Morgunblaðið - 04.01.2008, Side 30

30 FÖSTUDAGUR 4. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Árni FriðrikEinarsson
Scheving tónlistar-
maður fæddist í
Reykjavík hinn 8.
júní 1938. Hann
varð bráðkvaddur
hinn 22. desember
síðastliðinn. For-
eldrar Árna voru
Einar Árnason
Scheving húsa-
smíðameistari og
Þóranna Friðriks-
dóttir húsfreyja.
Systkini Árna eru
Örn, Birgir og Sigurlín Scheving.
Sonur Árna og Ragnheiðar Jóns-
dóttur, f. 1932, er 1) Ragnar Þór, f.
1957, kvæntur Maríu Sigmunds-
dóttur, börn þeirra eru Sólveig
Unnur, Árni Þór og Kjartan Már.
Dóttir Árna og Auðar Erlu Sig-
friedsdóttur, f. 1940, d. 1988, er 2)
Bryndís, f. 1959, gift Haraldi Ólafs-
syni, börn þeirra eru: a) Kjartan
Árni, sambýliskona Lilja Björg
Þórðardóttir, sonur þeirra er Krist-
ján Máni, b) Hrefna, sambýlismaður
Víðir Hermannsson, c) Erna, og d)
Haraldur Örn. Sonur Árna og Mar-
ungur að starfa sem hljómlistar-
maður. Hann starfaði með öllum
helstu hljómsveitum og tónlistar-
mönnum þessa lands á öllum svið-
um tónlistar. Árni var einn virtasti
djassleikari þjóðarinnar og var for-
maður djassdeildar FÍH, auk þess
sem hann var í forsvari fyrir Djass-
hátíð Reykjavíkur til fjölda ára.
Árni var eftirsóttur hljóðfæraleik-
ari, útsetjari og hljómsveitarstjóri
og spilaði inn á ótal hljómplötur á
hin ýmsu hljóðfæri, svo sem víbra-
fón, bassa, óbó, saxófón, harmon-
ikku, píanó og slagverk. Hann
sinnti lengi trúnaðarstörfum fyrir
Félag íslenskra hljómlistarmanna
og var gerður að heiðursfélaga FÍH
á aðalfundi félagsins í maí sl. Þar
var honum þakkað ómetanlegt
starf í þágu íslensks tónlistarlífs.
Árni rak einnig heildverslun sem
bar nafn hans og hafði hann m.a.
umboð fyrir Zippó-vörur. Heildsölu
sína rak hann til dánardags.
Árni verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Vinir og samstarfsmenn Árna
leika vel valin lög í kirkjunni milli
klukkan 12 og 13.
grétar Guðnadóttur, f.
1947, er 3) Guðni Þór,
f. 1967, sambýliskona
Helga Rós Reynisdótt-
ir, börn þeirra eru
Hugrún María og
Frosti Þór. Sonur Árna
og Valgerðar Þor-
steinsdóttur, f. 1945, er
4) Einar Valur, f. 1973,
sambýliskona Vigdís
Rún Jónsdóttir, börn
þeirra eru Pétur
Bjarni og Helena Ynja.
Synir Valgerðar og
fóstursynir Árna eru:
a) Þorsteinn Orri Magnússon, sam-
býliskona Ásta Hrönn Harðardóttir,
dætur hans eru Valgerður og Kristín
Ólína, og b) Arnaldur Haukur Ólafs-
son, kona hans er Louise Stefanía
Djermoun, börn þeirra eru Enok
Máni og Mikael Smári.
Eiginkona Árna er Sigríður Frið-
jónsdóttir, f. 1961. Börn hennar eru
Friðjón Snorri Guðjónsson, sambýl-
iskona María S. Guðbjörnsdóttir, og
Guðný Andrésdóttir, sambýlismaður
Eiður Örn Eyjólfsson, sonur Guðnýj-
ar er Andrés Emil Guðnýjarson.
