Skinfaxi - 01.09.1926, Blaðsíða 27

SKINFAXI
123
honum finst ærið víða í frammi haft, einkum á hæiTÍ
stöðum og þar sem gullið drotnar.
pegar porsteinn yrkir kvæði sitt „Við fossinn“, er
honum mikið i liug. Hann gerist bæði þungliöggur og
napur. Framsetningin er lipur og leikandi eins og ætíð
hjá porsteini. Iionum rennur aldrei svo i skap að hann
gleymi að vanda móðurmál sitt eða misþyrmi braglist-
inni. Tungu sinni ann hann jafnheitt og ættlandi sínu.
pað er elskhugi íslenskrar náttúru, sem ávarpar foss-
inn, þvi að enn er ekki skorinn strengur hans né ok-
ið telgt:
Við göfgum þá tign, sem i gígjunni bjó;
og gott var á sönginn að hlýða,
þvi móðurrödd varð hann og flóttamanns fró,
sem fvlgt hefir landanum viða.
Úr fósturlands barmi þú fluttir þann óð,
sem fann hjá oss næmasta grunninn;
á því þekkjast oftast nær einniitt þau ljóð,
sem eru frá hjartanu runnin.
Og best hafa úr lægingu lvft okkar dug
og leyst okkur fjötur af tungu
þið skáldin, seni upp um hin íslensku flug
á óleigðu gígjurnar sungu.
porsteinn þreylist aldrei á að lofa íslenska náttúru, en
það lof á ekkert skylt við matarást eða gulldrauma.
Honum kemur aldrei í liug að meta tign og fegurð fóst-
^urjarðar sinnar til peninga. par á þjóðin miklu meiri
verðmæti en svo, að til gulls verði jafnað.
Og þú lékst þcr syngjandi að silfrinu þvi,
sem sindrandi í beltið er grafið,
en mólst ekki gull eins og þorparans þý,
því þeyttirðu dansandi i hafið.
Þó voruð þið auður, sem ýmsum varð stór
og íslendings dýrasti liróður:
Hann heyrði ykkur syngja það hvar sem hann fór,
að hann ætti drottning að móður.
Og hér var sá auður sem óstjórnarskrám
og einokun tókst elcki að ræna: