson. Þeirra börn: Sigurður
og Hannes. Barnabörn eru orðin
fjögur. d) Guðbergur, f. 1942,
kvæntur Ragnhildi Gísladóttur.
Þeirra börn: Margrét Jóna, Ólafía,
Guðlaugur Örn, Gísli Kristinn og
Sigurjón Steinar. Barnabörn eru
orðin tvö, annað þeirra er látið. e)
Guðrún Lovísa, f. 1944, d. 18.10.
2001. Hennar maður var Friðrik
Axel Sveinsson. Þeirra börn: Sóley
Björk, Kristjana, Grétar Már og
Áslaug Harpa. Barnabörn eru orð-
in tvö. f) Jón, f. 1948. Sambýlis-
kona hans í allmörg ár var Jó-
hanna Friðrikka Pálsdóttir.
Þeirra börn: Helgi Páll, Elín Odd-
rún og Margrét Guðlaug. Barna-
börn eru orðin tólf en eitt þeirra
er látið.
Margrét Jóna verður jarðsungin
frá Prestbakkakirkju á Síðu í dag,
laugardag, kl. 14.
Jónsson, f. 1859, d.
1936, bóndi að Mar-
íubakka, og Guðrún
Hansvíumsdóttir, f.
1872, d. 1958, hús-
freyja. Margrét og
Sigurður bjuggu all-
an sinn búskap að
Maríubakka í Fljóts-
hverfi. Börn Mar-
grétar og Sigurðar
eru: a) Guðni Sigurð-
ur, f. 1936, kvæntur
Önnu Maríu Ólafs-
dóttur. Þeirra börn:
Aðalsteinn, Edda
Guðrún, Bjarki Vilhjálmur, Mar-
grét Inga, Ólafur Hans, Sigurður
Karl og Heimir Örn. Barnabörnin
eru orðin átta. b) Kristófer, f.
1937, kvæntur Önnu Petersen. c)
Guðlaug Edda, f. 1940, d. 18.10.
1971. Hennar maður var Haukur
Í dag kveðjum við þig, amma, með
athöfn í sveitinni. Flestar okkar
bestu æskuminningar eru tengdar
þér enda varst þú hjá okkur á vet-
urna og á sumrin dvöldum við hjá
þér og frændfólki okkar á Maríu-
bakka. Æskuheimili okkar var
mannmargt þegar best lét og áttir
þú ríkan þátt í því að halda röð og
reglu á heimilinu og gerðir það ávallt
með blíðri hendi. Það var líka ljúft að
koma þreyttur heim úr skólanum en
þá beiðst þú okkar ævinlega með ný-
bakaðar kökur, hlustaðir á lýsingar
af daglegum raunum okkar og send-
ir okkur inn í næsta dag með góð ráð
í farteskinu. Við minnumst þín líka
fyrir örlæti þitt og má með sanni
segja að þér fannst sælla að gefa en
þiggja.
Þú gast verið mikill grallari í þér
og hlustaðir stundum ekki á boð og
bönn mömmu þegar þú varst hjá
okkur í vetrardvöl. Það var hægt að
stytta sér leið í búðina heima í Vest-
urhólum með því að fara yfir „stóru
götuna“ en þar sem mamma var
hrædd um þig í umferðinni var hún
búin að biðja þig um að fara ekki þá
leið í búðina. Hinsvegar kaust þú
gjarnan að gleyma þessum boðum og
bönnum þegar mamma sá ekki til og
mátti þá sjá hvar þú tókst strikið yfir
hættulegu götuna og baðst okkur
mjög grallaraleg að segja ekki frá.
Það er okkur líka sérstaklega
minnisstætt hversu góðar saman þið
ömmur okkar voruð. Á veturna fóruð
þið oft gangandi saman til þess að
föndra í félagsstarfi eldri borgara.
Það kallaði iðulega fram bros á varir
okkar að fylgjast með ykkur tveimur
út um gluggann á skólastofunni í
Hólabrekkuskóla þar sem þið leidd-
ust yfir skólalóðina á leið ykkar í
Gerðuberg.
Þrátt fyrir góðar stundir í bænum
á veturna kunnir þú nú alltaf best við
þig í sveitinni þar sem þú bjóst á
Maríubakka í Fljótshverfi. Dugnað-
ur var þér í blóð borinn sem og hin
skaftfellska hógværð. Þú varst alltaf
að baka og áttir yfirleitt fullt búr af
alls kyns bakkelsi eða dillum eins og
þú uppnefndir oft kökurnar þínar
ranglega. Hógværð þín skein í gegn
þegar þú bauðst gestum upp á dillur
þegar aðeins sáust dýrindis kræs-
ingar og þú afsakaðir hversu lítið var
til þrátt fyrir að borðin svignuðu
undan veitingunum.
Við þökkum þér, elsku amma, fyr-
ir að allt sem þú varst okkur. Betri
ömmu er ekki hægt að hugsa sér, þú
varst nefnilega svona amma eins og
maður les um í ævintýrum. Nú eruð
þið Maríubakkamæðgur sameinaðar
á ný með afa og er eflaust mikið
pískrað og hlegið á himnum þessa
dagana. Minning þín er lifandi ljós í
lífi okkar um ókomna tíð.
Áslaug, Grétar, Kristjana
og Sóley.
Hún amma mín er dáin, 92 ára
gömul. Það er hár aldur. Eftir því
sem árin líða fækkar fólkinu sem
fæddist snemma á síðustu öld. Þá var
margt öðruvísi en í dag. Ótrúlegt
hversu miklar breytingar hafa orðið á
einni mannsævi í lífsgæðum og bara
öllu.
Amma fæddist á bóndabæ austur á
Síðu árið 1915, þá var tæknin ekki að
flækjast fyrir fólki, öll verk unnin á
höndum eða notaðir hestar þar sem
því varð komið við. Ekkert rafmagn,
enginn sími, húsin köld og óþétt, eng-
ir bílar, ár óbrúaðar og öll ferðalög
bæði erfið og tóku langan tíma. Svona
var þetta og fólk lærði að lifa með því.
Tvítug giftist hún afa, flutti að
heiman og gerðist bóndakona á Mar-
íubakka í Fljótshverfi. Þau eignuðust
sex börn og bjuggu á Maríubakka
meðan heilsa leyfði. Amma var hús-
freyja og réð ríkjum innan veggja
heimilisins. Hún var ekki mikið í úti-
verkum nema að hugsa um hænurnar
og hundana, hengja þvott út á snúrur
eða sækja annaðhvort kartöflur eða
mjólk. Hún hugsaði um stórt heimili
og varði miklum tíma í eldhúsinu,
annaðhvort að búa til mat eða baka.
Sérstaklega var gott að fá nýjar flat-
kökur með smjöri og heimareyktu
hangikjöti.
Amma var mikil prjónakona og ef
að hún átti lausa stund var hún með
prjónana á lofti. Hún prjónaði sokka
og vettlinga en lopapeysur voru
hennar sérgrein. Hún prjónaði þær
margar.
Á efri árum þegar hún hafði meiri
tíma ræktaði hún fallegan blómagarð
sunnan við húsið sem hún hafði mikla
ánægju af og það sást á því hvernig
krakkarnir á bænum gengu um garð-
inn hvað hún bar mikla virðingu fyrir
bóndarósinni og öllum hinum blóm-
unum.
Amma mín var einstaklega hógvær
og gjafmild kona, barnabörnin voru í
miklu uppáhaldi og átti hún alltaf
eitthvað til að gauka að þeim.
Hún var afskaplega þakklát fyrir
allt sem var gert fyrir hana, sama
hversu lítið það var og þá sagði hún
gjarnan: „Þetta er alltof mikið.“ Síð-
ustu árin var hún veik og varð hvíld-
inni fegin. Ég sakna hennar.