Árni ólst upp í Reykjavík og hóf
Mig langar að skrifa nokkrar línur
um föður minn sem mér þótti ákaf-
lega vænt um. Þegar kemur að tón-
listinni, hefur enginn haft jafn sterk
áhrif á mig og pabbi. Það duldist fæst-
um að hann var gríðarlega músíkalsk-
ur og með eindæmum fjölhæfur tón-
listarmaður. Hann hafði sínar
skoðanir á tónlist, en leyfði mér þó al-
gjörlega að fara mínar eigin leiðir og
sýndi mér ómældan stuðning og
hvatningu. Ég treysti engum eyrum
betur en hans og nýtti mér þau óspart
þegar kom að nýrri tónsmíð eða út-
setningu. Starfsbróðir okkar pabba,
Tómas R. Einarsson, á víst einhvern
tíma að hafa sagt að tveir músíkölsk-
ustu menn landsins væru Árni Schev-
ing og Eyþór Gunnarsson. Ekki ætla
ég að mótmæla þessari fullyrðingu,
og er ég þakklátur fyrir að hafa stigið
sum af mínum fyrstu sporum sem at-
vinnutónlistarmaður undir hand-
leiðslu slíkra manna. Mér er einmitt
mjög minnisstætt að hafa spilað með
þeim auk Tómasar á minningartón-
leikum um Guðmund Ingólfsson árið
1992.
Pabbi var vinmargur og ég tók
snemma eftir því hversu vel hann var
liðinn hvarvetna og mikils metinn af
vinum sínum og kollegum. Hann var
góður þeim sem minna mega sín og
ég varð oft var við það að menn leit-
uðu til hans á erfiðum tímum. Hann
sýndi þannig öllum virðingu burtséð
frá þjóðfélagsstöðu. Á sama hátt
sýndi hann allri tónlist virðingu.
Hann lét aldrei misuppörvandi að-
stæður, svo sem heilsubrest, hafa telj-
andi áhrif á sína spilamennsku, enda
sannur fagmaður. Hann sýndi áhorf-
endum einfaldlega þá virðingu að
leggja sig allan fram. Með þessu hug-
arfari náði hann einnig oft því besta út
úr meðspilurum sínum. Ég kynntist
svipuðum eiginleikum hjá Ira Sulliv-
an, miklum meistara sem ég starfaði
með í nokkur ár í Bandaríkjunum.
Ein af ljúfari minningum mínum er
þegar ég fékk þá tvo til að spila með
mér lag á útskriftartónleikum mínum
við Miami-háskóla. Það sem stóð upp
úr fyrir mig þetta kvöld var það að
pabbi skyldi uppskera langmesta
lófaklappið af öllum sólóistum sem
fram komu á tónleikunum. Með einu
víbrafónsólói vann hann hugi og
hjörtu allra viðstaddra; ekki síst Ira
sjálfs, sem var fljótur að setja pabba í
flokk með meistara Milt Jackson.
Ég vil þakka öllum þeim fjölmörgu
vinum og kollegum pabba sem hafa
haft samband við mig síðastliðna viku.
Það hefur sannfært mig um hversu
mikilvægur hann var í lífi svo margra.
Einna vænst þótti mér um tölvubréf
frá félaga pabba úr Útlendingaher-
sveitinni, Pétri Östlund. Pétur hug-
hreysti mig með orðum Khalil Gibran
um hvernig sorgin og gleðin eru óað-
skiljanlegar. Í þýðingu Gunnars Dal
úr Spámanninum segir Gibran meðal
annars: „Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín … sorgin og gleðin
ferðast saman að húsi þínu, og þegar
önnur situr við borð þitt, sefur hin í
rúmi þínu.“ Pétur bætti við að auðvit-
að lyti góð tónlist sömu lögmálum.
Elsku pabbi, ég sakna þín óendan-
lega mikið, enda hefði ég ekki getað
hugsað mér betri föður. En þótt sorg-
in sé mikil þá er systir hennar, gleðin,
víst aldrei langt undan.
Einar Scheving.
Árna Scheving, þekktu flestir fyrir
flutning og útsetningu á tónlist eftir
aðra, en kannski færri sem lagasmið.
Lagið „Rivers“ sem hann samdi og
spilaði með Útlendingahersveitinni er
kannski þekktast. Á tónleikum þar
sem átti að frumflytja lagið hafði það
ekki fengið nafn og kom sú hugmynd
upp að þar sem tveir Árnar, (Árni
Scheving og Árni Egils) sömdu og út-
settu lagið væri tilvalið að láta það
heita „Árnar“ eða „Rivers“. Það á vel
við um líf Árna sem leið áfram eins og
á sem mótar farveg sinn, kvíslast og
rennur ótrauð að ósi.
Á meðal okkar tók Árni nokkur
skrefin á sviði, hvort sem var í tón-
leikasölum eða leikhúsum en nú
stendur hann á æðra sviði og fylgist
stoltur með sinni „River“. Hann horf-
ir á hana liðast áfram með börnum
sínum, barnabörnum og barnabarna-
börnum. Hversu sterk einkennin eru;
Svipurinn leynir sér ekki og jafnvel
þótt elsti sonurinn hefði ekki Árna
sem fyrirmynd í uppvextinum voru
þeir sem ein rödd, þeir höfðu sömu
skoðanir, þeir töluðu sama tungumál .
