Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 23

SKINFAXI
23
aldrei einsýn leið framundan til betri daga og einlilít-
ari aðstöðu við lífið. Og eg held, að aldrei verði úr
böli bœtt, og aldrei verði vonir okkar um annað og
betra líf í framtíð mannkynsins að veruleika, fyrri en
ellin fœrir æskunni útrétta hönd til stuðnings og hjálp-
ar. Æskan hlýtur livort sem er að vera og verða von-
gjafi okkar, og liún liefir alllaf átt og á enn nægan
auð, anda og orku, til að fullnægja þeim vonum. Þar
hefir aldrei brostið neitt á, nema fyrir farartálmana,
sem lagðir liafa verið á leið Iiennar.
-----Yið stöndum nú nær miðjum vetri. Og ekki
að vita nema þessi vetur verði okkur langur og erf-
iður. Kaldir og birtuvana velrardagarnir yrðu þó sjálf-
sagt alltaf naprari og skuggalegri, væri ekki vorvonin
vakandi vetur allan. Og við deilum ekki við dómar-
ann -—■ þann, sem vetrarfarinu ræður og viðbrigðum
náttúrunnar. Við eigum líka þar sökina sjálfir, ef við
förum varhluta i þeim viðskiptum. Og sjálfsásökunin
dregur alla sókn og vörn úr eigin höndum.
Við neitum því ekki, að harðæri og höggvís náttúru-
afbrigðin liafi oft og einatt verið okkur ofurefli. Við
verðuin að kannast við það, að hafa nærri altaf orðið
undir í þeim viðskiptum. Vitum það, að stundum náði
matgjöfin ekki til næsta máls, sem við ætluðum þó
að nærðist lengur. Og vist liefir sviðið undan sjálfs-
bjargarleysinu þá. En — „sárt brenna fingurnir, en
sárar brennur hjartað“. Og svo er um það, að aldrei
svíður svo undan viðskiptunum við náttúruna sjálfa
— jafnvel þó að við sjáum okkur ekki neinn farborða
íyrir vöntun þess, sem munnur og magi þarfnast —
þá verður sá sviði aldrei svo brunasár, sem hinn, er
við fáum í viðskiptunum hver við annan, þegar vegið
er að með skilningsleysi og skorti tillits, sem taka ber
til alls og allra.
-----Siðan eru meir en tíu aldir, að norrænn vík-
ingur flýði æltarland og óðal, fyrir það eitt, að sam-