Morgunblaðið - 14.11.2007, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gíslína Erlends-dóttir fæddist í
Norðurfirði í Árnes-
hreppi 12. janúar
1961. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 8. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Þorgerður
Sveinbjörnsdóttir, f.
11. júlí 1940 og
Erlendur Halldórs-
son, f. 24. júní 1931.
Systkini Gíslínu eru
1) Halldór, f. 1963,
kvæntur Denise Lucile Rix, f. 1962,
2) Rósa, f. 1964, gift Hauki Þórðar-
syni, f. 1954, og 3) Egill, f. 1971,
kvæntur Rögnu Elízu Kvaran, f.
1974.
Gíslína giftist Páli Stefánssyni, f.
25. mars 1960. Foreldrar hans eru
grímsdóttir. 2) Hera Sif, f. 2003 og
3) Freyja Rán, f. 2005, móðir þeirra
er Þóra Gunnur Ísaksen. Ásgeir, f.
6. nóvember 1988, sambýliskona
hans er Rakel Þorsteinsdóttir, f.
14. júní 1989. Synir Páls af fyrra
hjónabandi eru Haukur, f. 21. mars
1985 og Ívar, f. 16. ágúst 1987.
Gíslína ólst upp í Dal í Mikla-
holtshreppi en fór ung til Reykja-
víkur og bjó þar. Hún vann lengst
sem gjaldkeri og skrifstofustjóri á
Íslensku auglýsingastofunni, hóf
síðan nám í ferðamálafræðum við
Háskóla Íslands og útskrifaðist
með BS gráðu árið 2005. Gíslína
var mjög virk í félagsmálum. Hún
var meðal annars driffjöður í stofn-
un golfklúbbsins Guttorms tudda
og stóð þar fyrir margs kyns
íþrótta- og skemmtifundum.
Áhugamálin voru mörg og ber
helst að nefna bókmenntir, tónlist,
ferðalög og golf.
Útför Gíslínu verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Stefán Árnason, f. 14.
apríl 1920 og Petrína
Soffía Þórarinsdóttir
Eldjárn, f. 17. febrúar
1922, d. 9. júlí 2003.
Systkini hans eru 1)
Þórarinn, f. 1945,
kvæntur Sigurbjörgu
Jónsdóttur, f. 1956. 2)
Sigrún, f. 1947, maki
Yngvar Björshol, f.
1950. 3) Gunnhildur,
f. 1952, gift Árna B.
Stefánssyni, f. 1949.
4) Árni, f. 1953,
kvæntur Herdísi
Klausen, f. 1954. 5) Ólöf, f. 1965,
maki Ágúst Birgisson, f. 1965. Syn-
ir Gíslínu og Þórðar Gunnarssonar,
f. 1960, fyrrverandi sambýlis-
manns, eru Kári, f. 31. ágúst 1980,
börn hans eru 1) Gabríel Máni, f.
1999, móðir hans er Eva Brá Hall-
Við sátum hjá þér í gærkvöld,
elsku Gillí okkar, á meðan húmið
færðist yfir – og báðum – báðum fyrir
þér svo sem við framast gátum og
kunnum, með ósegjanlegri þökk í
hjarta fyrir allt það sem þú veittir
okkur í lífinu – og það var harla
margt. Enn eygðum við von. Héldum
dauðahaldi í örveika von, elsku Gillí
okkar.
– – –
Þessi fáu og fátæklegu orð okkar
áttirðu að fá að sjá í gestabókinni
þinni á líknardeildinni í morgun en
þau reyndust því miður of seint á
ferð, því svefninn þyngdist æ meir
sem á leið og bar þig óðar en varði inn
í birtuna eilífu. Og eftir stóðum við
foreldrarnir og ástvinirnir allir við
beð þinn, harmi slegnir.
Og fáein orð á blaði – hvaða stoð
höfðu þau svo sem þegar á allt er litið
– ó, nei – ætli þau séu ekki – og verði
fánýtið eitt. Erindi þeirra var það eitt
að vekja kannski örlítinn gleðiglampa
í augunum þínum sem voru orðin svo
dauðans þreytt og döpur undir lokin.
En við urðum höndum seinni. Það fór
nú svo.
Ekkert ritum við af öllum dýr-
mætu minningunum um þig að leið-
arlokum, elsku Gillí okkar, hjálpar-
hellan okkar, enda væri það alltof –
alltof mikið í fang færst, en við geym-
um þær því betur innra með okkur
alla þá framtíð sem okkur kann að
vera búin.
Vertu svo guði falin um tíma og ei-
lífð, dóttirin okkar góða, og gott væri
að eiga þig að þegar þar að kemur.
Mamma og pabbi.
Við bræðurnir áttum fund yfir
þeirri ákvörðun að okkur fannst við
hæfi að rita nokkur orð til minningar
um fósturmóður okkar, Gíslínu Er-
lendsdóttur. Í fyrsta skiptið sem við
hittum Gillí var það í Úthlíðinni. Lík-
lega hafa einhver áform um fyrstu af-
kvæmakynni Gillíar og pabba farið út
um þúfur þegar það fyrsta sem hún
af okkur sá voru boxhanskar og
bræðrabyltur. Hún hélt því þó aldrei
gegn okkur og hefur ávallt reynst
góð móðurfyrirmynd og hjálpsamur
uppalandi. Erfitt væri að ímynda sér
persónuleika okkar og reynsluheim í
dag ef hennar hefði aldrei notið við.
Það er ótrúlega margt sem hefur
hjálpað okkur við að lifa lífinu sem við
af henni höfum lært. Við eigum
margar góðar minningar um ferðirn-
ar vestur, golfhringina og stundirnar
sem við áttum með Gillí og fjölskyldu
hennar. Það er því með söknuði sem
við kveðjum ástkæra bræðramóður.
Mun minning hennar lifa á meðal
okkar um alla framtíð. Við elskum þig
Gillí og óskum þér alls hins besta á
nýjum stað.
Haukur og Ívar Pálssynir.
Þeir hafa verið dimmir haustmán-
uðirnir í ár. Tveimur af styrkustu
stoðum tilveru okkar hefur verið
kippt undan okkur í einni svipan.
Með stuttu millibili hafa kvatt okkur í
hinsta sinn Kristín S. Kvaran, amma
barnanna okkar, hinn 28. október sl.,
og nú Gíslína Erlendsdóttir, systir og
mágkona, sem andaðist 8. nóvember.
Báðar háðu þær hetjulega baráttu
við illvígt krabbamein sem þær urðu
að lokum að láta undan, langt um ald-
ur fram.
Það er margs að minnast, elsku
Gillí mín, frá fyrri tíð. Fyrir mig, litla
bróður þinn, sem þú annaðist í æsku
og kallaði þig „litlu mömmu“, er
missir minn ekki aðeins systurmissir.
Þú varst mér alla tíð sem önnur móð-
ir og minn besti vinur, vinur sem ég
gat alltaf leitað til eftir ráðum, hug-
hreystingu og kjarki þegar á þurfti
að halda. Og þú varst svo sannarlega
höfuð fjölskyldunnar frá Dal. Hve-
nær sem eitthvað var um að vera
varst þú við stjórnvölinn og allir leit-
uðu til þín. Skarð það sem eftir þig
situr í fjölskyldunni er stórt og vand-
fyllt.
Við dánarbeð þinn á líknardeild-
inni voru þínir nánustu beðnir að
nefna hugtak eða orð sem þeim þætti
hæfa þér og lýsa. Mörg falleg orð
voru nefnd sem öll áttu vel við og
lýstu þinni einstöku persónu. Ég vil
nefna hér eitt orð sem mér finnst
hæfa þér best og sameinar svo marga
góða kosti og það er orðið vinur, þú
varst einstakur vinur og lifðir fyrir að
gefa af sjálfri þér til allra sem í kring-
um þig voru, alltaf, endalaust. Erfið
veikindi breyttu þar engu um.
Glæsilegt matarboð rétt um þrem-
ur vikum fyrir andlát þitt er til merk-
is um baráttu þína og takmarkalaus-
an vilja til að gefa af þér.
Og vináttu þinnar og Palla höfum
við og börnin okkar notið í ríkum
mæli, ekki síst eftir að veikindi þín
komu í ljós og við nýlega flutt í Háa-
gerðið í nágrenni við ykkur í Bakka-
gerðinu. Okkur finnst stundum eins
og forlögin hafi fært okkur til þín og
Palla, heim frá Skotlandi og í Gerðin.
Á því tæpa ári sem þú lifðir með erf-
iðum veikindum þínum var samgang-
ur okkar í milli nánast daglegt brauð,
við hjá ykkur eða þið hjá okkur. Á
þessum yndislegu samverustundum
deildir þú með okkur áhyggjum þín-
um og sorgum, og vonum og löng-
unum. Þessi mikla nánd á erfiðum
tíma mikilla veikinda hefur verið okk-
ur ómetanleg. Við getum nú aðeins
beðið þess og vonað að við höfum
staðið undir væntingum þínum til
okkar sem fólks sem þú gast leitað til
eftir gleði, hlýju, styrk og hughreyst-
ingu, rétt eins og við gátum alltaf leit-
að til þín.
