Morgunblaðið - 24.05.2007, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. MAÍ 2007 35
þú vel með ömmu og fjölskyldunni.
Þið hélduð áfram að ferðast um land-
ið með fellihýsið ykkar og þú naust
þess svo sannarlega að sitja og
leggja kapal og hlusta á útvarpið. Ég
man líka þegar ég fékk að fara með
þér og ömmu í dagsferð til Græn-
lands, það var fyrsta áætlunarflugið
til Narsarsuaq og það var ekkert
smáskemmtileg ferð hjá okkur. Ég
var alltaf svo stolt af því að þú værir
afi minn og sögurnar sem þú sagðir
mér frá þeim tíma sem þú bjóst í Afr-
íku og öllum ævintýrunum sem þú
lentir í fannst mér stórmerkilegar.
Ég er svo ánægð yfir því að hafa
getað verið hjá þér og kvatt þig þeg-
ar þú skildir við elsku afi minn.
En núna ertu farinn á betri stað og
ég trúi því að þú hafir verið sáttur
þegar þú kvaddir og að þér líði vel
núna. Við pössum ömmu fyrir þig og
hugsum vel um hana því ég veit að
hún var þér allt. Ég kveð þig nú með
söknuði með þessum fátæklegu orð-
um elsku afi minn en jafnframt með
gleði yfir öllum minningunum sem ég
á um þig.
Þitt elskandi barnabarn,
Sonja Björg.
Elsku afi, ég elskaði þig svo mikið
og var svo stoltur af þér. Ég man að
þegar ég var lítill þá var ég alltaf
heima hjá ykkur ömmu Völlu meðan
fjölskyldan mín var erlendis og það
var ekki verra en að koma til spenn-
andi og nýrra landa. Ég man er ég
var lítill og ég var spurður hvað ég
héti þá svaraði ég Guni, þá brostu all-
ir en þó sérstaklega þú af því að ég
var nafni þinn. Ég hef alltaf verið
stoltur af því að vera skírður í höf-
uðið á svo góðum og yndislegum
manni.
Ég man er við vorum að tefla og þú
kenndir mér mannganginn. Þú elsk-
aðir að tefla og gast setið tímunum
saman við að tefla við tölvuna og
skráðir allt niður á blað. Elsku afi
minn þú varst svo góður við öll börn,
ég veit það af eigin reynslu og svo
með því að horfa á þig leika við
barna- og barnabarnabörnin. Þú
varst líka svo mikill dýravinur. Mig
mun alltaf langa í apa bara vegna
þess að þú áttir einn slíkan á skipinu
sem þú varst á þegar að þú varst
ungur. Ég man að ég var lítill óviti og
átti páfagauk sem hét Palli. Ég var
svo vondur við Palla að ég henti
búrinu hans niður því ég vissi ekki
betur. Palli dó næstum því af
hræðslu en þú tókst hann að þér og
varst svo góður við hann. Palli vildi
alltaf vera á öxlinni á þér, þar leið
honum best. Ég man að þegar Palli
dó þá varstu svo sorgmæddur því þú
ert svo góður maður elsku afi minn.
Ég mun alltaf minnast sagna þinna
af Höfðaborg og hvað þér þótti vænt
um borgina. Ég mun einhvern tíma í
framtíðinni fara þangað til þess að
upplifa og sjá hvað það var sem fang-
aði svo huga þinn þar. Ég man hvað
þú sagðir mér mikið frá flugumferð-
arstjórninni og hvað ég varð hug-
fanginn af því.
Þú varst með svo gott minni að þú
fékkst alltaf hátt á prófum. Mér hef-
ur alltaf verið líkt við þig af því að ég
hef svo gott minni og þakka ég fyrir
þá blessun. Ég man svo vel eftir ferð-
unum sem voru farnar með allri fjöl-
skyldunni þar sem ég hékk inni í
hjólhýsinu hjá þér og ömmu þar sem
þú lagðir kapal á meðan amma gaf
mér snúð og kók. Ég man eftir bíl-
ferðunum sem ég fór þegar þið skutl-
uðuð mér heim eftir að ég var í pöss-
un hjá ykkur ömmu Völlu og hvað
mér leið vel í bílnum hjá ykkur.
