Morgunblaðið - 11.10.2007, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2007 45
✝ Nanna Gunn-laugsdóttir
fæddist á Ytra-Ósi í
Hrófbergshreppi við
Steingrímsfjörð 8.
júní 1911. Hún lést á
Vífilsstöðum 3. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gunnlaugur
Magnússon bóndi á
Ytra-Ósi, f. 15.12.
1870, d 5.1. 1947, og
Marta Guðrún
Magnúsdóttir, f.
1.11. 1874, d. 30.4.
1946, ættuð frá Halakoti í Hraun-
gerðishreppi. Systkini Nönnu
voru: Filippus verslunarmaður, f.
17.5. 1905, d. 12.4. 1981, Magnús
bóndi, f. 28.2. 1928, d. 10.9. 1987,
(Guðrún) Fjóla fótaaðgerða- og
snyrtifr., f. 20.9. 1915, d. 2.11.
1992. Fóstursystir Svanlaug, f.
12.7. 1920.
dóttir þeirra er Sigríður Lilja, f.
16.2. 2006. 2) Jón Richard tækni-
fræðingur, f. 3.6. 1951, kona hans
er Björk Högnadóttir læknaritari,
f. 14.3. 1956. Þeirra sonur er
Brandur Máni nemi, f. 2.12. 1993.
Synir Jóns af fyrra hjónabandi eru:
Gunnlaugur starfsmaður Sam-
skipa, f. 15.12. 1979, sambýliskona
Elín Ragnarsdóttir, f. 3.7. 1982,
sonur þeirra Arnór, f. 4.1. 2005, og
Sigmundur nemi í rafvirkjun, f.
20.12. 1983. Börn Bjarkar og stjúp-
börn Jóns eru Tryggvi, f. 31.7.
1978, Bjarni, f. 6.6. 1982, og Helga
Diljá, f. 28.7. 1984.
Nanna stundaði grunnnám í
sinni heimasveit auk náms við hús-
mæðraskólann á Laugarvatni og
ensku- og hússtjórnarnáms í Bret-
landi um 1930. Nanna var löggiltur
iðnmeistari í fótaaðgerða- og
snyrtifræði. Nanna rak Fótaað-
gerða- og snyrtistofuna á Hótel
Sögu frá 1971 til 1992 auk þess að
halda úti skóla og gera námsefni
fyrir fótaaðgerða- og snyrtifræð-
inga um árabil og útskrifaði fjölda
iðnmeistara í þeirri grein.
Útför Nönnu verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Hinn 24.8. 1940
giftist Nanna Sig-
mundi Jónssyni fjár-
málastjóra, f. 11.10.
1911, d. 23.12. 1997,
ættuðum frá Kambi í
Reykhólasveit. Börn
þeirra eru: 1) Gunn-
laugur Magnús,
fyrrv. alþingismaður
og forstjóri, f. 30.6.
1948, kona hans er
Sigríður G. Sigur-
björnsdóttir lífeinda-
fræðingur, f. 5.10.
1948. Börn þeirra
eru: Sigmundur Davíð, viðskipta-
og hagfræðingur, f. 12.3. 1975,
sambýliskona Anna Sigurlaug
Pálsdóttir mannfræðingur, f. 9.12.
1974, Sigurbjörn Magnús banka-
starfsmaður, f. 6.4. 1977, og Nanna
Margrét framkv.stj., f. 9.4. 1978,
sambýlismaður Sigurður Atli Jóns-
son hagfræðingur, f. 4.2. 1968,
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V. Briem)
Þessi orð eiga vel við þegar ég
kveð tengdamóður mína Nönnu
Gunnlaugsdóttur er leit dagsins ljós
fyrir nærri heilli öld og verið hefur
hluti af lífi mínu í 35 ár.
Nanna tók sín fyrstu spor á
moldargólfi í gamla torfbænum á
Ytra-Ósi en allar nýjungar komu
fljótt þangað. Byggt var myndar-
legt timburhús. Sett upp lítil raf-
stöð í ánni, með þeim fyrstu í sveit-
inni.
