Morgunblaðið - 12.11.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2007 27
MINNINGAR
✝ Ásta Finns-dóttir fæddist á
Akureyri 10. sept-
ember 1919, en
fluttist til Ísafjarð-
ar með foreldrum
sínum árið 1920.
Hún lést á líkn-
ardeild Landakots-
spítala 1. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Finnur Jónsson, fv.
alþingismaður og
ráðherra, f. 28.9.
1894, d. 30.12.
1951, og kona hans, Auður Sig-
urgeirsdóttir húsmóðir, f. 2.4.
1888, d. 20.6. 1935. Finnur giftist
aftur 1946 Magneu Magn-
úsdóttur, f. 21.11. 1914, d. 2002.
Þeim varð ekki barna auðið.
Systkini Ástu eru Þuríður, f.
1915, d. 1993, Birgir, f. 1917,
Ingibjörg, f. 1921, d. 2003, Finn-
ur, f. 1923, d. 2000, og Jón, f.
1926. Þeir Birgir og Jón lifa því
systkini sín.
Ásta giftist 6. desember 1941
Ragnari Jóhannssyni skipstjóra,
f. 5.2. 1911, d. 29.9. 2003. Voru
þau búsett á Ísafirði til árins
1953, en þá varð Ragnar að
hætta sjósókn vegna veikinda og
þau fluttu búrferlum til Reykja-
víkur. Sonur Ragnars og Ástu er
Bragi, f. 5.3. 1942, en afkom-
endur hans eru nú 14; 6 börn og
8 barnabörn. Dóttir Braga og
Lilju Hallgrímsdóttur er 1) Val-
gerður, f. 7.8. 1965, maki Stein-
þór Sigurðsson, f. 13.1. 1966.
Dætur þeirra eru Ásgerður, f.
26.2. 1994, og Sólveig, f. 30.12.
1995. Fyrri kona Braga er Auður
Ófeigsdóttir, f. 28.6. 1938, þau
hún til Reykjavíkur og lauk námi
frá Samvinnuskólanum vorið
1936. Auður móðir hennar féll
frá árið 1935 eftir erfið veikindi
og má nærri geta að það hefur
haft áhrif á stóru heimili, þar
sem húsbóndinn var að auki oft
fjarverandi vegna fjölbreyttra
verkefna. Eftir námið í Sam-
vinnuskólanum hóf hún störf á
skrifstofu hjá Samvinnufélagi Ís-
firðinga og vann þar næstu árin,
þar til veturinn 1940-1941, þegar
hún stundaði hún nám við Hús-
mæðraskólann á Ísafirði. Árið
1941 giftist hún Ragnari Jó-
hannssyni, skipstjóra frá Ísafirði,
og bjuggu þau á Ísafirði til ársins
1953, þegar Ragnar hætti sjósókn
og þau fluttu til Reykjavíkur. Í
Reykjavík festu þau kaup á raf-
tækjaverslun sem fékk nafnið
Verslunin Lampinn og var til
húsa við Laugaveg. Verslunina
ráku þau fram til ársins 1983,
þegar starfsemin var lögð niður,
m.a. vegna alvarlegra veikinda
Ástu á þeim tíma. Komst hún
gegnum þau veikindi með mikilli
þrautseigju og erfiðri endurhæf-
ingu og náði að lokum þokka-
legri heilsu, sem hún hélt þar til
á þessu ári, þegar veikindi þau
sem lögðu hana að velli gerðu
vart við sig. Ásta var ákveðið
sameiningartákn stórfjölskyld-
unnar og safnaði og miðlaði upp-
lýsingum milli einstaklinga og
kynslóða. Hún var minnisgóð og
hélt andlegu atgervi til hins síð-
asta og var t.d. virkur bridge-
spilari alla tíð. Frá því árið 1956
bjuggu þau Ásta og Ragnar í
Lönguhlíð 15 í Reykjavík og hélt
hún þar heimili ein síðustu árin,
eftir að Ragnar veiktist árið
2001.
Útför Ástu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
skildu. Börn Braga
og Auðar eru: 2)
Ragnar, búsettur í
Madrid, f. 1.4. 1966,
maki Mayte Santa
Cecilia Lago. 3)
Hörður Örn, f. 5.5.
