Morgunblaðið - 09.03.2008, Blaðsíða 46

46 SUNNUDAGUR 9. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Árni fæddist áAkureyri 7.
október 1938. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar 19. febr-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Sigurðar
Péturssonar, f. 7.
feb. 1904, d. 22. apr-
íl 1961, og Jakobínu
H. Árnadóttur, f. 30.
nóv. 1905, d. 10.
mars 1983. Systkini
hans eru Guðrún, f.
9. janúar 1934 og
Pétur Heiðar, f. 26. nóv. 1942.
Árni giftist hinn 3. október
1964 Guðrúnu Jóhannsdóttur, f.
18. maí 1945. Þau eignuðust fjög-
ur börn: 1) Sigurður Jóhann, f. 23.
feb. 1964, d. 16. feb. 1973. 2) Heið-
ar, f. 18 mars 1965, giftur Ástu
Guðmundsdóttur. Þau eiga börn-
in Söndru, Guðrúnu Elvu og Guð-
mund Árna og tvö barnabörn. 3)
Sævar, f. 13. apríl 1970, giftur
Telmu Ríkharðsdóttur. Þau eiga
börnin Rakel Ösp,
Jóhann Geir og
Hólmfríði Björk. 4)
Jakobína Hólm-
fríður, f. 19. mars
1977, gift Heiðari
Erni Sigurfinnssyni.
Árni ólst upp á
Akureyri og bjó þar
alla tíð. Hann fór
ungur til sjós og var
á ýmsum bátum og
skipum víðs vegar
um landið. Síðustu
11 ár sjómannsfer-
ilsins var hann á
Björgúlfi frá Dalvík. Árið 1988
hætti hann til sjós og hóf störf í
bruggverksmiðju Vífilfells þar
sem hann starfaði það sem eftir
var hans starfsferils. Þrátt fyrir
að hafa hætt til sjós voru málefni
sjómanna honum alltaf hugleikin
og sat hann lengi í stjórn Sjó-
mannafélags Eyjafjarðar.
Árni var jarðsunginn frá
Höfðakapellu á Akureyri hinn 3.
mars, í kyrrþey að eigin ósk.
Pabbi var sjómaður þar til ég var
18 ára gamall. Hann var því lítið
heima þegar ég var að alast upp en
það var alltaf spenningur þegar hann
var að koma í land. Þessa fáu daga
sem hann var heima var reynt að
gera eitthvað skemmtilegt í fjöl-
skyldunni og oft var nóg að vera öll
saman eða fara á rúntinn, keyra
Eyjafjarðarhringinn, stoppa á leið-
inni og fá sér pylsu og kók.
Þegar hann hætti á sjónum var ég
orðinn hálffullorðinn og við urðum
því frekar eins og félagar en feðgar.
Ég hef verið í íþróttum síðan ég var
smápolli og pabbi fylgdist alltaf vel
með mér og safnaði úrklippum úr
blöðum en hann fór þó aldrei á leiki,
það var eitthvað sem hann beit í sig.
Þannig var hann, ef hann beit eitt-
hvað í sig var því ekki hnikað,
þrjóska segja sumir.
Pabbi var mikill bílaáhugamaður
og vildi alltaf eiga góða bíla, hann fór
í gegnum nokkur skeið þar. Á tíma-
bili var hann með dellu fyrir amerísk-
um bílum. Síðan sneri hann bakinu
við þeim og árið 1980 keypti hann sér
BMW. Síðan þá átti hann alltaf einn
slíkan. Hann hugsaði gríðarlega vel
um bílana sína og fór ég oft með hon-
um að þrífa þá. Það var eins gott að
hafa nægan tíma því að þetta voru
engin venjuleg þrif, felgurnar voru
pússaðar með tannbursta og vélin
var bónuð. Enda kom það einu sinni
fyrir að hann var að selja bíl sem var
orðinn 7-8 ára gamall og væntanleg-
ur kaupandi var viss um að það væri
ný vél í bílnum því að hvergi var
hægt að sjá rykkorn á henni.