Hún fór í húsmæðranám eins og
tíðkaðist á hennar yngri árum en
hún fór einnig í nám til Englands
rúmlega tvítug. Slíkt var ekki al-
gengt hjá íslenskum stúlkum á
þessum árum og hafði sá tími mjög
mótandi áhrif á hana.
Nanna upplifði á sinni löngu ævi
meiri breytingar í þjóðfélagsmálum
og tækniframförum en nokkur önn-
ur kynslóð hefur gert. Nanna var
ávallt opin fyrir nýjungum og á
undan sinni samtíð á mörgum svið-
um. Hún tók ung bílpróf og átti allt-
af bíl sem hún ók sjálf fram yfir ní-
rætt. Hún keypti sér GSM-síma er
þeir urðu almenningseign og hún
tileinkaði sér ætíð öll ný heimilis-
tæki.
Hún var orkumikil og athafna-
söm en Nanna var alin upp til að
verða góð húsmóðir og hún sinnti
því hlutverki af mikilli samvisku-
semi alla ævi. Hún leit svo á að það
væri meginstarf konunnar að gæta
bús og barna. Þótt þær skoðanir
hennar stöfuðu mikið frá þeirri
hugmyndafræði er Nanna ólst upp
við þá kom fleira til. Hún bjó yfir
miklu sjálfstrausti og sjálfsöryggi.
Hugtakið bara húsmóðir var ekki til
í hennar orðaforða. Öll störf voru í
hennar huga mikilvæg og virðing-
arverð og rekstur heimilisins var
öllum störfum mikilvægari. Aldrei
hvarflaði að henni að konur væru á
einhvern hátt óæðri körlum. Hún
var mjög hlynnt menntun og hvatti
konur í kringum sig ekki síður en
karla til náms. Það væri betur í
jafnréttisbaráttu nútímans ef við
hefðum aldrei glatað virðingu okkar
fyrir svokölluðum hefðbundnum
kvennastörfum.
Nanna var mikið fyrir sína nán-
ustu fjölskyldu og lagði mikið á sig
til að þeim mætti öllum vegna sem
best.
Ósérhlífni hennar var aðdáunar-
verð og kom vel fram er hún tók að
sér að hjúkra og annast um ástvini
sína. Hún tók inn á heimili sitt veik-
an föður sinn og annaðist hann til
dauðadags ásamt Sigmundi manni
sínum.
Nanna sat einnig mánuðum sam-
an við sjúkrabeð systur sinnar
Fjólu og er Sigmundur fékk alvar-
legt heilablóðfall hjúkraði hún hon-
um sem best hún gat í rúm fjögur
ár að hann féll frá.
Einstakt hlýtur að teljast að fara
tæplega sextug að aldri í nám og
eiga eftir það farsælan rúmlega 20
ára starfsferil utan heimilis. Það
gerði Nanna er hún um sextugt tók
við rekstri Fótaaðgerðar- og snyrti-
stofunnar á Hótel Sögu og rak fram
yfir áttrætt.
Eiginmaður Nönnu, Sigmundur,
var einstakt ljúfmenni. Hann var
mikill vinur vina sinna, ræktarsam-
ur og traustur. Hann var góður
tengdafaðir og annan eins öðling-
safa er varla hægt að finna.
Nanna og Sigmundur bjuggu af-
komendum sínum öruggt skjól.
Ætíð boðin og búin að passa barna-
börnin.
Þökk sé þessum sæmdarhjónum
og blessuð sé minning þeirra.
Sigríður G. Sigurbjörnsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Það segir sitt um ömmu að þótt
hún hafi verið orðin 96 ára þykir
okkur barnabörnunum nú mikill
missir að leiðsögn hennar. Af lífs-
hlaupi ömmu að dæma virðist þó
ólíklegt að hún hefði yfirgefið þenn-
an heim nema að vera sátt við það.
