Skinfaxi - 01.05.1943, Blaðsíða 80

82
SKINFAXI
erlendis, línurit, landabréf og töflur, til skýringar. Er þar
fyrst rætt um þau skilyrði, sem hlíta verður, þegar trjáteg-
undir eru fluttar úr einu landi i annað. Næst er vikið að
þeim tilraunum, sem gerðar hafa verið hér á landi um rækt-
un erlendra trjátegunda og hent á orsakir þess, hversu litið
hefir áunnist í þeim efnum. Þá er lýst skilyrðum þeim, sem
trjágróður í sunnanverðu Alaska og fjalllendum í vestan-
verðu Canada og Norður-Noregi á við að búa, og sérstaklega
minnst á einstakar trjátegundir, sem vaxa á þessum slóðum
og ætla má að flytja megi hingað til lands með góðum ár-
angri, t. d. sitkagreni, hvílgreni, svartgreni, marþöll, fjalla-
þöll, þinur, Alaskasedrus o. fl. tegundir bæði barrviða og
lauftrjáa. Síðast er rætt um væntanlega ræktun harrviða hér
á landi og hvers vænta megi af slíkri ræktun hérlendis,
Gunnlaugur Kristmundsson sandgræðslustjóri skrifar grein
er nefnist: Sandfokshættan og lífsbarátta fólksins. Rekur
hann þær sannanir, sem til eru um gróður landsins á fyrri
öldum og hvernig hamfarir náttúruaflanna og ránshönd mann-
anna eyddu gróðrinum síðar. Gunnlaugur leggur áherzlu á þessi
þrjú atriði í baráttunni gegn uppblæstri og sandfoki.
1. Rriða fyrir beit og umferð svæði, sem uppblástur og sand-
fokshætta vofir yfir.
2. Stöðva uppblásturinn og sandfokið svo fljótt sem hægt er.
3. Tryggja gróður sandfokssvæðanna með því að rækta land-
ið, t. d. í tún eða garða. Það, sem ekki er hægt að rækta
af sandsvæðunum, þarf að gera að kjarrlendi, til þess
að vernda gróðurinn í framtíðinni.
Þessi merki brautryðjandi sandgræðslunnar hér á landi
lýkur grein sinni með þessum hvatningarorðum: „Leiðtogar
þjóðarinnar, sem að velferðarmálum vilja sinna, í öllum floklc-
um, munið! Þokið ykkur saman. Keppið allir að sama mark-
inu, sem er: Ræktun lýðs og- Iands.“
Margar aðrar merkar greinar eru í ársritinu, sem er á all-
an hátt hið vandaðasta, og væri vel l'arið, ef það væri i eigu
sem flestra ungmennafélaga.
EKKI NEITT, heitir bók handa börnum, sem eru að byrja
að lesa. Er lnin prýdd fjölda mynda og prentuð í tveimur
litum. Allur frágangur er hinn bezti og siðalögmál bókar-
innar er verðugt þess, að því sé gaumur gefinn og börnum
kennt það, scm er megin kenning bókarinnar, að:
. „Viljirðu eitthvað verða,
verðurðu þig að herða.“
Málið á bókinni er létt og lipurt en þó gott, og hniltnu barna-