Seinna keypti ég þann bíl af einni
ástæðu, það var afi sem átti hann. Ég
mun alltaf muna það hversu ástfang-
inn þú varst af ömmu og hversu
ánægður þú varst með lífið.
Þegar litli strákurinn minn kom til
þín þá varstu svo góður og hrifinn af
honum eins og öllum öðrum börnum í
fjölskyldunni, synd að hann skuli
ekki hafa fengið að njóta þín lengur.
Ef ég yrði hálfur maður á við þig þá
væri ég samt með betri mönnum,
slíkt mikilmenni ertu í mínum aug-
um.
Með augun vot af söknuði og fullur
af harmi er þó ungur maður með
bros í hjarta vegna þeirra sagna sem
hann elur í brjósti sér um besta afa
og langafa sem heimurinn hefur
nokkurn tímann gefið af sér. Þær
sögur mun hann segja börnum sínum
og barnabörnum. Megi guðskapari
geyma þig og varðveita fjölskyldu
þína og þá sérstaklega ömmu.
Þitt elskandi barnabarn,
Björgólfur Guðni Guðbjörnsson,
Sigurbjörg og Alexander Máni.
Þegar ég frétti andlát vinar míns
Guðna Ólafssonar flugu í gegnum
hugann ótal minningar bæði frá liðn-
um vinnusamverustundum, en ekki
síður frá frítímasamveru. Ég kynnt-
ist Guðna árið 1955, er ég hóf störf
við flugumferðarstjórn, en hann
hafði þá unnið þar um nokkurra ára
skeið. Báðir unnum við þar meðan
aldur leyfði. Guðni varð fljótt varð-
stjóri og seinna yfirflugumferðar-
stjóri um hríð.
Á yngri árum stundaði Guðni sigl-
ingar á erlendum skipum og varð þá
fyrir þeirri óhuggulegu reynslu að
skipi sem hann var á var sökkt, en
ekki nóg með það, eftir að honum
hafði verið bjargað ásamt öðrum um
borð í annað skip var því líka sökkt
og það sama daginn. Honum var aft-
ur bjargað og eftir það bjó hann í
nokkur ár í Suður-Afríku og starfaði
þar við sölumennsku meðal annars.
Þegar Guðni kom seinna til Ís-
lands til að kveðja kynntist hann
draumadísinni sinni, Valgerði Bland-
on eða Völlu eins og hún er kölluð
meðal vina. Ástin tók öll völd og nú
varð ekki til baka snúið, nema baki
var snúið við Suður-Afríku. Valla og
Guðni hafa síðan búið í ástríku hjóna-
bandi. Þau eignuðust þrjár stór-
huggulegar dætur, sem eru allar vel
giftar myndarlegum og duglegum
mönnum. Guðni var vel gefinn, hjálp-
samur og greiðvikinn og vildi öllum
vel. Hann var sannkallaður fjöl-
skyldufaðir, sem veitti börnum sín-
um óspart ráðleggingar og hjálp
þegar stórákvarðanir voru teknar.
Eitt er það, sem Guðni hafði fram
yfir flesta, sem ég hef þekkt, það er
að hann varð aldrei reiður, jafnvel
þótt reynt væri að gera hann það, þá
bara brosti hann og breytti bara um-
ræðunni. Þannig lund mættu aldeilis
fleiri hafa, þar með sá er þetta ritar.
Þau hjónin bjuggu sér og börnun-
um fallegt og hlýlegt heimili, sem
gaman var að heimsækja, enda voru
þau bæði gestrisin og Valla mynd-
arhúsmóðir og svo var stutt í hlátur
hjá henni og hláturinn hennar er al-
veg spes og bráðsmitandi og stund-
um fylgdi smá vinaleg stríðni. Nú að
lokum langar mig að rifja upp
ógleymanlegar ánægjustundir, er
við áttum saman á erlendri grund.
