Skinfaxi - 01.09.1926, Blaðsíða 29

SKINFAXI
125
Einars Benediktssonar um bætt kjör lýðs og lands við
hagnýtingu fossaflsins til stóriðju. Hann er ekki í nein-
um vafa um, hvar gullið lendir. Auðvitað lendir það
„þar, sem buddunnar lífæð í hrjóstinu slær.“ Framtið-
armyndin af þjóðinni i stóriðju-landinu blasir við
skáldinu:
Voldugir húsbœndur, hundar á vörð
og hópur af mörkuðum þrælum.
pað er ekki undarlegt, þó að porsteinn sé allhvassyrt-
ur í garð þeirra manna, sem hann telur vinna að sköp-
un slíkrar framtíðar, ryðja hraut gullstefnunni:
Og því er nú dýrlega harpan þin iijá
þeim herrum til fiskvirSa metin,
sem hafa þaS fram yfir hundinn, aS sjá,
að hún verSur seld eSa étin;
sem hálofa „guSsneistans“ hátignarvald
og heitast um manngöfgi tala,
en átt liefir skríSandi undir sinn fald
hver ambátt, sem gull kann aS mala.
Og föðurlandsást þeirra fyrst um þaS spyr,
hve fémikill gripur hún yrði,
því nú selst á þúsundir þetta, sem fyr
var þrjátíu peninga virSi.
porsteinn er ekki í neinum vafa um, livernig fer fyrir
þjóðinni, ef þessi stefna sigrar, ef glampinn af gullinu
blindar hana svo, eða volduga einstaklinga liennar, að
öll verðmæti eru látin föl fyrir gull:
Fái þeir selt þig og sett þig viS kvörn
þá sést hverju er búiS aS týna,
og hvar okkar misþyrmd og máttvana hörn
fá malaS í hlekkina sína. —•
Margt hefir breyst hér á landi á þeirn 20 árunt, sem
liðin eru síðan porsteinn Erlingsson orti þetta snjalla
og djarfmælta kvæði. Landið hefir losnað undan erlend-
um yfirráðum og fengið fullveldi sitt viðurkent. Nú á
þjóðin framtíð sína eingöngu undir árvekni og athöfn-
um sinna eigin sona.