Morgunblaðið - 12.08.2007, Side 58

58 SUNNUDAGUR 12. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Vigdís Jóna Rig-mor Hansen
fæddist í Reykjavík
28. janúar 1929. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 14. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Knud Alfred Han-
sen, símritari í
Reykjavík, f. 24.6.
1903, d. 23. desem-
ber 1993, og Jódís
Jónsdóttir frá Þór-
oddsstöðum í Ölfusi,
f. 7.3. 1903, d. 1944.
Vigdís varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1950. Hún
lauk kandídatsprófi
í íslenskum fræðum
frá Háskóla Íslands
1957 og var við nám
við Universita ital-
iana per stranieri í
Perugia á Ítalíu
1963. Vigdís vann á
skrifstofu RKÍ 1957-
1958 og var kennari
við gagnfræðadeild
Vogaskóla í Reykja-
vík 1958-1959. Hún
starfaði hjá Hita-
veitu Reykjavíkur
1968-1976 og Náms-
gagnastofnun 1978-1994.
Útför Vigdísar var gerð frá
Fossvogskapellu 20. júlí.
Það var fyrir rúmum 40 árum að
ég hitti Vigdísi Hansen í fyrsta sinn.
Þetta var í fornu Etrúskaborginni
Perugia á Ítalíu, borg sem stendur
uppi á fjalli og geymir margar sögu-
legar fornminjar og ódauðleg lista-
verk. Við vorum nýkomin til stað-
arins, ég og Jón Óskar, maðurinn
minn, og sest þar á skólabekk í Uni-
versita per stranieri sem er ítölsku-
skóli fyrir útlendinga. Einn fyrsta
daginn sátum við í kaffistofunni í frí-
mínútunum þegar ung stúlka gekk
rakleitt að borðinu til okkar og heils-
aði okkur á íslensku. Þetta var Vig-
dís. Hún hafði verið í skólanum í
nokkurn tíma og var orðin vel tal-
andi á ítölsku, enda komin í Corso
superioro eða framhaldsdeild.
Þarna urðu fagnaðarfundir því
ekki höfðum við átt von á að hitta
landa okkar. Vigdís var ekki einung-
is orðin sleip í ítölskunni, líka var
hún nokkuð kunnug á þessum slóð-
um og gat frætt okkur um margt.
Leið nú varla sá dagur að við þrjú
ættum ekki eitthvað saman að
sælda. Vigdís hafði ferðast mikið um
Úmbríu og vissi talsvert um héraðið.
Og nú lögðumst við þrjú í ferðalög
um helgar og var Vigdís fararstjóri.
Oftast fórum við fótgangandi út fyr-
ir borgarmúrinn og út á þjóðveginn
þar sem við húkkuðum okkur far.
Þannig komumst við til Assisi, Fo-
ligno, Gubbio og fleiri staða. Þarna
var margt merkilegt að sjá og ým-
islegt skemmtilegt og ævintýralegt
gerðist í þessum „gönguferðum“.
Vigdís hafði sagt okkur að Ítalirnir
væru mjög forvitnir um útlendinga
og spyrðu mikið og við skyldum ekki
láta okkur bregða þó sumir vissu
ekki um tilvist Íslands, og það kom
líka á daginn. Við urðum því harla
glöð eitt sinn er við komum að lítilli
sveitakirkju og hittum prestinn fyrir
utan og hann spurði okkur hvaðan
við værum og þegar Vigdís svaraði
„Islanda“ þá færðist bros yfir andlit
prestsins sem sagði hátt: „Laxness!
Nonni!“ Vigdís var vel að sér í sögu,
menningu og listum Ítalíu og naut
sín vel á þessum ferðalögum. Þó hún
væri fremur hlédræg eignaðist hún
vini meðal skólafélaganna, en þeir
voru frá ýmsum heimshornum. Með-
al þeirra voru María írska frá Du-
blin, María hollenska, og sessunaut-
ur Vigdísar í Corso superiore,
signor Fiducia, ungur laglegur mað-
ur frá Kaliforníu af ítölskum ættum,
og Vigdís sagði að hann bæri áreið-
anlega nafn með rentu, en fiducia
merkir traust.