1969, sambýliskona
Kristín Nielsen.
Dóttir Harðar og
Unnar Helgu Krist-
jánsdóttur er a) Ásta
Sigríður, f. 12.12.
1990. Börn Harðar
og fv. eiginkonu
hans, Kolbrúnar
Kristiansen, eru b) Auður Ýr, f.
29.10. 1994, og c) Trúmann, f.
2.11. 1999. 4) Haukur Þór, f. 5.5.
1969, maki Jórunn Magnúsdóttir,
f. 7.12. 1972. Dóttir þeirra er
Margrét Lilja, f. 15.7. 2003.
Seinni kona Braga er Jónína
Gissurardóttir, f. 9.1. 1948. Börn
Braga og Jónínu eru: 5) Finnur,
f. 28.9. 1977, dóttir hans og
Tinnu Daggar Guðlaugsdóttur er
Sara Lind, f. 10.5. 2005. 6) Bryn-
dís Ásta, f. 18.8. 1978, sambýlis-
maður Kolbeinn Guðmundsson, f.
26.4. 1978, dóttir þeirra er Tinna
Björk, f. 2.12. 2006.
Þegar Ásta var eins árs gömul
fluttu foreldrar hennar frá Ak-
ureyri til Ísafjarðar, þar sem fað-
ir hennar var póstmeistari til árs-
ins 1932. Finnur var jafnframt
framkvæmdastjóri Samvinnu-
félags Ísfirðinga 1928-1944. Hann
sat á Alþingi fyrir Ísfirðinga frá
1933 til æviloka og var félags- og
dómsmálaráðherra á árunum
1944 til 1947. Ásta ólst upp hjá
foreldrum sínum og systkinum á
Ísafirði og gekk þar í barna- og
gagnfræðaskóla. Að því loknu fór
Í dag kveð ég kæra tengdamóður
mína hinstu kveðju. Eftir stendur
minning um skemmtilega konu,
sterka og jákvæða. Það var alltaf
gaman að hitta hana og spjalla við
hana, því áhugamálin voru svo mörg
og hún fylgdist vel með hinum ólík-
legustu málaflokkum. En þó var
Ásta fyrst og fremst mikil fjöl-
skyldumanneskja. Barnabörnin og
síðar barnabarnabörnin skipuðu
stóran sess í huga hennar og ræktaði
hún tengslin við þau af alúð. Og
frændfólkið, tengdafjölskyldur og
vinir stóðu henni einnig nærri og það
var með ólíkindum hvað hún hélt
góðu sambandi við stóran hóp fólks
og fylgdist með því sem á daga þess
dreif. Hún miðlaði þessum upplýs-
ingum og treysti þannig fjölskyldu-
bönd og samheldni vina og ættingja.
Þau voru ófá símtölin til hennar til að
„fletta upp í henni“, því óbilandi
minni hennar gerði það að verkum
að það mátti algerlega treysta því
sem hún sagði.
Ásta var mikill Ísfirðingur, ef hún
heyrði af einhverjum „að vestan“, þá
tók hún gjarnan fram ættfræðibæk-
urnar sínar því hún þurfti alltaf að
koma öllu í samhengi og var lagin við
að finna snertifleti og ættartengsl.
Og þá kom sér vel að hafa minnið í
lagi.
Ásta átti stóran vinahóp og rækt-
aði sambandið við þá mjög vel. Þær
vinkonurnar spiluðu bridge í fjölda-
mörg ár og var henni ekki ljúft að
sleppa spilaklúbbnum sínum á
mánudögum, enda gerðist það ekki
oft.
Þrátt fyrir að hún hafi tekið virk-
an þátt í verslunarrekstrinum með
Ragnari á sínum tíma var hún jafn-
framt mikil húsmóðir og var heimilið
alltaf snyrtilegt. Hún var góður
kokkur og hafði yndi af því að elda
góðan mat og bera fyrir gesti. En
hófs var gætt í hverjum hlut, sparn-
aður, nýtni og nægjusemi sem yngri
kynslóðirnar geta lært af. Og hún
hugsaði vel um mataræðið og útlitið,
enda var vöxturinn alltaf spengileg-
ur og hún glæsileg kona í alla staði.
