Morgunblaðið - 10.11.2008, Blaðsíða 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. NÓVEMBER 2008
og glæsileg. Ef einhver fetaði
ótroðnar slóðir þá var það Katla.
Hún sá alltaf tækifæri í tapinu eins
og stöðugt er klifað á við okkur núna.
Við kynntumst í janúar 1993 í
Námsflokkum Reykjavíkur. Ég
gleymi því aldrei.
Það blésu heldur betur ferskir
vindar um þessa konu. Enda man ég
ekki eftir neinum nemanda eins vel
og henni. Hún mætti alltaf, var alltaf
vel undirbúin, margfalt betur lesin
almennt en fólk er flest, ótrúlega vel
skrifandi og algerlega kampakát
með það nýja líf sem hún hafði eign-
ast nokkrum misserum áður. Og hún
geislaði.
Kötlu hafði tekist að komast í
gegnum dimma dali þar sem hún
mætti miklu mótlæti. Hún fór samt í
gegnum þá alla. Þegar ég kynntist
henni var hún ekki búin að stofna
fyrirtækið sitt sem hún rak af mikl-
um eldmóði þar til í byrjun þessa árs.
Og það var alveg greinilegt að Katla
hafði brett upp ermar svo um mun-
aði árið sem við kynntumst. Nokkr-
um vikum eftir það birtist forsíðu-
viðtal við hana í tímariti og það var
fyrst þá sem ég fór að átta mig á
kjarnakonunni Kötlu, lífshlaupi
hennar, þá stórsjói sem hún hafði
staðið af sér og hvernig hún notaði
þá reynslu sér og öðrum til fram-
dráttar.
Ég hef sagt það áður og endurtek
það hér að þó ég hafi átt að vera
kennarinn hennar var ég sannarlega
nemandinn. Síðan þá hefur Katla
verið kennarinn minn og sannur vin-
ur. Hún hafði þann kjark og það þor
sem stundum þarf til þess að reynast
vini í neyð sem er algerlega óskilj-
anleg flestum öðrum. Sjálfsagt hefur
reynsla hennar gefið henni mun
meira en hún tók. Ég veit ég get
aldrei fyllilega þakkað henni fyrir
það sem hún gerði fyrir mig. Og það
sem stóð upp úr á ögurstundum var
að í henni bjó engin dómharka, að
minnsta kosti ekki gagnvart öðrum.
Það væri gustukaverk að leggjast í
Kötlufræðin og reyna að læra aðeins.
Katla er með skemmtilegri konum
sem ég þekki. Frá henni koma frasar
eins og „ Æ, mér var orðið svo illt í
menningunni að ég skellti mér í leik-
húsið“. Hún lék sér að orðinu og
hafði mjög gott vald á því enda var
ótrúlega gaman að spila við hana
skrabble.
Síðustu áramótin vissi hún um
krabbann. Frá fyrsta degi sýndi hún
fyrst og fremst það mesta æðruleysi
sem ég hef kynnst. Hún lét af störf-
um, tók að spila golf, lifa lífinu,
ferðast og gera hluti sem ég botnaði
ekkert í. Það er ekki langt síðan ég
heimsótti hana á spítalann, lamaða
fyrir neðan mitti en samt var hún að
kenna okkur á hjólastólinn af miklu
öryggi.
Ég mun aldrei gleyma Kötlu og
sakna hennar sárt. Að lokum votta
ég ástvinum hennar samúð mína.
Valdís Stefánsdóttir.
✝ Ástdís Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 7. janúar
1924. Hún lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala 31. októ-
ber 2008.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Ólafs-
son, seglasaumari
og kaupmaður í
Geysi hf., f. 17.7.
1876, d. 13.12. 1942,
og Ingibjörg Sig-
urðardóttir hús-
móðir, f. 8.7. 1886,
d. 22.10. 1973. Bróðir Ástdísar
var Sigurður Guðjónsson, f. 30.7.
1913, d. 31.3. 1975. 1. desember
1949 giftist hún eftirlifandi eig-
inmanni sínum Haraldi Þóri
Theodórssyni verslunarstjóra, f.
1.12. 1924. Synir þeirra eru 1)
Guðjón læknir, f.
5.2. 1952, kvæntur
Sigríði Siemsen
lyfjafræðingi, f. 8.1.
1952. Börn þeirra
eru 1.1) Haraldur, f.