Tvisvar flugum við hjónin með
Guðna og Völlu til Lúxemborgar. Í
fyrra skiptið var ekið suður Frakk-
land allt suður að Miðjarðarhafi til
Cannes og Nice og í seinni ferðinni
var ekið um Moseldalinn og meðfram
Rín og siglt á skipi framhjá Lorelei.
Alltaf var góða skapið ráðandi. Við
hjónin erum Guðna og Völlu þakklát
fyrir áratuga vinsemd og tryggð.
Valla mín, við hjónin biðjum góðan
guð að styrkja þig og þína á þessari
sorgarstund. Guð blessi minningu
um góðan dreng.
Jens A. Guðmundsson.
Kveðja frá Félagi íslenskra
flugumferðarstjóra
Guðni Ólafsson, fyrrverandi yfir-
flugumferðarstjóri í Reykjavík, lést
miðvikudaginn 16. maí sl. Hann
starfaði sem flugumferðarstjóri í
hartnær fjóra áratugi, hlaut sín
fyrstu réttindi í Reykjavíkurturni ár-
ið 1951. Hann vann sem flugumferð-
arstjóri til 1986, þar af vaktstjóri frá
1954. Hann var yfirflugumferðar-
stjóri í Reykjavík frá 1986 til 1988 og
vann að lokum við skýrslugerðir fyr-
ir Flugmálastjórn til ársins 1990.
Guðni var afar vel liðinn meðal
starfsfélaga sinna. Hann var alltaf í
góðu skapi og var afbragðs sögumað-
ur. Ekki skorti hann söguefnin því
hvar sem hann fór virtist alltaf eitt-
hvað skemmtilegt gerast.
Guðni var virkur í félagsstarfi
FÍF, sat í stjórn félagsins í fjölda ára
og var fulltrúi þess á alþjóðaráð-
stefnum víða um heim.
Flugumferðarstjórar sjá nú á bak
góðum félaga og senda hans nánustu
innilegar samúðarkveðjur.
✝ Jóhanna Ólafs-dóttir fæddist í
Múlakoti á Síðu í
Vestur-Skaftafells-
sýslu 1. júlí 1918.
Hún lést á Grund að
kvöldi mánudags 14.
maí síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður Jón-
ína Tómasdóttir frá
Skammadal í Mýr-
dal, f. 12.7. 1894, d.
7.3. 1982, og Ólafur
Bjarnason frá
Hörgsdal á Síðu, f.
19.4. 1889, d. 17.6. 1968. Systkini
Jóhönnu voru 14 en eitt þeirra,
sveinbarn, lést í frumbernsku 1923.
Önnur systkini Jóhönnu eru:
Bjarni, f. 2.12. 1912, d. 20.6. 1994,
Matthías, f. 12.3. 1915, Helga, f. 7.3.
1916, d. 8.3. 1920, Ásta Þórunn
Helga, f. 12.8. 1920, d. 18.10. 1999,
Sigríður, f. 12.1. 1922, d. 9. júlí
1991, Guðríður, f. 20.10. 1924, d.
10.3. 1980, Lilja, f. 22.8. 1926, d.
11.12. 2004, Helga, f. 13.4. 1928, d.
14.4. 2001, Björn, f. 1.11. 1930, d.
12.6. 1992, Svava, f. 10.2. 1932,
Snorri, f. 6.6. 1934, Ingibjörg, f. 2.2.
1937, d. 17.11. 2002.
