Morgunblaðið - 12.11.2007, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hjörtur ÞórGunnarsson
fæddist á Sauð-
árkróki 16. sept-
ember 1946. Hann
lést á líknardeild
Landspítala í Kópa-
vogi 1. nóvember
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Þuríðar Kristjáns-
dóttur frá Hamars-
gerði í Lýtings-
staðahreppi, f. 9.1.
1921, d. 28.4. 1991,
og Gunnars Jó-
hannssonar frá Mælifellsá í sama
hreppi, f. 9.2. 1922, d. 9.1. 1979.
Foreldrar Þuríðar voru Ingibjörg
Jóhannsdóttir, f. í Þorsteins-
staðakoti 1888, d. 1947, og Kristján
Árnason, f. á Gili í Svartárdal 1885,
d. 1964. Foreldrar Gunnars voru
Lovísa Sveinsdóttir frá Mælifellsá,
f. 1894, d. 1979, og Jóhann Pétur
Magnússon frá Gilhaga í Lýtings-
staðahreppi, f. 1892, d. 1979. Þur-
íður og Gunnar bjuggu á Varma-
læk til ársins 1954, þar sem þau
ráku saumastofu og verslun. Þau
2000, Þóra Kristín, f. 26.3. 2003, og
Elmar Darri, f. 27.1. 2005. 2) Þur-
íður Hrund, f. 16.4. 1974. Gift 1999
Gísla Þorsteinssyni, f. 27.1. 1971.
Þau skildu. Dætur þeirra eru:
Selma Kristín, f. 1.12. 1999, og
Sunna Sigríður, f. 27.7. 2003.
Hjörtur gekk fyrst í Langholts-
skóla og síðan í Vogaskólann og
lauk gagnfræðaprófi þaðan. Fór
svo í siglingar á Gullfossi og tók
þátt í síldarævintýri á Raufarhöfn.
Um 18 ára aldur hóf hann nám í
húsasmíði við Iðnskólann í Reykja-
vík á samningi hjá Árna Guðjóns-
syni, trésmíðameistara í Súðarvogi
7, og starfaði þar við smíðar í nokk-
ur ár og lauk síðan meistaraprófi í
húsasmíði í beinu framhaldi af
sveinsprófinu. Starfaði eftir það
um árabil hjá Öryrkjabandalagi Ís-
lands við byggingu háhýsa í Hátúni
og í Kópavogi. Rak ásamt Jóni Inga
Hjálmarssyni, vini sínum, bygging-
arfélagið Burkna í fáein ár. Fór svo
frá því til starfa sem húsvörður hjá
Verslunarskóla Íslands við Grund-
arstíg og síðan í Ofanleiti þegar nýi
skólinn tók til starfa þar, allt til árs-
ins 1998. Þegar Háskólinn í Reykja-
vík tók til starfa það ár var hann
ráðinn sem umsjónarmaður fast-
eigna og vann þar óslitið þar til
hann veiktist haustið 2006.
Hjörtur verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
fluttu til Reykjavíkur
þegar var Hjörtur var
á 8. ári. Þau slitu síð-
ar samvistir. Börn
þeirra hjóna voru átta
talsins. Systkinin
Hjartar eru: 1) Bragi,
f. 21.6. 1944, d. 16.1.
2006, 2) Sveinn Þröst-
ur, f. 26.7. 1945, 3)
Kristján Ingi, f. 25.9.
1949, 4) Jóhann Vísir,
f. 10.1. 1951, 5) Svan-
hildur Helga, f. 27.11.
1952, 6) Hrafnhildur,
f. 26.11. 1955 og 7)
Gunnar Þórir, f. 2.5. 1962.
Hjörtur kvæntist 26. mars 1967
Kristínu V. Richardsdóttur, f. 15.3.
1946. Foreldrar hennar voru
Hrafnhildur Guðmundsdóttir frá
Stóra-Nýjabæ í Krísuvík, f. 24.11.
1916, d. 20.6. 1995 og Richard Run-
ólfsson úr Reykjavík, f. 24.4. 1913,
d. 1.3. 1952. Börn þeirra eru: 1)
Ríkharður Gunnar, f. 21.6. 1968.
Kona hans Stella Bára Eggerts-
dóttir, f. 10.3. 1969. Þau skildu.
Börn þeirra eru Glódís Una, f. 7.2.
1995, Bergsveinn Logi, f. 24.1.