Ég kynntist eiginkonu minni,
Telmu, árið 1990 og fljótlega eftir
það flutti hún inn á heimilið til okkar
og var henni frá fyrsta degi tekið sem
einni af fjölskyldunni. Eftir að hafa
búið í foreldrahúsum einn skólavetur
fórum við að búa saman, þá var alltaf
notalegt þegar tengdapabbi leit inn í
kaffi og spjall sem var ósjaldan.
Hann var einstaklega barngóður og
krökkunum fannst alltaf gaman að
fara til ömmu og afa, hvort sem það
var í heimsókn með okkur eða í pöss-
un. Eftir að þau voru sótt úr pössun
spurðu þau okkur alltaf að því sama;
af hverju er aldrei kvöldkaffi hjá okk-
ur, afi er alltaf með kvöldkaffi. Hann
veitti þeim mikla athygli og þeim
fannst nú ekki slæmt að fá smáklór
hjá afa en það var iðulega svo að þau
kúrðu hjá honum og hann klóraði
þeim á bakinu.
Matur og matargerð var áhugamál
hjá pabba, það var ósjaldan sem mað-
ur kom í mat til þeirra og þá stóð
mamma við eldavélina að gera sósu
en pabbi með svuntuna við grillið og
nostraði við kjötið eða fiskinn en
hann var mikill fiskmaður.
Árið 2002 veiktist hann hastarlega
og var greindur með krabbamein.
Honum var vart hugað líf en eftir
margra mánaða baráttu kom hann
heim og hafði sigrast á þessum illvíga
sjúkdómi. Þar kom þrjóskan sér vel.
Eftir nokkur góð ár greindist hann
tvisvar aftur og í síðasta skiptið var
vitað hvert stefndi. Hann var þó allt-
af sá eini sem hélt jákvæðninni og tók
örlögum sínum af miklu æðruleysi.
Við kveðjum pabba og tengda-
pabba með miklum söknuði.
Sævar og Telma.
Elsku pabbi.
Á svona stundum hugsar maður
gjarnan mest um allt það sem maður
saknar og allt sem maður vildi upp-
lifa með þér. Þegar við vissum í hvað
stefndi ræddum við þetta og þú
hvattir mig til að hugsa frekar um
allar góðu stundirnar og þakka fyrir
þær. Í anda þinnar jákvæðni langar
mig að þakka fyrir góðar stundir og
allt sem þú hefur kennt mér.
Þú kenndir mér að koma fram við
aðra eins og ég vildi að aðrir kæmu
fram við mig og að reyna að taka á
móti öllum mínum verkefnum í lífi og
starfi með jákvæðni og vinnusemi.
Ég þakka fyrir öll faðmlögin og alla
þín ást og hlýju. Ég þakka fyrir hvað
þú minntir mig oft á hvað væri gam-
an að lifa, hversu veikur sem þú
varst. Ég þakka fyrir þegar þú vaktir
mig á morgnana af því að þú vissir að
mér þætti það svo miklu betra en að
vakna við vekjaraklukku. Ég þakka
fyrir stundirnar sem við elduðum
saman uppsóp úr ísskápnum og
skemmtum okkur vel yfir útkom-
unni. Ég þakka fyrir allar samveru-
stundirnar okkar á sjúkrahúsinu,
þegar við slógum upp stórveislu með
einni kökusneið eða vínarbrauði og
kaffi úr góðu kaffivélinni. Ekki síst
þakka ég fyrir þrjóskuna þína sem
varð til þess að þú fannst þrek, þrátt
fyrir mikil veikindi, til að ganga með
mér inn kirkjugólfið fyrir um ári.
Nærvera þín fullkomnaði daginn. Við
vorum svo flott skjálfandi saman inn
kirkjugólfið.
Pabbi, ég elska þig og mun sakna
þín svo mikið en þegar ég verð sorg-
mædd mun ég hugsa til þín, reyna að
snúa neikvæðum hugsunum í já-
kvæðar og muna að það er svo gaman
að lifa.
Augasteinninn þinn
Jakobína H. Árnadóttir.
