Morgunblaðið - 17.04.2008, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sveinlaug Júl-íusdóttir fædd-
ist í Reykjavík 26.
júní 1950. Hún lést
á Landakotsspítala
fimmtudaginn 10.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þuríður Ingi-
björg Gunn-
arsdóttir, f. 9. maí
1917, d. 17. októ-
ber 1985, og Júlíus
Guðmundsson,
efnafræðingur, f.
26. september
1922. Bróðir Sveinlaugar er
Guðmundur Júlíus, f. 26. októ-
ber 1959.
Sveinlaug giftist 3. janúar
1976 Gylfa Hinriki Ásgeirssyni,
f. á Valshamri á Skógarströnd
6. júlí 1941.
Foreldrar hans
voru Ásgeir H.
Jónsson hrepps-
stjóri, f. 25. apríl
1896, d. 21. febr-
úar 1985, og Ás-
laug Guðmunds-
dóttir, f. 21. maí
1901, d. 6. júní
1996.
Sveinlaug og
Gylfi bjuggu fyrst
að Barónsstíg 43 í
Reykjavík en 1978
fluttu þau að Vall-
argerði 36 í Kópa-
vogi. Sveinlaug var oft og lengi
á spítölum vegna vanheilsu og
síðustu 3 árin dvaldist hún á
Landakotsspítala.
Sveinlaug verður jarðsungin
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Sveinlaug Júlíusdóttir
Mágkona mín, Sveinlaug, kvaddi
þessa jarðvist aðfaranótt 10. apríl
eftir löng og ströng veikindi í mörg
ár. Alltaf var hún samt glöð þegar
maður heimsótti hana á spítalann.
Hún reyndi oftast að leyna því hvað
hún var þjáð – og sama Pollyönnu-
hugsunin hjá henni: „Þetta gæti
verið verra,“ en sjúkdómurinn sigr-
aði hana að lokum. Jákvæðni og hið
glaða skapferli hennar hjálpaði
henni í baráttunni.
Ég minnist okkar fyrstu kynna,
fyrir um það bil 35 árum, þegar
Gylfi bróðir sagðist koma með vin-
konu sína í heimsókn eitt kvöldið.
Þegar ég opnaði dyrnar stóð fyrir
framan mig falleg, hávaxin og grönn
stúlka, með sítt svart hár. Hún
heilsaði mér brosandi eins og hún
þekkti mig þá þegar. Enda varð það
svo að með okkur tókst mjög góð
vinátta sem stóð alla tíð síðan.
Eftir að þau giftu sig, bjuggu þau
á Barónstígnum; var samgangur
milli heimilanna tíður.
Þegar Gylfi var að vinna kvöld-
vaktir fannst henni ekkert mál að
skokka yfir Miklatúnið og upp í
Grænuhlíð til okkar, og var hún allt-
af aufúsugestur með sitt glaða skap.
Þá var oftast að unglingarnir á
heimilinu settust með henni að taka
í spil eða tefla skák. Það fannst þeim
svo gaman og tóku af henni loforð
að koma sem fyrst aftur, því þau
vildu ekki gefast upp fyrr en þau
næðu að vinna hana í skákinni.
Það varð lengra á milli okkar þeg-
ar þau fluttu í Kópavoginn. Árin liðu
og það fór að bera á veikindum
hennar, hún dvaldi langdvölum á
sjúkrahúsum. Lungun gáfu sig og
hún varð bundin súrefnisgjöf á
hverjum degi. Mikið varð hún glöð
að fá loks rafknúna hjólastólinn, því
þá varð auðveldara að komast leiðar
sinnar.
Innilegar þakkir til hjúkrunar-
fræðinga og annars starfsfólks á K1,
Landakotsspítala, þar sem hún
dvaldi síðustu árin, fyrir frábæra
umönnun og kærleiksríkt viðmót.
Guð geymi þig, elsku Sveina mín,
þakka þér allar stundirnar sem við
áttum saman.
Bróður mínum, föður hennar og
öðrum aðstandendum votta ég sam-
úð mína.
Ása.
Sveinlaug Júlíusdóttir
✝ Sverrir Arn-grímsson, fv.
kennari, fæddist á
Akureyri 30. júní
1918. Hann lést á
heimili sínu mið-
vikudaginn 9. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðný Árnadóttir,
f. 11. 3. 1875, d.
12.4. 1946, og Arn-
grímur Einarsson,
bóndi á Torfunesi í
Kinn, Ljósavatni í
Bárðardal og Gunn-
ólfsvík á Langanesi, f. 5. 7. 1863,
d. 22. 2. 1936.
