Skinfaxi - 01.10.1936, Síða 24

120
SKINFAXI
ir mér landslagið. En maður verður ótrúlega fljótt
þreyltur og mann fer að syfja.
Iílukkan að ganga 4 kom lestin til Kristinehavn. Þar
þurfti eg að skipta um lest og bíða annarrar, er gekk til
Kil. Eg vildi auðvitað nota tímann, til þcss að skoða
mig um, en það var ákaflega heitt, svo að litið varð úr.
Eg gekk inn í skemmtigarð og livíldi mig i skugga
trjánna. Ivristinehavn er nokkuð stór bær og nýlegur,
sýndisl mér.
Eg hafði lieyrt, að Vármlendingar væru glaðlyndari
og fljólteknari en Svíar almennt. Allir liafa heyrt getið
um sænska kurteisi, og verður auðvitað ekki ofsögum
aí henni sagt. En ýmsum þvkir Svíarnir dálítið þótta-
fullir og seinir til viðkynningar. Sjálfir segja þeir, að
Slokkhólmsbúar séu stollir, og ógerningur að komast
i kynni við þá. Þeir yrði ekki hver á annan, þótt þeir
sitji hlið við hlið í járnbrautarlestum, eða sþorvögnum,
svo klukkutímum skiptir. Hvað sem hæft kann að vera
í þessn, þá er hitl vist, að cg varð þess brátt vör, að
orðsporið var rétt, er fór af Vármlendingum. Þeir eru
léttir í máli og glaðlegir i viðmóti. Á járnhraularstöð-
inni i Ivristinehavn þurfti eg að koma liandtösku minni
til geymslu, meðan eg gekk út í hæinn. Mér varð sú
skyssa á, að eg bað um að fela töskuna í stað þess að
geyma hana. Eg var ekki sterkari á svelli i sænskunni.
Stöðvarþjónninn Iirosti út undir eyru.
— Jú, við gætum nú falið margt hérna, sagði karl-
inn. — Eg skyldi með ánægju feta stúlkuna sjálfa
Skammt frá járnbrautarstöðinni kom eg auga á ís-
sala. Var það vel þegið i hitanum. Eg keypti mér is fyrir
nokkra aura. Sölukarlinn tók víst eftir því, að eg leit
á úrið rnitt, og spyr mig, hvort eg ætli með lestinni;
Eg játti því. — Uss, yðnr tiggur ekkert á — en hverl
eruð þér annars að fara? bætti hann við. — Ætlið þét
lengra norður á eyðimörkina?
— Eg ætla lengra upp í Vármland.