Ástu þótti gaman að ferðast. Fyrir
nokkrum árum þurfti ég að skreppa
til Akureyrar og ákvað deginum áð-
ur að keyra ef ég fengi einhvern með
mér. Hún þurfti ekki langan tíma til
að hugsa sig um þegar ég hringdi í
hana og varð þetta hin skemmtileg-
asta ferð hjá okkur. Ásta talaði oft
um gönguferðir sem hún fór í á sín-
um yngri árum. Minnisstæð er ferð
sem hún fór um tvítugt með vinkonu
sinni, en þær fengu bát til að fara
með sig inn í Jökulfirði og gengu svo
með allt á bakinu norður í Hornvík
þangað sem þær voru síðan sóttar.
Þetta hefur ekki verið algengt hjá
konum á þessum árum og sést á
þessu hversu sjálfstæð kona hún var.
Hún gekk alla tíð mikið og hafði oft
orð á því hvað fólk væri latt að
ganga.
Ásta var sterk kona, bæði andlega
og líkamlega. Það kom best fram í
veikindum hennar fyrir um 25 árum,
þegar annað lunga hennar var fjar-
lægt. Komst hún þó aftur til þokka-
legrar heilsu, eftir erfiða endurhæf-
ingu. Fyrir nokkrum vikum kom í
ljós sá sjúkdómur sem lagði hana að
velli. Henni hrakaði hratt síðustu
vikurnar og kom hvíldin því sem
líknandi lausn. Að leiðarlokum vil ég
þakka tengdamóður minni fyrir
trausta og góða samleið í rúm 30 ár,
sem aldrei bar skugga á.
Jónína.
Okkur bræðurna langar að minn-
ast Ástu ömmu í nokkrum orðum, en
hún lést aðfaranótt 1. nóvember sl.
Margar af fyrstu minningum okkar
bræðra eru frá heimili ömmu og afa í
Lönguhlíðinni, þangað var alltaf gott
að koma í heimsókn og þau hjónin
voru alltaf reiðubúin til að aðstoða
okkur bræðurna með hvaðeina ef svo
bar undir. Margar minningar tengj-
ast líka búðinni, Lampanum, sem
þau ráku um áratugaskeið en við
bræðurnir komum oft þangað og
tókum jafnvel til hendinni í jólaös-
inni. Amma Ásta var óvenju ern alla
tíð og fylgdist af miklum áhuga með
lífshlaupi afkomenda sinna og ann-
ars samferðarfólks, sérstaklega Ís-
firðinga. Því þrátt fyrir að amma
hafi flust til Reykjavíkur um miðbik
síðustu aldar, þá fylgdist hún alltaf
vel með á Ísafirði og því kom Ísa-
fjörður fljótlega upp þegar setið var
hjá ömmu í Lönguhlíðinni og málin
rædd yfir kaffibolla. Amma var í
rauninni miðpunktur fjölskyldunnar
og því var oft best að hringja í hana
þegar dvalið var erlendis og mann
fór að lengja eftir fréttum af fjöl-
skyldunni heima á Íslandi, því hún
vissi alltaf hvað stóð til hjá hverjum
og einum og var í nánu sambandi við
alla. Það gat því reynt á þolinmæð-
ina vildi maður ná símasambandi við
ömmu, enda oftar en ekki á tali, þar
sem hún var sífellt að afla eða miðla
upplýsingum til vina og vanda-
manna. Baráttuvilji og lífskraftur
einkenndu persónuleika ömmu alla
tíð. Það sem lýsir þessum eiginleik-
um hennar hvað best var þegar hún
sigraðist á erfiðum veikindum fyrir
um aldarfjórðungi, þvert á spár hæf-
ustu lækna sem hugðu henni ekki líf.
En sjaldan heyrðum við hana þó
minnast á þessa lífsreynslu, enda var
það ekki hennar að bera slíkt á torg.
