Skinfaxi - 01.04.1950, Side 14

14
SKINFAXI
gestaboðs, skal hann eingan veginn láta koma sér til
drykkjuskapar, ei heldur til nokkurs annars óhófs,
nætursetu, hégómaháttar í tali, dansi eður nokkru
svoddan.“ Hin ástæðan er sú, að ýmsir hirðdansar
og samkvæmisdansar báiust til Norðurlanda um þetta
leyti. Dansar þessir ruddu sér fljótlega til rúms meðal
ahnennings, en hneyksluðu lengi vel æðri stéttamenn,
ekki sízt polki og vals, sem innleiddu hinn mjög svo
hneykslanlega sið, að pilturinn hélt utan um stúlkuna
í dansinum. Svo vh'ðist sem mótstaðan hafi smám sam-
an dvínað, og heimildir eru fyrir því, að í Danmörku
hafi biskup dansað polka í brúðkaupsveizlu (árið 1647)
án þess nokkuð væri til þess tekið. Ólíkar aðstæður.
vankunnátta, gleymska og hin skapandi hneigð fólks-
ins orsakaði ýmsar breytingar á hinum vinsælu sam-
kvæmisdönsum, og hafa afbrigðin síðan ílenzt í hér-
uðum eða byggðarlögum.
Skömmu fyrir síðustu aldamót fer áhugi ýmissa
dansunnenda og þjóðræknisvina að vakna fyrir hinum
gömlu hringdönsum. Hefst þá leit að gömlum söng-
dönsum, sem lítinn árangur bar fyrr en komið var til
Færeyja, en þangað sóttu Svíar og Norðmenn Færey-
ingasporið (vikivakasporið). Fyrst reyndu áhugamenn
að dansa á svipaðan hátt og Færeyingar gerðu, en brátt
kom í ljós, að dansinn var of einhæfur til að halda
áhuga fólksins, og fóru þá að þróast ýmis afbrigði
söngdansa.
Samhliða þessari endurvakningarhreyfingu beinist
áhugi dansunnenda í aðra átt, en það er að viðhaldi
ýmmissa samkvæmisdansa, sem borizt höfðu til Norð-
urlanda á síðustu tveim öldum, dansa, sem áttu sinn
þátt í því, að söngdansarnir gleymdust. Dönsum var
safnað út um landsbyggðina, en aðrir samdir eða end-
urbættir. Grundvallaruppistaða þessa dansflokks má
segja, að sé einkum polki, en auk þess skottis, mazurka
og vals.