Sigurður Hauksson.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festing færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Kæra Margrét
Það er mín trú að þér hafi verið vel
fagnað handan vatna þegar þau urðu
loksins fær, því lengi hafðir þú beðið
þeirrar stundar að komast heim til
þinna nánustu sem farnir voru á und-
an þér.
Hafðu þökk fyrir 40 ára kynni sem
einkenndust af tryggð og hlýju.
Hvíl í friði.
Ragnhildur.
Margrét Jóna Kristófersdóttir
✝ Kristján Bene-diktsson fæddist
á Hólmavaði í Að-
aldal þann 15. apríl
1923. Hann lést 12.
maí 2007 á öldr-
unardeild Heilbrigð-
isstofnunar Þing-
eyinga.
Kristján var son-
ur hjónanna Jón-
asínu Halldórs-
dóttur, f. 15.
október 1895, d. 8.
nóvember 1968, og
Benedikts Kristjáns-
sonar, f. 25. nóvember 1885, d. 27.
september 1968, frá Hólmavaði og
var hann þriðji í röðinni af sex
systkinum. Systkini hans eru Krist-
jana, f. 17. nóvember 1916, d. 11.
júní 1925, Helga, f. 7. júní 1921, d.
5. október 1999, Kristjana Guðrún,
f. 17. desember 1927, Halldór Dav-
íð, f. 9. febrúar 1929, og Lára, f. 3.
júní 1937, og fósturbróðir Stefán
Steinþórsson, f. 4. desember 1915.
Eftirlifandi eiginkona Kristjáns
eru: a) Margrét Jóhannsdóttir og
b) Helga Sigurveig Jóhanns-
dóttir.
4) Benedikt, f. 28. september
1970. Kona hans er Elín Ívars-
dóttir, þau eru búsett á Hólmavaði.
Börn þeirra eru: a) Rut, b) Hrund
og c) Kristján.
Kristján var bóndi á Hólmavaði
frá 1955 þegar hann tók við búi af
föður sínum. Þá hafði hann unnið
við bílaviðgerðir á Akureyri
nokkrum árum fyrr og um tíma
stundaði hann einnig vörubílaakst-
ur ásamt búskapnum. Hann starf-
rækti einnig reykhús á bökkum
Laxár, sem var vel þekkt meðal
veiðimanna.
Kristján var mjög söngelskur og
söng bæði í kirkjukórum í Aðaldal
og var einn af stofnendum Karla-
kórsins Hreims í sömu sveit.
Kristján var einn af stofnendum
laxeldisstöðvarinnar Norðurlax á
Laxamýri og sat hann lengi í stjórn
Norðurlax og veiðifélagi Laxár.
Málefni laxeldis og laxveiða voru
honum ætíð hugleikin allt til síð-
asta dags.
Jarðarför Kristjáns fer fram frá
Neskirkju í Aðaldal laugardaginn
19. maí og hefst athöfnin kl. 13.
er Helga Sigurveig
Baldursdóttir frá
Fagraneskoti, fædd
16. október 1927, bú-
sett á Hólmavaði.
Börn Kristjáns og
Helgu eru: 1) Baldur,
f. 21. september 1952,
kona hans er Gigja
Þórarinsdóttir, bú-
sett á Akureyri, börn
þeirra eru: a) Þór-
arinn Már, kvæntur
Guðrúnu Dalíu Sal-
ómonsdóttur, b) Íris
Helga, sambýlis-
maður hennar er Halldór Jón
Garðarsson, dætur þeirra eru
Naomí Sif og Lísbet Hekla, c) Elfur
Sunna.
2) Jónasína, f. 28. febrúar 1955,
sambýlismaður hennar er Guð-
laugur Jóakimsson, þau eru búsett
í Grindavík. Börn hennar eru: a)
Björg Bergsteinsdóttir og b) Frið-
geir Bergsteinsson.
3) Laufey, f. 1. september 1961,
búsett á Akureyri. Dætur hennar
Til minningar um elsku afa.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund.
Og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund.