En þrátt fyrir að ná aldrei fyrri
krafti eftir veikindin var það með
miklum ólíkindum hve góðum bata
hún náði, því hún var óvenju kvik og
fjörug í öllu fasi allt fram á síðustu
vikurnar. Það var ávallt mikil reisn
yfir ömmu og hún bar harm sinn í
hljóði, líkt og þegar afi Ragnar lést
fyrir nokkrum árum, en það var
henni mikill missir eftir langt og far-
sælt hjónaband. Það er viðeigandi að
við kveðjum ömmu með ljóðabroti,
sem afi fór oft með, eftir Steingrím
Thorsteinsson.
Trúðu á tvennt í heimi,
tign sem hæsta ber,
guð í alheims geimi,
guð í sjálfum þér.
Ragnar, Haukur og Hörður.
Það eina sem er öruggt í lífinu er
dauðinn en samt er maður aldrei
sáttur við hann. Eigingirni kannski,
því oft er dauðinn líkn en hann skilur
eftir sig tómarúm í lífi þeirra sem
syrgja. Ásta var orðin 88 ára en samt
fannst manni hún aldrei gömul. Létt
í spori eins og unglingur og með mik-
inn áhuga á lífinu. Hafði áhuga á öllu
sem manni viðkom. Var dugleg að
hringja og fylgjast með og varla kom
fjölskyldan saman öðruvísi en hún
væri með.
Minningarnar streyma fram á
svona tímamótum. Þegar ég fékk að
fara bak við búðarborðið í Lampan-
um inn í litla kompu sem var full af
boxum og kössum og upp úr þeim
gægðust ótrúlegustu hlutir sem í
augum lítillar stelpur voru mjög dul-
arfullir því þeir komu frá útlöndum.
Að Ásta frænka og Ragnar áttu
lampabúð á Laugaveginum var ekk-
ert smáflott og þegar við vinkonurn-
ar fengum að taka strætó úr Hafn-
arfirði til Reykjavíkur var alltaf
stoppað í Lampanum hjá Ástu og
Ragnari. Oftar en ekki barst einhver
sería eða ljós suður í Hafnarfjörð og
fyrir hver jól tek ég upp fuglahús
með rauðum ljósaperum frá Ástu og
Ragnari og ákveð hvar ég set það
upp þessi jólin. Á mánudögum
hringdi maður ekki í Ástu né planaði
nokkuð. Það voru spiladagarnir
hennar. Þá spilaði hún bridge með
gömlum vinkonum sínum. Það er ár-
legur siður í fjölskyldunni að koma
saman fyrir jólin og skera laufa-
brauð. Þessi jól verða öðruvísi því
Ásta verður ekki með okkur. Hlýja,
vinátta og trygglyndi eru orð sem
koma upp í hugann núna þegar við
kveðjum Ástu.
Kristín Jónsdóttir
og fjölskylda.
Amma Ásta var kraftmikil og
skemmtileg kona og alltaf var nóg að
gerast í kringum hana. Það var svo
gott að koma í heimsókn í Löngu-
hlíðina og amma tók alltaf hlýlega á
móti manni. Hún var mjög sjálfstæð
og sá um sig, t.d. tók ekki í mál að
maður færi að versla fyrir hana held-
ur vildi alltaf koma með í verslunina.
Amma hélt sínu ótrúlega minni og
snerpu allt fram á það síðasta. Hún
var mjög umhyggjusöm og hringdi
alltaf ef einhver í fjölskyldunni var
veikur til að athuga hvernig maður
hefði það. Einnig var hún ein af þeim
sem muna eftir öllum afmælisdög-
um.
Hún var mjög félagslynd, spilaði
bridge vikulega og var í góðu sam-
bandi við alla í kringum sig.
Ég, amma og pabbi fórum í heim-
sókn til Ragga bróður í Madrid um
haust fyrir 3 árum. Það var mjög
skemmtileg ferð og amma, þá 85 ára,
stóð sig rosalega vel – gat sko vel
skemmt sér fram eftir öllu með okk-
ur og var hin hressasta!
Ég á margar fleiri skemmtilegar
minningar um ömmu sem eru mér
kærar og ég geymi vel. Elsku besta
amma mín, ég mun sakna þín svo
mikið.
Bryndís Ásta.
