Morgunblaðið - 01.06.2008, Blaðsíða 52

52 SUNNUDAGUR 1. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku afi.
Þó að það væri erf-
itt að heyra að þú
hefðir skilið við þá
var það á sama tíma léttir að þraut-
um þínum og erfiðleikum væri lok-
ið. Eftir sitja minningarnar um
þann frábæra afa sem þú varst.
Við systkinin vorum svo heppin
að alast upp í seilingarfjarlægð frá
ykkur ömmu. Við sóttum mikið í að
koma til ykkar og alltaf var okkur
tekið opnum örmum. Ég á margar
skemmtilegar og ljúfar minningar
frá Árbrautinni en ein sú skýrasta
er af afa liggjandi á eldhúsgólfinu
með hrúgu af börnum að hnoðast á
sér. Næst kemur í hugann mynd af
skítugu tásunum á Halla í fanginu
á afa sem átti skilyrðislaust að
pilka þær (burtséð frá ástandinu á
þeim) og af afa að dúa bakið á
hverju því barni sem vildi. Afi var
einstaklega ljúfur og eftirlátur við
okkur krakkana og gaukaði að okk-
ur stórum og klístruðum brjóstsyk-
urmolum eða lakkrís þegar amma
sá ekki til, sem var reyndar nokkuð
oft. Þá voru ófá fjölskylduboðin þar
sem afi laumaðist inn til okkar
krakkanna meðan fullorðna fólkið
spjallaði saman inni í stofu.
Afi var einstaklega fróður um
fólk og foldu. Það var alveg sama
hvert var farið í ferðalög, alltaf
þekkti afi þar hverja þúfu og sagði
skemmtilegar sögur sem tengdust
stöðunum. Skemmtilegastar voru
þó drauga- og útilegumannasög-
urnar af hálendinu. Hann var einn-
ig mjög mannglöggur og varla sá
Einar Adolf Evensen
✝ Einar AdolfEvensen fæddist
á Blönduósi 13. des-
ember 1926. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 18. apríl
síðastliðinn.
Útför Einars var
gerð frá Blönduós-
kirkju 26. apríl sl.
staður sem komið var
til þar sem hann
þekkti ekki annan
hvern mann. Mamma
sagði mér fyrir stuttu
sögu af honum þar
sem hann var á ein-
hverjum þvælingi í
Reykjavík. Þar sem
hann ók inn á ónefnt
hringtorg sá hann
mann ganga eftir
gangstétt þar hjá.
Hann þóttist þekkja
svipinn á karli og
snarstoppaði bílinn til
að heilsa upp á hann. Þar var þá
kominn skólabróðir hans af
Reykjaskóla sem hann hafði ekki
séð í tugi ára. Þessi saga er svo lýs-
andi fyrir afa. Hann þekkti alla og
spjallaði við alla. Enginn maður
var honum ósamboðinn og enginn
of tiginn. Í hans huga var maður
manns gaman og þá skiptu aldur
eða aðstæður ekki máli.
Elsku afi, mér þykir sárast að
stelpurnar mínar skyldu ekki hafa
náð að kynnast þér eins og ég gerði
en sögurnar þínar lifa áfram og á
ferðalögum okkar reyni ég eftir
bestu getu að segja þeim sögurnar
þínar ásamt því að segja þeim
nokkrar bullusögur og bulluvísur í
afastíl í bland við fróðleikinn.
Að afloknum erfiðum vetri
gengur verkamaðurinn út
með verkfærin undir hendinni.
Það er kominn tími til
að taka grunn að nýju húsi,
á nýjum stað,
í nýju landi,
í öðrum heimi.
Heima opnar húsfreyjan gluggana
til að hleypa hlýju vorloftinu inn
ilmandi af frjóangan.
(jhg.)
Takk fyrir samfylgdina, takk
fyrir að auðga líf mitt, takk fyrir að
vera frábær afi.
Elsku amma, þú ert hetjan mín.
Guð gefi þér gleði að loknum þess-
um erfiða tíma.
Júlía Hrönn.
Elsku afi, nú hefur þú farið í þína
síðustu og lengstu ferð. Ég vil
þakka fyrir allt sem þú gafst mér,
þú varst frábær afi, áhugasamur,
skemmtilegur og hlýr. Halldóra
Björg (litla Björg) hélt hún sæi þig
á flugi þegar við vorum á leiðinni
heim til að kveðja þig í síðasta
skipti, hún vissi að þú værir komin
til himna, til englanna.
Þú áttir gott og heilbrigt líf
mestan part ævi þinnar, skildir
mikið eftir þig, byggingar, börn og
afkomendur og margar skemmti-
legar sögur. Þú hafðir það fyrir
mér hvort sem var í húsbíla, skíða-
eða gönguferðum að enginn maður
sem maður hittir er of stór eða lítill
til að tala við hann. Þú kenndir mér
að fjarlægðin milli óþekktra ein-
staklinga er ekki meiri en sem
nemur fjarlægðinni í sentimetrum
hvert sinn, það hef ég haft að leið-
arljósi þar sem ég er núna og það
hefur hjálpað okkur mikið.
Þú og amma fylgdust vel með
mér þegar ég var að byrja í hljóm-
sveitunum, full áhuga. Þið hlust-
uðuð á mig spila, lánuðuð mér lyk-
ilinn að Árbrautinni til að horfa á
tónlistarþætti í sjónvarpinu og
seinna þegar þú hafðir fundið
gamla gítarinn á háloftinu þá
renndum við í nokkra gamla slag-
ara í stofunni. Það er mér ógleym-
anlegt. Ég man það þegar þú spil-
aðir fyrir mig Shadows og við
töluðum um böllin í gamla daga,
það fannst mér æðislegt, flottasti
afinn og það finnst mér enn. Þú
kunnir að segja skemmtilega frá,
velja réttu lýsingarorðin og velja
réttu sögurnar fyrir áheyrandann.
Þú vissir alltaf hvað ég vildi heyra.
Þú varst eins og barn að gera eitt-
hvað af þér þegar ömmu fannst nóg
komið, bað þig að hætta og þú hélst
áfram þar til við krakkarnir piss-
uðum næstum undir. Þú hlóst samt
alltaf jafn mikið og við. Þú ýttir
heldur aldrei frá þér rennblautum
tánum á mér þegar ég reif mig úr
sokkunum og lagði þær í kjöltuna á
þér til að „pilka tána“. Það varð
bara að þroskast af mér.
Nú er ég hættur að fá tærnar
mínar pilkaðar en búinn að koma
Halldóru Björgu á siðinn, þökk sé
þér. Nú bý ég í öðru landi þar sem
enginn talar íslensku en samt tala
ég við alla, eins og þú og yfirleitt
segi ég eitthvað fyndið, eins og þú.
Góða ferð og guð blessi þig.
Haraldur Ægir Guðmundsson.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns og þakka honum fyrir
samfylgdina í rúm þrjátíu ár. Frá
fyrstu kynnum mínum af Einari
komu stríðnin og glettnin strax í
ljós, en hann var einstaklega stríð-
inn. Aldrei stríddi hann þó þannig
að það kæmi illa við aðra, þetta var
allt í gríni, enda fannst honum
gaman að hlæja. Hann gat hlegið
sig máttlausan yfir skemmtilegum
grínmyndum – nokkuð sem við átt-
um sameiginlegt – þegar aðrir
skildu ekkert í hamaganginum í
okkur. Annað sem kom einnig
strax í ljós frá byrjun var að þar
færi handlaginn og vandvirkur
maður. Hann var smiður af Guðs
náð, það lék allt í höndunum á hon-
um þegar átti að fara að smíða eitt-
hvað, enda bar heimili þeirra hjóna
því glöggt vitni. Hann hafði smíðað
marga hluti og það var ekki að sjá
annað en það hefði verið keypt í
fínustu húsgagnaverslunum. Ham-
arinn var framlenging af honum
sjálfum, og truflaði Parkinsons-
veikin ekki við smíðar – um leið og
hamarinn var kominn í hönd hætti
hún að skjálfa. Einar var mikill
grúskari. Ef hann var ekki úti á
verkstæðinu eitthvað að smíða sat
hann oftast við eldhúsborðið og var
að grúska í ættfræðibókum eða
ferðabókum, en hann hafði unun af
hvoru tveggja. Hann gat rakið
móðurættina sína langt aftur í ald-
ir, mundi nöfn flestra og á hvaða
bæjum fólkið bjó. Þetta tengdi
hann ferðaáhuganum, en alla bæi
þekkti hann í Húnavatnssýslunum
og flesta bæi í öðrum sýslum. Þess
vegna var svo gaman að fara í úti-
legu með þeim hjónunum; Einar
gat sagt skemmtilegar sögur af
fólkinu á bæjunum og hvað hafði
gerst hvenær og á hvaða stöðum.
Staðirnir og fólkið lifnaði við og
þannig varð hver ferð sérstök og
ógleymanleg. Ferðaáhuginn náði
líka til Evrópu og voru þau hjónin
dugleg að fara með Norrænu utan
á húsbílnum sem þau áttu, en að
sjálfsögðu hafði hann innréttað
hann sjálfur. Það var einstaklega
gott að eiga Einar að. Hann var
boðinn og búinn að hjálpa hvenær
sem var, aðstæður skiptu engu
máli.
Eitt sinn sem oftar vorum við að
koma flugleiðina frá Færeyjum
með ungbarn. Vélin var miklu
minni en okkur var sagt að hún
yrði þannig að hún gat flogið mun
hærra en Fokkervélarnar gerðu yf-
irleitt. Það varð til þess að barnið
fékk heiftarlega í eyrun í miðju
flugi og þrátt fyrir millilendingu á
Egilsstöðum hætti það ekki að
gráta. Læknir var kallaður til og
sagði að það þyrfti að fara með
barnið strax á spítalann á Akur-
eyri. Nú voru góð ráð dýr; bíllinn í
Reykjavík og pabbinn þurfti að
mæta í vinnu morguninn eftir,
helst á bílnum. Hringt var í Einar
til að spyrja ráða; ekkert mál, hann
skyldi koma til Akureyrar strax og
sækja okkur og fara svo suður að
sækja bílinn. Mikið vorum við
ánægð að sjá hann á tröppunum á
FSA á Akureyri seinna um kvöldið.
Svona var hann, bjargvættur og
hetja. Þetta, og margt fleira sem
ég gæti talið upp, vil ég þakka hon-
um. Fyrir að hafa alltaf verið til
staðar og fyrir að hafa verið sá sem
hann var. Ég tel mig mjög lánsama
að hafa fengið að kynnast Einari.
Blessuð sé minning hans.
Charlotta.
Elsku besti afi minn.
Minningin um þig mun lifa í
hjarta mínu að eilífu. Ég minnist
þín á fallegan hátt, þú ert alltaf
hetjan mín. Ég ber ættarnafnið þitt
með stolti og mun alltaf gera. Þeg-
ar ég kynni mig þá vita allir hver
Tobba lill!
Hvers vegna hafði
hún þetta gælulnafn.
Það hefur aldrei hvarflað að mér
fyrr en nú að velta því fyrir mér.
Kannski af því að hún var yngst í
systkinahópnum, kannski af því að
hún var smávaxin?
Alltaf snör í snúningum hvort
sem var í hreyfingu eða í hand-
bragði. Á augabragði var nýbökuð
kaka, pönnukökur, smurbrauð eða
gerbollur komnar á borðið. Þetta
gerðist allt á augabragði, jafnvel þó
að maður kæmi alveg óvænt í heim-
sókn svo ekki yrði haft fyrir manni.
Jæja, hvað ert þú nú búin að gera
í dag, Tobba mín? Nú ég skrapp
auðvitað í sund í morgun, bauð
nokkrum vinkonum í mat um kl. 11
og svo var hann Þorvaldur minn
með sýningu í dag sem var svo
skemmtileg. Ef Þorvaldur var ekki
með sýningu voru gjarnan einhverj-
ir aðrir að opna listasýningar sem
hún skrapp á, drakk kaffi með
nokkrum vinkonum á kaffihúsi,
kíkti í búðir til að fylgjast með tísk-
unni og sló garðinn.
Svona var hún Tobba, ótrúlegt
hvað hún komst yfir að gera á ein-
um degi.
Við gáfum hvor annarri gjarnan í
Þorbjörg
Finnbogadóttir
✝ Þorbjörg Finn-bogadóttir var
fædd 15. apríl árið
1921 á Harðbak á
Melrakkasléttu.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 26. apríl
síðast liðinn. Minn-
ingarathöfn var í
Fossvogskapellu, 7.
maí sl.
jólagjöf að fara í leik-
hús saman, miklu oft-
ar var það hún sem
bauð, þar vorum við
alveg sammála um
skemmtanagildið. Ég
er líka þakklát fyrir
margar ferðir á lista-
söfn sem ég fór á af
því ég var með henni
en hefði sennilega
misst af annars. Hún
gerði mér grein fyrir
því að ég gæti notið
eða horft fram hjá
öllu sem í boði var, ég
var ekki þarna til að kaupa allt sem
var til sölu heldur til að öðlast víð-
sýni!
Hefðir eru sá hluti lífsins sem eru
okkur hvað mikilvægastar í minn-
ingunni. Jólin og Tobba lill eru það í
mínum huga. Jólin komu þegar
Tobba kom til okkar í Hrísey þegar
ég var barn. Og jólin komu til mín
og barnanna minna þegar Tobba
kom til okkar á Tunguveginn eftir
að ég var orðin fullorðin. Við áttum
erfið jól þegar Tobba okkar lá á
Borgarspítalanum eftir heilablóðfall
jólin 2004. En Tobbu var rétt lýst,
hún var aftur til staðar jólin 2005.
Hefðirnar óbreyttar nema að nú
varð hún að þiggja að Siggi viki úr
rúmi fyrir henni þar sem enginn
vildi vita af henni einni í gistingu á
Sóleyjargötunni, en eins og hún
sagði. „Það er gjörsamlega ómögu-
legt að reka hann úr herberginu.“
Hún trúði því tæplega að hann væri
svo ósköp glaður að eftirláta henni
herbergið þó að hann margsegði
henni það sjálfur.
Við erum innilega þakklát fyrir
tímann sem við fengum að njóta ná-
vistar Tobbu okkar og horfa á vilja-
þrekið og eljuna sem aldrei sveik.
Ég veit að við eigum eftir að finna
enn meir fyrir söknuði þegar jólin
nálgast. Til að heiðra minningu
hennar vona ég þó að við frænd-
systkinin, Valli, Gummi, Bogi og ég,
sem höfum hist til að drekka saman
heitt súkkulaði að morgni annars
dags jóla, höldum í þær hefðir.
Virðing og reisn mun ávallt fylgja
minningunni um Tobbu lill sem við
komum til með að sakna í eigingirni
okkar en getum þrátt fyrir það ver-
ið þakklát fyrir að hún þurfti ekki
að þjást lengur en hún gerði.
Við þökkum innilega samfylgdina
Borghildur Sigurðardóttir, Vera
og Sigurður.
Nú er hún Tobba mín búin að
kveðja hið jarðneska líf. Ég var
ekki há í loftinu þegar ég man fyrst
eftir mér í kaffi með mömmu á
Byggðaveginum hjá Tobbu. Þar var
að sjálfsögðu alltaf vel lagt á borð
og yfirleitt fékk ég kleinur eða boll-
ur með mér heim í nesti. Tobba átti
tuskutígrisdýr og fór ævinlega með
mér í feluleik með dýrið í hvert
skipti sem við komum í heimsókn
sem var nú yfirleitt nokkrum sinn-
um í viku fyrstu æviárin mín á Ak-
ureyri. Hún var alltaf viljug að taka
þátt í hinum ýmsu uppátækjum
mínum eins og að fara í leikfimi á
stofugólfinu eftir kaffið og skipti þá
ekki máli hvort vinkonur hennar
væru í heimsókn því ef barnið vildi
þá tóku vinkonurnar bara líka þátt.
Alla mína æsku á Akureyri var
Tobba hjá okkur mömmu á að-
fangadagskvöld og var það siður á
mínu heimili að borða möndlugraut
eftir hangikjötið. Þar sem ég var
eina barnið vildi það nú þannig til
að ég fékk undartekningarlaust
möndluna en Tobba bar inn skál-
arnar, spurning hvort eitthvað ann-
að en tilviljun hafi ráðið. Á jóladag
var síðan hefð að við borðuðum hjá
Tobbu. Fyrstu árin voru alltaf rjúp-
ur en eftir að ég kynntist mann-
Elsku frænka. Um
leið og ég kveð þig
verð ég játa að ég var
slegin þegar mamma
sagði að þú lægir veik
á spítala og væri ekki hugað líf. Þetta
gerðist svo snöggt að ég trúði því
ekki og sagði við mömmu að ég væri
viss um að Helga frænka myndi
vinna þetta, hún væri svo sterk. En
það er víst bara einn sem ræður og
nú var kallið eftir frænku komið.
Ég man þegar við systkinin vorum
lítil og fórum í bílrúnt inn á Ísafjörð í
Helga María
Kristjánsdóttir
✝ Helga MaríaKristjánsdóttir
fæddist í Bolungarvík
6. september 1939.
Hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 23. apríl sl.
Helga María var
jarðsungin frá Ísa-
fjarðarkirkju 3. maí sl.
heimsókn til þín. Og
alltaf átti Helga
frænka kökur og fí-
nerí. Seinna þegar ég
var eldri flutti ég suð-
ur til Reykjavíkur og
þegar ég keypti mér
mína fyrstu íbúð
komst þú í heimsókn
og gafst mér pönnu-
kökupönnu. Þegar ég
átti börnin mín send-
irðu þeim prjónaðar
peysur og húfur. Aldr-
ei var þinn hlýi hugur
langt undan.
Elsku frænka, ég veit að þú ert
búin að gera svo mikið gott hér á
jörðu og nú bíður þín annað verk hin-
um megin.
Eiginmanni þínum, börnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um vil ég votta mína dýpstu samúð.
Kveðja,
Kristín Þóra (Stína litla.)
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTINN P. MICHELSEN,
Skólabraut 3,
Seltjarnarnesi,
andaðist á deild K1, Landakotsspítala
fimmtudaginn 29. maí.
Margrét Þorgeirsdóttir,
Karl G. Kristinsson, Jóhanna Sigurjónsdóttir,
Kristín B.K. Michelsen, Magnús Sigurðsson,
Sólveig H. Kristinsdóttir, Björn St. Bergmann,
Anna Karen Kristinsdóttir, Gestur Helgason,
afa og langafabörn.