Morgunblaðið - 10.11.2008, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. NÓVEMBER 2008
Í dag er mín ágæta
vinkona, Inga Val-
fríður Einarsdóttir frá
Miðdal, 90 ára. Snúlla,
eins og hún hefur ætíð
verið kölluð meðal vina
og vandamanna, er
fædd 10. nóvember ár-
ið 1918, yngst níu
barna hjónanna Einars
Guðmundssonar og
Valgerðar Jónsdóttur
frá Miðdal í Mosfells-
sveit. Eldri systkini
Snúllu, sem nú eru öll
látin, voru Guð-
mundur, Sigurjón, Tryggvi, Guðrún
Steinþóra, Haukur, Sigríður, Karól-
ína (Líba) og Sveinn Reynir. Tvö
systkini Snúllu dóu í frumbernsku.
Snúlla giftist Sigurði Ólafssyni,
söngvara og hestamanni, hinn 3. des-
ember árið 1938 og eignuðust þau sex
börn. Þau eru: Valgerður, meina-
tæknir, f. 1937, gift Hauki Sigþórs-
syni, Erling Ólafur, tamningamaður
og reiðkennari, f. 1942,
í sambúð með Kol-
brúnu Friðriksdóttur,
Ævar, f. 1944, kvæntur
Hansínu Melsted, Þur-
íður Svala, f. 1949,
söngkona og listmálari,
gift Friðriki Friðriks-
syni, Ólafur, f. 1950,
trésmiður í Bandaríkj-
unum, kvæntur Marg-
aret Sigurðsson, og
Gunnþór, f. 1960, sviðs-
maður.
Margir minnast
Snúllu og Sigurðar
manns hennar frá þeim dögum sem
þau hjón bjuggu í Laugarnesbænum,
sem stóð á móts við þar sem nú eru
gatnamót Sæbrautar og Laug-
arnesvegar. Þangað fluttu þau hjón ár-
ið 1948 og bjuggu samfellt í 34 ár.
Laugarnesbærinn var reisulegt tvílyft
timburhús sem stóð á hól og því áber-
andi þeim sem fóru hjá. Sem kunnugt
er var Sigurður Ólafsson þekktur
söngvari og hestamaður á sinni tíð.
Það var því ekki óalgengt að sjá hvíta
gæðinga þeirra Laugarneshjóna í tún-
garðinum innan um ærslafull börn á
öllum aldri og blaktandi þvott í brak-
andi þurrki. Þar gátu vegfarendur líka
séð myndarlega, dökkhærða og há-
vaxna konu taka til hendinni við hey-
skapinn – enda Laugarnestúnin slegin
fram á níunda áratuginn.
Í mínum huga var Laugarnesbær-
inn síðasta vígið sem féll í sveita-
menningu höfuðborgarinnar. Allt til
ársins 1982 lagði töðuilm frá Laug-
arnesinu í bland við hrossataðið sem
Gletta, Litla-Gletta, Völsungur,
Hrollur, Gula-Gletta og allir hinir
gæðingarnir skildu eftir sig. En
heimilisbragurinn í Laugarnesinu
hefði aldrei orðið svipur hjá sjón
nema vegna þess að þar réð Snúlla
húsum. Þeir sem þangað komu í góð-
gerðir og hestaspjall, gleyma seint
gestrisni húsfreyjunnar, léttum hlátri
og hressilegu viðmóti. Hestamenn
minnast Snúllu líka sem góðrar
hestakonu sem vílaði ekki fyrir sér að
ríða með bónda sínum á hesta-
mannamótin þar sem hann hleypti
hvítu gæðingunum á skeið með svo
eftirminnilegum árangri. Þar var hún
hrókur alls fagnaðar, ráðagóð og
röggsöm. Það var því ekki að ástæðu-
lausu sem Hestamannafélagið Fákur
sá ástæður til að heiðra Snúllu með
gullmerki félagsins, æðstu við-
urkenningu þess, fyrir ómetanlegt
framlag til hestamennsku – enda var
Snúlla brautryðjandi kvenna í hesta-
mennsku á Íslandi og eftir því tekið
þegar hún reið hjá á Hetti sínum
enda vandfundinn glæsilegri knapi
meðal kvenna. Ómetanlegt framlag
hennar til reiðlistarinnar munu halda
nafni hennar á loft um ókomin ár. Þau
hjón voru einnig annáluð fyrir fallega
og vel hirta hesta og glæsilega ásýnd
– enda lögðu þau jafnan mikla
áherslu á fallegan reiðfatnað og gljá-
fægð reiðstígvél.
