Morgunblaðið - 17.04.2008, Blaðsíða 30

30 FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Margrét Finn-bogadóttir fædd-
ist á Akureyri 6. apr-
íl 1947. Hún varð
bráðkvödd á heimili
sínu, Sævangi 26 í
Hafnarfirði, þriðju-
daginn 8. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Finnbogi Jónsson, f.
29. ágúst 1904, d. 20.
ágúst 1964, og Fann-
ey Jónsdóttir, f. 4.
júlí 1909, d. 5. októ-
ber 1981. Bræður
Margrétar eru Henning, f. 9. októ-
ber 1932, og Gunnar, f. 6. febrúar
1939.
Margrét og Gylfi Jónasson, f. 19.
janúar 1942, gengu í hjónaband
hinn. júlí 1968. Þau eiga þrjá syni,
þeir eru: 1) Finnbogi, f. 26. febrúar
1970, kvæntur Svönu Huld Linnet,
f. 25. september 1970. Börn þeirra
eru Kristján Flóki, f. 12. janúar
1995, og Ylfa, f. 10. desember
2002. 2) Jónas, f. 3. október 1972,
kvæntur Ingibjörgu Valgeirs-
dóttur, f. 13. júní 1973. Börn þeirra
eru Sölvi Þór, f. 25. ágúst 1990, og
Hrafnhildur Kría, f. 25. október
2004. 3) Gylfi Örn, f. 31. ágúst
1976, sambýliskona Margrét Guð-
rúnardóttir, f. 10. ágúst 1984.
Margrét bjó fyrstu fimm árin á
Akureyri en mestan
hluta ævi sinnar í
Hafnarfirði. Hún var
í Barnaskóla Hafn-
arfjarðar, þá Flens-
borgarskóla þaðan
sem hún lauk gagn-
fræðaprófi og síðar
lauk hún prófi frá
Húsmæðraskólanum
á Ísafirði. Hún vann
við verslunarstörf til
margra ára en sl.
átján ár helgaði hún
Setbergsskóla í
Hafnarfirði starfs-
krafta sína þar sem hún vann sem
stuðningsfulltrúi. Margrét tók
virkan þátt í félagsstarfi og var
valin til ýmissa trúnaðarstarfa.
Hún var varaformaður sókn-
arnefndar Víðistaðasóknar til dán-
ardægurs og hafði áður m.a. gegnt
formennsku í Systrafélagi Víð-
istaðasóknar, formennsku í Fim-
leikafélaginu Björk, var einn af
stofnendum MND-félagsins á Ís-
landi, sat í stjórn Krabbameins-
félags Hafnarfjarðar, í stjórn
Bandalags kvenna í Hafnarfirði og
hafði setið í Félagsmálaráði Hafn-
arfjarðar á vegum Alþýðuflokks-
ins.
Útför Margrétar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst út-
förin klukkan 15.
Ég stóð á tröppunum á Sævangi 26
og hringdi feimin dyrabjöllunni. Mar-
grét Finnbogadóttir opnaði fyrir mig
dyrnar og við hittumst í fyrsta sinn.
Ég man að ég varð hissa þegar ég sá
hvað hún var hávaxin. Ég hafði fallið
fyrir litlum dökkhærðum, hrikalega
sætum strák sem gat látið mig hlæja
út í eitt. Hæfileikann til að sjá spaugi-
legu hliðarnar á lífinu hafði hann frá
henni.
Mér þykir vænt um að muna eftir
þessu fyrsta augnabliki, elsku Magga
mín. Það er fallega táknrænt. Á þinn
rólega og yfirvegaða hátt bauðstu
mér inn á heimili þitt þennan dag fyr-
ir 19 árum og allar götur síðan hefur
það staðið mér opið. Þú tókst á móti
lítilli 16 ára stelpu sem fljótlega lagði
lítinn elskaðan ömmustrák og allar
sínar áhyggjur í fangið á þér. Í 400
kílómetra fjarlægð frá foreldrum
mínum varstu mér allt sem ég þurfti á
að halda. Með ykkar fallegu ró leidd-
uð þið Gylfi okkur Jónas skref fyrir
skref út í lífið. Ég fann oft fyrir van-
mætti mínum í alltof stóru móður-
hlutverkinu og ég man hvað það var
mér mikilvægt að þú sagðir mér aldr-
ei hvernig ég ætti að gera hlutina – þú
beiðst þangað til ég spurði.
