Morgunblaðið - 10.11.2008, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. NÓVEMBER 2008
✝ Katla Sig-urgeirsdóttir
fæddist á Brú við
Suðurgötu hinn 14.
ágúst 1958. Hún
andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans hinn 31. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna G. Krist-
geirsdóttir og Sig-
urgeir Líka-
frónsson. Katla var
annað barn þeirra
hjóna, elstur er
Kristgeir og seinna bættust Daði
og Stella í hópinn. Katla ólst upp
í Reykjavík og sleit þar barns-
skónum, en fór ung að aldri aust-
ur í Möðrudal þar sem hún
kynntist Sævari Pálssyni sem
hún giftist árið 1980. Saman
eignuðust þau dótt-
urina Elvu Rakel,
sem árið 2006 eign-
aðist síðan soninn
Aron Kristin Har-
aldsson. Katla og
Sævar slitu sam-
vistum.
Katla stundaði
ýmis störf framan
af ævi en síðustu 15
árin rak hún eigið
fyrirtæki, Hagsbót,
sem annaðist út-
leigu á og umsjón
með orlofsíbúðum
verkalýðsfélaga víða um land.
Við það starfaði Katla þar til
hún veiktist af krabbameini í
ársbyrjun 2008.
Útför hennar verður gerð frá
Dómkirkjunni 10. nóvember kl.
13.
Þegar okkur barst andlátsfregn
Kötlu flaug hugurinn til þess tíma er
leiðir okkar lágu fyrst saman. Kraft-
mikil, geislandi af áhuga stóð hún
hér á hlaðinu, tilbúin til að stofna
heimili á Refsstað 2 með Sævari
kærasta sínum og Garðari bróður
hans. Þeir bræður voru fæddir í sveit
og kunnu til allra verka en hún kom
úr borginni, aðeins tvítug að aldri.
Vissi hún lítið hvað beið hennar en
kjarkinn vantaði ekki og logandi af
spennu skyldi tekið hverju því sem
lífið í sveitinni og sambúðin bauð upp
á. Þetta einkenndi Kötlu alla tíð.
Hún eins og magnaðist upp við að
takast á við óþekkt og erfið verkefni.
Hún kokgleypti nýjar hugmyndir,
lífsstíl, breytingar. En á fyrri hluta
ævi hennar skorti mikið á úthald og
flögraði hún oft frá hálfunnu verki.
Meðan Katla bjó hér í næsta húsi og
vann með okkur að heyskap og öðr-
um sameiginlegum búverkum sáum
við undraverðan kraft sem bjó í
henni. Heybaggar fuku um hendur
hennar upp á vagn eða inn í hlöðu,
áburðarpokar þeyttust af bílpalli í
stæðu.
Katla tók ekki 5 slátur í pakka, nei
– 30 slátur og fjöldi aðstoðarmanna
fyllti húsið við sláturgerðina. Æ – en
baggahirðing varð erfið til lengdar
og áburðarpokarnir höfðu tilhneig-
ingu til að þyngjast þegar leið á dag-
inn og Katla okkar þyrfti skyndilega
að skreppa í kaupstað. Aðstoðarfólk-
ið í sláturgerðinni hóf upp gleðskap
og þá gleymdi unga húsmóðirin hvar
mörkin liggja milli skemmtunar og
búrverka. En daginn eftir skokkaði
hún hingað út í hús og bað um aðstoð
við að gera mat úr því sem ekki
skemmdist. Hún var aldrei „of stór“
til að viðurkenna mistök sín og leita
til vina til þess að „redda“ því sem
hægt var að laga.
Nú þegar Katla er dáin er gott að
hugsa svona til baka, því þrátt fyrir
allt sem Katla lenti í um ævina var
hún bráðskörp, skemmtileg, góð og
trú vinkona, skapaði aldrei neikvæða
hugsun í huga okkar sem þótti vænt
um hana. Í minningu hennar er okk-
ur skylt að sjá til þess að unglingar
lendi ekki á villigötum og sjá til þess
að þau fái alla þá aðhlynningu sem
Katla missti af þegar hún lenti út af
brautum samfélagsins á unglingsár-
um. En kjarkur hennar og þor varð
til þess að hún reif sig endurtekið
upp úr vesöld og rugli, skapaði sér
og dóttur sinn nýtt líf og síðustu 10
árin voru blómaskeið Kötlu, en við
sem þekktum hana fyrr þökkum líka
fyrir árin á undan.
Rakel Elva, mömmu þinni þótti
vænt um að vita að þú ert partur af
pakkanum hér á Refsstað og verður
alltaf velkomin í þína fæðingarsveit.
Hugurinn er hjá þér núna þessa
sorgardaga.
Anna Kristgeirsdóttir, á þolin-
mæði þína var oft reynt til hins ýtr-
asta, en samúð okkar er öll hjá þér,
Stellu og sonum þínum.
Sævar, góði gamli vinur, kannski
misstir þú meira en margir gera sér
grein fyrir.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra og annarra sem eiga um sárt
að binda við andlát Kötlu sem kvaddi
alltof snemma.
Ágústa, Þórður, Þorsteinn,
Páll og Skúli.
Ég ætla ekki að halda því fram að
ég hafi þekkt allar hliðar Kötlu. En
ég, líkt og allir sem þekktu hana, átti
mína Kötlu, Katlhildi Kaaber. Kötlu
Sigríði eins og við kölluðum hana
stundum.
Mín Katla keyrði stóra bíla, með
Viceroy í munnvikinu, fullan bíl af
líni og stoppaði alltaf þegar hún sá
mann úti á götu og spurði hvert mað-
ur væri að fara. Mín Katla sat með
dagbókina fyrir framan sig, símann
sér við hlið (jafnvel tvo) og lyklakipp-
una í hendinni. Hún var svo óþreyt-
andi dugleg að við komumst að þeirri
niðurstöðu að ef það væri hægt að
drífa sig, þá væri sko örugglega
hægt að katla sig. Mín Katla opnaði
flösku af Prince Christian og settist
fyrir framan sjónvarpið (bara til að
sofna yfir einhverjum æsispennandi
trylli).
Mín Katla gekk stolt niður Lauga-
veginn á Gay Pride, líkt og aðra
daga, umvafin vinkonum sínum. Mín
Katla átti alltaf bros, sígarettur og
einhver orð til að hlæja að, sínum
smitandi hlátri, sama hvað bjátaði á.
Mín Katla borðaði kartöflur með
öllu. Mín Katla ljómaði, nema nátt-
úrlega þegar hún gaus.
Umfram allt minnist ég Kötlu sem
manneskju sem var meira á lífi en við
hin. Fólk safnaðist um Kötlu, ekki
bara af því að hún var óendanlega
sjarmerandi, heldur af því að ef mað-
ur hitti rétt á fyllti hún alla í kringum
sig af gleði. Hún er með sterkari
manneskjum sem ég hef kynnst og
sama hversu brothætt hún var sjálf á
tíðum, þá gat maður aldrei vorkennt
henni. Katla var mér sem stjúpfaðir,
enda sú manneskja sem mamma
mín, sjálfstæði einfarinn, hefur átt
erfiðast með að lifa án. Vinátta
þeirra er mælistikan sem allar aðrar
vináttur heimsins verða bornar sam-
an við.
Hún kallaði mig stundum ljósið
sitt. En í raun var það hún sem var
sólin og ég, líkt og tunglið, endur-
kastaði aðeins bjarma hennar.
Ég vildi að ég hefði sagt henni
þetta allt saman þegar hún var á lífi.
Ég vildi að ég hefði sagt henni að ég
elskaði hana, að ég sakna hennar nú
og sé ekki fyrir endann á þeim sökn-
uði, að hún gaf mér og mömmu meira
en hún gerði sér grein fyrir og að líf-
ið mun aldrei verða samt eftir dauða
hennar.
Ég vona að hún hafi vitað hvers
virði hún var.
Kolbrún Björt Sigfúsdóttir.
Í dag kveð ég vinkonu mína,
Kötlu, hinstu kveðju. Elsku Katla:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Katla, ég mun ávallt sakna
þín, en aldrei gleyma þér.
Sigurbjörg (Sibba).
Elskuleg vinkona mín, Katla Sig-
urgeirsdóttir, hefur nú kvatt þessa
jarðvist eftir erfið veikindi. Þegar við
stöndum frammi fyrir dauðanum
koma minningarnar upp í hugann,
ljúfar og góðar, sem gott er að ylja
sér við. Það var árið 1973, við í ung-
lingadeild og ég ný í skólanum. Þú
tókst mig að þér, passaðir að ég að-
lagaðist félagahópnum.
Tveimur árum seinna fórum við
saman á heimavistarskóla því það
gerðu allir – það átti að vera svo hollt
að fara að heiman og standa á eigin
fótum. Mjög svo skemmtilegt ár en
erfitt í bland með tilheyrandi
heimþrá. Margir góðir vinir frá þess-
um tíma halda hópinn enn í dag.
Þetta var langur og góður kafli í
minningabankann sem við höfum svo
oft sótt í. Árin liðu og margt gerðist.
Þú giftir þig og eignaðist fallegu og
yndislegu stelpuna þína hana Elvu
Rakel. Lífið gekk sinn vanagang eins
og hjá öllum.
Það var í byrjun þessa árs að lífið
tók óvænta stefnu – allt varð dálítið
öðruvísi en það átti að vera. Fregnin
um að þú værir með krabbamein
kom eins og reiðarslag. Maður varð
dofinn og spurði sjálfan sig: Hver er
tilgangurinn með þessu öllu? Hvaða
óréttlæti er þetta? En það var fátt
um svör. Þú varst sterk og barðist af
krafti og æðruleysi í gegnum þetta
tímabil. Tíminn frá því að þú greind-
ist og þar til yfir lauk var stuttur en
mjög dýrmætur og ég er svo þakklát
að hafa fengið að njóta hans með þér.
Elsku vinkona, ég vil þakka þér
alla vináttuna í gegnum tíðina. Ég
vissi að þú værir hetja, það sýndir þú
og sannaðir. Elsku Anna, Elva Rak-
el, Aron Kristinn ömmustrákur,
Stella, Jóhann, Salka Þorgerður,
Daði, Kristgeir og allir ástvinir
Kötlu, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur færi ég ykkur. Guð gefi ykk-
ur styrk.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Hvíl í friði elsku Katla. Þú átt góða
heimkomu vísa.
Þín vinkona,
Sigurjóna (Nóna).
Elskuleg Katla okkar hefur kvatt
þennan heim og hjartað fyllist trega
og sorg. Minningar birtast og ylja
um hjartað en kalla einnig fram tár.
Kynni okkar Kötlu hófust árið
1991 þegar hún varð Dyngjukona og
má með sanni segja að þá hafi verið
straumhvörf í lífi okkar beggja.
Sterkur persónuleiki einkenndi
Kötlu og rík réttlætiskennd sem
gerði það að verkum að ráðist var af
heilindum í að byggja upp nýjan lífs-
stíl sem mótaði síðan þau ár sem á
eftir komu þar til yfir lauk. Þar kom
til hugrekki og dirfska sem ekki er
öllum gefin en Katla átti nóg af og
barðist hún fyrir betra og innihalds-
ríkara lífi fyrir sjálfa sig svo hún
gæti deilt til þeirra sem hún unni
mest. Á þessum tíma voru fáir sem
trúðu því að hægt væri að gera slíkar
breytingar með þá fortíð sem lá að
baki. En Kötlu tókst það og varð fyr-
irmynd margra kvenna um ókomin
ár.
Katla átti stóran þátt í að móta
Áfangaheimlið Dyngjuna og gera
hana að því sem hún er enn þann dag
í dag. Hún vann gott og mjög óeig-
ingjarnt starf þar og hjálpaði oft til
með ákvarðanir í erfiðum málum.
Nærvera hennar, þrautseigja,
reynsla og öguð vinnubrögð gerðu
það að verkum að mér fannst allt svo
miklu léttara þegar Katla var með
mér. Hún kenndi mér svo margt og
var mér og fjölskyldu minni svo trú
og trygg.
Katla kveður okkur allt of fljótt
eftir erfið veikindi sem fylgdi mikill
sársauki fyrir hana og ekki síst þá
sem elskuðu hana. En eftir sitja
minningar um konu sem alla sína tíð
barðist hetjulega fyrir tilveru sinni,
rík af réttlætiskennd og hugrekki
sem einkenndi framkomu hennar.
Ég kveð þig elsku hjartans Katla
mín og þakka þér fyrir að hafa gefið
mér hlutdeild í lífi þínu.
Ég votta Elvu minni, fjölskyldu og
vinum Kötlu sem stóðu við hlið henn-
ar mína dýpstu samúð og bið guð að
gefa ykkur styrk inn í framtíðina. Ég
kveð með söknuði sanna hetju sem
auðgaði líf mitt og gaf mér gjafir sem
lifa, lifa í mér og öllum þeim sem
elskuðu hana.
Þín vinkona
Elísabet Dottý Kristjánsdóttir.
Það dró ský fyrir sólu föstudaginn
31. október, þá slokknaði skærasta
stjarnan á himnum, stjarnan hennar
Kötlu vinkonu minnar.
Margs er að minnast.
Í kringum Kötlu var gleðin og
glensið allsráðandi, þótt oft þyrfti
hún að berjast og núna síðast við
krabbamein sem hafði betur.
Hún kenndi mér allt um kærleik-
ann hún Katla og fyrir það er ég
þakklát.
Þetta eru fátækleg orð um stóra
manneskju; að utan sem innan var
hún Katla bara falleg.
Far þú í friði Kaklan mín, minning
þín er ljós í lífi mínu, þú auðgaðir líf
mitt og sennilega lést þú engan
ósnortinn sem fékk að kynnast þér.
Elsku Elva Rakel, Aron litli,
Anna, Kristgeir Daði og Stella, hug-
ur minn er hjá ykkur, guð blessi ykk-
ur í sorginni.
Samúðarkveðjur frá Rögnu Mar-
íu, Tinnu Brá, Marinó og Stellu
Hauks.
Þín vinkona,
Anna Guðrún Ísleifsdóttir.
Katla var 16 ára og mánuði betur
og mig vantaði mánuð til að fylla 15
ár þegar við sáumst fyrst fyrir 34 ár-
um. Þótt við værum um margt eins
og svart og hvítt urðum við strax fé-
lagar og fljótlega góðar vinkonur.
Tveimur áratugum síðar tognaði á
sambandi okkar vegna þess að leiðir
okkar lágu sín í hvora áttina. En þótt
ég heyrði ekki lengur reglulega í
henni þá fylgdist ég með utan frá
hvernig henni gekk af því að Katla
var mér afskaplega kær. Nú þegar
ævi minnar gömlu vinkonu er lokið
þá finn ég fyrir kulda í garð örlag-
anna fyrir það að taka lífið frá henni
svo snemma.
Katla var hrein og bein, hörku-
dugleg, vel gerð og skarpvitur.
Rætni var ekki til í Kötlu. Hefði hún
ekki gott um fólk að segja þá valdi
hún oft að tala ekki um það. En henni
gat sárnað framkoma fólks. Aukaat-
riði slógu Kötlu ekki út af laginu því
hún greindi strax hismið frá kjarn-
anum. Hún lék sér með íslenska
tungu eins og þeir einir geta sem
hafa góð tök á málinu. Frásagnar-
gleði hennar, ritstíl og orðkynngi nýt
ég enn þegar ég les bréfin og póst-
kortin sem hún var svo dugleg að
skrifa mér löngu áður en fólk tók til
við að þjappa texta í sms. Katla var
góð sögukona. Hún sagði svo
skemmtilega frá að oft var ég byrjuð
að hlæja löngu áður en hún var kom-
in fram í miðja sögu. Væri henni
verulega skemmt þá tók hún bakföll
og skellihló sínum dillandi hlátri. Það
var ekki annað hægt en að hlæja með
henni.
Katla hafði storminn í fangið
drjúgan hluta ævinnar. Stundum
skammaði ég hana fyrir það að gera
sér hlutina erfiðari en ástæða var til.
Hún maldaði í móinn, sagði að það
væri svo margt sem hún ætti eftir að
segja mér, en hún myndi segja mér
það seinna. Það liðu mörg ár þar til
að því kom. Þá vorum við eldri og
lífsreyndari og ég skildi hana miklu
betur en áður. Katla missti fótanna
um nokkurra ára skeið, en af dugn-
aði tókst henni að rísa aftur upp á
fæturna. Af dugnaði og þrautseigju
sem einkenndi margt af því sem hún
gerði skapaði hún sér gott líf sem
hún naut. Síðustu árin var hún alltaf
brosandi og glöð þegar ég hitti hana
á heimavelli hennar, 101 Reykjavík.
Það var krabbamein sem lagði
þessa sterku konu að velli. Ég vissi
að hún hafði greinst með krabba-
mein, en það var ekki fyrr en síðast-
liðið sumar að ég vissi að krabba-
meinið hafði tekið sig upp og að
Katla myndi láta í minni pokann fyr-
ir því. Ég var á leið inn á hálendið og
yfir mig helltust minningar og hugs-
anir. Daginn eftir fann ég mér fal-
legan, gróðurvaxinn hól í annars
gróðurlitlu umhverfi, hátt yfir sjáv-
armáli, settist þar og hringdi til
hennar. Hnyttna stelpan sem ég
kynntist 34 árum fyrr var þarna enn.
Enn lífsglöð, en líka raunsæ.
Andlát Kötlu setur mig ekki hljóða
vegna þess að það væri ekki í anda
hennar. Mér þykir vænt um að Katla
fékk mig til að standa við hlið sér á
erfiðum og dimmum stundum lífs
hennar. Það var oft erfitt, en það var
sjálfsagt. Þremur vikum áður en hún
lést treystum við því ekki lengur að
lífið gæfi okkur lengri tíma saman og
kvöddum hvor aðra í síðasta sinn.
Helga Garðarsdóttir.
Ég ætla að minnast Kötlu vinkonu
minnar. Konunnar sem átti að
minnsta kosti fleiri en níu líf. Vin-
konu sem er mér svo kær að ég finn
ekki réttu orðin til að lýsa henni en
ætla samt að reyna. Það fetar enginn
í spor Kötlu. Það er alveg víst. Seigl-
an, þrautseigjan, gáfurnar, æðru-
leysið, húmorinn og lífsgleðin eru
orð sem verða fátækleg við tilhugs-
unina um hana en eiga þó svo vel við.
En líka orð eins og jaxl, frumkvöðull,
töffari og sigurvegari. Ólýsanlega
traustur vinur. Frumleg svo af bar
Katla
Sigurgeirsdóttir
Elsku Gagga mín.
Ég gaf þér einu sinni hús. Í því
var verndin, hlýjan, ástin og von-
in.
Þetta var draumahúsið okkar.
Ég vil að þú takir það með þér.
Þín systir,
Stella.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Undirskrift | | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að
senda hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minning-
argreina vita.
Minningargreinar