28.5.1974, kvæntur
Yalda Guðjónsson,
f. 24.6. 1975, sonur
þeirra er Ludwig
Norooz, f. 28.10.
2007. 1.2) María, f.
25.8. 1980 og 1.3)
Helgi, f. 15.7. 1987.
2) Þórir viðskipta-
fræðingur, f. 25.8.
1959, kvæntur Mjöll Flosadóttur
viðskiptafræðingi. Dætur þeirra
eru 2.1) Gunnur Elísa, f. 15.2.
2000, og 2.2) Ástdís Sara, f. 3.3.
2003.
Útför Ástdísar verður frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag kl. 11.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar Ástdísar Guðjóns-
dóttur en hún lést 31. október. Þeg-
ar einhver sem hefur alltaf verið
með okkur fellur frá þá fara í gegn-
um huga okkar minningar um þann
tíma sem við höfum átt saman. Það
er okkur svo mikilvægt að eiga þess-
ar minningar og geta rifjað þær upp
öðru hverju. Leiðir okkar Ástdísar
lágu fyrst saman þegar ég kom með
Þóri í matarboð á Suðurgötuna jólin
1997. Vel var tekið á móti mér þá og
hefur heimilið verið opið ætíð síðan.
Ástdís eða Adda eins og hún var
alltaf kölluð af fjölskyldunni, var
mikil hannyrðakona og hafði mjög
gaman af að hekla og liggur eftir
hana mikið af fallegum dúkum og
einstaklega skemmtilegt jólaskraut,
sem ég hef aldrei séð áður. Henni
var það mikilvægt að dúkurinn á
borðinu væri ekki með rönguna upp
og sá hún það strax ef svo var og
kenndi hún mér að þekkja muninn.
Hún var hógvær kona sem var um-
hugað um heimilið og fjölskylduna
sína og að öllum liði vel.
Þegar við hittumst spurði hún
alltaf frétta og hafði mikinn áhuga á
og fylgdist vel með hvað börn og
barnabörn væru að aðhafast. Hún
var sérstakleg dugleg að sækja at-
burði sem tengdust barnabörnun-
um, hvort sem það var að fara í
heimsókn í leik-/grunnskóla eða fara
á tónleika, þar sem barnabörnin
voru að spila á blokkflautu eða
syngja.
Í raun er ekki hægt að nefna Öddu
nema nefna Halla í sömu andrá en
þau hafa verið gift í tæp 60 ár og
gert nánast allt saman, a.m.k. síðan
ég kom inn í fjölskylduna, en þó hef-
ur hún ekki farið í golfið með honum.
Þau voru mjög dugleg að koma til að
vera með dæturnar þegar á þurfti að
halda og veit ég að það átti líka við
um eldri barnabörnin þegar þau
voru yngri. Hún var stundum módel
fyrir dæturnar ef þær vildu fara í
hárgreiðsluleik og leyfði hún þeim
að greiða sér eins og þeim fannst
flottast, þó svo að það þýddi að hár-
greiðslan aflagaðist, það var bara
lagað seinna. Hin síðari ár notaði
hún hækju og þegar Adda og Halli
komu í heimsókn fengu stelpurnar
hækjuna oft lánaða til að leika sér
með – og þótti Öddu það sjálfsagt og
var hún ekkert að amast við því.
Adda og Halli voru dugleg að fara
í bíltúr og var þá tekið með nesti og
keyrt af stað út í bláinn, en svo frétt-
um við síðar að þau hefðu keyrt
austur á Þingvelli að skoða haustlit-
ina eða til að kaupa silung nú eða
kíkt í berjamó einhvers staðar í ná-
grenni Reykjavíkur, eða bara að
skoða skemmtileg jólaljós.
Frá því að við Þórir fórum að búa
hafa Adda og Halli verið hjá okkur
um jól og áramót og hefur það verið
yndislegt að hafa þau hjá okkur. Það
verður því einum færra um næstu
jól en við munum ylja okkur við
minningar um fyrri jól. Ég vil biðja
guð að hjálpa og styrkja tengda-
pabba minn og fjölskylduna í gegn-
um þennan tíma. Ég þakka fyrir
góðan tíma sem ég fékk með Öddu
og hún gaf fjölskyldunni.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Blessuð sé minning góðrar konu.