Ég horfði á sorgmæddan drenginn
minn standa við fótgafl þinn þar sem
við kvöddum þig á Sævanginum. Þeg-
ar ég horfði á ykkur til skiptis fann ég
svo sterkt hvernig þú hafðir verið líf-
taugin hans fyrstu árin. Þú gafst hon-
um það sem ég gat ekki gefið honum
þá. Ég er þakklát fyrir að ég skyldi
mörgum árum seinna hafa öðlast
þroska til að þakka þér fyrir allt sem
þú hefur verið mér.
Litli fuglinn frá Kína lét okkur bíða
eftir sér. Í þeirri bið reyndi á. Þið
Gylfi hélduð þétt utan um okkur litlu
fjölskylduna sem þráði að verða stór.
Krían kom eins og glaðvær vorboði
inn í líf okkar allra og varð fjórði gull-
molinn í fallegum hópi barnabarna
ykkar. Þau hafa misst mikið.
Síðasta augnablik okkar áttum við
á sama stað og við hittumst fyrst. Ég
faðmaði þig og kyssti í forstofunni á
Sævanginum þegar ég kvaddi þig á
afmælisdaginn þinn. Tveimur dögum
síðar var allt breytt. Ég hugsaði um
sorgina þegar ég sat í sófanum í stof-
unni þinni sem fylltist af ást og sökn-
uði og góðu fólki og hlýjum kveðjum
og ótal hlutum til að huga að. Hvernig
sorgin ferðast stöðugt á milli húsa,
stoppar einhvern veginn aldrei. Og
einn fallegan sólskinsdag ryðst hún
inn í húsið mitt eins og hvirfilvindur
án þess að gera boð á undan sér. Og
ég stend bara dofin og horfi á fólkið
mitt og finn að það er ekkert okkar al-
veg að gera sér grein fyrir hvað er að
gerast.
Elsku hjartans Magga mín. Dreng-
irnir þínir hafa fallegt upplag. Þú
valdir lífsförunaut þinn vel. Það gerði
ég líka. Jónas er kletturinn minn og
barnanna okkar, eins og þú hefur ver-
ið okkur öllum.
Við Jónas, Sölvi Þór og Hrafnhild-
ur Kría sendum þér ástarþakkir –
fyrir allt.
Þín,
Ingibjörg Valgeirsdóttir.
Kveðja
frá Setbergsskóla
Margrét Finnbogadóttir var
starfsmaður í Setbergsskóla frá árinu
1990 þar til hún lést á heimili sínu 12.
apríl síðastliðinn. Hún starfaði sem
stuðningsfulltrúi og skólaliði, mest
inni í bekkjum síðustu árin en áður
vann hún einnig á bókasafni skólans.
Þegar talað er um einkenni góðra fyr-
irtækja er nú horft á mannauð. Í því
er fólgin sú hugsun að starfsfólkið er
öxullinn sem allt snýst um og um-
hyggja starfsmanns og tryggð í garð
vinnustaðar er metin sem auður hans.
Margrét var ein af þeim starfsmönn-
um sem auðgaði Setbergsskóla. Hún
gekk til verka af ábyrgð, staðfestu og
einstakri samviskusemi. Henni lét vel
að hvetja nemendur og leiðbeindi
þeim af hæglæti og festu. Þeir nem-
endur sem hafa útskrifast frá Set-
bergsskóla á undanförnum árum hafa
fengið einkunnaspjöld með rithönd
Margrétar og eiga þau til minningar
en það var eitt af hefðbundnum vor-
verkum sem hún sá um. Hún var bón-
góð og oft leituðum við til hennar þeg-
ar við þurftum á greiða að halda. Þeir
sem komu á sýningu skólans á þema-
dögum í vetur muna eflaust eftir
skemmtilegum skotthúfum sem börn-
in í þriðja bekk dönsuðu með. Þessar
húfur eiga upphaf sitt hjá Margréti en
hún og kennararnir sátu gjarnan og
hnýttu dúska og prjónuðu húfurnar í
frístundum. Ætlunin er að búa til enn
fleiri og nota á kolla barnanna í fjórða
bekk á Björtum dögum í vor þegar
hátíð verður á Thorsplani.