Sökkvi ég mér og sé ég
í sálu þér
og lífi þínu lifi
andartak sérhvert,
sem ann þér guð,
finn ég í heitu hjarta.
Hlógum við á heiði,
himinn glaðnaði
fagur á fjallabrún;
alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.
Hélt ég þér á hesti
í hörðum straumi,
og fann til fullnustu,
blómknapp þann gæti
ég borið og varið
öll yfir æviskeið.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Úr Ferðalokum Jónasar.)
Nú er leiðir okkar Hjartar míns
skilur um sinn, bið ég þess heitt að
ástvinur minn megi hvíla í friði og
farsæld. Hans fögru og ljúfu minn-
ingu mun ég ætíð geyma í huga mín-
um og hjarta og gleymist aldrei.
Kristín.
Í dag ertu til moldar borin elsku-
legur pabbi minn og afi. Á kveðju-
stund vil ég þakka þér allt það góða
sem þú miðlaðir til mín um lífið og til-
veruna, endalausa trú þína á mér og
einlægan áhuga þinn á öllu sem ég
tók mér fyrir hendur. Með umhyggju
þinni og visku kenndir þú mér að
skilja hvað er mikilvægast í lífinu.
Ég bið þess að þú fáir nú að hvílast
á nýjum stað eftir hetjulega baráttu
þína við meinið illa. Missirinn og
söknuðurinn er mikill og erfiður en
sagt er að tíminn lækni öll sár. Ég
veit að þú verður áfram með mér
eins og þú lofaðir. Minningin um
heimsins besta pabba og afa lifir
áfram í hjarta okkar.
Þín dóttir,
Þuríður.
Mig, fyrstu 12 ára afastelpuna í
fjölskyldunni, langar til þess að
minnast Hjartar, afa míns, í nokkr-
um orðum. Afi minn var mjög góð og
skemmtileg persóna! Og mjög góður
afi! Hann fylgdist með mér í öllu sem
ég gerði. Hann kom og sá mig keppa
á skautum, sá mig á bekkjarskemmt-
unum og hlustaði á mig í barnakór
Grafarvogskirkju. Afi var góður og
gjafmildur og styrkti mig á alls kon-
ar námskeið sem voru skemmtileg
og ég lærði mikið af, t.d. í tónlist,
leiklist og á reiðnámskeiðum. Þegar
þessum námskeiðum lauk kom hann
alltaf að fylgjast með og horfa á reið-
sýningar okkar krakkanna sem voru
í lok hvers námskeiðs.
Hann fór líka oft með okkur
krakkana í hestaferðir upp um fjöll
og gerði margt skemmtilegt með
okkur þar. Hann var mikill grínisti
og hafði gaman af því að dansa við og
umgangast fallegar konur, þar á
meðal ömmu mína.
Þetta sungum við barnabörnin til
hans afa um morguninn á afmælis-
daginn, þegar hann varð 60 ára, fyrir
rúmu ári.
Hann afi hann á afmæli og heldur veislu í
dag,
þegar við komum í bæinn inn
þá gleði ríkja skal.
Þegar við förum í sleppitúr
og höldum upp um fjöll
þá lítið er um langan lúr og alveg farin
mjöll.
Afi þú ert gæðablóð það vitum við öll.
Ert með þitt stóra hestastóð sem hleypur
um víðan völl.
Hann afi hann á afmæli og heldur veislu í
dag,
þegar við komum í bæinn inn
þá gleði ríkja skal.
Þetta vakti mikinn fögnuð og afi
fékk tár í augun, af því að hann var
svo glaður og honum fannst þetta svo
fallegt.
Ég þakka afa mínum fyrir hvað
hann var alltaf góður við mig og mér
þykir voðalega sorglegt að hann sé
farinn frá okkur og ég mun sakna
hans mikið. Hvíldu í friði, elsku afi
minn,
þín
Glódís Una Ríkharðsdóttir.
Í fáum orðum langar okkur systur
til að kveðja elskulegan bróður okk-
ar.
Lokið er hetjulegri baráttu Hjart-
ar bróður okkar við illvígan sjúkdóm.
Hann háði baráttuna af miklu æðru-
leysi og sterkri þrá eftir að vinna sig-
ur.
Allt það þrek og sá kjarkur sem
hann sýndi undangengna mánuði
lýsir best hans persónu. Ekki skorti
viljann né þróttinn til að brjóta á bak
aftur þann vágest sem skyndilega
hafði knúið dyra, hans lífsmottó var
ávallt: „Maður á aldrei að gefast
upp“, lífsviljinn var mikill, allt til
hinstu stundar. En þrotinn að kröft-
um lést Hjörtur langt um aldur fram
á líknardeild Landspítalans að
morgni 1. nóvember síðastliðins.