Þín tengdadóttir,
Mjöll Flosadóttir.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hún amma á Suðurgötu er dáin og
farin til himna. Öllum þótti svo vænt
um hana. Hún gaf okkur oft ís og var
svo góð við okkur. Við vildum óska
að hún væri ekki dáin.
Það verður skrítið á jólunum að
hafa ömmu ekki hjá okkur, en hún
og afi hafa alltaf verið hjá okkur á
aðfangadag og gamlársdag. Við
munum aldrei gleyma ömmu, hún
mun allltaf búa í hjörtum okkar.
Gunnur Elísa og Ástdís Sara.
Ástdís Guðjónsdóttir
✝ Gunnar KristjánGuðmundsson
fæddist á Flateyri
25.12. 1946, hann
lést á gjörgæslu-
deild Borgarspít-
alans 3. nóvember
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Guðmundar Val-
geirs Jóhann-
essonar frá Flateyri,
f. 17.12. 1905, d. 9.5.
2000, og Hallfríðar
Guðbjartsdóttur frá
Flateyri, f. 27.11
1916, d. 9.11. 1994. Systkini Gunn-
ars eru Jóhannes Valgeir, f. 1941,
d. 1942, Jóhanna Valgerður, f.
1944, d. 1997, Magnús Hringur, f.
1947, Eiríkur Guðbjartur, f. 1950,
og Guðjón, f. 1954.
Gunnar kvæntist árið 1969 El-
ínu Halldóru Jónsdóttur, f. 30.1.
1949. Foreldrar hennar eru Jón
Ólafur Guðbjörnsson, f. 9.3. 1928,
d. 26.7. 2006, og Ásgerður Jó-
hanna Guðbjartsdóttir, f. 11.5.
1929. Elín ólst upp hjá afa sínum
og ömmu, Petrínu Ásgeirsdóttur
og Guðbjarti Guðjónssyni frá
Hesti í Önundarfirði, þau eru bæði
látin. Dætur Gunnars og Elínar
eru 1) Friðbjört, f. 1969, eig-
inmaður hennar er Þórir Jónsson,
f. 1968, börn þeirra eru Magni
Freyr, f. 1990, Daníel Þór, f. 1993,
og Ása Hrönn, f.
1999. 2) Hallfríður,
fædd 1972, sam-
býlismaður hennar
er Bragi Már Val-
geirsson, f. 1974,
börn þeirra eru Sól-
rún Braga, f. 1999,
Gabríela Brá, f.
2003, og Eiður Örn,
f. 2007. 3) Sólrún
Ása, f. 1980, d. 1995.
Gunnar ólst upp á
Flateyri í faðmi ást-
ríkrar fjölskyldu,
mikil hlýja og gagn-
kvæm virðing ríkti milli foreldra
hans og endurspeglaði hann það
til sinnar fjölskyldu er hann hóf
búskap með Elínu og þau eign-
uðust dætur sínar þrjár. Fjöl-
skyldan var honum alla tíð mik-
ilvæg, hann var elskulegur og
ljúfur eiginmaður og faðir og
ávallt tilbúinn að aðstoða og leið-
beina dætrum sínum sem og öðr-
um. Gunnar fór til sjós með föður
sínum ungur að árum og stundaði
sjómennsku framan af. Upp úr
1980 hóf hann störf hjá fiskvinnsl-
unni Hjálmi. Eftir að hann fluttist
búferlaflutningum til Reykjavíkur
árið 1995 hóf hann störf hjá Marel
og starfaði þar til dauðadags.
Útför Gunnars fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 10. nóv-
ember, kl. 15.
Elsku pabbi minn.
Ég er enn að reyna að átta mig á
því að þú sért farinn frá okkur. Ég er
ósjálfrátt að kíkja út um stofuglugg-
ann og gá hvort ég sjái þér ekki
bregða fyrir, að koma heim í lok dags-
ins, á leið út í búð eða að skjótast með
eitthvað til okkar frá mömmu, í leið-
inni smáspjall, nýjustu fréttir og þú
notaðir tækifærið og knúsaðir Eið,
spjallaðir við Gabbý þína og skimaðir
eftir Sólrúnu.
Elsku pabbi, að sjá þig aldrei aftur
labba hér inn á þinn hægláta hátt á
eftir að vera erfitt að venjast. Þú varst
hæglátur og rólegur maður með ein-
staklega góða nærveru, hjá þér gat ég
setið og þagað, það þurfti ekkert að
tala, það var bara svo notalegt að vera
nálægt þér.