Við viljum þakka þér, elsku Gillí
mín, ástríkið, vináttuna og gleðina
sem þú hefur veitt okkur, ekki síst
börnunum okkar sem þú varst svo
góð. Þú auðgaðir líf okkar og tilveru
og gerðir okkur öll að betra fólki. Við
munum sakna þín sárt.
Elsku Palli, Kári og Ásgeir, missir
ykkar er mikill, ótímabær og ósann-
gjarn. En þótt þið hafið misst eruð
þið samt ríkir. Í eiginkonu og móður
hafið þið notið þess að eiga að ynd-
islega og glæsilega konu sem elskaði
ykkur og mun lifa í hjörtum ykkar og
okkar allra um ókomna tíð.
Egill, Ragna og börn.
Svo sterk. – Svo mild. – Svo orku-
mikil. – Svo blíð. – Svo ákveðin. – Svo
sanngjörn. – Svo dugleg. – Svo skörp.
– Svo hreinskilin. – Svo falleg.
Einfaldlega svo hlaðin jákvæðum
eiginleikum að af henni geislaði.
Það var ekki amalegt að eiga Gillí
sem systur. Systur sem bjó yfir öllum
þeim kostum sem prýtt geta eina
manneskju og var að auki óspör á að
nýta þá okkur hinum til hagsbóta og
framgangs.
Það er sama hvert minningarnar
eru sóttar, hvergi ber skugga á. Og
stóra systir þurfti sannarlega að taka
á honum stóra sínum strax í ungri
æsku þegar sefa þurfti sárindi sem
öðru hvoru hlutust af ríkulega
skömmtuðu skapferli okkar systkina
hennar. Ein af fyrstu minningunum
er einmitt Gillí að segja ofur blíðlega:
„Halldór minn. Viltu vera góður“ og
e.t.v. dugði það til að draga ofsareið-
an fýlupúka út úr kústaskápnum sem
skömmu áður átti að vera framtíð-
arathvarf þess sem hvergi er annars
staðar vært fyrir óréttlæti heimsins.
Og hún sló hvergi af þótt við yxum
úr grasinu í Dal.
Hún var hvetjandi þegar á bjátaði,
styðjandi þegar upp á vantaði, hún
hrósaði þegar vel var gert og leiðrétti
ef vitleysur voru gerðar eða sagðar.
Og hún nennti. Það var með ólíkind-
um hversu auðveldlega hún nennti að
vinna margt leiðindaverkið möglun-
arlaust, jafnvel með bros á vör og
gleði í hjarta.
Þegar árin fóru að teljast í tugum
gerðum við okkur grein fyrir eigin-
leikum sem við klárlega höfðum ekki
þroska til að meta á yngri árum. Tak-
markalítið umburðarlyndi, trú og
stolt í garð okkar sem undir hennar
verndarvæng höfðum verið og vorum
vissulega enn. Varla er hægt að
hugsa sér meiri eða betri stuðning og
hvatningu en við urðum aðnjótandi af
Gillíar hálfu alla tíð. Henni þótti bara
svo endalaust vænt um fólkið sitt.
Alla sem nálægt henni stóðu. Þess er
óskandi að hún hafi skynjað það sem
allra mest hversu fullkomlega gagn-
kvæmt það var. Enda var bara alls
ekki hægt annað en að þykja óend-
anlega vænt um Gillí. Slíkt hefði
þurft faglegrar hjálpar við.
Nú er þessi kafli liðinn. Nýr fram-
undan. Þessi nýi mun mótast af fortíð
og reynslu, sem betur fer, enda upp-
fullur af áhrifum góðrar manneskju
sem aldrei mun gleymast þeim sem
ávallt nutu skjóls af henni. Því þótt sá
harmur sem brotthvarf hennar úr
þessum heimi er sé meiri en nokkur
orð fá lýst er hann einskis megnugur
gegn þeirri minningu sem hún skilur
eftir. Ekkert fær á hana skyggt.
Ekkert fær hana deyft. Ekkert fær
henni breytt. Sú minning ein og sér
er okkur forréttindi sem við getum
seint þakkað og metið svo hæfandi
sé.
Vertu sæl og hvíl í friði elsku stóra
systir. Þú hefur gefið meira á þinni
alltof stuttu ævi en nokkur getur bú-
ist við. Megir þú verða okkur hinum
leiðarljós og fyrirmynd um okkar
daga.
Halldór bróðir.