Minningar um ástkæran bróður
streyma um hugann, hann auðgaði
umhverfi sitt með hlýju og glaðlegu
viðmóti, hvort sem var meðal fjöl-
skyldumeðlima, vina eða samstarfs-
fólks. Alltaf var stutt í góða skapið og
kunni hann listina að lifa lífinu lifandi
og taka þátt í öllu milli himins og
jarðar. Ævintýraþráin, hesta-
mennskan, söngurinn og ferðalögin,
allt fékk þetta sinn sess í tilverunni.
Fyrsta sætið í huga Hjartar skipaði
þó ætíð eiginkonan og fjölskyldan öll.
Okkur systrum þótti alla tíð svo gott
að leita til hans ef eitthvað bjátaði á
og ávallt var hann viðræðugóður,
einlægur, kærleiksríkur og hafði
góða nærveru, enda var hann uppá-
haldsbróðir okkar systra. Hjörtur er
og verður ávallt besti bróðir í heimi.
Hljóð og klökk og hlý er okkar lund,
hugur ristur sárri hjartans und.
Komin hinsta kveðjustundin er
kallið hljómar, leiðir skiljast hér.
Skilning sýndir umhyggju og ást,
aldrei hjálp né fórnarvilji brást.
Velferð okkar fyrir brjóst barst,
blíður trúr og ráðhollur jafnan varst.
Bróðir og vinur okkur afar kær,
frá innstu rótum þakkarrósin grær.
Lýsa mun um lífs ófarinn stig,
ljúf og fögur minningin um þig.
Við viljum þakka honum fyrir allar
frábæru stundirnar okkar saman,
minningarnar um hann eru ljúfar og
góðar. Það voru forréttindi að fá að
vera honum samferða í gegnum öll
árin sem hefðu átt að verða miklu
fleiri. Við eigum eftir að sakna hans
svo sárt og það verður erfitt að hugsa
sér lífið og tilveruna án okkar elsku-
lega bróður. En sárast er þó fyrir
Diddu, Rikka, Þurý og barnabörnin
að sjá á eftir yndislegum eiginmanni,
föður og afa sem var þeim svo kær.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með Diddu og börnunum sem stóðu
við hlið hans og umvöfðu hann kær-
leika og ást í þessari erfiðu baráttu,
allt þar til yfir lauk.
Við vottum okkar ástkæru mág-
konu Diddu, börnunum Rikka og
Þurý og öðrum ástvinum öllum, okk-
ar dýpstu samúð. Megi minningin
um yndislegan mann veita okkur öll-
um styrk í sorginni. Far þú í friði,
kæri bróðir, friður guðs þig blessi.
Þínar systur
Svanhildur, Hrafnhildur og
fjölskyldur þeirra.
Nú hefur hann Hjörtur mágur
minn kvatt þetta jarðlíf eftir harða
baráttu við hinn illvíga sjúkdóm
krabbameinið.
Hann ætlaði svo sannarlega ekki
að gefast upp og sagði strax, er hann
greindist fyrir rúmu ári, að hann
væri ákveðinn í að berjast til sigurs.
Öll reyndum við að vera bjartsýn
enda gekk baráttan nokkuð vel fram
á sumar, en þá fór að síga á ógæfu-
hliðina. Það voru mikil vonbrigði og
sorg, þegar úrskurður kom, að mein-
ið hefði tekið sig upp og ekkert væri
hægt að gera.
Hjörtur tók þessum fréttum af
mikilli karlmennsku og æðruleysi.
Hann ræddi um sjúkdóminn af
raunsæi við vini og vandamenn og
byrjaði fljótlega að skipuleggja eitt
og annað fyrir Diddu og börnin sín
Ríkharð og Þuríði og gefa þeim ráð-
leggingar varðandi framtíðina. Já,
hann Hjörtur var alltaf svo duglegur
að skipuleggja og redda hinu og
þessu fyrir vini og vandamenn.
Okkur í fjölskyldunni finnst hann
hafa verið kallaður burtu allt of fljótt
og ég veit, að það finnst öllum öðrum
sem hann þekktu.
Elsku Didda mín, þið hafið misst
mikið. Þú hefur ekki bara misst eig-
inmann til 40 ára, heldur þinn besta
vin og félaga.