Sverrir kvæntist Áslaugu Jóels-
dóttir, f. í Reykjavík 16.12. 1921.
Foreldrar hennar voru hjónin
Margrét Ásmundsdóttir, f. 18.8.
1893, d. 14.10. 1963, og Jóel Bær-
ingsson, f. 10.6. 1887, d. 26.2.
1961. Börn Áslaugar og Sverris
eru: 1) Guðný, f. 6.2. 1944, maki
Þór Erling Jónsson, f. 17.1. 1939,
d. 16.9. 1986. Börn þeirra eru: a)
Hildur, f. 5.4. 1961; b) Inga, f.
30.3. 1964, maki Þorsteinn Sig-
tryggsson, f. 29.9. 1964, börn
þeirra eru Steinþór Freyr, f. 29.7.
1985, Marta Hlín, f. 19.11. 1995 og
Guðný Lind, f. 19.4. 1998; c)
Sverrir, f. 16.3. 1965, dóttir hans
og Guðbjargar Kristínar Valdi-
marsdóttur, f. 7.8. 1964, er Mar-
grét Rún, f. 5.4. 1998; d) Jón
Kristinn, f. 4.10. 1971; e) Ingi-
2001; c) Kristján, f. 26.8. 1975,
maki Halla Dögg Káradóttir, f.
30.7. 1977, börn þeirra eru Egill,
f. 19.2. 2000, Agata, f. 19.1. 2004
og Kristján Kári, f. 16.2. 2008; d)
Guðrún Ósk, f. 9.3. 1981, maki Ar-
inbjörn Marinósson, f. 28.4. 1981,
dóttir þeirra er Guðrún Embla, f.
14.11. 2006; og e) Aðalsteinn, f.
24.3. 1986, sonur hans og Töru
Óðinsdóttur, f. 27.8. 1987, er
Trausti Egill, f. 16.1. 2007. 4) Jóel,
f. 14.7. 1950. Sonur hans og Sig-
ríðar Aðalbjörnsdóttur, f. 19.11.
1953, er Aðalbjörn, f. 11.6. 1974,
maki Ester Birna Hansen, f. 31.5.
1977, börn þeirra eru Lára María,
f. 18.11. 2004 og Ásta Sigríður, f.
2.8. 2007. Maki Guðfinna Kolbrún
Guðnadóttir, f. 26.11. 1950. Börn
þeirra eru: a) Hreiðar, f. 4.7.
1974; b) Áslaug Ýr, f. 2.1. 1977,
maki Guðmundur Vignir Þor-
steinsson, f. 14.5. 1975, dóttir
þeirra er Tinna Ýr, f. 28.1. 2003;
c) Hrólfur Mar, f. 18.6. 1986; og d)
Jón Haukur, f. 18.6. 1986. 5)
Sveinn Áki, f. 23.8. 1955, maki
(slitu samvistum) Dóra Íris Gunn-
arsdóttir, f. 10.4. 1955. Börn
þeirra eru Eva Björk, f. 21.2.
1978, sonur hennar og Sigurðar
Bollasonar er Kristinn Þór, f.
14.11. 2000; og Þór, f. 17.5. 1980.
6) Arngrímur, f. 9.2. 1958, maki
Steinþóra Guðmundsdóttir, f. 5.8.
1957, dætur þeirra eru Sigríður,
f. 1.7. 1978, Soffía, f. 13.4. 1986,
og Herdís, f. 11.2. 1993.
Útför Sverris fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
björg, f. 22.12. 1972,
maki Brian Strauss
Christensen, f. 21.7.
1974, börn þeirra
Nicolas Strauss
Christensen, f. 13.12.
1999 og Alexander
Strauss Christensen,
f. 21.9. 2002; f)
Selma, f. 27.6. 1983;
og g) Brynjar, f.
11.4. 1986. 2) Mar-
grét, f. 27.7. 1945,
maki Guðmundur
Hafsteinn Frið-
geirsson, f. 26.7.
1944. Börn þeirra eru: a) Rakel, f.
2.8. 1967, maki Þrándur Sigurðs-
son, f. 21.7. 1968, synir þeirra eru
Aron Elís, f. 10.11. 1994, Sölvi, f.
7.9. 1999, og Elmar Logi, f.
4.2.2003; b) Guðmundur Friðgeir,
f. 1.11. 1971, maki Inga Björg
Ólafsdóttir, f. 17.2. 1969, börn
þeirra eru Guðmundur Hafsteinn,
f. 10.7. 2000 og Margrét Edda, f.