Fallegt þakkarkort liggur í forstof-
unni að morgni dags, þann áttunda
nóvember – „Innilegar þakkir fyrir
að samgleðjast okkur á brúðkaups-
daginn, Gillí og Palli“. Síðar þennan
sama morgun fær fjölskyldan þau
tíðindi að stríði Gíslínu sé lokið. Kald-
hæðni örlaganna!
Þegar fjölskyldan kom síðast öll
saman var um gleðisamkomu að
ræða – Páll bróðir okkar var að
kvænast henni Gíslínu sinni. Hún
sveif inn í salinn í síðum, bleikfjólu-
bláum kjól, til þess að heita því að
verða konan hans Palla að eilífu.
Þetta var yndislegur dagur þótt
dökkir skuggar leyndust í skreyttum
hornum veislusalarins. Skuggarnir
voru ekki að ástæðulausu, eins og nú
hefur sannast. Ung kona í blóma lífs-
ins hefur verið hrifin brott.
Með Gíslinu er horfin glæsileg
kona, fluggreind og úrræðagóð. Hún
var góður félagi. Hún var ávallt með
glettnisglampa augum. Nokkuð sem
við hin áttum stundum erfitt með að
skilja, þegar krabbameinið sótti sem
harðast að henni.
Gillí kom inn í líf fjölskyldunnar
fyrir 12 árum þegar hún fór að búa
með Páli bróður okkar. Hún var töff-
ari sem tók í vörina. Hún var grönn
og kvik í hreyfingum. Hún hafði gam-
an af því að vera meðal fólks. Hún
dreif sig í háskólanám og lauk því
með glæsibrag – þótt heilsan væri
ekki til að státa af. Hún var leiftrandi
góður penni eins og best sannaðist á
bloggsíðunum hennar, sem margir
kannast við. Henni voru allir vegir
færir.
Það er tæplega ár liðið frá því að
Gíslínu var gert ljóst að hverju
stefndi. Sumir hefðu lagst í sjálfsvor-
kunn. Það gerði hún ekki. Hún virtist
hafa tekið þá óhagganlegu ákvörðun
að nota þann tíma sem hún átti eftir á
eins jákvæðan og gefandi hátt og
mögulegt var fyrir sig og sína. Hún
dreif í því að gera upp eldhúsið sitt og
stofuna, hún fór í margar utanlands-
ferðir á árinu og fyrir aðeins nokkr-
um vikum var hún enn að skipuleggja
ferð til Berlínar eða Rómar. Hún vildi
ekki láta neitt bíða. Hún vildi njóta og
vera til. Einn fagran sumardag eftir
langt veðurblíðutímabil, sagði hún
brosandi og sólbrún, að ef þetta yrði
hennar síðasta sumar þyrfti hún alla
vega ekki að kvarta undan veður-
farinu. Þetta lýsir henni vel.
Gillí var leiðtogi. Hún var elst í sín-
um systkinahópi og vön að þurfa að
axla ábyrgð. Í bláa húsinu í Bakka-
gerði var hún líka leiðtogi og hún var
Palla og sonunum mikilvæg stoð og
stytta. Þeir hafa misst mikið.
Við systurnar minnumst hennar
með þakklæti og þökkum Gillí sam-
fylgdina. Fari hún á Guðs vegum.
Sigrún, Gunnhildur og Ólöf.
Það var haustið 1975 sem ég sá þig
fyrst á hlaðinu á Vegamótum. Ég í
skólarútu á leið í Laugagerðisskóla,
þú að koma í rútuna frá Dal. Ég man
svo vel þar sem ég horfði út um
gluggann á þig, Halldór, Rósu og
mömmu ykkar. Þú snaraðist á milli
rútunnar og bílsins snör í snúningum
og virtist vera með allt á hreinu.
Næstu tvö árin í skólanum vorum við
ágætis vinir og kærustupar, þú varst
ekki sú stelpa sem við strákarnir
hrekktum, þegar þið stelpurnar fjór-
ar í bekknum sátuð við borð í lestíma
á ganginum inn í skólastofu áttu
bækurnar ykkar til að detta á gólfið.
Vorið 1978 kom ástin inn í vinskap-
inn eftir að leiðir höfðu skilið að skóla
loknum, við fluttum til Reykjavíkur
eftir skemmtilegt og viðburðaríkt
sumar eins og með viðkomu í
Straumfjarðará. Minningarnar
næstu 12 árin ætla ég að geyma hjá
mér en eitt er víst, þar er fullt af góð-
um minningum og ég nýt margs sem
ég lærði af þér, svo að sjálfsögðu ynd-
islegu strákanna okkar.