Hinn 18. júní 1938 giftist Jó-
hanna Benedikt Indriða Bogasyni,
f. 13.12. 1911, d. 6.9. 1992. Indriði
vann lengst sem fulltrúi í tónlist-
ardeild RÚV og hljóðfæraleikari í
Sinfóníuhljómsveit Íslands. Jó-
hanna og Indriði eignuðust fjögur
börn, þau eru:
1) Sigríður Hjördís, f. 7.6. 1939,
fyrrv. grunnskólakennari, maki
Björk f. 19.11. 1967, viðskiptafræð-
ingur. 4) Magnús f. 20.12. 1952,
blikksmiður, maki Lilja Viggósdótt-
ir.
Jóhanna fluttist með foreldrum
sínum til Reykjavíkur þegar hún
var á þriðja ári. Ólafur faðir hennar
fór þá í blikksmíðanám hjá mági
sínum, Guðmundi Breiðfjörð á
Laufásvegi 4. Að námi loknu vann
Ólafur við iðn sína í Reykjavík í
nokkur ár. Fjölskyldan átti þá
heima á ýmsum stöðum í Reykjavík,
m.a. innarlega á Laugavegi. Seinna
fór svo áhrifa kreppunnar að gæta í
Reykjavík og atvinnuleysi jókst.
Fjölskyldan fluttist þá aftur austur í
heimahagana árið 1929 og Ólafur
gerðist bústjóri í Múlakoti hjá
Helgu systur sinni og Þorláki
manni hennar. Eftir fermingu var
Jóhanna m.a. í kaupavinnu á
Breiðabólstað á Síðu í einhvern
tíma þar sem hún vann við almenn
sveitastörf. Hún flutti síðan alfarin
til Reykjavíkur til frændfólksins á
Laufásvegi 4 þar sem hún átti ætíð
öruggt skjól hjá Guðrúnu föð-
ursystur sinni og Dórotheu dóttur
hennar. Við Laufásveg bjó einnig
Elías föðurbróðir Jóhönnu sem hún
minntist oft á. Jóhanna stundaði
nám í kvöldskóla KFUM og KFUK.
Hún var síðan í vist á ýmsum stöð-
um, t.d. hjá Önnu Guðmundsdóttur
leikkonu og Páli Þorleifssyni manni
hennar, einnig hjá frænda sínum
Agnari Guðmundssyni Breiðfjörð
og konu hans Ólafíu Bogadóttur.
Jóhanna og Indriði hófu sinn bú-
skap á Vesturgötu 22, fluttu þaðan
fljótlega að Öldugötu 9, síðan að
Melhaga 12 og bjuggu síðast við
Kaplaskjólsveg 35.
Útför Jóhönnu fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin kl. 13.
Þórir Hallgrímsson, f.
7.8. 1936, fyrrv.
skólastjóri. Börn
þeirra eru: a) Indriði
Jóhann, f. 4.3 1963,
bóndi og húsasmiður,
maki Anna Jóna
Geirsdóttir, f. 11.2.
1962, bóndi. Börn
þeirra eru Hafdís Ar-
inbjörnsdóttir, f. 23.1.
1979, Þórarinn Elís, f.
24.11. 1990, Sigríður
Hjördís, f. 7.1. 1992,
og Brynhildur Ósk, f.
10.12. 2001, b) El-
ísabet Þórey, f. 15.7. 1973, lögfræð-
ingur, maki Flóki Halldórsson, f.
29.12. 1973, hagfræðingur, dætur
þeirra eru Una Sólveig, f. 7.10.
2005, og Ása Gunnþórunn, f. 4.3.
2007.
2) Bogi, f. 16.4. 1941, framleiðslu-
stjóri hjá Námsgagnastofnun, maki
Ástríður María Þorsteinsdóttir, f.
3.7. 1948, póstur. Synir þeirra eru
a) Orri Þór, f. 17.11. 1973, rafvirki,
maki Þorsteinn Magni Björnsson, f.
11.11. 1973, garðyrkjufræðingur,
b) Þorsteinn, f. 28.6. 1975, sölumað-
ur, maki Margrét Guðmundsdóttir,
f. 18.7. 1967, viðskiptafræðingur,
börn þeirra eru Hilma Rós Ómars-
dóttir, f. 20.6. 1992, Ástríður María,
f. 23.11. 2000, og Þorri Jökull, f.
