Skinfaxi - 01.10.1936, Blaðsíða 23

SKINFAXI
119
Margrét Jónsdóttir:
( landl Selmu Lagerlðf
Svíþjóð, Svíþjóð, grundin góða,
grænna skóga og vatna land!
Landið þar, sem léttast kveður
ljóð sín mar við fjörusand.
Landið sagna, söngva, kvæða,
Selmu, Tegnérs, Frödings láð.
Hver á skærri hörpustrengi?
Hvar var dýpri tónum náð?
Heí'ir þú nokkru sinni liitt á óskastund? Eg býst við,
að þú svarir mér neitandi. Við gleymum því einatt, er
óskirnar rætast, en erum minnugri á hitt, þegar ekki
vildi að óskum ganga. — í þetta sinn fæ eg að minnsta
kosti ósk mína uppfyllta, hugsaði eg með sjálfri mér.
Eg var á leið lil Vármlands.
Ó, Vármaland, þú dýrlega, draumfagra land,
sú drottningin, eg hygg af öllum heri. —
Filipstad, Kristinehavn, Kil, Torshy, Sunne. Þannig
hljóðar ferðaáætlunin. Eg er ein míns liðs og er að
koma úr Dölunum, og Filipstad er fyrsti áfangastaður
j Vármlandi. En þar hafði eg aðeins skamma dvöl. Kom
þar að kvöldi dags, þann 9. júli í mesta blíðskaparveðri,
og ætlaði að halda ferðinni áfram, þegar næsta morgun.
Eg var þreytt og leitaði mér þvi að gististað. Morguninn
eftir var eg timanlega á fótum og gekk ofurlitið um
bæinn. Virtist mér þetla vera snotur smábær. Eg lenti
þar inni í kirkjugarði. Ilélt eg í fyrstu, að það væri
skemmtigarður (vegna legunnar). Þar rakst eg á minn-
ismerki yfir John Ericsson, vélasnillinginn fræga. —
Lestin lagði af stað til Kristinehavn klukkan rúmlega
9. Það var steikjandi hiti, og þá er litið gaman að sitja í
járnbrautarvögnum. Eg var nú samt vel hress, hafði
sofið ágætlega um nóttina og þótti gaman að virða fyr-