Á seinni árum höfðum við Vigdís
gaman af að rifja upp minningar frá
þessum sólríku sumar- og haustdög-
um í Úmbríu. Mér fannst ég skynja
að þetta hefði verið eitt ánægjuleg-
asta tímabilið í lífi hennar. Vigdís
var dul um eigin hagi, en gat verið
kát og spaugsöm ef svo bar undir.
Hún las mikið og var vel að sér í
bókmenntum, bæði íslenskum og er-
lendum, fljót að ná sér í jólabæk-
urnar og hafði sínar skoðanir á þeim
sem ekki fóru alltaf saman við gagn-
rýnina í blöðunum. Hún var næm
fyrir listum, sótti mikið myndlistar-
sýningar og aðra listviðburði, og
hafði gaman af að ferðast meðan
heilsan leyfði.
Síðustu ár voru Vigdísi erfið
vegna þverrandi heilsu, en þá átti
hún góða að, frænkur og vinkonur.
Einkum var vinkona hennar, Mar-
grét Guðnadóttir, henni stoð og
stytta í erfiðum veikindum. Ég
sakna þess að heyra lága og hóg-
væra rödd Vigdísar í símanum og
rifja upp með henni liðna tíð, en ég
er þakklát fyrir vináttu hennar og
tryggð, allt frá því við hittumst forð-
um daga á Ítalíu.
Kristín Jónsdóttir.
Vigdís Jóna
Rigmor Hansen
✝ Steinunn Ingi-ríður Jónsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 24. sept-
ember 1916. Hún
andaðist 19. júlí síð-
astliðinn. Hún var
elst barna Sesselju
Magnúsdóttur frá
Skuld og Jóns Gests
Vigfússonar frá
Forsæti í Flóa. Þau
hjónin eignuðust 13
börn; Steinunni, f.
24.9. 1916, d. 19.7.
2007, Magnús, f.
14.12. 1918, d. 30.11. 2004, Ástu
Vigdísi, f. 12.5. 1920, d. 10.9.
1999, Sigríði Áslaugu, f. 5.1. 1922,
d. 23.7 1994, Vigfús, f. 24.5. 1923,
d. 2.5. 1991, Gunnar Kristján, f.
24.5. 1925, d. 20.4. 1997, Jón Gest,
f. 26.9. 1926, Sigrúnu, f. 11.12.
1927, Hauk, f. 1.10. 1929, d. 19.4.
1930, Hauk, f. 3.7. 1931, d. 31.7.
2001, Hörð, f. 24.3. 1934, Guð-
mund (Mugg), f. 25.9. 1935, d. 1.3.
1988 og Einar Þóri, f. 16.1. 1938.
Steinunn giftist 16. maí 1942
Guðjóni Sigurjónssyni, f. 25. sept-
ember 1914, d. 4. febrúar 1996.
Hann var sonur hjónanna Ingi-
bjargar Magnúsdóttur og Sig-
urjóns Jónssonar frá Eyrarbakka.
Þau Guðjón og
Steinunn eignuðust
tvö börn, þau eru:
1) Sverrir Berg, f.
20.4. 1945, kvæntur
Guðríði Valtýsdótt-
ur, f. 2.3. 1945.
Börn þeirra a) Guð-
jón Steinar, f.
29.11. 1968, kvænt-
ur Sigríði Jenný
Halldórsdóttur, f.
11.8. 1967, börn
þeirra; Halldór, f.
28.12. 1990, Stein-
unn, f. 24.11. 1994
og Hildur, f. 10.10. 2001. b)
Ágústa Valdís, f. 10.10. 1975,
sambýlismaður Ólafur Stefán
Arnarson, f. 24.9. 1969, sonur
þeirra Sverrir Leó, f. 14.8. 2004.
2) Dóttir fædd 9. desember 1946,
dáin 13. desember sama ár.