21.1. 2004; og c) Sverrir, f. 19.2.
1973, maki Ingibjörg Benedikts-
dóttir, f. 20.10. 1976, börn þeirra
Brynhildur, f. 13.7. 2005, og Mar-
teinn Aldar, f. 22.2. 2007. 3) Guð-
rún Vigdís, f. 23.10. 1948, maki
Trausti Aðalsteinn Egilsson, f.
5.8. 1949. Börn þeirra eru: a) Eg-
ill, f. 26.11. 1969, d. 28.2. 1978; Ás-
laug, f. 4.9. 1972, maki Víðir Lár-
usson, f. 28.11. 1970, börn þeirra
eru Rebekka, f. 11.7. 1994, Kara,
f. 20.4. 1998 og Lárus, f. 12.7.
Sverrir Arngrímsson, tengdafaðir
minn, lést á heimili sínu aðfararnótt
miðvikudagsins 9. apríl 2008. Hann
fæddist á Akureyri 30. júní 1918 og
var því tæplega níræður þegar hann
lést.
Hann lauk búfræðikandídatsprófi
frá landbúnaðarháskólanum í Kaup-
mannahöfn árið 1942.
Vegna stríðsins kemst hann ekki
heim fyrr en með Esjunni sumarið
1945, þá kvæntur maður með eitt
barn og annað á leiðinni. Í Kaup-
mannahöfn hafði hann stigið mesta
gæfuspor lífs síns er hann kvæntist
Áslaugu Jóelsdóttur í júlí 1943.
Nú höguðu örlögin því þannig að
Sverrir fór ekki að vinna við það sem
hann hafði menntað sig til. Hann fór
að kenna við Gagnfræðaskóla Reyk-
víkinga (síðar Gagnfræðaskóla Vest-
urbæjar), en þar var þá Knútur
bróðir hans skólastjóri.
Kennslan varð ævistarf hans,
lengst af við Gagnfræðaskóla Vest-
urbæjar og síðan við Laugalækjar-
skóla.
Ég kynntist Sverri fyrst árið 1966
er ég fór að venja komur mínar á
heimili hans og Áslaugar að Kópa-
vogsbraut 51. Ég hafði þá kynnst
Margréti dóttur þeirra.
Á þessum árum var Sverrir af full-
um krafti í kennslunni og múraði hús
í hjáverkum. Hann hafði náð mjög
góðum tökum á múrverki enda með
meira verksvit en gerist og gengur.
Mér fannst Sverrir strax mjög
merkilegur maður. Hann var greini-
lega víðlesinn, kunni ógrynni af vís-
um og skil á ótrúlegustu hlutum. Það
var alveg sama um hvað var rætt,
alltaf var hann með á nótunum.
Eitt af áhugamálum Sverris var
garðrækt. Þar nýttist honum námið í
landbúnaðarháskólanum. Hann
ræktaði fallegan garð við húsið sitt,
sem hann byggði að mestu sjálfur.
Sverrir og Áslaug voru ein af frum-
byggjum Kópavogs.
Sverrir var mjög heimakær mað-
ur en naut þess að fara í hæfilega
stutt ferðalög. Hann fór t.d. aldrei
aftur til Danmerkur eftir að hann
kom heim frá námi. Hann fór oft
vestur á Patreksfjörð og Súganda-
fjörð meðan börnin hans bjuggu þar.
Hann fór líka oft norður á æsku-
stöðvarnar eftir að Jóel og Margrét
fluttu þangað.
Mér er í fersku minni þegar hann
fór með mér, Margréti og sonum
okkar í Skor, en þangað hafði hann
lengi langað til að koma. Ég efast
um að betur klæddur maður hafi
sést á þeim slóðum, því það var hátt-
ur Sverris að ganga alltaf með háls-
bindi hvort sem hann var á ferðalög-
um, í garðvinnu eða við kennslu.
Hann var líka einstakt snyrtimenni
og lagði mikið upp úr því að vera
þokkalega til fara.
Eftir að Sverrir hætti kennslu
rúmlega sextugur leituðu barna-
börnin oft til hans með námsbæk-
urnar. Oftast var það stærðfræðin
sem var að þvælast fyrir þeim. Gekk
það stundum svo langt að hann
keypti sjálfur bækur svo hann gæti
sinnt þeim betur. Frægt var þegar
kennarinn sagði við eitt barnabarn
hans að það mætti hafa allt með sér í
prófið nema afann.