Tónlistin rennur í blóði barna og
barnabarna hans og hefur Einar Val-
ur Scheving nú þegar mótað nýjan
tónlistarfarveg fyrir Árna en hann
var augasteinn hans og eins og hann
sagði sjálfur eina barnið sem hann
fékk að vera með frá fæðingu til full-
orðinsára.
Árni bar fjölskylduna fyrir brjósti
og með góðum stuðningi í hjónabandi
sínu átti hann góðar stundir með
henni. Hvern jóladag var afi sestur
við píanóið og spilaði undir söng
barnanna og þá var sama hvort börn-
in voru ung og sungu „Bjart er yfir
Betlehem“ eða flóknari lög fyrir Sól-
veigu Unni, barnabarn sitt sem söng
líklega síðustu tónana fyrir hann á
tónleikum sem hún hélt í Iðnó tveim-
ur dögum áður en hann skildi við okk-
ur. Þar söng hún svo fallega „Ó,
Helga nótt“ sem ég er viss um að voru
yndislegir kveðjutónar fyrir hann.
Eftir sönginn töluðum við saman og
hann sagði „Ég hef aldrei getað spilað
á píanó“ í mínum eyrum hljómaði pí-
Árni Friðrik Einarsson Scheving
✝ SigurlaugSveinsdóttir
fæddist á Akureyri
27. desember 1929.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
27. desember síðast-
liðinn. Sigurlaug var
dóttir hjónanna
Sveins Árnasonar
Bjarman, f. á Reykj-
um í Tungusveit
1890, d. 1952, og
Guðbjargar Björns-
dóttur Bjarman, f. á
Miklabæ í Blöndu-
hlíð 1895, d. 1991. Systkini Sig-
urlaugar eru Björn, f. 1923, d.
2005, Anna Pála, f. 1925, Ragn-
heiður, f. 1927, d. 2007, Steinunn,
f. 1928, Jón, f. 1933, Árni, f. 1935,
og Guðbjörg, f. 1936.
Sigurlaug kvæntist 31.12. 1951
Snorra Sigurðssyni skógfræðingi,
f. á Sauðárkróki 1929. Börn þeirra
eru: 1) Sigurður Sveinn prófessor í
líffræði, f. 1951, maki Hrefna Sig-
urjónsdóttir prófessor í líffræði, f.
1950. Börn þeirra eru: a) Björg
hjúkrunarfræðingur, f. 1974. Son-
ur hennar er Vigfús Þór Eiríksson,
f. 2002, b) Snorri líf-
fræðingur, f. 1981.
2) Stefanía, f. 1954,
d. 1968. 3) Þóra
mannfræðingur, f.
1957, d. 2002. hún
var gift Guðmundi
Erlendssyni. 4) Arn-
ór skógfræðingur, f.
1960, maki Kristín
Hallgrímsdóttir sál-
fræðingur, f. 1956.
Börn þeirra eru
Stefán, f. 1987, og
Ásta Lovísa, f. 1991.
5) Steinunn líffræð-
ingur, f. 1966, maki Jóhann Ísfeld
Reynisson tölvunarfræðingur, f.
1963, synir þeirra eru Sigurþór Ís-
feld, f. 2001, og Egill Ísfeld, f.
2004. Eldri sonur Steinunnar er
Hákon Björn Högnason, f. 1991. 6)
Guðrún Margrét, tómstunda- og
uppeldisfræðingur, f. 1972, maki
Þórarinn Alvar Þórarinsson
íþróttafræðingur, f. 1976. Dætur
þeirra eru Þóra Laufey, f. 2005, og
Sigrún Birna, f. 2006.
Útför Sigurlaugar verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
Þessa vögguvísu söng hún mamma
oft á tíðum fyrir okkur systurnar þeg-
ar við vorum litlar. Hún elskaði tónlist
og var með næmt tóneyra. Það er eig-
inleiki sem við systkinin og barna-
börnin höfum verið svo lánsöm að fá
hlutdeild í.
Mamma kvaddi á sama hátt og hún
tókst á við svo margt annað í sínu lífi
„með stæl“. Hún lést á 78 ára afmæl-
isdeginum sínum, hinn 27. desember
síðastliðinn. Andlátið var friðsælt og
án baráttu. Mamma var trúuð kona
og hún hræddist ekki dauðann. Hún
var sannfærð um að dætur hennar,
Stefanía og Þóra, biðu „hinum megin“
og ekkert væri að óttast. Þetta lýsir
mömmu á margan hátt, hún var já-
kvæð og baráttuglöð, þrátt fyrir ýmis
áföll á ævinni.
