Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 44

140
SKINFAXI
— Bráðum ert þú orðinn svo þroskaður, að þú getur
sjálfur valið og þarft min eklci við, sagði fylgdarmaður
minn.
— Það er gott, hugsaði eg.—Æ, nei, ekki slrax. Farðu
ekki strax frá mér, sagði eg.
— Eg ætla að prófa þig áður en eg sleppi af þér liend-
inni. Eg ætla að sýna þér tvær myndir. Það eru tvær
konur, sem ráða hvor sínu riki. Þær eru háðar fulltrúar
huldra afla og leiða okkur mennina, sín á hvorn veg.
Annar vegurinn liggur til guðsrikis og hins eilifa fagn-
aðar. Hinn til fordæmingar og elífrar glötunar.
— Eg vil fara til guðsríkis, sagði eg.
— Já, sagði hann, nú kenni eg þér ekkert; þú skalt
sjálfur velja. Og hann gekk með mér upp á liæð eina
\ið veginn. Það varð morgunn og það varð kvöld, eins
og við sköpun heimsins.
Fyrir framan mig sá eg tvær borgir, álíka stórar. Á
milli borganna var slétta, vaxin háu grasi. Vegur einn
breiður lá yfir sléttuna. Eg litaðist um; fylgdarmaður
minn var horfinn. Svalur vindur næddi um séttuna.
Sál mín var ung og óreynd. Ilenni var kalt.
— Fylg mér, hejrrði eg sagt við lilið mína. Eg leit við
og sá konu standa þar hjá mér. Hún var tötralega
klædd og föt hennar voru köld og gisin. Hún hafði
gáfulegl, roskið andlit með mörgum hrukkum á enninu.
— Það táknar lífsreynslu, hugsaði eg.
— Eg er Fátæktin, sagði hún, dætur mínar heita
Áhyggja og Sorg. Hér framundan sérðu ríki vort. Fylg
mér þangað.
Eg hneigði mig og við gengum til borgarinnar hægra
megin við sléttuna. Sál min var full af ömurleika og
á móti okkur komu tvær stúlkur „klæddar í svarl“.
— Þetta eru dætur minar, sagði fylgdarkona mín.
— Við bjóðum þig velkominn í vort ríki, sögðu þær
og lutu mér með mikilli liæversku. — Vel sé þér, vel sé
þér, er velur veg hinna erfiðu kjara. Síðan hurfu þær,