Við leiðarlok hrannast auðvitað
upp minningar frá liðnum árum. Ég
gæti bætt miklu við en læt hér stað-
ar numið.
Sverrir var afar vandaður maður,
traustur og áreiðanlegur. Hann var
maður sem allir hans nánustu og
aðrir báru mikla virðingu fyrir.
Blessuð sé minning Sverris Arn-
grímssonar.
Guðmundur H. Friðgeirsson
Það kemur alltaf vor eftir harðan
vetur og uppstytta eftir langa rign-
ingartíð. Jafn augljóst fannst mér
sem barni að afi yrði alltaf til. Svo
kemst maður að því á fullorðinsárum
að lífsins gangur á við um manns
nánustu og líka afa.
Í mínum huga var Sverrir afi allt-
af eins. Afi að undirbúa vorkomuna í
garðinum, alls ekki of snemma og
því síður of seint. Laufið varð að
vera á réttum stað á réttum tíma;
allt reiknað út með áralanga reynslu
í garðrækt að baki. Hann lét
snemmbúna vorsólina ekki blekkja
sig eins og ég hef gert, enda dafnaði
gróðurinn alla tíð í kringum hann og
ömmu á Kópavogsbrautinni.
Afi var fræðimaður sem las sér til
um allt sem hann vildi og þurfti að
vita. Á unglingsárum mínum fannst
mér mjög skrýtið að einhver keypti
sér stærðfræðibækur sjálfviljugur
til að glugga í en það gerði afi þegar
hann bjó sig undir að taka okkur
barnabörnin í aukatíma í stærð-
fræði. Hann tók þessa aukatíma
skipulega fyrir, enda með margra
ára kennslureynslu að baki, og ekki
var um annað að ræða en að taka vel
eftir. Við erum ófá sem getum þakk-
að honum greinargóðar lýsingar og
útskýringar sem án efa hafa hjálpað
okkur í náminu.
Afi átti virðingu okkar barna-
barnanna vísa, við fengum þau skila-
boð frá foreldrum okkar að ganga
hljóðlega um þegar hann legði sig
eftir matinn og að henda tyggjóinu
áður en við kæmum í heimsókn.
Aldrei man ég þó eftir að afi sjálfur
bannaði okkur eitt eða neitt en hann
gaf okkur skýr skilaboð um að um-
gangast gróðurinn með varfærni.
Mér fannst garðurinn hjá ömmu og
afa alveg óendanlega stór og fullur
af felustöðum og spennandi hlutum.
Í dag er eins og garðurinn hafi
minnkað en minningarnar um stökk-
in ofan af kartöflugeymslunni vekja
enn upp spennu.
Í hönd fer sá tími ársins sem var
tíminn hans afa. Á sumrin byrjaði
hann daginn snemma og skipulagði
garðvinnuna eins og hverja aðra
vinnu. Öll garðverkin vann hann
sjálfur og alla tíð í skyrtu með axla-
bönd og bindi. Þannig mun ég minn-
ast hans, um leið og ég leyfi laufinu í
mínum garði að liggja í beðunum að-
eins lengra fram á vorið.
Rakel.
Ástkær afi okkar er dáinn. Hans
verður sárt saknað. Á Kópavogs-
brautina til ömmu og afa var alltaf
gott að koma og vel tekið á móti
manni. Afi var svo vel lesinn og það
var alltaf hægt að leita til hans ef
maður þurfti á hjálp að halda. Afi
hjálpaði okkur systkinunum í gegn-
um grunnskólann og síðar mennta-
skólann. Þar sat maður inni í her-
berginu hans eftir skóla og lærði um
heim stærðfræðinnar, um íslenska
tungu og síðast en ekki síst um
danska tungu. Enda hafði hann búið
í Danmörku í mörg ár. Við eigum
honum mikið að þakka. Við eigum
eftir að sakna þín óskaplega mikið,
elsku afi. Þú átt eftir að fylgja okkur
í hjartanu alla ævi.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Hvíl í friði. Þín barnabörn,
Hildur, Inga, Sverrir,
Jón Kristinn, Ingibjörg,
Selma og Brynjar.
Elsku afi.