Ég kynntist Hirti fyrir 43 árum
þegar þau Didda voru nýbyrjuð að
vera saman og leist mér strax mjög
vel á þennan unga, glaðlega og
huggulega mann.
Þau giftu sig árið 1967, eignuðust
2 mannvænleg börn og 6 barnabörn,
hafa verið mjög samrýmd og átt far-
sælt líf.
Hjörtur lærði húsasmíði og vann
við það í mörg ár, eða þar til hann
gerðist húsvörður í Verzlunarskóla
Íslands og síðan í Háskólanum í
Reykjavík. Hann var mjög verklag-
inn og vann alla tíð mikið.
Eftir að hafa búið í nokkur ár að
Leirubakka 18, fluttu þau í nýbyggt,
reisulegt hús í Grófarseli 26. Heimili
þeirra er bæði fallegt og myndarlegt
og þar hefur alltaf ríkt mikil gest-
risni. Þær eru orðnar margar
ánægjustundirnar, sem ég og fjöl-
skylda mín höfum átt þar við hin
ýmsu tækifæri, í afmælum, jólaboð-
um, nýársboðum og kosningavökum,
svo eitthvað sé nefnt. Margar góðar
og skemmtilegar minningar á ég
einnig úr ferðalögum með Hirti og
Diddu bæði innanlands og utan.
Hjörtur var Skagfirðingur í báðar
ættir og var hann mjög stoltur af
ætterni sínu og einstaklega duglegur
að halda sambandi við skyldfólkið
fyrir norðan, þó að hann flytti hingað
til Reykjavíkur sem barn. Hann var
félagslyndur, hress og skemmtilegur
og átti mjög auðvelt með að kynnast
fólki enda hafa þau hjónin eignast
mjög stóran og góðan vinahóp, sem
sýndi sig best í veikindum hans.
Líf og yndi Hjartar var hesta-
mennska og hafa þau Didda farið í
margar skemmtilegar hestaferðir
undanfarin sumur í góðra vina hópi.
Hjörtur var mikill faðir og afi og
naut þess vel að vera með fjölskyld-
unni.
Það var yndisleg og ógleymanleg
stund, sem við áttum með Hirti,
Diddu, fjölskyldunni og vinum, þeg-
ar sönghópurinn Veirurnar hélt tón-
leika á Líknardeild Landspítalans í
Kópavogi fyrir stuttu. Hjörtur var
mjög þakklátur þessu unga söngfólki
og naut stundarinnar vel, þó hann
væri orðinn mjög veikur.
Að lokum vil ég þakka Hirti mági
mínum fyrir allt, sem hann hefur
gert fyrir mig og fjölskyldu mína.
Elsku Didda mín, Rikki, Þurý og
barnabörn: Ég bið góðan Guð að
styðja ykkur og styrkja í sorginni.
Þín mágkona,
Fríða.
Ég kveð í dag elskulegan mág
minn og vin til 42 ára með miklum
söknuði og trega.
Þó missi ég heyrn og mál og róm
og máttinn ég þverra finni
þá sofna ég hinzt við dauðadóm,
ó, Drottin, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
í himneskri kirkju þinni.
(Ólína Andrésdóttir.)
Elsku Didda mín, Rikki og Þurý,
Glódís Una, Bergsveinn Logi, Þóra
Kristín, Elmar Darri, Selma Kristín
og Sunna Sigríður.
Ég vona að góður Guð styrki ykk-
ur og styðji við fráfall yndislegs
manns, sem hefur átt svo stóran þátt
í lífi ykkar allra. Minningin um góðan
dreng lifir.
Kolbrún Gunnarsdóttir.
Ég kynntist „svila“ fyrst sumarið
1966 en þá var Didda í London og
starfaði þar sem gengilbeina á ís-
lenskum matsölustað. Fannst mér
hann kúnstugur fýr, þó sérstaklega
vegna þess að hann lauk öllum gleði-
kvöldum með því að skoða mynd af
henni er stillt var út í glugga við hlið-
ina á Hressó í Austurstræti. Á þess-
um tíma hófst vinskapur okkar sem
hélst alla tíð.