Veturinn 1991 kom ég inn í líf
Þórðar. Ég ung stelpa en þú þroskuð
móðir. Þú tókst mér strax vel, sýndir
mér traust og ábyrgð gagnvart
strákunum þínum, sanngirni og enga
sjálfselsku. Samband okkar Þórðar,
þín og Palla var náið og gott. Ég var
mjög stolt að hafa fengið að fara með
þér að velja brúðarkjólinn þinn, það
er mér ógleymanleg stund þegar þú
mátaðir kjólinn, hvað þú varst falleg
og glæsileg og sagðir við mig: „Þetta
er kjóllinn.“ Stundum þegar við
hringdum hvor í aðra og ætluðum að
reka stutt erindi gat það orðið langt
og skemmtilegt spjall um allt mögu-
legt og þú lást aldrei á skoðunum þín-
um. Það var mér mikil gleði þegar þú
byrjaðir að vinna hjá Actavis. Við átt-
um saman skemmtileg hádegishlé,
því miður varð það stutt vegna veik-
inda þinna.
Það er búið að vera aðdáunarvert
að fylgjast með þér í veikindunum
hvað þú varst sterk, það var eins og
þú óttaðist aldrei breytingar. Við og
strákarnir söknum þín sárt. Guð
varðveiti þig og gefi Palla og strákun-
um styrk í þessari miklu sorg.
Þórður og Sunna.
Þegar Skallapétur dó í Ronju ræn-
ingjadóttur (ævintýri eftir Astrid
Lindgren) féll Matthías saman og
grét sárt. Lovísa reyndi að hugga
hann en Matthías kallaði: „En hann
hefur alltaf verið til.“ Núna finn ég
fyrir sama skilningsleysi og Matthías
því hún Gillí frænka mín hefur alltaf
verið til! Ég mun sakna hennar ósköp
mikið en um leið minnast hennar alla
mína ævi.
Gillí. Ég mun minnast þín af öllu
hjarta.
Í sólskininu sé ég þig fyrir mér í
sólbaði úti í garði með blað í kjöltu og
flugnaspaða í hendi.
Í tunglskininu ertu að horfa á
stjörnurnar og dregur alla með þér
til að dást að sjónarspilinu.
Síðsumars þegar berin koma situr
þú í laut og tínir krækiber í dollu því
þau eru best.
Ég sé þig niðri á strönd, passa að
börnin blotni ekki en eins og alltaf
dett ég í sjóinn.
Á kveðjustund okkar minntir þú
mig á hversu mikilvægt lífið er og í
hamingjunni mun ég lifa fyrir þína
hönd!
Þú ert maður ársins, besta frænka
í heimi, ofurkona sem mun aldrei
deyja því ég mun minnast þín af öllu
hjarta.
Iðunn Hauksdóttir.
Gíslína Erlendsdóttir
Já, góðan daginn, ég
sé þig fyrir mér bros-
andi með blik í auga og
svara, já og til ham-
ingju með daginn, já
sömuleiðis segir þú og við hlæjum
mikið. Í dag hefðir þú orðið sjötugur
minn kæri vinur en við getum víst
ekki fagnað því saman en ég mun
halda upp á þennan dag í þínu nafni
og mínu og okkar Bjössa míns, ég
veit að þessum degi fylgir hamingja.
Þú varst góður vinur, mikill húmor-
isti, listamaður, séntilmaður, æðru-
Hans Christiansen
✝ Hans Christian-sen fæddist í
Hveragerði 14. nóv-
ember 1937. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands að
morgni 5. júlí síðast-
liðins og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskapellu 12. júlí.
laus og elskaðir fagrar
konur og þær elskuðu
þig.
Við höfðum oft í
flimtingum að nú hlyti
að styttast í gullregnið
eða lottóvinninginn, þú
gantaðist, mikið veik-
ur, að þú mundir ekki
trúa því fyrr en á þín-
um hinsta degi að þú
fengir ekki lottó. En
lottó þarf ekki endi-
lega að vera í formi
peninga, þú sjálfur,
vonin og virðingin sem
þú sýndir öllu og öllum í þínu lífi var
þinn stærsti lottóvinningur. Gull-
regnið er komið, ég gróðursetti það á
dánardaginn þinn í garðinum mínum
og er ég viss um að það mun blómstra
þar um komandi ár til heiðurs minn-
ingu um stórkostlegan mann.
Helena Kristmannsdóttir,
Hveragerði.
 Fleiri minningargreinar um
Gíslínu Erlendsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dögum.