Elsku afi. Okkur langar að minn-
ast þín í nokkrum orðum. Það er erf-
itt að sætta sig við það að þú sért far-
inn frá okkur svona allt of snemma,
við sem áttum eftir að gera svo margt
saman. En þegar barist er við illvíg-
an sjúkdóm verður þetta því miður
allt of oft niðurstaðan. En þú stóðst
þig vel í baráttunni, það verður aldrei
af þér tekið. Þú stóðst þig eins og
hetja og tókst á við veikindi þín á já-
kvæðan og yfirvegaðan hátt. Aldrei
heyrðum við þig kvarta og alltaf var
húmorinn þinn á réttum stað enda
þegar þú varst spurður hvernig þér
liði var svarið alltaf á þessa leið: „Ja,
það er nú ekkert að mér!“ eða „Það
er nú ekkert að mér að utan en ég er
ónýtur að innan.“ Enda varstu í
miklu uppáhaldi hjá starfsfólkinu á
deildinni þinni sem hafði svo gaman
af þessum skemmtilega sjúklingi. En
þrátt fyrir alla þína þrjósku og bar-
áttuvilja varðstu að lokum að játa þig
sigraðan. En jafnvel þegar þú vissir
að sjúkdómurinn mynda hafa betur
tókstu því af svo miklu æðruleysi að
fólk dáðist að. Eina sem þú hafðir
áhyggjur af var að vera ekki til stað-
ar fyrir ömmu til þess að halda utan
um hana og kyssa. En við munum
passa hana eins og við lofuðum.
Afi var alltaf svo glaður að lifa og
þakklátur fyrir að eiga ömmu sem
hann elskaði svo endalaust mikið og
fjölskylduna sem hann var svo stolt-
ur af. Það var alltaf svo gott að koma
til afa og ömmu. Þar fengum við hlýj-
ar móttökur og mikið af faðmlögum
frá honum. Hann var alltaf svo glað-
ur að sjá okkur og við gátum setið og
spjallað um allt milli himins og jarð-
ar, alveg sama hvort það var núna
undanfarin ár eða þegar við vorum
lítil. Afi gat nefnilega spjallað við alla
og leit á alla sem jafningja sína. Það
sýnir sig best á risastórum vinahóp
hans sem samanstendur af fólki á öll-
um aldri.
Á svona stundum koma upp í hug-
ann margar góðar minningar, minn-
ingar sem við munum alltaf geyma í
hjörtum okkar. Minningarnar um
það þegar afi og amma heimsóttu
okkur til Vestmannaeyja ófáar ferð-
irnar, þegar við fórum með þeim á
sunnudagsrúnt sem oftar en ekki
endaði á því að kaupa ís í Brynju. Afi
elskaði veislur og lét sig sko ekki
vanta í þær. Alltaf var hann mættur
fyrstur og aldrei brást það að hann
var fyrstur að standa upp þegar búið
var að segja gjöriði svo vel. Til hvers
að bíða þegar búið var að bjóða hon-
um að fá sér.
Afi kallaði sig alltaf afa táning
enda var hann alveg einstaklega ung-
ur í anda og þegar boðið var upp á ís,
sleikjó eða bolsíur fyrir börnin taldi
hann sig alltaf með í þeim hópi. Við
kveðjum þig ekki bara sem góðan afa
heldur einnig sem góðan vin. Það á
eftir að vera skrýtið að hafa þig ekki
lengur með okkur í áramótapartíinu,
laufabrauðsgerðinni, öllum fjöl-
skyldumótunum, grillveislunum sem
þú stóðst oftar en ekki fyrir og í öllu
öðru sem við gerðum saman.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir alla
ástina og hlýjuna sem þú sýndir okk-
ur alltaf. Við erum ríkari að hafa haft
þig í lífi okkar.
Þín
Sandra, Guðrún Elva og
Guðmundur Árni.
Afi Árni var alltaf hress og kátur.
Hann var alltaf til í að horfa á
myndir, spila eða bara spjalla saman.
Alltaf þegar við gistum hjá honum
fórum við á vídeóleiguna og keyptum
okkur helling af nammi og svo var
haldið lúxusbíókvöld. Þegar klukkan
var orðin margt læddumst við alltaf
fram í eldhús og fengum okkur
kvöldkaffi sem var oftast bara kökur
og nammi og svoleiðis. Hann var
svona nammigrís eins og við krakk-
arnir og hann var brjálaður í ís. Þeg-
ar okkur vantaði far á æfingar gátum
við bara hringt í hann og hann kom
og skutlaði okkur. Hann átti gamlan
Subaru sem við kölluðum alltaf kagg-
ann. Þegar afi var að skutla okkur
eitthvert vildum við miklu frekar
fara í kagganum heldur en í BMW-
bílnum. Í kagganum máttum við líka
sitja frammí því að það voru engin
bílbelti afturí.