Þegar maður lítur til baka á þær
mörgu gleðistundir sem við og fjöl-
skyldur okkar áttum saman, kemur
margt upp í huga manns. Eitt af því
sem einkenndi „svila“ öðru fremur
var hjálpsemi og vilji til að lifa lífinu
lifandi. Hann varð t.d. fúslega við
beiðni litlu systur konu sinnar um að
vera svaramaður hennar þegar við
giftum okkur. Hann kynnti mig fyrir
Skagafirði og hestamennskunni þar,
enda var hann mjög stoltur af upp-
runa sínum. Þær voru ekki fáar ferð-
irnar sem við fórum saman, sauma-
klúbbsferðir með Kátu nálinni, en
þær systur voru og eru enn í þeim fé-
lagsskap. Fóru þær mikið til fjalla á
árum áður og buðu okkur eigin-
mönnum sínum með. Einnig fórum
við í sumarbústaðaferðir og ferðalög
vítt og breitt um landið. Síðan var
það árið 1977 að við sóttum um bygg-
ingalóðir og fengum úthlutað hlið við
hlið í Grófarselinu í Breiðholti og
höfum búið svo síðan. Við svilarnir
fórum mikið í bíó saman, en þá
þurftu það að vera almennilegar
spennumyndir, þar sem að minnsta
kosti fimm væru drepnir fyrir hlé,
annars fannst honum myndin frekar
dauf. Það var margt skemmtilegt
sem við gerðum saman, t.d. hjálpaði
hann mér að smíða fataskápana í
íbúðina okkar Kollu á Maríubakkan-
um og fór sú vinna fram í þvotta-
herberginu í kjallaranum á blokk-
inni. Eitt sinn urðum við eftir í
bænum þegar fjölskyldurnar fóru í
sumarbústað, en þá steyptum við
plöturnar fyrir húsin okkar. Eftir
steypuvinnuna átti að njóta þess að
vera bara tveir í bænum, fara í bíó og
á ball en við enduðum með því að fá
okkur að borða, dauðþreyttir og vor-
um komnir heim að sofa kl. 9 um
kvöldið. Eitt sinn riðum við frá
Stafnsrétt yfir í Skagafjörð með
fleiri góðum mönnum, þegar „svili“
tók allt í einu bakföll af hlátri og datt
aftur af hestinum. Það er svo margs
að minnast þegar góðir vinir hverfa
héðan í blóma lífsins, en hér skal
staðar numið. Elsku Didda, Rikki,
Þurý og barnabörnin öll! Mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til ykkar
allra og megi Guð gefa ykkur styrk í
framtíðinni.
Sigurður Pétur Sigurðsson
(Tumi.)
Það er sem það hafi verið í gær að
Hjörtur kom á heimili okkar við
Fjólugötu, þaðan sem við gengum
upp á Grundarstíg til að skoða gaml-
ar húseignir Verzlunarskóla Íslands.
Þó er um aldarfjórðungur liðinn síð-
an.
Okkur varð strax vel til vina enda
varð Hjörtur hvers manns hugljúfi
sem honum kynntist. Við urðum
strax sammála um að ekki ætti að
eyða tíma og fé í fasteignirnar við
Grundarstíg enda flutningur fram-
undan. Hjörtur gat því strax við
ráðningu sem húsvörður helgað sig
því sem hann var bestur í, en það var
að sinna kennurunum og sjá um að
þeir hefðu þau tæki til afnota sem
skólinn best gat boðið.
Það var gæfuspor að ráða Hjört
húsvörð við Verzlunarskólann. Þar
þurfti að byggja allt upp frá grunni á
nýjum stað og fór Hirti það afar vel
úr hendi. Minningarnar eru þó ekki
síður bundnar við það hve laginn
hann var í samskiptum við annað fólk
og fús til að bera allt og alla á hönd-
um sér, bæði fólk og hluti.
Hjörtur var driffjöður í félagslífi
starfsfólks og átti stóran þátt í að
skapa þá samheldni sem ríkti innan
skólans. Skemmtanir, árshátíðir,
haust- og vorferðir voru meðal við-
fangsefna sem hann hafði góð tök á.
Eitt af hans skemmtilegu uppátækj-
um var að láta gullhúða skóflu sem
skyldi notuð til að taka fyrstu skóflu-
stunguna vegna byggingar sem
Verzlunarskólinn hafði ákveðið að
reisa undir háskóla sinn. Vonandi
fær sú skófla að hanga enn um sinn á
vegg HR.
Þegar skilið var á milli HR og VÍ
sóttust kennarar beggja skólanna
eftir að fá að halda Hirti. Það var
ekki án sársauka sem skólastjóri bað
Hjört um að gæta húseigna háskól-
Hjörtur Þór
Gunnarsson