Steinunn starfaði við verslun
föður sins, en eftir giftingu starf-
aði hún með manni sínum við
sumardvöl barna á vegum Rauða
krossins, einnig vann hún við
fiskvinnslu nokkur sumur og eft-
ir að Guðjón setti á stofn sjúkra-
þjálfun sína starfaði hún þar alla
tíð.
Útför Steinunnar var gerð 26.
júli, í kyrrþey að hennar ósk.
Steinunn, sem við kveðjum nú,
var elst tólf systkina, hún ólst upp
við hlýju og ástríki foreldra sinna, á
heimilinu ríkti glaðværð enda
mannmargt og gestagangur mikill.
Steinunn var góðum gáfum gædd,
hún var glæsileg ung stúlka og litu
margir ungir menn hana hýru auga,
hún vann við störf í verslun föður
síns en þar beint á móti var Hóll,
þar bjó mannsefni hennar, hann
Guðjón, ætíð nefndur Nonni á Hól.
Hann var mikill íþróttamaður, hár
og glæsilegur og voru þau fallegt
par, Steinunn og Guðjón, þau giftu
sig 16. maí 1942 og hófu búskap í
Klaustrinu í Hafnarfirði og fæddist
Sverrir þar árið 1945. Síðan fluttu
þau á Öldugötu 2, þar fæddist dóttir
þeirra 9. desember 1946, dáin 13.
desember sama ár. Steinunn bar
harm sinn í hljóði, þau voru sterk
saman, hjónin, og sóttu styrk sinn í
trúna.
Árin 1959 til 1962 var Guðjón við
nám í Ósló og fóru Steinunn og
Sverrir einnig. Steinunn minntist
oft þessara ára með hlýju og þar
eignuðust þau góða vini. Þegar
heim kom fluttust þau hjónin í hús
sitt við Fögrukinn 1, síðar á Þúfu-
barð 4, þar stóð fallegt heimili
þeirra og var ætíð gestkvæmt enda
höfðu bæði gaman af að taka á móti
fólki. Í huganum sé ég stofurnar,
góðir vinir samankomnir, það ljóm-
ar gleðin á hverju andliti, borinn
fram góður matur og síðan sest við
hljóðfærið og söngurinn ómar. Já,
það var oft glatt á Hjalla, garðurinn
margfaldur verðlaunagarður og þar
skörtuðu dalíurnar hennar Stein-
unnar sínu fegursta. Það var líka
mikill samgangur við fjölskyldu
Sverris sem kom alltaf við á Holtinu
ef farið var úr húsi. Guðjón Steinar
og Ágústa Valdís áttu alltaf athvarf
hjá ömmu og afa, þar var dekrað
dálítið við þau, afi las og sagði sög-
ur, amma kenndi þeim vers og bæn-
ir, en umfram allt að vera góðar og
heiðarlegar manneskjur. Hún
amma er svo jákvæður persónuleiki
sagði dóttir mín eitt sinn og það var
satt, Steinunn var ákaflega
skemmtileg kona, hafði dillandi
hlátur og sagði skemmtilega frá.
Þær eru margar sögurnar sem hún
sagði af krökkunum í Suðurgötunni
frá Sléttuhlíðinni, og gaman var
þegar þær systur Ásta og hún lögðu
saman og sögðu frá, við grétum af
hlátri yfir sögum af uppátækjum
bræðranna. Það var ætíð líf og fjör
þar sem Steinunn var, hún var
snögg til og svaraði vel og skemmti-
lega fyrir sig.
Steinunn var falleg kona, hún
hafði fallegan og bjartan svip, hún
gekk alltaf bein í baki og bar sig
vel, hún var alltaf smekklega klædd
og hafði gaman af að vera fín og ef
við hrósuðum henni fyrir fallega
hárgreiðslu eða nýja flík sagði hún
gjarnan „já, svona er ég öll“ og hló
dillandi hlátri. Árin liðu, en svo
veiktist Guðjón og hjúkraði Stein-
unn honum af ást og umhyggju.