Ekki má gleyma því sem Margrét
gaf af sér í hópi starfsmanna. Það var
oft brosað við kaffiborðið þar sem hún
sat því Margrét var skemmtileg og
gat gert græskulaust gaman að tilver-
unni. Ég vil fyrir hönd skólans kveðja
Margréti Finnbogadóttur. Hún var
ekki bara mikils metinn starfsmaður
heldur vinur okkar og það er sárt að
missa hana.
Fjölskyldu og vinum Margrétar
sendum við einlægar samúðarkveðj-
ur.
Guðríður Óskarsdóttir,
skólastjóri Setbergsskóla.
Í dag kveðjum við eina af stofn-
félögum Systrafélags Víðistaðasókn-
ar, Margréti Finnbogadóttir. Okkur
setti hljóðar þegar við fengum þá
fregn að hún hefði orðið bráðkvödd,
langt um aldur fram.
Hún Magga Finnboga eins og við
kölluðum hana var alltaf boðin og bú-
in til að gera allt fyrir félagið frá
fyrstu tíð. Hún sat í stjórn bæði sem
gjaldkeri og síðar sem formaður og
það var sama að hvaða starfi hún
gekk, því sinnti hún af miklum dugn-
aði og alúð.
Þær voru líka ófáar nefndirnar sem
hún sat í fyrir félagið, þær verða ekki
tíundaðar hér. Það var alltaf gott og
gaman að vinna með Möggu hvort
sem það var á föndurkvöldum fyrir
basar í „gamla daga“ eða við blóma-
sölu félagsins hin síðari ár. Alltaf var
hún jafn kát og hress.
Systrafélagið kveður nú Margréti
Finnbogadóttir með virðingu, sökn-
uði og þökk fyrir öll hennar góðu störf
í þágu félagsins.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning hennar.
Eiginmanni hennar og fjölskyldu
vottar félagið dýpstu samúð.
Systrafélag Víðistaðasóknar.
Kveðja frá
saumaklúbbsvinkonum.
Hún Magga, elskuleg vinkona okk-
ar er látin.
Stundum vitum við að kveðjustund
er að nálgast og getum þá búið okkur
undir það sem koma skal, en stundum
er engin viðvörun og alvaran skellur á
með fullum þunga sínum öllum að
óvörum. Þetta ósýnilega bil milli lífs
og dauða verður allt í einu áþreifan-
legt og raunverulegt. Aðeins tæpum
sólarhring áður en kallið kom sátum
við saman í góðu yfirlæti, skemmtum
hver annarri með sögum úr hvers-
dagsleikanum, dáðumst að handverki
hver annarrar, því þessi saumaklúbb-
ur ber nafn með rentu, og gæddum
okkur á góðum veitingum. Samræð-
urnar þetta síðasta kvöld okkar sam-
an snerust að miklu leyti um það að
reyna að njóta lífsins meðan það varir
og rækta betur fjölskyldu- og vináttu-
böndin, því enginn veit hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér. Við viss-
um ekki þá hversu satt þetta var.
Við sjáum Möggu fyrir okkur þar
sem hún sat álút og einbeitt yfir
prjónaskapnum þar sem hún var að
leggja lokahönd á peysu handa einu
barnabarninu, því aldrei kom það fyr-
ir að hún kæmi verkefnalaus á þessar
samkomur. Alltaf var ný peysa á
prjónunum í hvert skipti og þær
skipta mörgum tugum ef ekki meira,
fallegu flíkurnar, sem hún prjónaði á
vini og vandamenn. Þótt hún væri
áhugasöm um handverkið þá kunni
hún líka þá list að segja frá og margar
skemmtilegar sögur af mönnum og
málefnum og ekki síst henni sjálfri,
fengum við jafnan að heyra okkur til
óblandinnar ánægju.
