Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 49

SKINFAXl
145
— Þetla fólk á ekki liér heima, það er frá ríki nábúa-
konu minnar. Það kemur hingað til þess að gera sér
glaðan dag.
— En því getur það ekki skemmt sér heima? spurði
eg af fávizku:
— Þar liefir það engin tækifæri, svo að dætur mínar
liafa kennt í hrjósti um það og lofa því að vera hér.
Það vinnur iíka við uppskeruna hjá okkur í staðinn.
Það varð nótt í horginni. Friðsæl tunglskinsnótt, en í
skugga húsanna varð eg var við að menn földu sig.
Flóttalegir mcnn, er leituðu færis um að komast inn í
húsin og ræna þar. —
— Ilvaða menn eru þetta? spurði eg.
— Þeir eiga ekki heima hér. Þeir eru frá nábúakonu
minni. Þeir eru oft svangir og líður illa. Dætur mínar
Iiafa fengið samúð með þeim og í þeirra skjóli fá þeir
að vera liér, annars væri eg húin að láta taka þá fyrir
löngu síðan, sagði fylgdarkona mín.
Síðan fór hún með mér út á þjóðveginn, rétti mér
hönd sina og sagði:
— Eg er Auðlegðin, sem er send inn í líf ykkar
mannanna til þess að skapa þeim, er mér vilja fylgja,
ánægjulega daga.
Ilún var horfin og fylgdarmaður minn stóð aftur við
hlið mér og sagði:
— Nú liefi eg sýnt þér tvö riki. Hvort viltu eiga heima
i hinu góða eða hinu illa?
— Eg vil eiga heima í hinu góða, sagði eg.
— Auðvitað, og þú verður að vita hvert sá vegur ligg-
ur, er þú ætlar að ganga. Hvorum megin ætlarðu þá að
vera ?
Eg sá hvað hann vildi að eg segði, en sál mín var
rsvo ung. Eg lukaði augnahlik.
— Mér finnsl .... mér sýnist.....En það cr engu
betra, stamaði eg.
10