Guðjón andaðist 4. febrúar 1996,
þau höfðu þá verið gift í 54 ár, miss-
irinn var mikill en eftir lát Guðjóns
fór að bera á veikindum Steinunnar,
hún var þó áfram í húsinu sínu með
aðstoð fjölskyldunnar, góðra ná-
granna og þó sérstaklega Sverris
sem sá til þess að hún gat verið þar
svo lengi.
Steinunn fluttist á Hrafnistu í
Hafnarfirði 1. desember 2001. Þar
dvaldi hún við góða ummönnun, en
kraftar fóru þverrandi, en ætíð var
sama góða viðmótið þegar ég heim-
sótti hana, hún tók á móti mér með
bros á vör, stundum var erfitt um
mál en væntumþykja skein úr aug-
um. Steinunn andaðist 19. júlí sl. og
ég þakka henni samfylgdina í rúm-
lega fjörutíu ár, vináttu sem aldrei
bar skugga á. Blessuð sé minning
hennar.
Þín tengdadóttir
Guðríður.
Við systkinin viljum minnast með
fáeinum orðum ömmu okkar, henn-
ar Steinunnar sem lést 19. júlí síð-
astliðinn.
Þó svo að við höfum lengi vitað í
hvað stefndi þá er söknuðurinn sár,
því þegar maður á mikið þá missir
maður mikið. Minningin um ömmu
lifir í margvíslegum myndum enda
áttum við því láni að fagna að eiga
yndislegar stundir með henni og
afa. Holtið var alltaf fastur liður hjá
okkur og eigum við óteljandi góðar
minningar þaðan. Hláturinn og
brosið kemur fyrst í hug enda var
hún ein sú allra skemmtilegasta og
hjartahlýjasta manneskja sem við
þekktum. Við teljum að flestir séu
sammála því að hún amma var oft á
tíðum ansi stríðin og fljót í tilsvör-
um. Ein sagan af því er þegar pabbi
var lítill og ákvað að dáleiða
mömmu sína, amma lét til leiðast og
þegar pabbi taldi sig vera búin að
dáleiða hana með tilheyrandi þulum
stóð hún upp með framréttar hend-
ur og þóttist dáleidd, hljóp hringinn
í kringum húsið með pabba á eftir
sér að reyna að vekja hana, á miðri
leið gat hún ekki annað stoppað og
hlegið með pabba. Þessi saga var
oft rifjuð upp meðal þeirra og alltaf
hló amma jafnmikið og vorkenndi
pabba.
Síðari ár náði elli kerling tökum á
henni en alltaf mátti samt sjá í kon-
una sem við þekktum, konuna sem
fékk okkur öll til þess að brosa. Ef
við höfðum orð á því við hana
hversu fín hún væri greip hún um
mittið á sér og sagði „svona er ég
öll“ og hló. Já, amma, svona varstu
öll og kveðjum við þig þakklát að
vita til þess að þú ert aftur orðin þú
sjálf og komin á góðan stað að hitta
afa og litlu telpuna þína. Við þökk-
um fyrir alla þá ást sem þú veittir
okkur og allt það góða sem þú
kenndir okkur.
Guðjón Steinar og
Ágústa Valdís.
Þá er hún Steinunn mín búin að
fá hvíldina. Það er skrítið að hugsa
til þess að fara ekki í heimsókn til
hennar á Hrafnistu. Þar var hún
búin að vera í tæp sex ár og var
sérstaklega vel hugsað um hana allt
til enda. Ég leit á Steinunni eins og
mína eigin ömmu þótt hún hafi ver-
ið amma mannsins míns, þannig
kom hún líka fram við mig. Hún var
yndisleg kona sem ég kem til með
að sakna en ég er viss um að henni
líður vel núna. Það er alltaf erfitt að
kveðja einhvern sem er manni kær
en núna er hún komin til Guðjóns
síns og þau farin að vinna saman
aftur eins og þau höfðu alltaf gert,
hvort sem um var að ræða atvinnu
eða áhugamál.
Elsku Steinunn mín, ég þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig og börnin mín í gegnum árin.