Við fylgdumst með fjölskyldunni
hennar sem hún var svo óendanlega
stolt af, sonunum þremur, tengda-
dætrunum og barnabörnunum fjór-
um, og honum Gylfa, manninum
trausta, sem fylgdi henni gegnum líf-
ið. Hún var möndullinn, kletturinn í
hafinu, stoð fjölskyldu sinnar og
styrkur. Hún var með afbrigðum
ræktarsöm við vini sína og jafnan
mætt fyrst allra til þeirra sem áttu
um sárt að binda.
Nú er stórt skarðið í okkar litla
hópi.Við sjáum á bak okkar góðu vin-
konu, við munum sakna hennar ósegj-
anlega en alltaf eigum við eftir að
finna fyrir nærveru hennar. Við erum
hjartanlega þakklátar fyrir að hafa
átt vináttu hennar og fengið að vera
henni samstiga þennan stutta spöl.
Gylfi, kæri vinur! Við minnumst
gleðistunda og ferðalaga innanlands
og utan, þegar þið, karlarnir okkar,
fenguð að vera með. Við minnumst
kærrar vinkonu, sem okkur þótti svo
vænt um. Þér og sonum ykkar,
tengdadætrum, barnabörnum og öll-
um ástvinum Margrétar vottum við
okkar dýpstu samúð.
Elísabet, Elsa, Hulda, Jenný.
Það eru um 45 ár síðan 15 stúlkna
hópur tók að æfa körfubolta í litla
leikfimihúsinu við Lækjarskólann í
Hafnarfirði. Á þessum árum var mikil
lægð í fimleikaiðkun, en körfubolti að
hasla sér völl hér á landi.
Fimleikafélagið Björk átti eins og
önnur félög hér í bæ ötult félagsfólk
sem sá að allar íþróttir eru unglingum
hollar og var því tilbúið að styðja við
hópinn. „Körfuboltastelpurnar“ æfðu
því undir merki Bjarkanna. Magga
var ein af hópnum, þessum hópi sem
enn eftir 45 ár hittist og heldur
sterkri og góðri liðsheild. Magga er sú
fyrsta sem kveður úr þessum góða
hópi. Hún var sterk félagskona, ætíð
tilbúin að hjálpa til ef félagið kallaði.
Hún tók að sér að vera formaður
Bjarkanna í nokkur ár milli 7́0 oǵ80,
en þá var félagið að vinna sér góðan
sess í fimleikum á ný.
Við höfðum ákveðið að hittast
fimmtudaginn 10. apríl, gamli „Körfu-
boltahópurinn“. Við erum vanar að
hittast tvisvar til þrisvar á ári, borða
saman, rifja upp gamlar minningar og
njóta samvistanna. Nú vantaði
Möggu í hópinn, það var komið stórt
skarð sem ekki verður fyllt. Hún átti
létta lund, átti alltaf gott með að
hrista upp í hópnum og hressa and-
rúmsloftið þó einhverjar hefðu fengið
högg í lífsins skóla, eins og eðlilegt er í
stórum hópi. Möggu er sárt saknað af
gamla hópnum. Það er ennþá ekki til
nema eitt körfuboltalið hjá Björkun-
um og það voru Íslandsmeistararnir í
öðrum flokki kvenna 1963.
Ég get ekki lokið þessum línum án
þess að minnast á samstarf Möggu og
fjölskyldu hennar við Engidalsskóla,
þar sem synir Möggu og Gylfa hófu
sína skólagöngu. Það var alltaf hægt
að treysta á hjálp frá þeim hjónum, ef
skólann vantaði liðsmenn í foreldra-
félagið, fyrir þetta vil ég undirrituð
þakka sérstaklega.
Ég vil fyrir hönd gamla hópsins
senda fjölskyldu Möggu og vinum
hugheilar samúðarkveðjur.