Það gerðist ekki margt ef amma var
ekki sátt við það. Það var enda
sama hvað bættist við aldur eða
reynslu afkomendanna, ávallt stýrði
hún fjölskyldunni og öðrum af ein-
stakri röggsemi sem innistæða var
fyrir. Jafnvel eftir að heyrn og sjón
voru farin að daprast lét hún það
ekki slá sig út af laginu og beitti þá
að því er virtist nánast yfirnátt-
úrulegum eiginleikum. Gleraugna-
laus sá hún úr fjarska hvort menn
hefðu trassað að raka sig eða
strauja skyrtuna. Þótt hún heyrði
ekki allt sem sagt var við hana
háum rómi mátti maður vara sig á
því að hvísla einhverju sem ekki átti
að heyrast. Þannig fylgdist hún
áfram vel með öllu og hafði á því
skoðanir.
Það var gott til þess að vita að
amma fylgdist með okkur. Hún
hafði í hávegum þau grundvallar-
gildi sem mynda undirstöðu far-
sællar fjölskyldu og samfélags.
Þ.m.t. samviskusemi, virðingu og
dugnað en einnig umburðarlyndi.
Þrátt fyrir að liggja ekki á skoð-
unum sínum bar amma ávallt virð-
ingu fyrir öðru fólki og hlutverkum
þess. Það sást best á því hvernig
hún starfaði sjálf. Amma hefði orðið
góður forsætisráðherra en þótti
starf húsmóður a.m.k. jafnmikil-
vægt. Samfara því rak hún fyrir-
tæki og sinnti ótal öðrum hlutverk-
um. Hún var ekki smeyk við nokkra
áskorun, hvorki að tefla við skák-
meistara né spila fótbolta við
barnabörnin komin á níræðisaldur.
Samfara líkamlegu og andlegu erf-
iði við að aðstoða veika ættingja og
eiginmann passaði hún upp á hvert
smáatriði í öðrum störfum. Fram-
takssemin takmarkaðist ekki af
neinu nema tíma.
Amma fylgdist grannt með námi
okkar og var sjálf ákaflega námfús.
Um það leyti sem við hófum há-
skólanám hugleiddi hún að fara í
læknisfræði en komst að þeirri nið-
urstöðu að hún mætti ekki vera að
því þar eð ekki var boðið upp á
námið í kvöldskóla. Hún sótti í stað-
inn ýmis námskeið á kvöldin sam-
fara vinnunni. Þrátt fyrir grunn-
gildin lét amma fátt hamla sér. Hún
lagði mikla áherslu á eigið ferða-
frelsi og keyrði bíl allt þar til hún
lærbrotnaði fyrir þremur árum.
Hún gerði okkur þó ljóst að hún
væri ekki hætt akstri nema á með-
an synir hennar héldu frá henni
varahlutum í bílinn. Hún hélt því
ökuskírteininu í gildi en mislíkaði
mjög að vera látin endurnýja það
árlega vegna aldurs. Í síðustu ferð á
lögreglustöðina gerði hún mönnum
þetta ljóst og tilkynnti svo að hún
ætlaði að láta sonardóttur sína og
nöfnu undirrita skjölin fyrir sig, þar
eð hún sæi ekki til þess og nafnið
væri hvort eð er það sama.
Amma kom okkur stöðugt á óvart
og þeir sem kynntust henni síðar
höfðu oft á orði að hún væri eins og
skáldsagnapersóna. Amma hefði
raunar átt vel heima sem aðalper-
sóna í Íslendingasögunum þótt
engu hefði verið við bætt eða fært í
stílinn. Jarðarför ömmu er sama
dag og afi hefði orðið 96 ára. Í þeim
saman nutum við alls hins besta í
mannlegum kostum. Það verður
ómetanlegt um alla framtíð.
Sigmundur, Sigurbjörn
og Nanna.
Við Nanna hittumst síðast fyrir
nokkrum vikum við jarðarför bróð-
urdóttur hennar, Þóru Magnúsdótt-
ur. Mér tókst að fá sæti hjá henni
um stund og við rifjuðum upp ýms-
ar sameiginlegar minningar.
Faðir minn byggði sumarbústað
á nesinu í Kópavegi árið 1939 sem
var þá eitt fárra húsa þar. Þangað
komu systurnar Nanna og Fjóla í
heimsókn og gistu. Þá var glatt á
hjalla.