(Sigurður Hansen.)
Elsku afi Stjáni, þú verður alltaf í
hjarta okkar, við vitum að nú ert þú
kominn á góðan stað þar sem þér
líður vel.
Við verðum dugleg að passa
ömmu Helgu fyrir þig.
Þín afabörn,
Rut, Hrund og Kristján.
Mig langar til þess að kveðja
Kristján á Hólmavaði og votta hon-
um virðingu mína. Þessi stóri, sterki
og góði maður, þessi höfðingi, er nú
fallinn frá. Um leið og ég votta nán-
ustu aðstandendum hans mína
dýpstu samúð vil ég minnast þessa
mæta manns sem aldrei mátti neitt
aumt sjá og miðlaði öðrum af gleði
sinni og hlýju í þeim mæli að ég hef
ekki kynnst öðru eins, hvorki fyrr
né síðar. Þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna var ég bara unglingur,
sautján ára gömul. Ekki kom það þó
í veg fyrir að Stjáni og hans ynd-
islega kona, hún Helga, tækju mér
sem fullorðinni manneskju og alla
tíð síðan hefur væntumþykja og
virðing ráðið för í okkar samskipt-
um.
Ég veit að Stjáni myndi ekki vilja
að hans yrði minnst með sorg eða
sút. Hann var gleðinnar maður og
réttlætisins og því minnist ég hans
sem slíks. Þegar sonur minn var rétt
orðinn talandi, þá kallaði hann
Stjána „afa frænda“. Frændi var
rétt, því hann var ömmubróðir hans,
en afi kannski ekki alveg. Hins veg-
ar reyndist hann honum sem hinn
besti afi, alltaf hafði hann tíma til að
tala við strákinn og skýra út hin
ýmsu fyrirbæri sem á barnshugann
leita, alltaf var um jafningjatal að
ræða og þannig var Stjáni í raun og
veru, hann fór ekki í manngrein-
arálit.
Gaman var að fylgjast með Stjána
á bökkum Laxár, þar var hann al-
gjörlega á sínum heimavelli. Fum-
laus handtök hans og kátínan sem
fylgdi honum hvert fótmál mun lifa í
minningunni. Ekki var heldur ama-
legt að smakka á afurðunum í reyk-
húsinu. Reyktur lax og hangikjöt frá
Hólmavaðsreykhúsinu var það allra
besta sem völ var á og þar hefur
sonur hans Benedikt tekið upp þráð-
inn.
Ég er ein ótalmargra sem eiga því
láni að fagna að hafa þekkt Kristján
á Hólmavaði. Ég kveð hann nú með
innilegri virðingu og þökk, líf okkar
er ríkara og betra eftir að hafa
kynnst slíkum manni.
Ásdís Þórsdóttir.
Í dag kveð ég hann Stjána frænda
eða Kristján Benediktsson bónda á
Hólmavaði í Aðaldal. Hann lést eftir
erfið veikindi á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga þann 12. maí s.l.
Það eru margar góðar minningar
sem koma upp í hugann frá liðinni
tíð. Þær fyrstu sem ég man eru þeg-
ar ég var stelpa og fékk að fara ein í
Hólmavað á vorin, þegar sauðburð-
ur stóð sem hæst en þá fékk ég oft
að vera í nokkra daga. Stjáni leyfði
mér að taka þátt í hinum ýmsu
störfum og hafði ég mikið gaman af,
ekki síst að finna að manni var
treyst. Einu atviki gleymi ég aldrei,
en þá vorum við Stjáni úti í fjárhúsi
og hann var eitthvað að sinna einni
kindinni í krónni, þá skaust mús hjá
okkur og áður en ég vissi hafði ég
hoppað upp á bakið á Stjána og hélt
mér þar traustataki, því svo hrædd
var ég við músargreyið, en frændi
hló. Er heim var síðan haldið þá
laumaði hann stundum smá launum
í lófann, þannig að mér sem lítilli
stelpu fannst ég hafa gert eitthvað
gagn.
Stjáni var stór og sterkur og
harðduglegur en jafnframt svo góð-
ur. Vinnudagurinn var iðulega mjög
langur og sinnti hann sínum störfum
vel og af vandvirkni. Meðfram bú-
skapnum hafði hann reykhús og var
landsfrægur fyrir framleiðslu sína
þar, auk þess að vera frábær lax-
veiðimaður. Stjáni var fæddur og al-
inn upp á bökkum Laxár og þekkti
því ána eins og lófann á sér. Gaman
var að fara með honum á vorin, ým-
ist til að leggja eða vitja um netin í
ánni. Hann lét heldur ekki sitt eftir
liggja að fara og leiðbeina veiði-
mönnum, hvort heldur var um veiði-
staði eða hvaða flugu best væri að
nota. Ég vildi að ég ætti á mynd-
bandi þegar hann var að kenna eig-
inmanni mínum að kasta flugu.
Stjáni hreinlega hafði hann Jóa
minn í fanginu, enda stærðarmun-
urinn töluverður og svo hófst
kennslan. Þeir köstuðu nokkrum
köstum saman, en allt í einu kveink-
aði Stjáni sér og viti menn flugan sat
föst í eyranu á honum en það var nú
ekkert mál hún var bara klipin úr og
haldið áfram.
Stjáni var mjög músíkalskur og
hafði gaman af söng og dansi. Til
margra ára fóru foreldrar mínir í
Hólmavað á jóladag með okkur
systkinin og ég síðar líka í nokkur ár
með mína fjölskyldu, þáðum við góð-
ar veitingar og sungið var og dansað
í kring um jólatré. Þetta voru góðar
stundir. Þá eru góðar minningar
tengdar Hraunsrétt og gaman var
að sjá glampann í augum Stjána er
hann horfði yfir fjárhópinn nýkom-
inn af fjalli.
Ég þakka Stjána frænda innilega
fyrir samfylgdina og það sem hann
var mér og mínum og bið Guð að
blessa minningu hans. Læt hér
fylgja með erindi úr ljóði sem Jakob
V. Hafstein orti er afi Benedikt lést,
því mér finnst þau eiga vel við í dag.
Við ána þína undir þú í næði
og áttir glímu þar við sterkan lax,
er flúð og strengur fluttu ástarkvæði
og fögnuð veittu þér til efsta dags.
Með listamannsins miklu og sterku höndum
þú mættir stöng og flugu af lífi og sál.
Þá leystist dagsins drungi létt úr böndum
og dalsins fegurð kveikti hjartans bál.
Elsku Helga, börnin og aðrir
vandamenn, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra frá mér og
minni fjölskyldu.
Hulda Jónsdóttir.
Hér við Laxár hörpuslátt
harmi er létt að gleyma.
Eg hef finnst mér aldrei átt
annarsstaðar heima.
Þegar mér barst andlátsfregn
Kristjáns á Hólmavaði að morgni 12.
maí, tók ég ljóðabókina „Baugabrot“
eftir afa minn Indriða Þorkelsson og
fletti upp á kvæðinu „Áin og öldung-
urinn“ tileinkað minningu Kristjáns
Jónssonar föðurafa Kr. Ben., er
einnig bjó á Hólmavaði, og fann
hvað margt í þessu snjalla kvæði átti
vel við nafna hans sem nú er kvadd-
ur.
Hólmavað er næsti bær við
bernskuheimili mitt Ytra-Fjall og
milli heimilanna órofin vinátta og
besta nágrenni sem hægt er að
hugsa sér. Hafði svo lengi verið
enda foreldrar Kristjáns afburða
greiðasöm og gestrisin. Ég man
fyrst eftir Stjána á Hólmavaði að
hann kom með Helgu systur sinni að
skera út laufabrauð. Þau komu neð-
an Fjallshólagötu í skammdegis-
rökkrinu vopnuð litlum trébrettum
og vasahnífum og skáru út laufa-
Kristján Benediktsson