„Körfuboltastelpurnar“,
Hjördís Guðbjörnsdóttir.
Mánudaginn 8. apríl kvöddum við í
3.HG Möggu. Hún hafði lokið við að
láta þau lesa sem það áttu eftir frá því
fyrr um morguninn. Það hafði verið
nóg að gera, allir að vinna verkefnin
sín og ganga frá þeim í möppur. Ys og
þys var og erill. En ekkert haggaði
Möggu. Hún gekk í verk sín af rögg-
semi og rósemd. Hún minnti á stein-
nökkva úr þjóðsögu þegar hún stímdi
í gegnum krakkahafið og tók til hend-
inni. Oft var kallað: „Magga, Magga,
komdu núna til mín“ eða: „Ég er búin
að bíða lengur, ég er næst.“ Og allt
gekk upp í rólegheitum. Magga hafði
líka frábæran húmor. Hún kímdi oft,
eftir að hafa hlustað af kostgæfni á
þau gullkorn sem féllu, þegar frá-
sagnir og samræður fóru á flug um líf-
ið og tilveruna, eða þegar gert var út
um ágreiningsmál með hinum ýmsu
tilþrifum og af lífsins alvöru. Ekki
hvarflaði að okkur að við værum að
kveðja hana í síðasta sinn þennan dag,
þegar hún gekk út úr stofunni og
þakkaði fyrir sig. Ótrúlega sárt og
snöggt snaraði Dauðinn sér inn í hóp-
inn okkar og slæmdi til okkar ljánum.
Hann var kominn til að sækja Möggu.
Það er eins og hann hafi hrifsað hana
til sín með bláoddinum á vopni sínu.
Eftir sitjum við hnípin og agndofa,
vitandi að við dauðans dómara deilum
við ekki. En við erum öll viss um að
Magga fór beint til himna. Þar beið
Guð eftir henni og bauð henni strax
vinnu. Og nú vinnur hún í skóla á
himnum við að hjálpa börnum að lesa,
skrifa og reikna og spjallar við þau
um lífið og tilveruna. En gullkornum
höfum við safnað saman og bundið í
knippi til að senda á eftir henni, svo
hún geti ávallt minnst okkar eins og
við munum alltaf minnast hennar:
„Magga, þú varst best. Systir mín
heitir líka Margrét. Hún á heima í
Danmörku.“
„Magga var góð kona, en ég þekkti
hana ekki lengi. Samt var hún góð.“
„Þú ert góð kona, Margrét.“
„Magga er góð kona.“
„Magga er frábær kona og mjög
góð.“
„Magga er best.“
„Magga er mjög góð kona.“
“Takk fyrir að kenna mér svo
margt, Magga mín.“
“Þú ert frábær vinur og takk fyrir
að búa til skotthúfuna, Magga mín.“
“Hún er hraust núna. Hún er góð
kona. Takk fyrir samveruna.“
“Takk fyrir samveruna.“
“Magga, þú ert uppáhaldskennari.“
“Takk fyrir að láta mig lesa. Ég
mun aldrei gleyma þér.“
“Þú hefur verið mér svo góð.“
“Magga er góð kona.“
“Magga, þú ert góður vinur.“
“Magga var rosa, rosa góð.“
“Takk fyrir að láta okkur lesa.“
“Magga var besti kennari. Takk
fyrir allt.“
“Takk Magga, fyrir samveruna.“
“Takk Magga mín fyrir að prjóna
skotthúfurnar á okkur.“
Margrét
Finnbogadóttir
Elsku mamma.
Engin orð fá lýst þeirri sorg
sem við nú upplifum.
Engin orð fá lýst þeirri gleði
sem við áttum með þér.
Engin orð geta sagt þér hvað
við elskum þig mikið.
Í hjartanu geymum við þig og
allt sem við áttum saman.
Elsku mamma vefðu vængjum
þínum um okkur og leyfðu okkur
að finna þytinn er þú flýgur hjá.
Þinn sonur,
Finnbogi og Svana Huld.
HINSTA KVEÐJA
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista