Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 22

118
SKINFAXI
í fögnuð vorsins leitar líf og sál,
er landið grær og slitna klaka fjötrar,
því það er eins og foldin fái mál,
er falla burtu íss og snævar tötrar.
Og bylting vorsins boðar nýjan mátt,
er blessun skreytir veröldina — hálfa.
Og æskan stefnir starfsglöð sólarátt
og stígur fram í byltinguna sjálfa.
II. H a u s t k v ö 1 d.
Um loftið vefur sig skikkja hins kvikandi kvelds,
og kvæði fossanna svæfa í draummildum hljóm,
og blómin klökkna, er þau skynja sinn dauðadóm,
og dagurinn blundar á leiðum skínandi elds.
í rökkur drauma berst ríki hins fagnandi ljóðs,
á runnunum blikar nú héla í daggar stað.
Til jarðar eitt fellur örlítið skógarblað,
og annað til — og nóttin kveður sér hljóðs.
Og vængbrotinn fugl flýr í sífellu grein af grein,
og grætur hið liðna sumar í klökkum hreim.
Hann skortir mátt til að kljúfa hinn gullna geim,
en getur ei unað við harma og vetrar mein.
Hann bíður, og vængina bærir svo lítið eitt.
Nú er birtan á þrotum og hjarta hans titrar af sorg.
Hann er eins og smælingi, er leitar að láni í borg,
sem á Iíkn við hinn sterka, en gefur ei hinum neitt.
Og húmbárur kveldsins hníga á bleika sæng,
er haustfölu laufin breiða á jarðar skraut,
þegar sólin er hnigin af sinni daglöngu braut,
og sumarið hverfur í geiminn — með brotinn væng.
—• En langt inn í kyrrðinni heyri eg hjarta mitt slá,
svo helþungt og sárt, að eg skynja hin fjötruðu mögn.
Og hverfular þrár mínar visna í vesælli þögn,
eins og vorblóm á engi, er náttúran fellur í dá.