Eftir að þú veiktist í sumar varstu
einhvern veginn ljúfari, mér fannst
stelpurnar sækja meira í að vera ná-
lægt þér, þær höfðu áhyggjur af afa
sínum og vildu vera meira hjá þér og
pössuðu afa sinn. Ef þú varst einn
heima og undir það síðasta vörðu þær
miklum tíma í að púsla með þér. Þær
vissu að það var gott fyrir afa en ég
held að mest hafi þær verið að njóta
nærveru þinnar. Þær voru svo
spenntar, eins og við hin, fyrir sum-
arbústaðarferðinni, amma búin að
kaupa ný púsl og við ætluðum sko að
njóta þess að vera öll saman, en ég
komst aldrei í bústaðinn og var ekki
hjá þér þegar þú hvarfst inn í meðvit-
undarleysið, ég vildi að ég hefði verið
hjá þér en það grunaði engan þá að
svona mundi fara.
Ég hugga mig við minningarnar
því ég á svo margar góðar minningar
um þig, elsku pabbi, t.d. frá því heima
á Flateyri þegar þú varst að byggja
húsið okkar og gafst okkur systrun-
um litla hamra sem við notuðum til að
smíða herbergin okkar. Samveru-
stundirnar í garðinum á góðvirðisdög-
um og allar góðu stundirnar sem við
áttum saman hér í Reykjavík eftir að
þið fluttuð suður, þetta eru minningar
sem ég á fyrir mig og get sótt í þær
þegar söknuðurinn er sem sárastur.
Ég hef alltaf þakkað fyrir að fá
ykkur mömmu bæði á lífi úr snjóflóð-
inu, sorgin við það að missa Sólrúnu
Ásu var nóg á þeim tíma, kannski
fengum við að hafa þig lengur hjá
okkur til að þú og mamma gætuð unn-
ið úr reynslu ykkar saman, því þið
þörfnuðust hvort annars á þessum
tíma meira en nokkurn tímann og við
þörfnuðumst ykkar beggja.
Elsku pabbi, við fengum að hafa
þig í þrettán ár í viðbót, takk fyrir að
gefa okkur þann tíma, elsku litla syst-
ir mín, nú ert þú ekki lengur ein, þú
ert búin að fá pabba til þín, það veitir
okkur huggun að hugsa til þess
hversu ánægjulegir fagnaðarfundirn-
ir eru hjá ykkur.
Elsku pabbi, það reyndist þér
þungur baggi í lífinu að missa litlu
stelpuna þína en nú eruð þið saman og
passið hvort annað og það veitir okk-
ur huggun. Síðustu tvö árin eru okkur
dýrmæt með þig og mömmu í næsta
húsi, óneitanlega hefur verið meiri
samgangur og tengslin milli okkar
sterkari, þetta er búinn að vera ynd-
islegur tími. Við höfum mömmu enn í
næsta húsi en þú ert farin til Ásu, ég
sé hana fyrir mér leiða þig áfram þar
sem þú færð höfðinglegar móttökur
hjá foreldrum þínum og systkinum og
öllum hinum látnu Flateyringunum
og nú dansa englar guðs í paradís.
Elsku pabbi, takk fyrir allt og allt,
ég fékk alltaf tvo kossa hjá þér og nú
færð þú síðustu tvo frá mér.
Þín
Hallfríður.
Fyrstu minningar mínar um hann
Gunnar bróður eru frá því við vorum
litlir drengir á Flateyri að leika okkur
við Bótatjörnina þar sem við áttum
báðir seinna, ásamt Guðjóni litla
bróður, eftir að reisa okkur hús.
Eftirminnilegust eru kannski ein
áramótin þar sem mamma hafði
saumað forláta frakka á Gunna og
Magga bróður. Klæddir í þessar
glæsilegu forlátaflíkur fundu þeir
skyndilega fyrir mikilli þörf til að
kanna betur áramótabrennuna frá því
deginum áður. Eftir ítarlega rann-
sókn kom í ljós að dagsgömlu hand-
saumuðu frakkarnir voru orðnir ónýt-
ir! Þeir voru skömmustulegir við
mömmu lengi eftir þetta!
Einnig man ég eftir því þegar
pabbi, hann Guðmundur Valgeir Jó-
hannesson, keypti bátinn Kvikk og
fór með okkur bræðurna í mikið
ferðalag til Bolungarvíkur sjóleiðis að
sækja hann. Gunni var ávallt góður
bróðir að eiga að.