30.3. 2002, c) Benedikt Bjarni, f.
28.12. 1981, framhaldsskólakenn-
ari.
3) Ólafur, f. 27.6. 1945, tækni-
fræðingur, var kvæntur Önnu
Eygló Antonsdóttur, f. 13.1. 1947,
þau skildu. Dóttir þeirra er Eygló
Þrátt fyrir að amma hafi verið orðin
mjög veik síðustu daga lífs síns bjóst
ég samt sem áður allt eins við því
ómögulega, þ.e. að amma myndi ná
sér af veikindunum því hún var ein-
staklega viljasterk kona. En elli kerl-
ing hafði að lokum betur í þessari bar-
áttu.
Ég á ótal minningar frá heimsókn-
um mínum á Kaplaskjólsveginn til
ömmu og afa og þangað var alltaf gott
að koma. Amma Jóa, eða amma á
Kapló, eins og ég kallaði hana oft, var
höfðingi heim að sækja. Heima hjá
ömmu voru veggirnir prýddir falleg-
um myndum sem hún hafði saumað
sjálf eða flosað af mikilli list og í garð-
stofunni hennar var gaman að sitja
innan um öll blómin sem hún sinnti af
mikilli natni.
Amma var dugleg og sterk kona og
ég geri ráð fyrir að lífsbaráttan hafi
kennt henni það að einhverju leyti.
Hún var hreinskiptin og hafði sterkar
skoðanir á hlutunum. Amma var
skemmtileg og lífleg. Það var iðulega
stutt í hláturinn hjá henni. Þegar
heilsu hennar hrakaði eftir því sem
aldurinn færðist yfir voru viðbrögð
hennar að gera grín að sjálfri sér og
því hvað hún væri orðin mikið hró,
eins og hún sagði sjálf. Það var ekki í
skapgerð ömmu minnar að vera að
barma sér eða að vera með volæði.
Í síðasta skiptið sem ég hitti ömmu
söng hún og klappaði fyrir Unu Sól-
veigu dóttur mína og ræddi við mig
um það hvort ég væri ólétt að strák
eða stelpu og kostum þess sem fylgdu
hvoru kyni. Amma hitti aldrei yngri
dóttur mína og eldri dóttir mín er of
ung til að muna eftir henni en ég mun
sjá til þess að segja þeim frá lang-
ömmu sinni því að minningin um
ömmu lifir áfram.
Blessuð sé minning elsku ömmu
minnar.
Elísabet Þórey Þórisdóttir.
Ég kynntist Jóhönnu Ólafsdóttur
og manni hennar, Indriða Bogasyni,
hljóðfæraleikara og starfsmanni Út-
varpsins, fyrir 45 árum, þegar ég kom
á heimili þeirra á Melhaga 12 í
Reykjavík í fylgd einkadóttur þeirra.
Mér var tekið með vinsemd og hlýju
svo öll feimni hvarf eins og dögg fyrir
sólu. Nú eru þessi heiðurshjón látin.
Jóhanna var tæplega 89 ára er hún
lést, en hún fæddist 1. júlí 1918. Jó-
hanna var ættuð frá Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu og voru systkini
hennar 13. Það er stór barnahópur og
erfitt jafnvel í dag að framfleyta svo
stórri fjölskyldu. Það þurftu því allir
að taka til hendinni þegar þeir höfðu
getu til.
Jóhanna flutti til Reykjavíkur á
unglingsárunum og var í vist og gekk í
kvöldskóla KFUM og KFUK. Á þess-
um árum voru atvinnutækifærin fá,
launin lág og fátítt að börn alþýðufólks
hefðu efni á framhaldsskólagöngu.
Jóhanna giftist Indriða 1938. Þau
eignuðust eina dóttur og þrjá syni.