Mamma kenndi okkur það sem
skiptir mestu máli í lífinu; að þykja
vænt um náungann og virða náttúr-
una. Hennar kærleikur til manna og
málleysingja var einstakur, hún mátti
ekkert aumt sjá og réttlætiskennd
hennar var sterk. Mamma var mikil
vinkona, ekki aðeins okkar heldur
tengdist hún einnig vinum okkar
sterkum böndum. Hún kunni að
hlusta og sýna hluttekningu. Henni
var umhugað um menntun barna
sinna, taldi að mennt væri máttur og
stuðningur hennar var vís. Draumur
hennar um eigin menntun rættist
ekki. Þó var hennar lífsins ganga mik-
ill skóli þar sem skiptust á skin og
skúrir. Mamma þurfti að reyna tvisv-
ar sinnum á ævinni það sem ekkert
foreldri vill ganga í gegnum, að missa
barnið sitt. Með ótrúlegri þrautseigju
tókst henni að lifa með missi sínum og
minningu systra okkar var ávallt
haldið á lofti með frásögnum mömmu
um litlu stúlkurnar sínar.
Þegar litið er til baka er fyrir margt
að þakka og á þessari stundu er það
okkur efst í huga, þakklætið fyrir allt
það sem mamma veitti af örlæti sínu
og ástúð.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.
(Jóhann Sigurjónsson)
Minningin um ömmu Sillu mun lifa í
huga barna okkar um ókomin ár.
Takk fyrir allt, elsku mútta. Þínar
ávallt elskandi dætur,
Steinunn og Guðrún.
Mig langar að minnast með nokkr-
um orðum tengdamóður minnar Sig-
urlaugar Sveinsdóttur sem lést óvænt
af völdum heilablóðfalls 27. desember.
Kynni okkar telja nærri þrjá ára-
tugi og spanna flest svið okkar dag-
legu tilveru, góðar stundir og ánægju-
legar jafnt sem krefjandi og erfiðar.
Það sem mér finnst standa upp úr
samveru okkar og ég vil minnast er að
Silla var afskaplega hjartahlý mann-
eskja og mikil félagsvera. Þessa sáust
alltaf merki í daglegu lífi. Hún sýndi
barnabörnunum sínum sérstakan
áhuga og ræktarsemi. Henni fannst
alltaf gaman að hitta þau, hún gladdist
með þeim þegar vel gekk, stóð með
þeim þegar á móti blés og róaði okkur
foreldra gjarnan þegar við vorum að
fjargviðrast út af einhverjum uppá-
tækjum þeirra.
Silla átti auðvelt með að setja sig í
spor þeirra sem áttu á brattann að
sækja með einum eða öðrum hætti og
fátt skapraunaði henni jafn mikið og
ef fólki var sýnd óvirðing eða órétt-
læti. Þetta sýndi sig í því hvernig hún
valdi að eyða tíma sínum. Á fyrri árum
gerði hún nokkuð af því að lesa inn á
hljóðbækur, hún var um árabil virk í
félagsskapnum Geðhjálp og sinnti um
tíma heimsóknaþjónustu hjá Rauða
krossinum, svo eitthvað sé nefnt af því
sem hún tók sér fyrir hendur utan
þess að sinna fjölskyldunni. Það segir
sitt um hversu auðvelt Silla átti með
að gefa af sér að hún hafði af þessum
störfum mikla ánægju.
Silla var ekki mikil efnishyggju-
manneskja og var sem henni fyndist
það fremur sókn eftir vindi að sækjast
í óhófi eftir veraldlegum hlutum. Ríki-
dæmi sitt sótt hún frekar í lestur
góðra bóka og var hún einn af þeim al-
mestu lestrarhestum sem ég hef
kynnst og hafði hún ósvikna ánægju
af lestrinum.
Lífinu fylgir bæði gleði, andstreymi
og sorgir. Silla hafði til að bera lund-
erni sem örugglega hefur gert henni
auðveldara fyrir að þola þá oft mörgu
erfiðu daga sem upp komu í hennar
lífi. Það var stutt í kímnina hjá Sillu
þegar setið var að spjalli, lifandi bros-
ið og fallegt blikið í augunum. Lífs-
krafturinn og þrautseigja hennar
gerðu það að verkum að hún reyndi
sitt til að láta ekki mótlæti og veikindi
knésetja sig heldur finna sér leið til að
lifa lífinu eins vel og hægt var. Því er
sérstaklega gott til þess að hugsa að
hafa haft tækifæri til að eiga með Sillu
og fjölskyldunni góða stund nú um jól-
in.