Næst rifjuðum við upp að þegar
faðir hennar lá veikur á heimili
hennar á Víðimel bað hún mig að
koma og lesa fyrir hann. Ég var þá
nýlega orðinn stautfær, kom á eft-
irmiðdögum og las með erfiðismun-
um kafla úr bók sem faðir minn og
Guðmundur Guðjónsson, eiginmað-
ur Ásu Gissurardóttur, móðursyst-
ur minnar, höfðu gefið út og hét
Töfragripirnir. Það var gott að
koma til Nönnu og þiggja mjólk og
smákökur sem hún bakaði af snilld.
Ég lauk lestri bókarinnar. Skömmu
síðar lést afi minn.
Þá barst talið að þeim tíma er
hún og maður hennar Sigmundur
Jónsson höfðu búið sér heimili á
Tómasarhaga. Þar voru haldnar
yndislegar jólaveislur sem lifa í
minningunni.
Snyrtistofa Fjólu og Nönnu á
Hótel Sögu var mikið myndarfyr-
irtæki og mér minnissætt að vera
boðið að njóta hand- og fótsnyrt-
ingar auk andlitsbaðs á opnunar-
daginn, það var mikið dekur. Með
þakklæti og söknuði kveð ég þessa
örlátu glæsikonu.
Haukur F. Filippusson.
Föðursystir mín, Nanna Gunn-
laugsdóttir, er fallin frá 96 ára að
aldri. Það var alla tíð mikil birta og
reisn yfir Nönnu og hún bar sig
ætíð vel allt til þess er yfir lauk.
Kynni mín af frænku minni hóf-
ust þegar ég man fyrst eftir mér
sem lítill drengur norður á Strönd-
um, að Ytra-Ósi í Steingrímsfirði,
en þar var æskuheimili okkar
beggja. Þau hjónin Nanna og mað-
ur hennar Sigmundur Jónsson
komu oft í heimsókn ásamt drengj-
unum tveim, Gunnlaugi Magnúsi og
Jóni Richard. Milli þeirra og for-
eldra minna og fjölskyldu voru alla
tíð miklir kærleikar og sterk ætt-
artengsl. Mér fannst alltaf vera há-
tíð þegar þau komu í heimsókn að
Ósi og þau voru mér afar góð, eina
stráknum á bænum. Síðar á lífsleið-
inni átti ég svo oft eftir að njóta ein-
stakrar vináttu fjölskyldunnar á
margan hátt.
Á námsárum mínum í Reykjavík
bjó ég um tíma hjá þeim á Tóm-
asarhaga 49. Þar var þá einnig
Fjóla systir Nönnu en til hennar
ber ég einnig ætíð hlýjar tilfinn-
ingar. Öll námsárin í Svíþjóð var
Sigmundur umboðsmaður minn á
Íslandi og annaðist hvers kyns út-
réttingar sem sinna þurfti á þeim
tíma.
Á árinu 2000 áttum við Nanna
einstakar samverustundir þar sem
hún rifjaði upp minningar sínar frá
uppvaxtarárunum á Ósi og sagði frá
fjölmörgu sem á dagana dreif allt
fram á miðja síðustu öld. Þar gerði
hún glögga grein fyrir tíðarandan-
um og svo ótalmörgu sem ég hafði
aldrei heyrt minnst á. Ég tók öll
þessi samtöl upp á segulband og
þeim var síðar komið niður á blað.
Nokkrum árum síðar, þegar við
systkinin létum taka saman bókina
„Hjónin á Ytra-Ósi“ þar sem rakin
er saga foreldra okkar, skipa þessar
frásagnir Nönnu veglegan sess í
ótal frásögnum og lýsingum.
Allt fram undir það síðasta, þeg-
ar ég heimsótti hana þar sem hún
dvaldi á Vífilsstöðum, var hún að
segja mér sögur af því sem gerðist
á hennar æsku- og uppvaxtarárum.
Það voru góðar stundir.
Ég minnist Nönnu Gunnlaugs-
dóttur frænku minnar með virðingu
og þakklæti í huga og votta sonum
hennar og fjölskyldum þeirra mína
dýpstu samúð.