Við kveðjum elsku afa Árna með
söknuði en við eigum margar góðar
minningar um hann sem við geymum
í hjörtum okkar.
Rakel Ösp og Jóhann Geir.
Í lífinu skapar þú þér orðstír, sem lifir
áfram þegar þú ert genginn.
Nú ertu horfinn frá mér elsku
bróðir minn. Ég heyri ekki framar
glaðlega rödd þína svara í símann:
„Nei, stóra systir?“ Mér fannst mjög
gaman að lesa bæði fyrir sjálfa mig,
en líka fyrir áheyrendur og þú varst
góður hlustandi. Starðir hljóður út í
loftið og hnoðaðir hornið á sænginni
þinni eða einhverjum púðanum henn-
ar mömmu. Á aðfangadagskvöld
bauðst ég til að lesa fyrir þig Tars-
anbókina sem þú fékkst í jólagjöf,
enda var ég áfjáð í að lesa hana sjálf.
Mamma var nú ekki ánægð með að
við læsum á jólanóttina, síst svona
bækur, en lét þó kyrrt liggja. Við lék-
um okkur ekki mikið saman að öðru
leyti, því að ég hafði ekki áhuga á
hasarblöðunum þínum og þú ekki á
leikarablöðunum mínum eða dúkku-
lísunum.
Þegar ég var nýbyrjuð að búa í
Reykjavík varst þú á togara fyrir
sunnan og leigðir í sömu blokk og ég.
Þá varst þú tíður gestur hjá mér en
svo fluttum við bæði aftur til Akur-
eyrar, og gerðumst „þorparar“.
Þú kynntist Gunnu, sem stóð alltaf
eins og klettur við hlið þér, allt til síð-
asta augnabliks. Það var stutt á milli
okkar og mikill samgangur. Jólaboð-
in hjá mömmu hjálpuðu mikið til að
gera fjölskyldurnar okkar að einni
fjölskyldu. Þegar þú veiktist fyrst
vissi ég að þér myndi batna, Klara
birtist mér í draumi og sagði mér
það. Við fengum öll nokkur yndisleg
ár saman. Þegar þú veiktist aftur tal-
aði enginn við mig, samt var ég von-
góð, enda tími ég aldrei að eyða tím-
anum í að harma það sem kannski
kemur. Stuttu áður en þú komst
norður núna síðast var ég að hugsa
um þig og skyndilega kom yfir mig
svo ólýsanleg tilfinning. Ég fylltist
friði og vellíðan og fann að allt færi
vel. Ég hringdi í þig og sagði þér frá
þessari upplifun en þú sagðir: „Nei,
það verður ekkert svoleiðis, þetta fer
að verða búið.“ Samt hvarf þessi til-
finning ekki frá mér. Ég var svo eig-
ingjörn að ég hélt að þessi vellíðan
væri ætluð mér, en ég veit nú að ein-
hver var að sýna mér hvað þú ættir í
vændum.
Söknuður okkar ástvina þinna er
mikill og nístir hjartað. En það er
vegna allra yndislegu endurminning-
anna sem við eigum. Ef við hefðum
ekki upplifað allar þessar yndislegu
stundir saman hefðum við einskis að
sakna. Myndum við vilja skipta? Tár
okkar eru ekki sorgartár heldur
þakkartár. Ég veit að þú vildir ekki
láta hampa þér en nú ætla ég ekki að
hlýða þér heldur láta þrjóskuna ráða
og gera það sem ég vil og skrifa
minningargrein um þig. Fyrst að
þeir þrjóskustu úr ættinni; mamma,
Kjartan og þú, eruð farin verð ég að
halda uppi merkinu.
Elsku Gunna, Heiðar, Ásta, Sæv-
ar, Telma, Fríða, Heiðar og fjöl-
skyldur, við Andri vottum ykkur
innilega samúð, megi Guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiða tíma og halda
verndarhendi yfir ykkur öllum.