Þakklæti og góðar minningar eru
mér efst í huga er ég lít aftur til þess
tíma þegar ég sem barn og ungling-
ur átti heima hjá þeim Ástu móð-
ursystur minni, Ragnari manni
hennar og Braga syni þeirra á Hlíð-
arveginum hér á Ísafirði. Ragnar var
þá skipstjóri á Ísborginni en Ásta
sjómannskonan sem annaðist börn
og bú. Við vorum umkringd góðum
nágrönnum og vinum og samskipti
fólks voru mikil. Þetta voru ljúf ár
sem liðu við leik og störf. Heimilis-
bragurinn var ákaflega hlýr og nota-
legur og samkomulagið gott. Þar
með vil ég nú ekki fullyrða að skoð-
anir þeirra Ástu og Ragnars hafi
alltaf verið í „takt“, a.m.k. er mér
minnisstætt þegar við fórum að ná í
dagblöðin, þá daga sem þau bárust
vestur, að það var farið í Bókhlöðuna
og náð í Alþýðublaðið, stílað á nafn
Ástu og síðan var farið upp í bóka-
búð Matthíasar Bjarnasonar til þess
að sækja Morgunblaðið stílað á
Ragnar.
Vegna heilsubrests þurfti Ragnar
að láta af sjómennsku og varð þá úr
að fjölskyldan fluttist suður. Í
Reykjavík festu Ásta og Ragnar
kaup á raftækjaverzluninni Lamp-
anum við Laugaveg og ráku í mörg
ár. Minnast margir Ísfirðingar
þeirra frá þeim árum því að þeir
lögðu gjarnan leið sína í búðina til
þeirra í Reykjavíkurferðum.
Þau festu kaup á íbúð í Lönguhlíð
15 og var heimili þeirra þar óslitið
upp frá því. Í Reykjavíkurferðum
hefur alltaf verið komið við í Löngu-
hlíðinni og hin síðari ár hefur maður
í þeim heimsóknum orðið rækilega
var við hversu vinsæl kona hún Ásta
frænka mín var. Síminn hringdi oft
og ósjaldan birtist einhver í eldhús-
dyrunum, annað hvort Bragi, Jónína
eða þá eitthvert barnabarnanna
jafnvel með langömmubarn með.
Alla tíð hefur verið einstaklega fal-
legt og gott samband Ástu og Ragn-
ars við börnin sex hans Braga og
þeirra fjölskyldur, ekki kynslóðabil-
ið þar. Mann sinn missti Ásta fyrir
fjórum árum.
Stór þáttur í lífi Ástu hin síðari ár
var samband hennar við vinkonur
sínar að vestan. Miklar bridskonur
sem spiluðu a.m.k. einu sinn í viku,
oftast á Aflagrandanum. Stundum
fóru þær í smá ferðalög t.d. í sum-
arbústað og var þá tekið í spil og lífs-
ins notið. Frábær félagsskapur og
einstakar konur.
Við stórfjölskylduna hélt Ásta
góðu sambandi, hún fylgdist vel með
okkur öllum og bar umhyggju fyrir
hverjum og einum. Alla afmælisdaga
mundi hún og hringdi í okkur til
skiptis og tók þátt í gleði og í sorg.
Hún fylgdist með hverju nýju barni
og vissi nöfn þeirra allra, fylgdist
með skólagöngu og atvinnuleit unga
fólksins og var með á hreinu hver
var hvar í veröldinni. Við fráfall
hennar sé ég fyrir mér stórt tóma-
rúm í röðum okkar ættmenna henn-
ar sem seint verður fyllt. Mikið mun-
um við öll sakna hennar og smeyk er
ég um að við verðum bara óttalega
sambandslaus án hennar.
Og nú er komið að kveðjustund.
Við Ingibjargarbörn og fjölskyldur
okkar kveðjum Ástu móðursystur
okkar með þökk og söknuði um leið
og við vottum Braga, Jónínu,
ömmu-, langömmubörnum og fjöl-
skyldum þeirra einlæga samúð. Guð
blessi minningu mætrar konu.
Auður H. Hagalín.
Ásta Finnsdóttir
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Minningargreinar