Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 25

SKINFAXI
121
— Og hvaðan kemur slúlkan? lieldur hann áfram og
vill ekki hætta samtalinu. — Eg kem úr Dölunum,
svara eg. -—• Álti eg ekki von á því, að þetta væri „Dal-
kulla“, segir karl — hún talar Dalamál. — Það er nú
svo, svaraði eg, og minntist atviksins á járnbrautar-
slöðinni, fyrir skammri stundu. — Eg er nú ekki Dala-
slúlka samt. — Og hvaðan úr þremlinum er slúlkan,
kannske frá Finnlandi? Við þrefuðum nú litla stund
um ætterni mitt og uppruna, unz eg sagði karli, að cg
væri íslendingur. Þá varð hami öldungis uppvægur og
vildi fá að vita eitthvað um það undraland. En eg vildi
ekki verða eftir af lestinni og kvaddi því karl í snatri.
Bað liann mér allra virkta, en ráðlagði mér að siðustu,
að liverfa ekki heim til Islands aftur, þvi að þar hlyti
að vera illt að eiga heima.
Lestin brunar áfram gegnum skógi vaxin héruð, til
að hyrja með hefir maður stórvatnið Væni á aðra liönd.
Kristinehavn liggur að norðanverðu við vatnið. En allt
fíýgUr áfram svo óðfluga, að lítill tími verður til að
átta sig, fyrir þann, sem er ókunnugur. Manni virðist
allt vera hvað öðru líkt: Skógurinn, vötnin, þorpin og
bæirnir, og allt einkar broshýrt. Karlstad — alveg á
hökkum Vænis. — Þarna hlýtur að vera fallegt, hugsa
eg. En þá er lestin komin af stað aftur, eftir aðeins fárra
mínútna viðdvöl. Og nú liggur leiðin norður á bóginn
til Kil. Þar er skipt um lest að nýju, en engin viðdvöl.
Það er komið undir kvöld, en samt er steikjandi hiti.
Og nú erum við ])á komin i hið eiginlega land skáld-
anna. Þar á meðal skáldkonunnar, sem horið hefir
hróður Vármlands lit um víða veröld. Erykendalurinn,
hjarta Vármlands, hlasir við augum og Frykenvötnin
— Lövens langa vatn, eins og það er nefnt í sögnnni
aí' Gösta Berling.
— Hæðirnar hefðu mátt vera dálitið hærri, segir
Selma Lagerlöf einhverss taðar. Það er að vísu satt. En
þær eru aðlaðandi þessar bládökku, skógivöxnu hæðir,