Guðrún Sigurðardóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Kær frændi er látinn. Eiginlega
vorum við Árni frekar eins og systk-
ini og honum fannst ég alltaf vera
litla systir og kynnti mig sem slíka,
kynning sem mér þótti alltaf mjög
vænt um.
Hann þóttist líka eiga stóran hluta
í mínu uppeldi og þá náttúrlega fyrst
og fremst það sem honum þótti já-
kvætt og gott.
Árni var mjög bóngóður og man ég
eftir að einu sinni sem oftar fór ég í
hádegismat til ömmu í Fjólugötu og
meðan ég stoppaði versnaði veður þó
nokkuð. Ömmu fannst ómögulegt að
ég labbaði aftur inn í bæ svo að hún
hringdi í Árna sem þá var í landi og
bað hann að koma utan úr þorpi til að
keyra mig í vinnuna. Þetta fannst
honum nú ekki mikið mál og kom um
hæl. Svona var hann alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir alla.
Árni var mikill fjölskyldumaður og
duglegur að heimsækja fólk og halda
sambandi og hjá honum var hægt að
fá fréttir af öðrum ættingjum og vin-
um.
Hann átti líka mjög mikið af vinum
eins og best sást í veikindum hans.
Þá var sífellt verið að spyrja eftir
honum og mjög margir sem heim-
sóttu hann og hringdu.
Upp í hugann koma yndislegar
samverustundir, jóladagur í Fjólu-
götu og síðar hjá okkur hinum, fjöl-
skyldumót á sumrin sem eru afar
mikilvæg til að viðhalda því góða
sambandi sem alltaf hefur verið og
ótal margar aðrar stundir. Fyrir
þetta allt ber að þakka.
Hetjulegri baráttu sem háð var af
miklu æðruleysi og karlmennsku er
nú lokið og vil ég þakka frænda mín-
um umhyggjuna og væntumþykjuna
sem hann alla tíð sýndi mér og mín-
um.
Hólmdís.
Elsku Árni frændi.
Þar sem þú ert nú lagður af stað í
ferðalagið sem bíður okkar allra
langar mig að senda nokkrar línur
með þér. Þú skilur eftir þig hafsjó
minninga sem eiga eftir að fylgja
mér alla tíð. Þær fyrstu tengjast
Fjólugötunni og þá sérstaklega jóla-
boðunum sem þar voru haldin. Þar
mættir þú, Gunna og börnin og við
nutum þess öll að geta verið saman í
sönnu jólaskapi. Flestar minningarn-
ar koma þó úr Langholtinu og þann
tíma sem þið Gunna bjugguð þar
enda var ég tíður gestur á heimili
ykkar. Þar leið mér alltaf eins og
heima hjá mér enda mætti ég þannig
viðmóti frá ykkur báðum. Þú varst
ávallt uppáhalds frændi minn í upp-
vextinum og Gunna uppáhalds
frænka.
Þegar ég var krakki varstu vinn-
andi á sjó. Það var ávallt spennandi
þegar þú komst í land enda gafstu
þér ávallt tíma til að spjalla og gefa af
þér. Við Sævar biðum spenntir eftir
því að heyra nýjar sögur eða brand-
ara og ósjaldan komstu okkur til að
veltast um í hláturskasti. Það var
sama hvort það var sagan um „hand-
ritin heim“ eða skipsfélaga þína, frá-
sagnarlist þín var þannig að allt var
fyndið.
Fyrir mér hefurðu alltaf verið
sveipaður dýrðarljóma enda haft svo
jákvæð áhrif á allt og alla í kringum
þig. Það hefur engum dulist hvað
fjölskyldan og ættin hefur verið þér
kær enda áttu ást og virðingu okkar
allra.
Matur hefur ávallt verið skammt
undan þegar þú ert annars vegar og
var sérlega skemmtilegt að horfa á
þig borða og tala um mat. Það var
sama hvort það voru sviðalappir,
fiskur eða eitthvað annað, allt var
borðað af mikilli natni og eftir sat
Árni Sigurðsson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
GOTTSKÁLK GUÐJÓNSSON,
Álfholti 34B,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum föstudaginn 7. mars.
Guðbjörg Valgeirsdóttir,
Guðjón Gottskálksson, Merlinda Eyac,
Guðbjörn Jóshua Guðjónsson.
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919