Skinfaxi - 01.09.1926, Blaðsíða 24

120
SKINFAXI
Landið er gott og þjóðin kynborin.
Hér og þar í þjóðlífi voru bryddir á djörfum, íslensk-
uni bugsunum, sem bældar liafa verið öldum saman
undir oki erlendrar kúgunar. þess má vænta, að á sin-
um tíma beri þær fagra ávexti, ef vér kunnum til að
gæta og glötum ekki þjóðerni voru og þjóðarsál í leit
fánýtra verðmæta.
Öldum saman hefir land vort verið kallað fátækt
land. Nú eru menn að koma auga á ýmiskonar auðæfi,
sem landið ber í skauti sínu, og sú skoðun er að ryðja
sér til rúms, að vér búum í auðugu landi, sem að eins
bíði eftir því, að auðæfin séu hagnýtt.
Mesta atbygli vekur vatnsorka laridsins.
Margir vænta þess, að fossavirkjun í stórum stíl eigi
eftir að breyta þessum náttúruauði i gull handa þjóð-
iririi, og það er trú þeirra, að þá sé rétt stefnt til vax-
andi menningar.
Hér skal nú i stuttu móli mint á, hvernig einn
af bestu og göfugustu sonum þjóðar vorrar leit á þessi
mál fyrir 20 árum. Ungir íslendingar, sem vera vilja
góðir íslendingar, hljóta jafnan að meta mikils orð
hans og skoðanir, því að hann var til hinstu stundar
merkisberi vorsins og æskunnar, og enginn hefir unn-
að íslenskri náttúru og íslensku þjóðerni af heilli hug
en hann.
pað hefir verið sagt um porstein Erlingsson, að eklc-
ert íslenskt skáld hafi haft „jafn mikinn, skýran og
hreinan fossanið í ljóðum sínum og liann,“ fossarnir
hafi sett svip sinn á ljóð hans.
Ást þ’orsteins á fossunum kemur víða í Ijós. pegar
hann minnist íslenskrar náttúru eru fossamir jafnan
ofarlega í huga hans:
Því að kærstu kvæðin mín
kunna þeir einir saman.