Ég vil þakka Sillu fyrir allar okkar
samverustundir.
Kristín.
Það er með miklum trega sem ég
rita hér kveðjuorð um hana ömmu
Sillu. Ekki átti ég von á, þegar ég kom
heim í jólafrí úr námsdvöl minni er-
lendis, að ég myndi einungis hitta
ömmu mína þrisvar sinnum í viðbót.
Fráfall hennar bar brátt að og var
okkur öllum í fjölskyldunni mikið
áfall. Ég get þó ekki annað en þakkað
fyrir að hafa verið hér heima en ekki í
burtu og glaðst með ömmu á hennar
síðustu jólum. Ég veit hún naut þess
mjög að sjá alla fjölskylduna saman
komna á jóladag. Það er huggun
harmi gegn að síðasta minning mín
um ömmu hafi verið við slíkt hátíðlegt
tækifæri.
Ég minnist ömmu Sillu sem afskap-
lega sterkrar og ákveðinnar konu.
Hún var dugnaðarforkur, enda hafði
hún unnið hörðum höndum við að
sinna heimili og fjölskyldu sinni frá
unga aldri enda einungis rétt rúmlega
tvítug þegar pabbi, frumburðurinn,
fæddist. Líf ömmu mótaðist mjög af
mörgu mótlætinu og miklum áföllum.
Þótt hún bæri harm sinn oftast í hljóði
var hún ekki hrædd við að deila raun-
um sínum. Dáðist ég mjög að henni
ömmu er hún ræddi opinskátt um
geðsjúkdóm sinn á tímum þegar fátítt
var að slíkt væri rætt fyrir opnum
tjöldum. Í seinni tíð átti ég margt
samtalið við ömmu þar sem hún lýsti
af einlægni og sannleik hvernig það
væri að lifa með slíkum sjúkdómi. Þá
hafði amma afar sterka réttlætis-
kennd og beitti hún sér ötullega fyrir
mörgu góðu málefninu, einkum kven-
réttindum og réttindum öryrkja og
geðsjúkra.
Ég minnist góðra stunda úr barn-
æsku með ömmu Sillu og afa Snorra í
Hrauntungunni. Ætíð var gaman að
gista hjá þeim og voru amma og afi
dugleg að skemmta Snorra júníor eða
nafna eins og amma kallaði mig gjarn-
an. Hrauntungan var stórt hús og
leyndist þar margt spennandi að
skoða. Fyrir bókaorm eins og mig gat
ég gleymt mér tímunum saman við
lestur skemmtilegra bóka. Amma
hafði einnig mikið dálæti á lestri og
ræddum við oft um bækur er við höfð-
um lesið, ekki síst góða krimma, sem
við kunnum bæði að meta. Einnig
minnist ég skemmtilegra stunda við
krossgátulausnir, spil og yatzi. Amma
hafði einnig mikið dálæti á klassískri
tónlist. Það dálæti skilaði sér til
margra okkar í fjölskyldunni sem höf-
um lagt stund á tónlist og þá einkum
kórsöng. Fátt gladdi ömmu meir en að
hlýða á fallegan söng og var hún afar
dugleg við að mæta á alla þá tónleika
sem fjölskyldumeðlimir tóku þátt í.
Eitt var afar sérstakt við hana
ömmu Sillu. Það var hið mikla stál-
minni hennar. Hvort sem um var að
ræða skondna atburði úr eigin barn-
æsku, sögur af sínum eigin börnum
eða atvik úr minni barnæsku sem ég
man sjálfur varla eftir, ætíð gat amma
lýst þeim í ótrúlegum smáatriðum.
Hún lagði sig fram við að fræða okkur
um liðna tíð, gróf upp gamlar myndir
og gaf okkur og bar atvik úr nútíman-
um við skemmtilega hliðstæðar sögur
úr sínu lífi. Bjó mikill fjársjóður í frá-
sögnum hennar.
Elsku afi og nafni, þín er sorgin
þyngst. Ég votta þér, pabba, Assa,
Steinu, Gunnu og öðrum ættingjum
mína dýpstu samúð. Megi minning-
arnar um ömmu Sillu lifa um aldur og
ævi eins og minningar ömmu sjálfrar
gerðu svo vel meðan hún lifði.
Snorri Sigurðsson.
Sigurlaug Sveinsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urlaugu Sveinsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu daga.