Gunnar var frá fyrstu tíð mikill
vinnuhestur og gekk alltaf í hvert það
starf sem fyrir lá. Hann var einnig
mjög handlaginn og öll verkfæri léku í
höndunum á honum. Hann fór fyrst á
sjóinn með pabba árið 1957, þegar
pabbi hafði keypt bátinn Hönnu.
Gunni var þá einungis 11 ára gamall.
Þessi vinnusemi fylgdi honum alla
tíð. Hann var dugnaðarforkur í beitn-
ingaskúrnum, svo fór hann á sjó í
mörg ár. Að því loknu fór hann aftur í
land og hóf störf hjá frystihúsinu þar
sem hann mætti alla tíð eldsnemma til
vinnu. Þegar hann flutti til Reykja-
víkur fékk hann fljótt starf hjá Marel
og vann þar óslitið þar til hann þurfti
að hætta vegna veikinda.
Gunni og Ella voru mjög samrýnd
og náin hjón. Ég man eftir mörgum
góðum stundum þegar ég leit inn í
kaffibolla á leiðinni aftur í vinnu eftir
hádegishlé margan daginn. Einnig
voru góðar stundir hver áramót þar
sem stórfjölskyldan kom saman til
veislu, oft heima hjá þeim hjónum.
Loks eru mér líka minnisstæðar,
þegar þau bjuggu á Vallargötunni,
skemmtilegar stundir eftir mörg böll-
in þegar þau buðu okkur heim og Ella
bauð upp á skonsuterturnar sem hún
gerir svo vel.
Við Gunni byggðum okkur hús
samtímis, með dyggri aðstoð Guðjóns
og Magga bróður og eiginkvenna
þeirra. Við byggðum húsin hlið við
hlið eftir sömu teikningu. Þetta voru
húsin við Unnarstíg númer 2 og 4.
Það var svo í anda vinnusemi Gunna
að viku áður en hann átti að flytja inn
komst hann á fyrsta túr á Gylli og fór í
kjölfarið 28 túra í röð.
Árið 1995 reyndist Gunnari erfitt
en þá féll snjóflóð á húsið hans og
yngsta dóttir hans, hún Sólrún Ása,
dó í næsta herbergi við hann og Ellu.
Engu mátti muna að þau tvö lentu
líka í flóðinu. Þrátt fyrir áfallið náðu
þau sér fljótt á strik og komu sér upp
fallegu heimili í Grafarvogi þar sem
þau urðu vinsæl til heimsókna af
börnum og barnabörnum.
Gunnar bróðir var vinur vina sinna,
en fyrst og fremst góður maður og
hans verður ávallt minnst sem slíks.
Elsku Ella, Friðbjört, Hallfríður og
aðrir aðstandendur, við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja ykkur í
sorginni.
Eiríkur Guðmundsson
og fjölskylda.
Góður frændi er fallinn frá. Það er
á stundum sem þessari sem maður
staldrar við og hugsar um liðinn tíma.
Hugurinn leitar aftur til þess tíma
þegar ég var að vaxa úr grasi. Gunnar
föðurbróðir minn bjó þá á Flateyri
ásamt fjölskyldu sinni og á ég margar
dýrmætar minningar frá þeim árum.
Gunnar var einkar laginn við að fást
við vélar og tæki, hann bjó yfir þessu
einstaka þori við að kanna, setja sig inn
í hluti og komast að því hvernig allt
virkaði. Þessi eiginleiki hans heillaði
snemma ungan drenginn sem heim-
sótti frænda sinn. Að sjá og kynnast
því að það var sama hvernig tækið var
úr garði gert, það mátti alltaf reyna að
koma því í lag. Enda var það gjarnan
viðkvæðið að ef Gunni gæti ekki gert
við það, þá væri það ónýtt. Með ein-
stakri útsjónarsemi sinni smíðaði
hann, lagaði og gerði við, allt eftir því
hvað við átti hverju sinni.
Oft eru það þessi smáu atriði sem
maður tekur ekki eftir, en áttar sig
svo á að þau höfðu áhrif á og mótuðu
þá leið sem maður átti síðar eftir að
feta í lífinu.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég góðan frænda.
Guðmundur Valgeir Magnússon.
Gunnar Kristján
Guðmundsson