Árið 1982 fluttust þau Snúlla og Siggi
úr Laugarnesinu í blokkaríbúð í Breið-
holtinu. Þar undu þau sér vel – enda
stutt að skreppa í Víðidalinn þar sem
Siggi hélt hesta allt fram til ársins 1990.
Eftir að hann dó, árið 1993, bjó Snúlla
ein með Gunnþóri syni sínum og undi
hag sínum vel í Háberginu í Breiðholt-
inu. Fyrir skömmu flutti hún í þjón-
ustuíbúð í Furugerði í Reykjavík.
En stúlkan frá Miðdal heldur þó
enn tengslum við þúfurnar sem hún
hljóp eftir sem barn og unglingur. Á
Hólmsheiðinni í nánd við Miðdal á
hún sitt litla og fallega sumarhús sem
hún kallar Heiði en þangað hverfur
hún reglulega á vit náttúrunnar og
plantar trjám og nýtur sveitarinnar
sinnar. Gunnþór, yngsti sonur henn-
ar, hefur verið iðinn við að aka móður
sinni í Heiði og hjálpa henni að slá og
snyrta. Þar áttum við Sigurður og
Snúlla ógleymanlegar stundir við
vinnslu endurminninga Sigurðar, Í
söngvarans jóreyk, sem ég var svo
lánsöm fá tækifæri til að skrifa og
kom út árið 1991. Á þeim tíma var
Sigurður farinn að tapa heilsu og
minni vegna veikinda en þá kom
Snúlla til sögunnar og lagði höfundi
ómaetanlegt lið við upprifjun liðinna
daga. Án hennar hefði bókin aldrei
orðið til.
Snúlla hefur þann fágæta eig-
inleika að kunna að brúa kynslóðabil.
Í samskiptum við þessa níræðu heið-
urskonu verður aldur afstætt hugtak.
Í 20 ár hef ég notið þess að vera vin-
kona hennar og nánast eins og ein af
dætrum hennar. Við hittumst reglu-
lega, ræðum pólitík og heimsmálin,
hestamennsku og göntumst með
menn og málefni. Um leið og ég óska
Snúllu hjartanlega til hamingju með
afmælið, þakka ég henni gefandi sam-
fylgd, væntumþykju og velvild í
gegnum tíðina. Lifðu heil og sönn,
eins og ávallt, mín kæra vinkona.
Ragnheiður Davíðsdóttir.
Inga Valfríður Einars-
dóttir (Snúlla) 90 ára
✝ Anna SigríðurElísdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 1.
júní 1920. Hún lést á
heimili sínu í Njarð-
vík 3. nóvember síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elís Ólafsson, f.
1.9. 1888, d. 16.4.
1957 og Helga Sig-
fúsdóttir, f. 24.9.
1892, d. 11.8. 1974.
Systkinin voru
fimm. Elst var Sig-
ríður Esther, f. 31.3.
1912, d. 26.8. 2001, maður hennar
var Niels Jensen, f. 27.1. 1894, d.
12.2. 1968. Næst í röðinni var Ólaf-
ur, f. 8.9. 1913, d. 31.12. 1958, kona
hans Gyða Björnsdóttir, f. 4.11.
1914, þá kom Sigfús, f. 23.3. 1923,
d. 8.7. 1986, kona hans Hafdís Svav-
arsdóttir, f. 8.6. 1934. Yngst er
Kristín, f. 12.10 1931, maður henn-
Steingrímsdóttur og eignuðust þau
2 börn, Önnu Sigríði og Arnar
Stein. Þau skildu. Áður eignaðist
Elís soninn Halldór Ibsen. Núver-
andi kona hans er Jenny Johansen.
Næst er Ágústa, f. 6.7. 1950, gift
Sigurjóni Torfasyni og eiga þau 3
dætur, Önnu Maríu, Ester og
Hörpu. Yngst er Esther, f. 7.11.
1951, gift Walter Leslie. Þau eign-
uðust 4 börn. Ragnar Þór, d. 1974,
Axel Má, Þóru Björk og Magneu
Ósk. Langömmubörnin eru 14.
Anna og Guðmundur byggðu
húsið Ásgarð, Þórustíg 13 ásamt
bróður Guðmundar.
Árið 1943 giftu þau sig og fluttu
inn í húsið nýbyggt. Þar bjó Anna
síðan til dauðadags. Hún var
heimavinnandi húsmóðir allt þar til
Guðmundur dó langt um aldur
fram. Þá fór hún að vinna hjá Efra-
falli í Njarðvík sem matráðskona
og síðan vann hún í þvottahúsi og
saumastofu varnarliðsins á Kefla-
víkurflugvelli þar til hún lét af
störfum 72 ára gömul.