Indriði vann við skrifstofustörf auk
hljóðfæraleiks og Jóhanna starfaði við
ræstingar og bakstur auk þess að
sinna heimilisstörfum og barnaupp-
eldi.
Jóhanna var mikil hannyrðakona,
saumaði út, flosaði, gerði leirmuni,
málaði o.fl. Einnig hafði hún mikið
yndi af garðyrkju og blómarækt. Jó-
hanna var röskleikakona og ósérhlíf-
in. Hún var glaðvær og gamansöm.
Við góða heilsu var hún lengi vel. Hún
hafði gaman af að umgangast fólk,
lærði sund á gamals aldri og stundaði
það vel og tók virkan þátt í safnaðar-
starfi eldri borgara í Neskirkju.
Jóhanna bjó ein eftir lát Indriða, en
var síðustu árin í dagvistun í Þorra-
seli og líkaði vel við vistfólk og ynd-
islegt starfsfólk. Síðasta árið dvaldi
hún á Elliheimilinu Grund, en þangað
komst hún ekki fyrr en hún hafði
tvisvar slasast illa á heimili sínu. Á
Grund undi hún sér vel og var þakklát
ljúfu starfsfólki.
Ég þakka Jóhönnu löng og
ánægjuleg kynni. Blessuð sé minning
hennar.
Þórir Hallgrímsson.
Jóhanna Ólafsdóttir
Einn hinna öldnu
skagfirsku höfðingja,
Bjössi á Hofsstöðum,
hefur lagt upp í sína hinstu ferð.
Fyrir 21 ári þegar við fluttum í
Skagafjörð tókust strax góð kynni
með okkur og þessum nýja nágranna
því ekki liðu margir dagar frá komu
okkar þar til Bjössi birtist á hlaðinu.
Frá þeim degi var ævinlega mikill
samgangur á milli bæjanna.
Bjössi var mikill höfðingi heim að
sækja og kunnur af gestrisni sinni
víða um sveitir. Löngum stundum
var setið við eldhúsborðið á Hofs-
stöðum og heimsmálin og pólitíkin
rædd í þaula.
Bjössi hafði skýrar skoðanir á
mönnum og málefnum og hitnaði
jafnvel svo í hamsi eftir snarpar
samræður um Kolkrabbann og fleiri
fyrirbæri í þjóðfélaginu við „ íhaldið“
nágranna sinn að hann þurfti að fara
Björn Þórður
Runólfsson
✝ Björn ÞórðurRunólfsson
fæddist á Dýrfinnu-
stöðum í Skagafirði
20. mars 1919. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 2. maí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hofsstaðakirkju í
Skagafirði 12. maí.
í sturtu til að skola af
sér svitann eftir átök-
in. Hann var einstakur
húmoristi, hnyttinn og
snöggur til svars.
Allir áttu sinn bolla
hjá Bjössa og maður
átti „að nýta sér veisl-
una og vera ekki með
neina vitleysu“. Hann
kvaddi alltaf með
virktum og þakkaði
fyrir komuna … þakk-
aði líka fyrir að taka
uppþvottavélina
með … það gerði eng-
inn annar.
Bjössi var mikill barna- og dýra-
vinur. Þeir voru ófáir bíltúrarnir
með honum fram í Blönduhlíð; hann
vildi fara og sjá fegurðina.
Silfrastaðafjall var að hans dómi
fegurst fjalla sem og Skagafjörður
allur, afbragð annarra sveita. Þegar
kvöldsólin baðaði hans hjartkæra
hérað heyrðist gjarnan í Bjössa:
„Sjáið þið ekki fegurðina?“ Góður
granni og vinur, sem ætíð var ungur
í anda vegna þess að hann unni feg-
urðinni, er horfinn yfir Héraðsvötn
eilífðarinnar. Hans verður sárt sakn-
að.
Kæru vinir, Guðbjörg, Jón, Berg-
lind, og Björn. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Fjölskyldan Ytri-Hofdölum.