Skinfaxi - 01.10.1936, Side 37

SKINFAXI
133
er um líf þeirra manna, sem yrkja jörðina. Það er frjó-
semi starfs þeirra, sem einnig hefir frjóvgandi og göfg-
andi áhrf á sjálfa þá. Landnemarnir — bændurnir
„opna dvrnar fyrir gróðri,
rumska þvi, sem bundið blundar“.
Það er lireint ekki sizt þessi frjósemi, sem Ham-
sun lofsyngur í hinni víðfrægu og djúpskyggnu skáld-
sögu sinni Markens Gröde (Gróður merkurinnar), þar
sem rituð er með fágælri málsnilld og mynda-auðlegð
heljusaga frumbýlingslífsins. Að höfundinum hefir ver-
ið annt um, að leggja áherzlu á frjósemi slarfs þess
manns, sem landið ræktar, sést bezt á því, að liann
hregður upp i sögulok ógleymanlegri mynd af sögu-
hetjunni, ísak, að kornsáningu á akri sínum, með dýrð
hnígandi sólar í baksýn.
Úl um gluggann á herberginu á heimili islenzka land-
ncmans i Lögbergsnýlendunni, þar sem þessar línur
eru ritaðar, blasa einnig við augum næg vegsnnunerki
frjósemdar bændastarfsins — grænir akrar, gróður-
prúðir garðar og laufkrýnd tré.
Myndirnar úr lífi íslenzkra frumbyggja í Vesturheimi,
sem hrundu úr stiflum þessum hugsunum, draga þvi
athyglina sérstaklega að tveim máttarstoðum heilbrigðs
þjóðlífs og batnandi: — andlegu sjálfstæði einstak-
lingsins og frjósömu starfi hans. Menntun vor og
menningar-viðleitni verður að stefna að því marki, að
glöggva skilning manna ó þessum grundvallaratriðum.