Skinfaxi - 01.05.1943, Qupperneq 26

28
SKINFAXI
tekur stökkvarinn sér stöSu. Atrennan hefst, er stökkfætin-
um er stigið á upphafsmerkið. Atrennan á að vera hlaupin
með sívaxandi hraða. Trítl og víxlspor eru. aðeins hemlar
á hraðann. G.rettur í andliti bera vott um spennta vöðva,
sem leiða af sér aukið erfiði. Þeir, sem lialla höfði aftur
eða velta vöngum, stytta atrennuskrefin og minnka stökk-
öryggið. Eftir því hvort stökkfótur lendir framan eða aftan
við plankánn, er uppliafsmerkið fært aftar eða framar á at-
Tennubrautiria,
Fyrir lerigra konina. Til þess að skapa sér sem öruggasta
atrerinu, er bezt að sþretta úr spori með vaxandi hraða 50 m.
vegar. Vegalengd 6—10 hlaupskrefa, sem hraðinn var mest-
ur á, er riiæld. Til þess að sú niælíng sé sem nálvvæmust er
sprett úr spori nokkrum sinnum og mæld vegalengd sam-
svarandi hlaupskrefa. Vegalengd þessi er mæld frá plankan-
um og sett merki á lirautina. Frá þessu merki eru svo 20—24
skref stigin aflur eftir brautinni og þaðan hefst atrennan.
Nokkrar tilraunir leiða í ljós hina réttu fjarlægð upphafs-
merk'is frá stökkþlanka; sturidum eru tvö merlci sett á at-
rennubrautina til frekara öryggis.
Æfður stökkvari þarfnast ekki millimerkja, því að rét’t stig
á plankann hefur fengizt öruggt og ósjálfrátt fyrir marlcvissa
þjálfun.
Aftur á móti er atrennan liáð gerð brautar og vindátt.
Mjúk braut og mótvindur styttir hlaupaskrefin, en hörð braut
og meðvindur lengir þau.
Hver stökkvari ætti sem fyrst að venja sig af þvi að nota
millimerki, því að í keppni truflar sii alhygli, sem verður
að veita þeim, afrekið. Sé vinstri fótur stökkfótur, þá á liann
að snerta upphafsmerkið, millimerki og að síðustu plankann.
Eins og fyrr segir þurfa byrjendur stytlri atrennu. Æfðir
stökkvarar nota 30—42 m atrennulengd, en unglingar 25—35 m.
Atrennulengdin fer mjög eftir léltleika og spretthörku iðk-
andans, t. d. nota svertingjarnir Owens og Johnson 27—32 m
atrennulengd.
Athyglinni skal í atrennunni beint að þvi að stökkva upp
í loftið.
Uppstökkið (spyrnan): Þegar síðasta atrennuskrefið er stig-
ið, nemur hæll stökkfótar við jörðu. Stökkfóturinn er lítið
eitt boginn i hnénu. Við það að hællinn nemur við jörðu,
stöðvast framrásin og beinist upp á við. í jiessari andrá
má ekkert hik á verða og heldur ekkert fum. Aðeins þraut-
seig og skynsamleg æfing getur veitt stökkvara ]iá hái-fínu