Skinfaxi - 01.05.1943, Qupperneq 7

SIvINFAXI
9
Aðalsteinn orli eitt sinn ljóð, sem eg liefi fundið í
nppkasti eftir hann látinn. Hann virðist tala þar um
ákveðinn nemanda sinn, en við getum margir tekið orð
hans til okkar:
„Allt sem cg á einhvers virði
er ítök mín í þcssum dreng,
eg fórna honum glaður fé og orku
fyrir hann þyngstu spor mín geng.
Trú mín á hann er mér styrkur.
Alll mitt traust á það eg set,
að hann reynist dáðadrjúgur
drengur hvert sitt ævifet.“
Þessi trúarjátning verður látin nægja hér við þess-
ar líkhörur. Trú Aðalsteins Sigmundssonar var trúin
á okkur nemendurna, félagana, vinina. Lítil trú? Ef
til vill, ef allt er á vegi lil grafar, reynumst við ekki
trausts verðir. En þessi trú er fögur, ef við vöxum og
reynumst nýtir menn, heilir og góðir drengir.
Og nú skal haldið lieim aftur. Samstarfsmaður þinn
og bróðir, alla þá tíð er þú varst hér gestur, fer nú með
þér til bernskustöðvanna. Síðaslliðið sumar hafði liann
sýnt þér æsknstöðvar sínar, ósk þiii var, að lifa sumar
með honum þar sem þú varst harn.
Þú minntist á, að þú færir lit héraða, sem í þér æltu
engin ítök, er þú komst hingað fyrir aldarfjórðungi-
Vísl er, að er þú nú ferð, eru ítök þin mikil í okkur
fjölda mörgum. Við munum kenna hörnum okkar að
hlessa nafn þilt. Við hiðjum þess, að Guð heyri, er við
blessum þig og þökkum þér.
Vormaður íslands! íslenzkt vor! Ekkert er að ótt-
ast, við hryggjumst en öfvæntum ekki. Hann, sem fór
vorsins veg, er á Guðs vcgum og eilífs sumars. Störfin
þin, elskulcgi vinur, frændi og kennari, í okkar þágu,
er við vorum smælingjar í einni eða annari mynd,