Það er stutt á milli himins og jarð-
ar, og eitt er víst að hugurinn dvelur
hjá þér í dag. Ég ætla að kveðja þig
með söknuði og nokkrum tárum, því
þú kvaddir sáttur lífið. Eins og þú
sagðir sjálfur; „ég er búinn að lifa í
hamingjusöm 90 ár“. Maður er lán-
samur maður ef maður getur kvatt
lífið þannig og mér finnst ég lánsöm
að hafa fengið að kveðja þig vel þeg-
ar ég var á landinu í febrúar. Við
vissum eflaust bæði að þetta yrðu
okkar síðustu samverustundir, ég
met þær mikils. Þér lá mikið á hjarta
að segja mér frá hvernig þú og
amma kynntust í Danmörku. Þú
sýndir mér á eldgömlu korti af
Kaupmannahöfn hvar þið áttuð
heima, hvert þið fluttuð og hvaða
leið þú hefðir farið í skólann og því
fylgdi greinargóð lýsing á hvernig
andrúmsloftið var í Kaupmannahöfn
á þessum tíma. Þú sagðir mér líka
hvað þú hafir verið heppinn að kynn-
ast fallegustu stúlkunni í allri Dan-
mörku, henni Áslaugu ömmu, við vit-
um sem til þekkja að þar varstu
heppinn. Þetta var ómetanleg stund
sem ég mun geyma í hjartanu og
aldrei að vita nema ég fari einn dag-
inn á ykkar slóðir í Köben, enda ekki
langt fyrir mig að fara.
Elsku afi minn, ég á endalaust af
minningum sem ég gæti skrifað þér
hér en ég var búin að skrifa til þín
mína minningargrein. Þú tekur hana
núna með þér í það ferðalag sem bíð-
ur þín. Ég ætla að halda mínu ferða-
lagi áfram hérna í lífinu með í far-
teskinu þína sögu og allt það sem þú
kenndir mér. Ég ætla að fá að kveðja
þig með sömu orðum og síðast þegar
við hittumst. Við sjáumst afi.
Þín,
Sigríður Arngrímsdóttir (Silla).
Lánsemi er mér efst í huga er ég
kveð nú látinn vin sem ég stalst til að
kalla afa. Ég var svo lánsamur að
kynnast Sverri fyrir 25 árum þegar
ég tók saman við og stofnaði fjöl-
skyldu með Ingu Þórsdóttur afa-
barni hans. Ég man það skýrt
hversu hlýlegar móttökurnar hjá
þeim Sverri og konu hans Áslaugu
voru og hversu fljótt maður fann að
maður væri alltaf innilega velkom-
inn á heimili þeirra á Kópavogs-
brautinni. Þessa yndislegu tilfinn-
ingu sem ég hafði ekki fundið síðan í
barnæsku þegar ég leitaði í fang
ömmu minnar og afa í Æsufellinu
forðum.
Manni fannst svona eins og maður
hefði fundið aftur staðinn þar sem
tíminn stóð nánast kyrr, staðinn sem
væri slitinn úr samhengi við ys og
þys lífsins fyrir utan, stað þar sem
maður gat raunverulega sest niður
og manni fannst að ef að maður sæti
kyrr og héldi niðri í sér andanum þá
myndi jörðin bara bíða róleg á með-
an. Manni leið alltaf svo vel þegar
maður fór frá Kópavogsbrautinni.
Það leið heldur ekki á löngu þar til
maður var farinn að líta á þau sem
sína eigin afa og ömmu í stað þeirra
sem maður hafði misst. Ég óska þess
að ég verði svo lánsamur að fá þess
notið að afkomendur mínir fái að
upplifa samskonar einstaka tilfinn-
ingu og ég hef orðið aðnjótandi í
faðmi afa og ömmu.
Áslaugu, börnum, barnabörnum
og barnabarnabörnum votta ég inni-
lega samúð mína og vona að mér fyr-
irgefist lánið á afa.
Heiðruð sé minning þín Sverrir
„afi minn“ og takk fyrir allt.
Þorsteinn V. Sigtryggsson.
Elskulegi langafi okkar er dáinn.
Við viljum senda okkar hinstu
kveðju með eftirfarandi ljóði.
Ég þarf að kveðja,
þarf að kveðja þig nú.
Ég þarf að kveðja,
elsku afi minn nú.
Ég þarf að kveðja,
góða ferð, elsku vinur.
Ég syng þér lítið kvæði hér,
ég syng svo sorgin hlífi mér
og söknuður víki
fyrir trú, von og ást,
að í faðmi guðsríkis
við á ný munum sjást.
Í okkur öllum
sem sitjum nú hér,
í okkur öllum
sem gengum með þér,
í okkur öllum
þú lifir nú áfram.
(Þorsteinn V. Sigtryggsson.)
Kveðja. Þín langafabörn,
Steinþór Freyr, Marta Hlín
og Guðný Lind.
Sverrir Arngrímsson