Útför Sigríðar Önnu fer fram frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst afhöfnin kl. 13.30. Jarðsett
verður í Hafnarfjarðarkirkjugarði.
ar var Bjarni Sig-
urður Finnsson, f.
18.1. 1928, d. 10.1.
1995.
Fjölskyldan bjó í
Hafnarfirði fyrstu ár-
in en fluttist 1939 til
Innri-Njarðvíkur þar
sem Anna vann í fiski.
Þar kynntist hún
verðandi eiginmanni
sínum.
Anna giftist Guð-
mundi Sveinssyni
vörubílstjóra 25.11.
1943. Guðmundur var
fæddur í Hafnarfirði 22.11. 1911, d.
31.12. 1966. Þau eignuðust 4 börn.
Elst er Helga, f. 17.4. 1946, hún
giftist Brynjari Halldórssyni og
þau eignuðust 2 börn, Guðmund og
Brynju Sif. Þau skildu. Núverandi
eiginmaður hennar er Reynir Guð-
steinsson. Næstur er Elís, f. 9.12.
1947, hann kvæntist Sveinbjörgu
„Ekki viljum vér, bræður, láta yður vera
ókunnugt um þá, sem sofnaðir eru, til þess að
þér séuð ekki hryggir eins og hinir, sem ekki
hafa von. Því að ef vér trúum því að Jesús sé dá-
inn og upprisinn, þá mun Guð fyrir Jesú leiða
ásamt honum fram þá, sem sofnaðir eru.“
(Þess.4.13,14.)
Aldrei hafa þessi orð dýpri merk-
ingu og aldrei sefa þau sorg eins og
þegar við stöndum frammi fyrir
dauða ástvina, sem byggðu alla lífs-
göngu sína á þessu fyrirheiti. Mamma
varð ung meðlimur í söfnuði aðvent-
ista, trúði á þessi fyrirheit og efaðist
aldrei um að þannig væri dauðinn. Við
myndum sofa í gröf okkar, verða vak-
in upp af gröfinni við endurkomu
Frelsara okkar, sameinast ástvinum
okkar og „verða ásamt þeim hrifnir
burt í skýjum til fundar við Drottin í
loftinu. Og síðan munum vér vera
með Drottni alla tíma“ (1.Þess.4.17).
Mamma var tæplega fimmtug þeg-
ar pabbi dó og bjó áfram í húsinu sínu
í fjörutíu og tvö ár. Allan þann tíma
var heimili hennar eins konar sam-
komustaður allrar fjölskyldunnar.
Alltaf átti hún gott með kaffinu og
alltaf var hún jafnglöð að sjá okkur og
við að sjá hana. Hún hafði óskað þess
að hún fengi að deyja heima og þyrfti
ekki að liggja á sjúkrahúsi. Henni
varð að þessari ósk sinni.
Ótal minningar streyma nú fram í
hugann. Þær eru allar ljúfar og fagr-
ar og yfir þeim hvílir andi friðsældar,
sem var eitt höfuðeinkenni lyndisein-
kunnar mömmu. Alltaf var hún glöð
og létt í skapi. Alltaf átti hún orð til að
uppörva okkur. Alltaf lagði hún sig
fram um að stappa í okkur stálinu og
að við héldum saman sem ein fjöl-
skylda hvað sem á gengi í lífinu. Hún
var miklu meira en mamma okkar.
Hún var vinkona okkar og trúnaðar-
vinur. Við systkinin vorum í daglegu
sambandi við hana í símanum og allt-
af var jafngott að koma til hennar í
Ásgarð, sem hún byggði ásamt pabba
þegar þau giftu sig.
Bernskuminningarnar um ferðalög-
in með henni og pabba eru meðal dýr-
ustu fjársjóða okkar. Í huga okkar er
þó minningin um mömmu eina ef til vill
ríkust af því að hún var svo lengi ein og
börnin okkar og barnabörnin þekktu
hana bara eina. Hún var alltaf tilbúin
að koma með okkur í bíltúr, á tónleika
með stuttum fyrirvara eða skreppa
með okkur í ferðalög og elskaði haust-
litaferðirnar sem við systurnar fórum
með henni. Í sumar fór hún með okkur
Reyni í yndislegu veðri að Gullfossi og
þreyttist aldrei á að tala um hve Gull-
foss hefði verið fallegur.
Tónlist var einnig hennar líf og
yndi, hún elskaði söng og ósjaldan
hljómaði söngur um húsið hjá henni.
Á kveðjustund er hugur minn fullur
af þakklæti fyrir að hafa átt svona
yndislega móður. Ég þakka fyrir um-
hyggju hennar fyrir mér, börnunum
mínum og allri fjölskyldunni minni.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(Vald. Briem.)
Helga Guðmundsdóttir.
Alltaf er erfitt að kveðja sína nán-
ustu ástvini, hvað þá móður sem alltaf
var svo ljúf og kærleiksrík, hlý og
skilningsgóð, jákvæð og mikill vinur.
Það var svo gott að koma til hennar í
heimsókn á æskuheimilið á Þóru-
stígnum, svo notalegt að kíkja í smá
kaffisopa eftir vinnu. Það er svo gam-
an að því hvað hún hafði mikið yndi af
allri tónlist og söng og var svo ánægð
þegar barnabörnin voru farin að læra
á hljóðfæri, og hennar besta skemmt-
un var að fara á tónleika, hlusta á all-
an söng bæði karla og kvenna.
Það þurfti lítið að gera til að gleðja
hana, hún var alltaf svo ánægð með
allt. Nóg að fara með hana rúnt um
bæinn okkar Reykjanesbæ að skoða
falleg hús og garða og að sjá allar
nýju byggingarnar í Innri-Njarðvík-
urhverfinu, þar sem hún átti nú
heima frá 19 ára aldri í Akri þar til
hún flutti á Þórustíg 13. Hún fylgdist
vel með hvað bærinn stækkaði ört á
stuttum tíma og varð snyrtilegri.
Hún var alltaf til í að koma í sum-
arbústaðinn á Mýrunum, þar sem hún
naut sín svo vel, sérstaklega áður en
rafmagnið kom því þá var kynt upp
með olíuofni sem henni fannst svo góð
lykt af.
Einnig hafði hún og við öll mjög
gaman af öllum ferðalögunum norður
og austur þegar pabbi var á lífi, þá
fórum við í lax- og silungsveiði á vöru-
bílnum með húsinu uppi á pallinum
sem kallað var Boddý og ferðast var
með oft á sumri. Við börnin fengum
nú að prófa aðeins að veiða líka með
pabba, og mikið var tínt af krækiberj-
um í mörgum ferðum og þó sérstak-
lega í Skagafirðinum þegar hjólbarð-
arnir á bílnum urðu bláir á litinn af
berjunum og við höfðum aldrei séð
annað eins af berjum. Þetta voru allt-
af alveg frábærar ferðir og góðar
æskuminningar.
Elsku mamma, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig og
mína fjölskyldu, alla hlýju, góðvild og
traust. Við þökkum fyrir öll handtök-
in í prjóna- og saumaskap og viðgerð-
um á fatnaði, því þú varst ánægðust ef
saumavélin var á borðinu og þú hafðir
nóg að gera. Þú baðst okkur systkinin
um verkefni.
Við söknum þín öll og munum lifa
með þér í huganum um ókomin ár í
djúpu þakklæti fyrir öll árin sem við
áttum saman.
Guð blessi minningu þína.
Þín dóttir,
Ágústa Guðmundsdóttir.
Elsku mamma okkar er látin. Hún
lést á heimili sínu 3. nóvember síðast-
liðinn og fékk þar ósk sína uppfyllta
að mega vera heima í húsinu sínu þar
sem hún hefur búið allan sinn búskap.
Alltaf var gott að vera í návist hennar
sem var alltaf jákvæð og gerði gott úr
öllum hlutum, sama hvað bjátaði á,
hún var trú Guði sínum og ræktaði
trú sína vel, ásamt því að vera mynd-
arhúsmóðir, sama hvað að sneri í því,
allt gat hún gert og var það með slík-
um sóma að af bar.
Mamma var mjög félagslynd kona
og hafði gaman af söng og allri tónlist
og naut þess þegar við sungum saman
bæði systurnar og barnabörnin, það
voru hennar bestu stundir. Hún fór út
á vinnumarkaðinn þegar við stálpuð-
umst og vann sem matráðskona hjá
Efrafalli í nokkur ár en síðan hjá Varn-
arliðinu á saumastofu í rúm 20 ár. Þar
kunni hún vel við sig við saumaskap og
var það hennar list. Á yngri árum vann
hún í frystihúsi í Innri-Njarðvík og
kynntist pabba þar.
Margar sögurnar sagði hún okkur
af þeim tíma og hafði alltaf gaman af
því þegar við fórum með hana að
kíkja þangað og rifjuðust þá upp fyrir
henni margar góðar minningar lið-
inna ára. Við eigum alltaf eftir að
sakna hennar. Það var svo gott að
kíkja í kaffi og spjalla smávegis og
alltaf var hringt á hverjum degi, hún
var sú sem hægt var að deila með
bæði gleði og sorg.
Síðustu árin sótti hún í félagsskap í
Dagdvöl aldraðra í Reykjanesbæ og
undi hag sínum vel þar og þökkum við
þær stundir. Megi góður Guð geyma
þig, elsku mamma, og takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Þín dóttir,
Esther.
Elsku amma Anna. Á svona stundu
er allt svo dauft. Veggir hússins við
Þórustíg 13 í Njarðvík þegja þunnu
hljóði og hugsanir flæða um huga
manns við upprifjun góðra tíma. Við
systurnar urðum þess aðnjótandi að
eiga yndislega góða, hressa og söng-
elska ömmu sem var uppfull af ást og
kærleika.
Þegar við vorum litlar bjóst þú alltaf
til bolluvendi handa okkur barnabörn-
unum og við fengum að velja. Það var
voðalegt sport. Þegar við komum í
heimsókn varstu alltaf svo glöð, hafðir
skemmtilegar sögur að segja og aldrei
langt í hlátur og grín. Aldrei kíktum
við til þín án þess að þiggja smá veit-
ingar og oftar en ekki var möndlukaka
á borðum. Svo fengum við stórt faðm-
lag að endingu. Þegar við fórum beiðst
þú alltaf í dyragættinni og vinkaðir
þegar keyrt var í burtu. Þetta var
partur af öllum heimsóknum sem okk-
ur þótti svo voðalega vænt um, þótt lít-
ið atriði sé. Söngur og gleðistundir
áttu hjarta þitt. Þegar við frændsystk-
inin komum saman er oft mikið sungið
og þá lifnaði yfir þér elsku amma. And-
lit þitt var eitt sólskinsbros og hend-
urnar fóru á loft í smá sveiflu. Það
fannst okkur agalega sætt.
Elsku amma, þín verður sárt sakn-
að. Þetta er allt svo óraunverulegt
ennþá og óhugsandi að þú sért búin að
kveðja þennan heim. Þetta gerðist allt
svo hratt og við sem eftir sitjum hugg-
um okkur við það að þú varst heilsu-
hraust og ánægð. Það er eflaust mikil
gleði hjá þér núna þegar þú hittir afa
aftur eftir öll þessi ár ásamt öllum hin-
um sem fóru á undan þér. Þú áttir orð-
ið mörg langömmubörn og varst nýbú-
in að knúsa yngstu langömmustelpuna
þína í fyrsta og eina sinn.
Við þökkum fyrir allar samveru-
stundirnar. Guð geymi þig. Hvíl þú í
friði elsku amma.
Ástarkveðjur,
Anna María, Ester og Harpa.
„Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag, við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.“ Núna er hún elsku amma
Anna látin. Þessi „hóteldvöl“ hefur
verið elskuleg og góð því hún var stór
hluti af henni. Amma var mjög trúuð
og tilheyrði söfnuði Sjöunda dags að-
ventista eins og við systkinin. Amma
var alltaf svo ljúf og góð, alltaf jákvæð
og húmorinn hennar var alltaf til
staðar og hún fann alltaf smugu til að
koma honum að. Hann var lúmskur
en afar skemmtilegur. Hún átti það til
að skjóta inn góðum „kommentum“
hér og þar og svo brosti hún út í ann-
að.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu. Hún tók vel á móti öllum með
kærleika og hlýju. Alltaf átti hún
pönnukökur og fínirí og það mátti
enginn koma heim frá útlöndum
nema koma við hjá henni og fá eitt-
hvað í gogginn. Hún hefur haldið vel
utan um okkur öll, börnin sín og fjöl-
skyldur þeirra. Amma vann á sauma-
stofu hjá varnarliðinu og var hún afar
handlagin við að laga hitt og þetta
hvað varðaði viðgerðir á fötum. Ef
einhver föt fóru í viðgerð til hennar
komu þau til baka betri en áður en
þau „biluðu“, hún gerði allt svo vel.
Okkur systkinunum fannst ekki leið-
inlegt þegar hún kom heim úr
vinnunni með amerískt nammi og
bauð okkur. Alltaf átti hún eitthvað
uppi í skáp til að bjóða okkur. Hún
átti alltaf bláan ópal í veskinu sínu og
minnumst við þess að þegar við vor-
um í kirkju og við vorum orðin óróleg,
þá laumaði amma hendinni í veskið og
sótti bláa ópalpakkann.
Anna Sigríður
Elísdóttir
AFMÆLI