Þú og Guðjón verðið alla tíð í huga
mér. Guð veri með þér, hvíl í friði.
Þín
Sigríður Jenný.
Steinunn Ingiríður
Jónsdóttir
✝ Þorvarður HelgiHaraldsson vél-
fræðingur fæddist í
Gróttu á Seltjarn-
arnesi 21. maí 1931.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Ási 7.
júlí síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Haralds
Jónssonar skip-
stjóra og útgerð-
armanns, f. 1. sept-
ember 1896, d. 13.
mars 1962 og Ástu
Særósar Þorvarð-
ardóttur, f. 9. ágúst 1902, d. 20.
desember 1995. Systur Þorvarðar
eru Guðrún, gift Gunnlaugi Pálma
Reykjavík 1962 og rafmagnsdeild
1966. Hann vann eftir þetta hjá
Slippfélaginu í Reykjavík og í
Stálsmiðjunni frá 1970 þar til
hann lét af störfum vegna heilsu-
brests. Einnig var hann vélstjóri í
afleysingum á ms. Skaftafelli og
ms. Arnarfelli veturinn 1971-1972.
Eftir lát föður síns hélt hann heim-
ili með móður sinni að Sólvangi,
þar til hann hætti störfum vegna
veikinda. Frá 1989 dvaldi hann á
Dvalarheimilinu Ási í Hveragerði
og þegar heilsu hans hrakaði meir
flutti hann á Hjúkrunarheimili á
Ási.
Útför Þorvarðar var gerð frá
Fossvogskapellu 16. júlí, í kyrrþey
að ósk hins látna.
Steindórssyni for-
stjóra og Nanna, gift
Einari Sigurðssyni
kjötiðnaðarmeistara.
Þorvarður ólst upp
í föðurhúsum, fyrst í
Gróttu, síðan Litlabæ
og loks á Sólvangi á
Seltjarnarnesi. Eftir
almenna skólagöngu
stundaði hann sjó-
mennsku með föður
sínum og síðar á tog-
urum. Þorvarður
lauk námi í Iðnskól-
anum í Reykjavík og
námi í ketil- og plötusmíði 1960
frá Stálsmiðjunni í Reykjavík, vél-
stjóraprófi frá Vélskólanum í
Þorvarður varð fyrir þeirri ógæfu
að smitast af berklum þegar hann
var í afleysingum hjá Ríkisskip
sumarið 1962. Varð hann þess vegna
að dvelja á berklahælinu að Vífil-
stöðum um alllangt skeið. Má segja
að hann hafi verið fórnarlamb
læknamistaka, því rétt sjúkdóms-
greining fékkst ekki fyrr en mörg-
um mánuðum eftir að hann smit-
aðist. Á þeim árum hafði berklaveiki
verið nær útrýmt hér á landi og
læknar ekki eins á verði gagnvart
þeim vágesti sem berklaveikin var.
Þetta varð til þess að hann náði ekki
fullum bata eftir þetta, meðal ann-
ars missti hann heyrn á öðru eyra
og taugar frá eyrum stórsködduð-
ust. Þrátt fyrir þetta tókst honum
að ljúka námi við rafmagnsdeild
Vélskólans veturinn 1965-1966.
Hann tók þessu mótlæti af miklu
æðruleysi, að verða að hlíta því að
geta ekki tekist á við lífshlaupið af
sama krafti, sem hæfileikar, þroski
hans og vonir höfðu staðið til.
Hjúkrunarfólki og starfsliði að
Ási eru færðar sérstakar þakkir fyr-
ir frábæra umönnun þau ár sem
hann dvaldi á hjúkrunarheimilinu.
Blessuð veri minning um góðan
dreng.
Gunnlaugur P. Steindórsson.
Þorvarður Helgi Haraldsson
✝
SVERRIR SVERRISSON
lést á Landspítalanum þann 1. ágúst sl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey 9.ágúst.
Guðþór Sverrisson
Svanhvít Skúladóttir
og aðrir aðstandendur.