Þórarinn Magnússon.
„Bognar aldrei, brotnar í – byln-
um stóra seinast,“ segir Stephan G.
um greniskóginn. Mér koma þessi
orð í hug þegar ég hugsa til hennar
Nönnu föðursystur minnar sem nú
er fallin frá á 97. aldursári. Það var
ekki í hennar eðli að bogna. Þótt
ellin hafi sótt nokkuð hart að henni
síðustu árin hélt hún til hins síðasta
með undraverðum hætti þeirri
reisn sem ávallt einkenndi hana.
Rétt eins og greniskógurinn sem
heldur lit sínum þó að veður verði
óblíð.
Ég sá hana síðast fyrir fáeinum
vikum við útför bróðurdóttur henn-
ar. Hún var að vísu í hjólastól en
eðlislægur glæsileiki og elskusemi
stafaði af henni sem ávallt fyrr.
Á æskuárum mínum bjuggu þau
Nanna og Sigmundur í rúmgóðri
tveggja hæða íbúð sem þau höfðu
byggt við Tómasarhaga. Heimili
þeirra var glæsilegt og vel til alls
vandað enda höfðu þau hjónin bæði
góðan smekk og kunnu vel til verka.
Minningar frá jólum eru sérlega
áleitnar. Nanna og Sigmundur buðu
jafnan til stórveislu á annan dag
jóla. Þangað var boðið ættingjum
og vinum, og var alltaf fjölmennt.
Veislan stóð frá síðdegiskaffi til
köldverðar og síðan fram eftir
kvöldi og margt gert til skemmt-
unar, spilað og sungið. Nanna veitti
í öllu af mikilli rausn og myndar-
skap enda vandvirk í matseld sem
öðru. Aðrar eins veislur eru vart
haldnar í heimahúsum nú til dags.
Nanna hafði alla tíð yndi af ferða-
lögum og stundaði þau löngu áður
en slíkt varð alsiða. Lengi vel hélt
ég mikið upp á skrautlegan Dala-
hest sem hún gaf mér eftir Svíþjóð-
arferð fyrir hartnær sextíu árum.
Fram yfir nírætt hélt hún upptekn-
um hætti. Þótt hún væri orðin ekkja
og ein á báti lét hún það ekki aftra
sér og fór í hópferðir til margra
landa.
Eins og faðir hennar og fleiri
skyldmenni var Nanna hagmælt.
Fyrir nokkrum árum bar ég undir
hana vísubrot sem ég kunni eftir
afa minn en vantaði eitt vísuorðið.
Hún þekkti ekki vísuna en áður en
varði hafði hún ort í skarðið svo
ekki sá misfellu á.
Nanna átti langt líf og gott. Við
sem á eftir komum megum gjarnan
taka til eftirbreytni þá sem lifa líf-
inu lifandi allt þar til yfir lýkur.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
kveð ég Nönnu frænku mína með
þakklæti fyrir allt. Sonum hennar
og fjölskyldum þeirra sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Hörður Filippusson.
Nanna
Gunnlaugsdóttir
✝
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR G. HALLDÓRSSONAR
rafmagnsverkfræðings,
áður til heimilis
að Mávanesi 11,
Garðabæ.
Magnús Sigurðsson, Kristrún B. Jónsdóttir,
Halldór Sigurðsson, Helga Gunnarsdóttir,
Sigrún Sigurðardóttir, Þorvaldur Þorvaldsson,
Svava Sigurðardóttir, Þorsteinn Ragnarsson,
Lilja Hreinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hugheilar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ÞÓRHALLS I. EINARSSONAR,
áður til heimilis
að Vogatungu 73,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
öldrunarlækningadeildar Landakots og
hjúkrunarheimilisins Sunnuhlíðar fyrir frábæra
umönnun.
Pétur S.W. Þórhallsson, Ilon Thyss Williams,
Einar Kr. Þórhallsson, Sigríður Steinarsdóttir,
Hinrik Þórhallsson,
Þórarinn Þórhallsson, Halldóra Þórdís Friðjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.