Skinfaxi - 01.09.1926, Blaðsíða 44

140
SKINFAXI
störf. — Fjárgræðgi, siðspilling og skinhelgi hertók ná-
grennið; förufólkið skreið fyrir munkunum og tók þátt
í svalli þeirra, en roskinn og ráðsettur bændahöfðingi
situr hlutlaus lijá, meðan frændi hans, ungur og óráð-
inn, verður klausturspillingunni að hráð; raunar gerðist
þessi ungi maður vandlætari, þegar hann var genginn
í gildruna, en ekki virðast líkur til þess, að það hefði
komið að liði, ef eldurinn ekki hefði eytt klaustrinu og
bjargað honum.
Öll er bókin fjarskyld nútimanum. Virðist þvi að
tuttugustu aldar búar hafi lítil tök á að hagnýta liana
fyrir lifnaðarhætti sína og þjóðmálastefnur. Er þetta
síst sagt skáldverkinu til lasts. Skáldið á þakkir sldlið
fyrir að vera óháður og yrkja, að því er virðist, ein-
göngu vegna listar sinnar, enda eru margar setningar
vel orðaðar í leikritinu og sumar ágætlega. Líldegt er
að munkarnir reynist áhrifamiklir á leiksviði.
Veður öll válynd.
Fjórar sögur eftir Guðmund Gíslason Hagabn. —
Bók þessi er, sem fleiri bækur höfundar, lýsing á sjó-
mönnum fyrri tíma og sæförum þeirra. Er þar víða vel
að orði komist og lesendurnir heyra öldugný og sjó-
hrannirnar æða hvítfyssandi yfir bátinn. Eklci tekst
höf. ver að lýsa harðfengi strandarbúa, gegn átökum
ægis, þrautsegju og fastlyndi; barátta við ofuraflið
stælir og kælir skapgerð þeirra, lundarfarið líkist storkn-
uðum eldgíg, sem virtist við fyrstu sýn ólíklegur til
breytinga, en önnur varð raunin á, gígurinn spjó eldi,
sem olli dauða og tortimingu. — I sögu Neshólabræðra
gætir alls þessa; þar var óhamingjusöm ást, kaldlyndi
og ófyrirleitni uppkveikja í heiftareldi þeim, er leiddi
þá til bana. Móðir þeirra er mesta persóna sögunnar, þó-
ekki tækist henni að afstýra óhamingju heimilisins. pá
reyndist hún mannlyndust er mest reyndi á eða þegar